Féll fyrir glímunni

Dalakonan Svana Hrönn Jóhannsdóttir hefur búið í Borgarnesi undanfarin ár ásamt eiginmanni sínum og dætrum þeirra tveimur. Þau fluttu frá Búðardal fljótlega eftir að Svana tók við starfi framkvæmdastjóra Glímusambands Íslands árið 2018. Svana ólst upp á bænum Hlíð í Hörðudal og gekk í Grunnskólann í Búðardal, sem þá var og hét. Í Skinkuhorninu ræðir hún um æskuna í Dölunum, starf sitt hjá Glímusambandinu og íþróttaáhugann.

Mikill akstur í sveitinni

Svana segir sig ekki hafa vantað félagsskap í sveitinni en mikið líf var í íþrótta- og tómstundastarfi í Dölunum öll hennar uppvaxtarár. ,,Mann vantaði ekki félagsskap þó maður væri ekki að alast upp í þéttbýli. Ég vildi samt stundum búa í Búðardal ef eitthvað var að gerast í félagslífinu þar. Við vorum keyrð inn í Búðardal í skóla svo það var kannski ekki hægt að skutlast með okkur aftur á mjaltatíma en þetta er 20 mínútna akstur. Oft þurfti líka að keyra okkur í tómstundir, svo maður þurfti stundum að velja og hafna,“ segir Svana.

Erfitt á heimavistinni

Svana byrjaði í heimavistarskólanum að Laugum en sú reynsla var henni erfið. ,,Ég var í heimavistarskólanum að Laugum í fyrsta bekk og fannst það rosalega erfitt, enda mjög ung. Þarna myndaðist einhver kvíði sem ég geri mér ekki ennþá grein fyrir almennilega í dag. Ég grét allar nætur og átti rosalega erfitt með þetta. Systir mín, sem er 10 árum eldri en ég, opnaði sig loksins með það hvað henni leið illa þarna þegar hún sá mig eiga þessar erfiðu stundir. Foreldrar okkar fóru þess vegna að keyra okkur daglega inn í Búðardal í skóla sem reyndist frábær reynsla fyrir okkur. Mamma og pabbi voru þau fyrstu í Suðurdölum sem byrjuðu að keyra börnin inn í Búðardal í skóla, með tíð og tíma fóru margir að gera það sama. Seinna meir varð pabbi svo skólabílstjóri en hann sinnti því starfi þangað til hann mátti ekki keyra lengur vegna aldurs,“ segir Svana.

Íþróttalífið

Á sumrin myndaðist ríkt félagslíf þar sem mikið af krökkum komu í sveitina til að vinna á bæjunum í kring. ,,Þá fylltust sveitirnar af krökkum og haldnar voru frjálsíþróttaæfingar og fótboltaæfingar. Í minni minningu voru þetta öflugar og fjölmennar æfingar. Svo voru haldin þriggja daga héraðsmót og maður hugsar eftirá hvernig þetta var hægt í svona litlu samfélagi. Þá myndaðist mikil keppni og t.d. þegar systkini mín voru þjálfarar í ungmennafélaginu Æskunni var hringt í alla ættingja sem gátu hlaupið, stokkið eða kastað og sagt: ,,Æskan verður að vinna, við verðum að vera stigahæsta félagið!“ Þetta voru magnaðir tímar. Ég geri mér ekki grein fyrir því í dag hvort þessi mót hafi þurft að vera svona löng en í minningunni var þetta mjög stórt. Það var tjaldað, sjoppa á staðnum og margar keppnisgreinar sem þurftu að rúlla. Svo var stór verðlaunaafhending þar sem allir sátu í brekkunni í mikilli spennu.“

Kynntist glímunni

Svana kynnist svo glímunni sem varð hennar sterkasta íþrótt. ,,Ég var í fimmta bekk þegar starfsmaður Glímusambandsins mætti með kynningu í Grunnskólann. Í framhaldi af því var haldið skólamót á Vesturlandi og ég valin í liðið ásamt fleirum. Við unnum allar okkar glímur á þessu móti, þó við hefðum aldrei æft íþróttina. Í kjölfarið fórum við að þvælast á fleiri mót og ég keppti í glímu í 15 ár. Ég keppti m.a. ellefu ár í röð í Íslandsglímunni þar sem keppt er um Freyjumenið og hreppti menið sjálf sex sinnum. Sú sem hreppir menið fær nafnbótina Glímudrottning Íslands. Sólveig systir hefur líka unnið menið þrisvar sinnum.”

,,Manni fer að þykja vænt um þetta sport, þetta er einstök íþrótt með mikla sögu. Ég hætti svo um tíma en var svo plötuð í þetta aftur. Fyrrverandi framkvæmdastjóri Glímusambandsins hafði samband við mig en hann var þá að hætta. Hann hringdi í mig og spurði mig hvort ég væri til í að skoða það að taka við þessari stöðu. Ég er þannig týpa að ég segi já við flestum áskorunum. Ég hefði alltaf séð eftir því að hafa ekki prófað þetta,“ segir Svana í Skinkuhorni vikunnar.

Hægt er að hlusta á þáttinn í heild sinni hér á vef Skessuhorns, soundcloud.com/skessuhorn og á Spotify.

Skinkuhorn – Svana Hrönn Jóhannsdóttir