Það er nú svo að lífið er stundum sagt vera bansett brekka í þeim skilningi að vandamálin geta hrannast upp hraðar en þau leysast. Hins vegar er ekki sama hvernig á fyrirbrigðið brekku er litið, því þótt brekkurnar geti vissulega verið ógn getur þær einnig falið í sér tækifæri.

Í mínum uppvexti í sveitinni var litið á brekkur sem auðlind í ýmsum skilningi. Heima hjá mér var til dæmis forláta grár Ferguson traktor sem hafði verið til í ein tíu ár áður en minn tími kom. Traktor þessi var frábær vél, gekk eins og klukka en ég minnist þess ekki að nokkurn tímann hafi rafgeymir verið tengdur í honum. Það þurfti einfaldlega ekki því þarna var nóg af brekkum til að leggja honum í og láta síðan renna í gang. Á góðum heyskapardögum var þessi vél svo í gangi liðlangan daginn og kvartaði aldrei. Ofan við bæinn voru svo enn hærri brekkur sem sömuleiðis voru auðlind. Á veturna þegar snjór lá yfir var æðislegt fyrir okkur krakkana að renna niður þessar brekkur. Settur var snjór í botninn á tómum áburðarpoka, sest á og brunað niður. Hægt var að ná ógnarhraða enda brekkan bæði há og löng. Í hæsta lagi að maður þyrfti að passa sig á einstaka frosnum hrossaskítshaug sem staðið gat upp úr fönninni.

Allir sem alist hafa upp í bæjarfélögum þar sem er landslag, lesist hólar og hæðir, kannast við þá auðlind að hafa brekkur. Hvort sem það var til að renna sér niður á snjóþotum, sleðum eða kassabílum á sumrin. Ég hef öruggar heimildir fyrir því að í Borgarnesi til dæmis kannist margir á miðjum aldri við kassabíla æði sem þar gekk yfir. Bjargslandið var til dæmis vinsælt af því íbúðabyggðin þar er að hluta til byggð upp í klettana. Farartækin voru af ýmsu tagi, en flottust hjá stráknum sem átti pabba sem vann í Vírneti. Sá smíðaði úr blikk- og prófíl afgöngum hraðskreiðasta og flottasta bílinn. Brunað var af stað með einn til tvo farþega, náð miklum hraða og alltaf spurning um í hvaða beygju farþegarnir þeyttust af, ekki hvort. Mögulega var fararskjótinn orðinn mannlaus þegar lægsta punkti var náð. Það gerði ekkert til því það var gaman. Alveg á sama hátt held ég að Snæfellingar fagni því að hafa skíðasvæðið sem undanfarin ár hefur verið byggt upp ofan við Grundarfjarðarbæ. Frábær starfsemi þar sem ungir og eldri sameinast í hollri og frábærri útiveru. Ekki væri slíkt hægt án þess að hafa brekkur.

Oft hef ég saknað brekknanna eftir að ég flutti í flatasta sveitarfélag landsins. Þar má með góðum vilja finna þrjár vegstubba sem kalla mætti brekkur. Mögulega vopnaður hallamáli mætti fjölga hugtakinu um annað eins. Skíða, bretta- og þotumenning er því takmörkuð í þessu annars ágæta bæjarfélagi. Börnin finna sér annað til dundurs.

Ef fólki finnst lífið sjálft vera orðið of mikil brekka getur verið þjóðráð að koma sér út og fara í góðan göngutúr til að hreinsa hugann. Ekkert endilega í brekku, heldur fyrst og fremst þangað sem hægt er að njóta náttúrunnar og því sem hún færir okkur. Sumir velja vissulega að ganga á fjöll, láta átökin við að klífa brekkuna hjálpa til við að lagfæra þá brekku sem ef til vill býr í sálartetrinu. Við erum nefnilega heppnasta þjóð í heimi hvað það snertir að það er alltaf fremur stutt út í lítt snortna, friðsæla og fallega náttúru. Ef gengið er innan bæjar er ekki verra að þar sé landslag að finna, enda er það staðreynd að fallegustu bæjarstæði þessa landshluta eru þau sem búa yfir landslagi. Líklega særir engan þó ég nefni Stykkishólm og Borgarnes sérstaklega í því samhengi. Já, lífið er brekka.

Magnús Magnússon

Lífið er brekka