Eftir síðasta laugardagskvöld liggur fyrir hvaða fimm söngatriði koma til greina sem framlag Íslands í Eurovisjón þetta árið. Þegar keppnin er komin á þennan stað hugsa ég jafnan hvaða atriði er líklegast til sigurs og halla mér að því. Ekki það að ég spanderi mörgum tvöhundrað köllum í að kjósa á undanúrslita- eða úrslitakvöldum, tími því ekki, en tek mér stöðu með einhverju atriði eftir persónulegum smekk hverju sinni.

Já, ég viðurkenni fúslega að ég hef alltaf fylgst með þessari keppni og aðdraganda hennar. Er samt ekki svona helsjúkur aðdáandi sem kafar ofan í sögu keppninnar og kann skil á allt og öllu. Það er nóg að Felix, Gísli Marteinn og Siggi Gunn sjái um það, þeir fá jú borgað fyrir að halda uppi stemningunni. Ég er meira svona á hliðarlínunni áhugamaður sem þó leyfi mér að hafa skoðun, kaupi snakk og ídýfu fyrir úrslitakvöldin.

Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva er eitt af því fáa sem sameinað hefur landsmenn á síðustu árum, sennilega næst á eftir handboltalandsliðinu og Skaupinu. Meirihluti landsmanna fylgist nefnilega með keppninni og hefur skoðanir á henni, þótt margir viðurkenni það reyndar ekki.

Nú liggur það fyrir að eitthvert eftirtalinna fimm atriða fari fari áfram; Anita með lag sitt Stingum af, Bashar með Vestrið villt, Hera með Við förum hærra, Sigga Ózk Um allan alheiminn og VÆB bræður með lag sitt Bíómynd. Raunar er ég nokkuð viss um hver niðurstaðan verður, hvert verði framlag Íslendinga í Malmö 11. maí í vor. Keppnin að þessu sinni verður nefnilega ekki endilega fagleg, heldur pólitísk, og því verður Bashar kosinn. Strax og úrslitin síðasta laugardagskvöld urðu ljós hækkaði Ísland í veðbönkum. Ekki vegna þess að Hera og Sigga Ózk komust áfram, heldur vegna þess að Ísland er á leiðinni að senda fulltrúa stríðshrjáðrar paletínskrar þjóðar til keppni fyrir sína hönd. Skýr skilaboð um andúð gegn stríðsrekstri Ísraelsmanna og mannvonsku.

Oft á síðustu árum hefur það verið frumleiki, en í vaxandi mæli ákveðinn boðskapur, sem hefur ráðið því hvaða lönd hafa borið sigur úr býtum. Ekki endilega að lag þeirra hafi verið gott, heldur er með vali á þeim verið að senda einhvers konar skilaboð. Þegar þannig háttar til er lagið sem slíkt algjört aukaatriði, enda eru þau flest auðgleymd. Verða ekki svona sígildur ABBA slagari eins og Waterloo var fyrir réttri hálfri öld.

Persónulega hefði ég kosið að áfram hefðu þjóðirnar sem taka þátt í þessari keppni lagt áherslu á keppni í góðum lögum og gæðum. Ég óttast afleiðingar þess að keppni af þessu tagi verði formlega að skrípaleik þannig að jafnvel ég og fleiri hættum að kaupa Þykkvabæjarsnakk og Vogaídýfu til að halda upp á tímamótin. Verji frekar þessu fallega vorkvöldi í að stinga upp kartöflugarðinn. Staðreyndin er nefnilega sú að hvort sem einhversstaðar geisar stríð eða óöld af einhverju tagi þá eigi ekki að vera sjálfgefið að framlag viðkomandi þjóðar beri sigur úr býtum í sönglagakeppni. Ekki man ég til dæmis hvernig lag Úkraínu sendi í hitteðfyrra, en það vann ekki vegna þess að lagið væri gott, heldur vegna þess að Rússar höfðu ráðist inn í landið þeirra. Framlag Englands var hins vegar lang best það árið og hefði unnið ef ekki hefði verið fyrir þetta stríð.

Þessi fimm lög sem við Íslendingar getum nú kosið á milli næstkomandi laugardagskvöld eru að mínu áliti flest undir meðallagi. Engin melódía þar á ferð sem greypir sig inn í huga manns eins og stundum hefur gerst. Persónulega ætla ég ekki að taka þátt í kosningunni að þessu sinni. Ég þori hins vegar að veðja heilu hangikjötslæri að framlag Íslands verður að þessu sinni Vilta vestur Bashars, sem er skírskotun í stríð sem nú geysar fyrir botni Miðjarðarhafs. Sagan segir okkur að þetta framlag Íslands gæti hæglega orðið til sigurs, af því mannúðarmál eru ofarlega í huga allra í Evrópu.

Magnús Magnússon

Kaupi ekki snakk þetta árið