Að vera óskipulagður getur komið manni í koll. Þegar ég settist niður við leiðaraskrif að þessu sinni var einungis korter þar til umbrotsmaðurinn væri búinn með sína vinnu, yfirlesarinn fyrir löngu búinn að lesa hvern stafkrók yfir og næsta skref að senda blaðið í gegnum símalínurnar í prentun. Já, ég var ekki búinn að skrifa leiðara og ekki einu sinni búinn að hugleiða hvað ég ætti að skrifa um. Ekki eru nema tuttugu ár eða svo síðan ég hét sjálfum mér því að byrja helst alltaf vinnuvikuna á að skrifa leiðarann svo það væri ekki eftir. En, falleg fyrirheit eru til að láta þau renna út í sandinn.

Ástæða þess að komið er fram yfir kaffi á þriðjudegi án þess að byrjað væri á verkefninu er einföld. Engin bönd héldu mér í vikunni sem leið, ég stalst á berjamó. Ekki einu sinni heldur þrisvar. Kannaði bæði þekktar lendur og framandi. Þetta viðþolsleysi kann ég ekki að skýra, því almennt er ég venju fremur sporlatur maður eins og vissulega ber merki. En að arka til fjalla í góðu síðsumarsveðri er eitthvað það besta sem ég veit. Það er svo alltaf happdrættisvinningur ef ég finn ber, hvað þá næ að fylla fötuna. Þá nefnilega fer ég heim með berin. Það má vera að þetta áhugamál hafi ágerst þegar ég hætti um árið að stunda laxveiði. Fannst það óhemju skemmtilegt alveg þar til fyrirskipað var að öllum laxi skyldi sleppt! Ég ákvað strax að ég ætlaði ekki láta hafa mig út í það forað að greiða tugi þúsunda fyrir laxveiðileyfi til þess eins að sleppa laxinum aftur. Nei, það skal enginn hafa forgöngu um að drepa veiðieðlið í mér sem finnst í ríkulegu mæli í báðum ættum. Það er svo vitlaust þegar fólk lætur plata sig í einhverja vitleysu. Engan veit ég allavega sem hefur gengið til berja, fyllt fötuna og endað svo á að hella úr henni út í næsta læk.

Í tvígang í liðinni viku gerði ég mér ferð í Hítardal. Gat platað bæði mig og vinnufélaga mína og sagst vera að fara til að mæla hvernig farsímasambandið væri í þessum fallega dal. Ég komst að raun um að ekkert hafði verið gert til að bæta það frá því ég var þarna síðast fyrir sex árum. Árið sem konan mín fótbraut sig í berjaferð innarlega í dalnum og við komust að raun um hversu nytsamlegt það getur verið að geta nú hringt eftir aðstoð. Það vill svo til að ég man nákvæmlega hvar ég var staddur þegar ég komst í veikan geisla símafyrirtækjanna og gat hringt eftir sjúkrabíl. Á sama stað slokknaði á símanum nú, ekkert hefur breyst, enda telja sjálfagt símafyrirtækin að það sé lélegur bisness að hafa Finnboga í Hítardal og nágranna hans í viðskiptum.

Ég semsé sveikst um að stunda vinnu mína þrjá dagparta í liðinni viku og fæ svo vinnusvikin í hausinn, lóðbeint. Til að bæta samviskuna tók ég samt nokkrar myndir, skrifaði lærða grein um berjasprettu og gat þannig nýtt berjaferðirnar til gagns og vonandi ánægju fyrir einhverja.

Síðdegis í dag mun síðan Almannavarnanefnd Vesturlands halda fund þar sem íbúum á skjálftasvæði Ljósufjallakerfisins býðst að fræðast um stöðu mála. Jarðskjálftar hafa verið tíðir undanfarna mánuði og sumir sérfræðingar telja að kvikan sé að nálgast yfirborðið. Þar gæti því gosið á næstu mánuðum eða árum, eða ekki. Einn gárungurinn spurði mig, eftir að fréttist að ég fór í fyrri berjaferðina í Hítardal, hvort ég hefði ætlað að vera fyrstur með fréttina, ef færi að gjósa. Ég sagði það alls ekki hafa verið ætlunina, einungis að leita að aðalbláberjum og dáðst af kindum Kolhreppinga sem þarna eiga heiminn, búttaralegar með væna dilka sem vafalítið eiga eftir að kitla bragðlauka okkar síðar.

Niðurstaðan af rannsóknarstörfum mínum síðustu daga er sú að jafnvel þótt ég hafi lítið fundið af aðalbláberjum í innanverðum Hítardal, þá fann ég þar meira af berjum en farsímasambandi. Fyrir það mega farsímafyrirtækin, Míla og allir sem hlut eiga að máli, skammast sín. En nú er korterið búið.

Magnús Magnússon

Korters gálgafrestur