Villimey hefur frá unga aldri verið heilluð af vampírum og þeim sagnaheimi sem umlykur þær. Hún þakkar eldri bróður sínum, Hafsteini Mar Sigurbjörnssyni áhugann, en hann var duglegur við að kynna hana fyrir allskyns vampírum eins og Drakúla greifa sem varð hvað frægastur í skáldsögu Bram Stoker og fjöldi annarra skáldsagna byggir á. Í skáldsögu Stoker er Drakúla óvægið skrímsli sem drepur sér til matar og hugar ekkert að lífi fórnarlamba sinna. Villimey segir að þetta séu vampírurnar sem hún þekki hvað best og segir vampírusögur eins og þær eru í dag vera algjört miðjumoð, þar sem vampírurnar eru í ástarsamböndum við menn og skrímslin, sem vampírur ættu réttilega að vera, eru á bak og burt.

Illgjarnar vampírur

„Það er sko engin rómantík í þessu,“ segir hún og bendir stolt á bókina sem hvílir í fanginu á henni. Bókin er Nocturnal Blood sem Villimey skrifaði á tveimur árum og gaf svo út sjálf fyrir síðustu jól. Hugmyndina að bókinni hefur hún þó gengið enn lengur með í maganum. „Þetta er vampírusaga. Ég ólst upp við vampírur frá því ég var krakki. Bróðir minn kom mér í gegnum Bram Stoker og allt þetta og ég bara varð að lesa allt sem kom að vampírum. En ástæðan fyrir því að ég byrjaði á þessari bók er sú að ég var orðin pínu þreytt á hvaða stefnu vampírubókmenntirnar voru farnar að taka. Ég ólst upp við að vampírur væru eldgamlar verur, stórhættulegar sem drepa án þessa að skeyta um nokkuð. Maður á að hræðast þær!“ En hvatinn er ekki eingöngu sá að hún vilji koma vampírubókmenntum aftur á rétt spor. „Aðalpersónan er ung stelpa sem heitir Leia Walker og þjáist af kvíða og OCD. Ég held að margar stelpur geti tengt við hana og ég byggi hana svolítið á sjálfri mér.“ Leia verður fyrir einelti í skóla en kynnist svo Sophie. Kynni þeirra eru stutt því fljótlega þarf Sophie að flytja í burtu. En þær endurnýja kynnin fjórum árum síðar þegar Sophie kemur Leiu til bjargar frá ræningja. Leia kemst að því að Sophie er þá orðin vampíra og þá hefst sögurþráður sem leiðir þær vinkonurnar í för um Kanada og Bandaríkin.

Sagan gerist að miklu leyti í Anchorage í Alaska og Villimey segir að hún hafi valið það sögusvið vegna þess að því svipar mikið til Íslands. „En þetta er líka ferðasaga því Leia og Sophie vinkona hennar ferðast alla leið til Seattle. Þetta er saga um vampírur, vinskap, traust og það hvernig maður getur tekist á við óttann sinn.“ En Villimey ætlar ekki að láta staðar numið eftir fyrstu bókina. Hún sér fram á að Nocturnal Blood verði tríólógía og jafnvel gæti verið að hún bæti við forsögu þegar tríólógían er komin út. Hún hefur nú þegar hafið skrif á annarri bók.

Í Japan með jarðskjálftariðu

Villimey ólst upp á Akranesi og kláraði grunnskólanám og framhaldsskólanám á Akranesi. Eftir það lá leið hennar í Háskóla Íslands þar sem hún innritaði sig í enskunám. „Enskan er svo mikið í blóðinu mínu. Ég tala mikla ensku og þetta er mjög í hausnum á mér. En mér fannst námið svo einsleitt og það höfðaði ekki til mín svo ég breytti um og fór í japönsku. Og það var rosalega gaman,“ segir Villimey með áherslu.

Hluti af náminu í japönsku við Háskóla Íslands er að fara í skiptinám til Japan. „Við fórum út 2010-11, ég og maðurinn minn Gunnar Aðils. Þetta var einmitt á þeim tíma sem jarðskjálftinn reið yfir.“ Hún segir að þau hjónin hafi fundið vel fyrir jarðskjálftanum í Tokyo þar sem þau dvöldu. „Þetta var rosalega súrrealískt og minningarnar líka. Það er bara stutt síðan þessi atburður átti átta ára afmæli. Ég man bara að ég var í ræktinni í skólanum og finn allt í einu að allt fer að rugga og spyr strákana í kringum mig hvort þetta sé jarðskjálfti. Við flýttum okkur út og sáum þá allar byggingarnar í kringum okkur bara hreyfast. Það var ekkert símasamband, allar lestir stopp en það var netsamband svo ég gat talað við fólk og látið vita af okkur.“

