Enn ein aðventan er gengið í garð. Ljós prýða nú glugga, stræti og torg og lýsa upp skammdegið mér og vonandi öllum öðrum til gleði. Þessi árstími er óvenjulegur um svo margt því einhvern veginn yfirtekur undirbúningur jólahátíðar svo margt sem við værum annars að gera. Í framhaldi koma svo áramót og nýtt upphaf. Nú þegar styttist í hátíðirnar verður því tilheyrandi uppbrot á daglegu amstri. Markaðir, aðventustemning og ljós tendruð á jólatrjám var til dæmis allsráðandi um liðna helgi, eins og sjá má á myndum í blaðinu í dag. Flestir reyna að njóta árstímans og skipuleggja í þaula undirbúning og í framhaldinu sjálft jólahaldið. Sumt verður að gera venjunnar vegna, annað til að gleðja blessuð börnin og svo er ómissandi að vitja leiða genginna ástvina. Hver og einn hagar því undirbúningi jóla með sínum hætti.

Þrátt fyrir eindreginn ásetning fórst það enn einu sinni fyrir hjá mér viðburður sem ég lengi hef haft í huga að hrynda í framkvæmd. Stundum fara fögur fyrirheit fyrir ofan garð og neðan rétt eins og upplognar annir iðnaðarmanna, sem Bjartmar á Norður-Reykjum kvað svo eftirminnilega um hér um árið.

Það sem ég gleymi ár eftir ár er að standa fyrir smáköku- og laufabrauðskeppni í Skessuhorni í aðdraganda jóla. Keppni þar sem allt verður lagt í sölurnar og vegleg verðlaun veitt í framhaldinu. Mér finnst einboðið að feitlaginn ritstjóri kominn yfir miðjan aldur skipi formennsku í dómnefnd. En, eins rakið og þetta hljómar, myndi slíkt verkefni krefjast talsverðs undirbúnings og dágóðrar kynningar og hefur því farist fyrir. Ég sé fyrir mér að keppendur skili inn á að giska 50 smákökum og fimm laufabrauðum haganlega út skornum. Því fleiri þátttakendur, því betra. Dómnefnd velur síðan sigurvegara; bestu, fallegustu og frumlegustu smákökurnar, bragðbestu og best útskornu laufabrauðin.

Keppni af þessu tagi þarf þó alls ekki að vera einskorðuð við bakstur og jólin. Í lok janúar gæti verið keppt um hver bakar bestu sólarpönnukökurnar og síðvetrar verður sett upp keppni um hver steikir bestu kleinurnar og litið bæði til forms og bragðs. Á vorin verður keppt um besta signa fiskinn en síðsumars um bestu berjasultuna. Haustinu mætti svo til dæmis verja í keppni um besta heimareykta hangikjötið. Tækifærin eru allsstaðar.

Ég þarf vart að taka það fram að sami formaður verður í öllum þessum dómnefndum til að fyllsta samræmis verði gætt milli keppnisgreina. Svona rétt eins og formaður alþjóða Ólympíunefndarinnar (nema kannski ekki alveg eins spilltur). Öðrum vel völdum matgæðingum býðst svo að taka sæti í dómnefnd gegn afar hófstilltu aðstöðugjaldi.

Þrátt fyrir að mér hafi ekki enn auðnast að koma þessu verkefni á koppinn, á aldrei að segja aldrei. Hver veit nema upp renni sá tími að starf ritstjóra verði með þeim hætti að aukinn tími gefist til nytsamra verkefna af þessu tagi. Ávinningur samfélagsins af svona verkefni er nefnilega augljós og því ætti ég að fá veglegan styrk úr Uppbyggingarsjóði Vesturlandi, Byggðastofnun og menningarráðuneytinu til að koma því á koppinn. Afraksturinn er nefnilega mestur sá að verðlaunahafar munu geta slegið sér til riddara og mögulega hafið sölu á verðlauna mat sínum. Jafnvel má sjá fyrir sér að vestlensku kaffihúsi verði komið á laggirnar sem eingöngu myndi bjóða upp á mat sem gerður er eftir verðlaunauppskriftum úr þessari keppni. Ég get að sjálfsögðu ekki talað fyrir hönd annarra, en ég myndi hafa það sem fyrsta verk mitt á ferð um landið að heimsækja þann veitingastað eða kaffihús í landinu sem einvörðungu gæti státað af íslenskum verðlaunamat. Hér með hugmyndinni komið á framfæri.

Magnús Magnússon

Keppni hinna miklu matgæðinga