Það eru óvenjulegir tímar á Alþingi Íslendinga þessa dagana. Tekist er á um afar umdeild mál sem ríkisstjórnin hefur lagt áherslu á, mál sem hefðu vel þolað betri undirbúning. Þannig er ljóst að undirbúningur og útreikningar sem liggja að baki hækkun veiðigjalds stenst ekki skoðun. Þetta hafa minnihlutaflokkarnir séð, bent á, en ekki er hlustað á þeirra raddir. Aldrei hefur komið betur í ljós en nú hversu útgerðin á öfluga bakhjarla á þingi.

Í mínum huga er ekkert við því að segja að efnt sé til málþófs þegar mál af þessari stærðargráðu er til umræðu. Það er alveg ljóst að ef of freklega verður gengið í innheimtu gjalds af útgerð og fiskvinnslu er hættan til dæmis sú að vinnslan flyst úr landi. Getur ekki keppt við laun sem fólk fær í löndum víðs fjarri okkur, en kunna vel að flaka fisk. Ef illa fer í þessu máli verður skaði hins opinbera miklu meiri en reiknaður ávinningur. Alveg á sama hátt má segja að óhófleg hækkun gjalds á komur skemmtiferðaskipa hingað til lands getur leitt til þess að skipunum verður siglt eitthvert annað. Í því máli hafa stjórnvöld að vísu bakkað, en óvíst hvort skaðinn sé þegar skeður.

Ég er svo heppinn að hafa aldrei haft áhuga fyrir beinni þátttöku í stjórnmálum. Finnst miklu skemmtilegra að sitja á hliðarlínunni og fylgjast með hvað fólk er að gera bæði á hinu háa Alþingi, í sveitarstjórnum eða annarsstaðar í opinbera geiranum. En við þær aðstæður þegar minnihlutaflokkar telja sig þurfa að beita málþófi þegar komið er fram á mitt sumar, þá vorkenni ég fólkinu alveg gríðarlega. Ég gæti ekki hugsað mér að vera í þeim sporum að þurfa að þæfa mál á sama tíma og hið stutta sumar okkar er að líða hjá. Við þær aðstæður hljóta einhverjir að skjótast út á Austurvöll, jafnvel á Klausturbar, hvað veit ég?

Það er ljóst að nýlegri ríkisstjórn hefur verið orðið mál að koma sínum stefnumálum í farveg. Kosningaloforð hafa vissulega verið gefin í undangengnum kosningum sem standa verður við. Á fyrsta þingsumri er ljóst að fulltrúar minnihlutans hafa enn nægan slagkraft til mótspyrnu og setja fjölmörg mál í biðstöðu. Hafa meira að segja bent á að búið sé að hækka laun þeirra svo ríkulega að þeir séu ekkert of góðir að sitja sem fastast í vinnunni. En í raun er þetta svona eins og störukeppni hunds og kattar, þar sem báðir gagnaðilar reisa kamb, urra, hvæsa og láta sig líta fjandsamlega út í augum andstæðingsins. Nú er einungis spurningin hvor gefur fyrr eftir, hundurinn eða kötturinn, þ.e. stjórn eða stjórnarandstaðan.

Reyndar spái ég því að þolinmæði beggja aðila bresti svona undir vikulokin. Sjálfsagt hafa einhverjir þingmenn pantað sér ferð til heitu landanna í júlímánuði og ætla ekki að láta reyna á að tapa flugmiðanum. Auðvitað fá þeir líka pressu heiman frá sér að fara að koma sér í frí. Kannski á föstudaginn eða svo brestur svo flóðgáttin, málum verður frestað til hausts og önnur afgreidd með hraði. Í síðasta lagi næsta þriðjudag verður þetta búið.

En ég spái því að þingi nú muni ekki ljúka með því að hækkun veiðigjalds verði samþykkt óbreytt og hvað þá málinu um Bókun 35. Bæði eru prinsipp mál sem menn geta ekki undir nokkrum kringumstæðum sætt sig við. Svo gæti ég náttúrlega haft rangt fyrir mér og allt farið í skrúfuna. Kötturinn stokkinn á háls hundsins, bitið sig þar fastan, eins og mannýgi mávurinn á Akranesi sem við fjöllum um í Skessuhorni í dag. Hvað veit ég?

Magnús Magnússon

Urrandi hundur og hvæsandi köttur