Þar sem ekkert var hægt að komast úr stað fyrst um sinn fékk Villimey inni hjá vinkonu sinni en næstu daga héldu jarðskjálftarnir áfram linnulaust. „Snemma næsta morgun þegar lestirnar fóru af stað aftur þá var ég eiginlega bara komin með riðu af öllum eftirskjálftunum,“ segir hún og hlær að endurminningunni. Þau hjónin héldu kyrru fyrir í Tokoy fyrstu dagana eftir skjálftann og í gegnum fjölda eftirskjálfta. „Svo kom einn rosalega snarpur eftirskjálfti, næstum jafnstór og hinn og þá ákváðum við að fara til Kyoto í tíu daga frí. Þau fundu ekkert fyrir þessu þarna fyrir vestan.“ Fjölmargir nemar í skiptinemaverkefni Villimeyjar voru sendir heim. En íslensku skiptinemarnir fengu að velja sjálfir hvort þeir vildu stefna heim eða vera um kyrrt. „Við erum auðvitað vön jarðskjálftum að heiman. En fólk hafði smá áhyggjur af okkur eftir að það kom í ljós þetta með Fukushima,“ segir Villimey og á þar við geislamengunina sem fylgdi eftir að slokknaði á ofnum í kjarnorkuverinu í Fukushima með þeim afleiðingum að geislavirkni lak út í umhverfi og náttúru í kringum verið. „Það voru samt alveg 1000 kílómetrar í Fukushima, en fólk hafði einhverjar áhyggjur af því að við værum að borða geislavirkan mat sem væri frá þessu svæði.“

Á Íslandi með ensku sem fyrsta mál

Þau hjón sneru aftur til Íslands í lok ágúst 2011og Villimey hóf skriftir á BA-ritgerðinni sinni. „Og í einhverju flippi ákvað ég að taka spænsku í leiðinni og tók heilt ár í spænsku á sama tíma og ég var að skrifa ritgerðina. Ég átti svo erfitt með að finna efni en ég skrifaði um minnihlutahóp í Japan sem heitir Burakumin.“ Burakumin er minnihlutahópur sem áður fyrr vann við „skítug“ störf eins og slátrun og þrif. Stéttin sætir enn miklum fordómum í Japan þrátt fyrir breytt samfélag.

Eftir að Villimey kláraði BA-gráðuna sína í japönsk sló hún ekki slöku við og lauk meistararprófi í þýðingarfræðum. „Af því ég get aldrei tekið auðveldu leiðina þá þýði ég úr japönsku yfir á íslensku. Ég þýddi barnabók úr japönsku yfir á íslensku í lokaverkefninu mínu,“ segir Villimey en bókin hefur enn ekki fengist útgefin. „Það er kannski það að ég er ekki eins góð í íslensku og ég er í ensku. Ég er búin að vera í umhverfi þar sem allt er á ensku. Ég horfi á þætti á ensku, les á ensku og svona. Mér finnst þetta skelfilegt sem Íslendingur,“ segir Villimey og hlær. „En efnið sem ég hef áhuga á, það er ekki svo mikið til af því þýtt yfir á íslensku,“ segir hún hugsandi. Villimey hefur helst áhuga á vísindaskáldsögum og furðusögum sem lítið hafa verið íslenskaðar á síðustu árum, hvað þá skrifaðar á íslensku. „Fljótlega eftir að ég datt í þessa tegund bóka fór ég að lesa á ensku.“

En þá erum við komin að bókinni hennar sem kom út fyrir jólin. Bókina skrifaði Villimey á ensku, enda liggur það tungumál betur fyrir henni. „En ég á líka svo marga erlenda vini og markaðurinn fyrir utan Ísland fyrir þessa tegund bóka er svo miklu stærri, þannig að ég vildi ýta henni svolítið þangað.“ Bókina gaf Villimey út sjálf og var því við stjórnvölinn alla leiðina „nema ég borgaði fyrir ritstjórn og kápuhönnun og svona“.

En þrátt fyrir að skrifa bókina og gefa hana út á ensku þá veltir hún fyrir sér hvort hún eigi að þýða hana yfir á íslensku, en það fari eftir viðtökum við henni. Bóka gaf hún út sem rafbók fyrir lesbretti og sem prentaða bók. Bókin fæst í Nexus í Álfheimum.

Nocturnal Blood er svar við væmni í vampírubókmenntum