Við lifum á landi elds og ísa þar sem öfgarnar á ýmsa vegu geta verið miklar. Þar sem landið er eldgömul eldfjallaeyja, sem varð til við gliðnum jarðar til milljóna ára í báðar áttir út frá Atlantshafshryggnum, þá er um fjórðungur landsins virkar eldstöðvar. Virk eldstöð er hins vegar ekki endilega sú sem gaus í gær eða á síðasta ári, hún gæti síðast hafa gosið um landnám. Hún lúrir bara í dvala. Í síðustu viku hélt Ari Trausti Guðmundsson jarðfræðingur athyglisvert erindi í Borgarnesi. Til fundarins voru boðaðir þeir sem hafa áhyggjur vegna tíðra jarðskjálfta í Ljósufjallakerfinu, en flestir hafa skjálftarnir verið staðsettir við Grjótárvatn upp af Mýrum. Ari Trausti, þessi rólyndi og trausti vísindamaður, gerði sitt til að róa fólk í salnum. Benti hann meðal annars á að í ljósi þess að nýbúið er að setja upp þessa jarðskjálftamæla, þá er enginn samanburður til um umbrot á þessum stað frá fyrri árum. Hann kvað með öllu óvíst að jarðhræringar þessar muni leiða til eldgoss. Hins vegar útilokar hann það ekki, hefur enga forsendu til þess. Gat þó fullyrt að nær öruggt væri að kvikuhreyfing væri niður á 12-15 kílómetra dýpi sem væri að orsaka skjálftana. Að endingu sagði hann fjórar sviðsmyndir líklegastar eins og lesa má um í frásögn af fundinum á blaðsíðu 12 í Skessuhorni vikunnar.

En við lifum í öfgum í ýmsu öðru. Undanfarna tæpa viku höfum við fengið meiri veðurblíðu hér í landshlutanum en við eigum að venjast í maí. Hiti hefur verið að mælast upp undir þrjátíu stig í Borgarfirði, en heldur svalara er út við ströndina. Við þessar aðstæður þar sem góður raki er í jörðu, sprettur allur jarðargróður með eindæmum vel. Með mildu veðri næstu tvær vikur og einhverri úrkomu að auki má fastlega búast við að fleiri bændur hefji slátt. Á mánudaginn byrjuðu nefnilega Bjartmar og Kolbrún á Norður-Reykjum slátt á heimatúninu, sem er svona volg snemmáborin spilda. Líklega Íslandsmet að bændur slái eitthvað að ráði 19. maí. En, þar fæst kjarngóð uppskera. Kúabændur hafa nú þegar sett kýr út sem sömuleiðis er mjög snemmt. En gamanið tók að kárna um helgina þegar sauðfjárbændur í uppsveitunum settu lambféð út á tún. Hitinn var svo mikill að lömbin nánast buguðust og hættu að elta mæður sínar. Féð leitaði uppi alla skugga sem til voru og sumsstaðar óð það í skurðina, sem getur verið varasamt.

Undanfarna daga hef ég staðið í montmetingi um kartöfluræktun mína. Að vísu er hún ekki sérlega stór í sniðum, en nóg fyrir heimilið fram yfir jól ef allt gengur að óskum. Útsæðinu potaði ég niður á sumardaginn fyrsta og breiddi acryl dúk snarlega yfir. Svo lét ég þau boð út ganga að ég hygðist taka upp smælki með lambasteikinni á þjóðhátíðardaginn. Það finnst sumum snemmt, en ef fram fer sem horfir gæti það vel tekist, bíðum bara og sjáum. Kannski verður ekki bara smælki á þeim tímapunkti. Í hitabylgjunni um helgina var því ekki annað í boði en að vökva garðinn til að stuðla að markmiðið næðist. Ég bókstaflega sá kartöflugras, sem búið var að ná upp á yfirborðið, vaxa þann daginn um tvo sentimetra eða svo. Þetta var því miklu meira spennandi en horfa á málningu þorna.

Hér á okkar norðlægu slóðum eigum við ekki að venjast svona veðri. Kunningja mínum fannst hann hafa keypt köttinn í sekknum þegar hann lenti á hinni hróstrugu eyju Tenerife um helgina og sagði hitann þar á sunnudaginn hafa verið tveimur gráðum lægri en hann var á sama tíma heima á Íslandi. Eina sem hann hafði upp úr þessu flakki var að kælivökvinn var aðeins ódýrari, en þar með voru kostirnir upp taldir.

Já, lifum og njótum. Það er aldrei að vita hvenær næsta kuldakast gengur yfir í ljósi þess að fyrir einungis tveimur vikum snjóaði þannig að jörð varð alhvít á þeim sama stað og gráðurnar voru þrjátíu í plús rúmri viku síðar. Það er engu að treysta í þessu, fremur en skjálftum í Ljósufjöllum eða gengi Væb bræðra í sönglagakeppninni.

Magnús Magnússon

Í þrjátíu gráðunum