Í Skinkuhorninu þessa vikuna er Borgnesingurinn Sigrún Sjöfn Ámundadóttir sem varð á dögunum leikjahæst í efstu deild kvenna í körfubolta á Íslandi frá upphafi. Metið sló hún í leik með Haukum á móti Keflavík í 24. umferð Subway deildar kvenna og var það 376. leikur hennar í efstu deild en fyrra leikjamet átti Birna Valgarðsdóttir með 375 leiki. Sigrún fór úr Fjölni yfir í Hauka á miðju tímabili nú í janúar og mun hún leika með liðinu út yfirstandandi tímabil, sem hún gerir jafnframt ráð fyrir að sé sitt síðasta tímabil. Nú sé hún tilbúin að hvíla íþróttina og setja önnur atriði í fyrsta sæti, þar sem körfuboltinn hefur verið síðustu 20 ár. Hún útilokar þó ekki að fara seinna að þjálfa enda sé körfubolti hennar ástríða.

Af hverju körfubolti?

Sigrún segist fyrst hafa kynnst íþróttinni í gegnum eldri bróður sinn. „Hann var bæði að æfa körfu og var líka oft að gera einhverjar aukaæfingar með vinum sínum fyrir utan heima, þar sem við vorum með körfu. Við systir mín fylgdumst oft með þeim og stundum fengum við að vera með. Þá vorum við svona keilur eða varnarmenn þannig þeir gætu æft sig og svo fengum við aðeins að spila í lokin eða fórum í asna eða eitthvað slíkt, fengum að gera eitthvað annað en að standa bara þarna.“ Systir Sigrúnar, Guðrún Ósk, fór svo líka að æfa körfubolta og Sigrún fylgdi fljótt á eftir en hún var um 8-9 ára þegar hún byrjaði að æfa. Hún segir lífið í Borgarnesi hafa snúist að miklu leyti um körfubolta, foreldrar hennar og systkini hafi verið dugleg að sækja leiki en Sigrún hafði sjálf ekki gaman af því. „Það þurfti alltaf að finna pössun fyrir mig. Ég hataði að fara á leiki, það voru bara mikil læti og eitthvað sem ég höndlaði ekki. En svo þegar ég fór að eldast þá fór ég að prófa einn og einn leik og féll að lokum alveg fyrir þessu.“

Fór að hafa trú á sér

Á sextánda ári flytur Sigrún í höfuðborgina þar sem hún fór í framhaldsskóla og hóf að æfa körfubolta með Haukum. Guðrún Ósk hafði farið til Hauka ári áður og lá það því beinast við hjá Sigrúnu að fara sömu leið en hún hefur alltaf litið mikið upp til systkina sinna. Þegar hún svo mætti á fyrstu æfinguna hjá Haukum fékk hún hálfgert sjokk. „Mér fannst ég ekki kunna neitt. Þarna voru notuð alls konar orð sem ég hafði aldrei heyrt áður, eins og hjálparvörn, og ég man að ég stóð bara þarna og hugsaði hvað í ósköpunum ég væri að gera þarna?“ Hún hafi þó verið fljót að læra, var með gott bakland sem hvatti hana áfram og góðan þjálfara. „Ég hafði mikinn áhuga á körfubolta og fannst mjög gaman á æfingum en samt var þetta líka erfitt af því mér fannst ég ekki kunna né vita neitt og var að mínu mati langt fyrir aftan hinar stelpurnar í liðinu. Svo kom þetta einhvern veginn allt saman og um 17 ára áttaði ég mig á því að ég gæti náð langt í íþróttinni, ég fór þá að mæta sjálf á aukaæfingar og fór að hafa trú á sjálfri mér,“ segir Sigrún sem spilaði þá nokkra leiki með undir 18 ára landsliði Íslands og seinna A-landsliðinu.

Atvinnumennska

Sigrún segir að draumurinn hafi verið að fara til Bandaríkjanna og spila körfubolta þar, mögulega á skólastyrk. „Þetta var einhver hugsun hjá mér innst inni en ég talaði ekki nóg um það og lét aldrei reyna á það. Ég get alveg horft til baka og séð eftir því og viljað gera hluti öðruvísi en samt sem áður hefði ég ekki viljað sleppa neinu af því sem ég gerði,“ segir Sigrún sem fór tvisvar í atvinnumennsku utan. Fyrst til Frakklands þar sem hún spilaði eitt tímabil með Olympique Sannois og seinna til Svíþjóðar þar sem hún spilaði með Norrköping Dolphins.

Langaði að mennta sig

Sigrún á að baki 57 A-landsliðsleiki fyrir Ísland og er sjötta landsleikjahæsta kona Íslands frá upphafi. Þótt hún hafi helgað líf sitt körfubolta síðustu tæp tuttugu ár hefur hún menntað sig og fengist við hin ýmsu verkefni því hún vildi hafa að einhverju að ganga þegar tíð hennar í körfuboltanum liður undir lok. „Ég hef alltaf haft þá hugsun bakvið eyrað; „hvað tekur við þegar karfan hættir,“ því ég hafði í raun aldrei hugmynd um að ég myndi vera að spila svona lengi. Það gætu alltaf komið upp meiðsli eða eitthvað slíkt sem myndi valda því að ég gæti ekki spilað lengur, og hvað þá? Þá myndi ég alltaf vilja vera komin á þann stað að það tæki eitthvað annað við. Þess vegna var menntun alltaf ofarlega í huga mér, mig langaði að mennta mig,“ segir Sigrún og bætir við að tækifærin sem hún hafi fengið í körfuboltanum hafi verið ótrúlega góð og ómetanleg en hún hafi þó strax gert sér grein fyrir því að hún myndi ekki spila körfubolta ævina á enda.

Hún lauk grunnnámi í grunnskólakennarafræðum við Háskóla Íslands og útskrifaðist úr meistaranámi í forystu og stjórnun við Háskólann á Bifröst. Þá kláraði hún einnig nám í lögreglufræði við Háskólann á Akureyri og starfar nú sem lögreglumaður hjá lögreglunni á höfuðborgarsvæðinu auk þess að vera ökukennari. Þá sat hún í sveitarstjórn Borgarbyggðar á síðasta kjörtímabili og var árið 2021 ráðin í stöðu verkefnastjóra hjá félags- og barnamálaráðuneytinu til þess að hafa umsjón með sérstökum íþrótta- og tómstundarstyrkjum, sem börn af efnaminni heimilum áttu rétt á, en það verkefni var hluti af aðgerðarpakka stjórnvalda vegna áhrifa Covid-19 faraldursins á fjölskyldur og heimili landsins.

„Ég tók leyfi frá störfum mínum í lögreglunni og sinnti þessu verkefni. Mér finnst rosalega mikilvægt að börn og unglingar fái jöfn tækifæri bæði til náms og íþrótta- og tómstundaiðkunar. Það þarf bara að finna eitthvað sem þau hafa áhuga á því það er búið að sýna það með svo mörgum rannsóknum hér á Íslandi að skipulagt íþrótta- eða tómstundastarf hjálpar einstaklingum oft að feta rétta leið í lífinu,“ segir Sigrún Sjöfn Ámundadóttir í Skinkuhorni vikunnar.

Hægt er að hlusta á þáttinn í heild sinni í spilaranum hér að ofan, á Spotify eða á skinkuhorn.is

Skinkuhorn – Sigrún Sjöfn Ámundadóttir