Tveimur dögum áður en landsmenn héldu upp á 80 ára afmæli lýðveldisins fór ég í fjallaferð. Hef oft á liðnum tæplega fimm áratugum reynt að vera viðstaddur þegar opnað er fyrir silungsveiði á Arnarvatnsheiði. Þar er sá staður sem kemst næst því að vera friðsælastur allra í mínum huga. Veðrið var komið í hátíðarskap og líklega var þetta heitasti dagurinn á heiðinni það sem af er sumri. Reyndar var nokkuð ljóst á gróðrinum að dæma að veðráttan þarna hefur fylgt Norðurlandinu það sem af er vori og sumri. Heiðin er ennþá sinu- og mosagrá yfir að líta og nýgræðingur hefur átt erfitt uppdráttar. Skaflar voru enn í lautum og fiskivatnið var kaldara og grálitaðra en það er venju samkvæmt um miðjan júní. Það þýddi að silungurinn var ekki í tökustuði. Verður það vafalaust eftir svona hálfan mánuð eða svo.

En það er alltaf jafn notalegt að komast á fjöll. Þar sem náttúran er að mestu eins og hún hefur verið frá örófi alda og fjarri skarkala heimsins. Ég og ferðafélagar mínir vorum svo sem ekkert ein á svæðinu, aðrir voru auðvitað mættir líka til að freista þess að ná í silung í soðið. Það er nefnilega svo yndislegt við silungsveiðar á þessum stað að þar gildir ekki neitt „veiða og sleppa“ kjaftæði. Laxveiði hef ég fyrir löngu lagt af vegna þess að ég læt ekki nokkurn mann segja mér að sleppa þeim fiski sem kostað hefur mig tugi eða jafnvel hundruð þúsunda króna að fá að veiða. Það er andstætt mínu veiðieðli og forfeðra minna. Það mega einhverjir aðrir en ég leika sér með matinn í þeim eina tilgangi að ná af sér mynd – og sleppa svo bráðinni.

Hvar ég var staddur á heiðinni síðasta laugardag álpaðist ég til að opna símann og sá að það hafði orðið slys niðri í Borgarfirði. Fyrirsagnir á miðlunum voru allar á sömu lund. Það hafði orðið reiðslys! Gegnum huga minn fóru alls kyns hugsanir sem ég ætla ekki að rekja á prenti. Þótti þó fremur ólíklegt að smokkur hefði rifnað, hvað þá eins og Færeyingar orða það um lánlausan markmann í fótbolta; „verjan brást og allt lak inn.“ Nei, það hafði eitthvað annað og verra gerst og neðarlega í fréttinni mátti lesa að einhver hafði fallið af hestbaki og slasast nærri Reykholti. Stóru vefmiðlarnir voru allir sammála um þessa skýringu. Síðar kom í ljós að slysið hafði orðið eina þrjátíu kílómetra frá Reykholti eða í landi Kalmanstungu. Póstnúmerið var kannski hið sama en ónákvæmnin við þessi fréttaskrif var utan skekkjumarka. Minnti mig á að fyrr í sumar sótti þyrla veikan mann sem átti að hafa verið staddur nærri Kjalarnesi. „Nærri“ í því tilfelli var nákvæmlega við Laxá í Leirársveit!

Nú er ég langt frá því að vera óskeikull þegar fréttaskrif eru annars vegar. Samt er það þannig að þegar fluttar eru fréttir af slysum og óförum af hvaða tagi sem þau eru, er betra að vanda sig í hvívetna. Bíða frekar með birtingu þar til staðreyndir liggja fyrir. Ónákvæmni af hvaða tagi sem er getur nefnilega leitt til þess að verið sé að skapa óþarfa ótta meðal fólks. Þegar hins vegar staðreyndir liggja fyrir, búið er að koma slösuðum undir læknishendur og annað í þeim dúr, er eðlilegasti hlutur að fjölmiðlar greini sem best frá því sem gerst hefur. Gagnleg frétt er nefnilega sú sem upplýsir en skilur ekki eftir fleiri spurningar en svör.

Auðvitað er það svo að fjölmiðlar, að ríkismiðlinum undan skildum, þurfa sífellt að vera að spara peninga. Eru jafnvel með fólk við sumarafleysingar sem þekkir ekki eins vel til og þeir sem verið er að leysa af. Við þær aðstæður er einkar mikilvægt að vanda til verka. En jafnvel óvant fólk ætti að vita að reiðslys er ekki viðtekin málvenja (í þessu tilfelli).

Hvar ég sat úti í báti á miðju Úlfsvatni í koppalogni og fimmtán stiga hita, að lesa fréttir sumarafleysingafólks á hinum miðlunum, ákvað ég snarlega að slökkva á viðtækinu. Auðvitað átti ég ekki að skemma mína kyrrðarstund við veiðar með að hugsa um vinnutengd málefni. Hvort sem orðið hefði slys á hestamanni – eða raunverulegt reiðslys, kom mér í þessu tilfelli ekkert við. Ég átti jú að einbeita mér að því að veiða silung í kistuna, fylgjast með himbrimanum við sínar veiðar og horfa á kríuna og grágæsirnar í hólmanum sem ég sigldi framhjá á gamla góða vatnabátnum. Það var lífið.

Magnús Magnússon

Reiðslys og önnur óhöpp