Vorið er vissulega sú árstíð sem er í mestu uppáhaldi hjá mér. Tíminn þegar náttúran fer að taka við sér, líf kviknar eftir mismiklar vetrarhörkur. Kannski er ég einkar mikið vorbarn því nákvæmlega fyrir 61 ári, í hádegisfréttatímanum, leit ég fyrst dagsins ljós á Sjúkrahúsinu á Akranesi. Ekki man ég þessa stund svo gjörla en mér hefur óþægilega oft verið sögð sagan af því hvernig skátahöfðinginn og læknirinn Páll gamli Gíslason var sagður hafa unnið einstakt þrekvirki við að koma þessu stórvaxna sveinbarni til bjargar í tæka tíð. Nítján marka bolti með höfuðstærð sem minnir einna helst á teiknimyndapersónuna Stewie Griffin. Sá var með eðlilega höfuðstærð þar til hann skallaði loftið í svefnherberginu við að hoppa í rúminu. Eftir það er höfuðlag hans eins og amerískur fótbolti.

Þó veðráttan hafi um tíma í vetur verið rysjótt höfum við engu að síður haft ágæta síðvetrardaga. Milt veður og ekki síst óvenju miklar leysingar í byrjun febrúar gerðu svo það að verkum að jörð er nú víðast hvar frostlaus. Bændur hafa í gríð og erg ekið dýrmætum húsdýraáburði á sléttur sínar, að vísu stundum sett allt á kaf. Merki þess má sjá í djúpum hjólförum og skítahrúgum á einstaka stað. Svo eru aðrir, og þeirra á meðal ég, sem fagna því mjög að nú styttist í að hægt verði að setja niður kartöflur. Sem barni fannst mér alveg sérdeilis leiðinleg vinna við kartöfluræktun á búi foreldra minna. Kannski helgast það af því að garðurinn var býsna stór og unnið var við að taka upp kartöflur þegar ekki var veður til að gera neitt annað. Þá var sumsé í minningunni alltaf rigning og/eða rok. Eins leiðinlegt og mér fannst þetta verk þá, finnst mér það að sama skapi skemmtilegt í dag. Að vísu er garðurinn miklu minni og ég get valið að stússast í þessu þegar veðrið er skaplegt.

Auk þess að vorið er tíminn sem gróðurinn kviknar til lífs þá færist einnig líf í sveitir og sjávarbyggðir. Bændur búa sig nú undir sauðburðartörnina. Í því felst að stúka niður hólf í fjárhúsunum til að ærnar geti fengið tilfinningalegt svigrúm til að koma lömbum sínum á spena og á legg. Húsmæður til sveita baka í kistuna til að þurfa ekki að standa í því á sauðburðartíma, jafnvel elda mat sem frystur er í hæfilegum skömmtum til upphitunar. Þegar sauðburður stendur sem hæst er nefnilega enginn tími til almennra húsverka. Þessu stússi fylgir því mikil vinna en jafnframt gefandi þegar vel gengur og frjósemi ánna er góð.

Út við sjávarsíðuna tekur svo bátum að fjölga í höfnum. Auk vertíðarbáta og skipa bætast strandveiðibátarnir við. Haldið verður til veiða í byrjun maí. Þótt deilt sé um þjóðhagslegan ávinning af strandveiðum, þá er óumdeilt að yfir sumarmánuðina færa þeir aukið líf í hafnirnar. Strandveiðar eru auk þess ágætur skóli fyrir þá sem máta vilja sig við sjó. Við þær hafa margir stigið fyrstu ölduna en síðar gerst sjómenn á stærri skipum. Jafnvel lært sjómennsku og gert hana að ævistarfi sínu.

Ekki má svo gleyma því að á vorin ljúka skólar starfi sínu og allt fólkið sem setið hefur á skólabekk streymir út í lífið, til starfs og leiks. Undanfarið hafa allskyns kórar og leikhópar stigið fram og sýnt afrakstur þrotlausra æfinga í vetur. Ef marka má fréttir okkar síðustu vikur þarf engar áhyggjur að hafa af of litlu framboði menningar og félagsstarfs. Það blómstrar sem aldrei fyrr. Menn gera hins vegar hlé á slíku þegar vorar enda engin ástæða til að hanga inni ef hægt er að vera úti og njóta. Allt gerir þetta að verkum að vorið er besti tími ársins. Njótum þess!

Magnús Magnússon

Vorið er tíminn