Um daginn sat ég við kaffiborð á dvalarheimili aldraðra norður í landi. Til að fitja upp á samræðum spurði ég heimilsfólkið um ilm aðventu og jóla: Hvað er í ykkar huga ilmur af aðventu og jólum? Ég vænti þess að fólk myndi til dæmis nefna ilm af rauðum eplum eða heitu súkkulaði, hreingerningarlykt eða bökunarilm. Einmitt þannig voru sum svörin en svo var kona ein þarna við borðið sem sagði af mikilli sannfæringu: Ilmur aðventunnar er vonin.

Ilmur aðventunnar er vonin. Við gætum tengt þessi orð við eftirvæntinguna, tilhlökkunina, sem í huga allra sannra jólabarna fylgir þeim dýrmæta undirbúningstíma sem aðventan er. Það er heilbrigt og gott að leyfa sér að hlakka til og vænta þess að jólin færi okkur gleðilegar samverustundir og aðrar góðar gjafir sem oftar en ekki eru afrakstur aðventunnar.

En við getum líka fundið dýpri kjarna í orðum konunnar um vonina sem ilm aðventunnar. Aðventan minnir okkur á að missa ekki vonina, týna ekki trúnni á að eitthvað gott eigi eftir að gerast, tapa ekki sjónum á gleðinni yfir lífinu og ljósinu sem þrátt fyrir allt sigrar myrkið, aftur og aftur. Við hér í norðrinu erum lánsöm að fá bjarmann af birtu jólanna einmitt þennan dimmasta tíma, þessar vikur frá lokum nóvember eða byrjun desember sem sólar nýtur æ minna og myrkrið knýr dyra. Þannig er aðventan ilmur vonar inn í líf okkar.

Vongleði eða vonargleði er gott orð sem sjaldan er notað. Það er tengt orðunum eftirvænting og tilhlökkun en líka bjartsýni, trú á framtíðina og glaðlyndi. Að vera vongóð er líka eitthvað sem við öll gætum tileinkað okkur, að búast við því að allt fari nú heldur vel. Slíkt hugarfar er afar mikilvægt til að mæta kvíða og áhyggjum sem mörg okkar finna fyrir að einhverju leyti flesta daga, einnig og kannski ekki síst á aðventunni. Að vera vongóð og vonglöð merkir ekki að við eigum að láta skynsemina lönd og leið og eyða umfram orku og efni, heldur að með hugarfari vonarinnar getum við ávallt fundið okkur leið til að mæta því sem að höndum ber.

Í stóra samhenginu er vonarilmurinn líka afskaplega mikilvægur. Ilmur vonar minnir á að þó ófriður geysi víða um jörð og veðurfarsbreytingar veki ugg þá getum við öll lagt okkar af mörkum til að efla frið og hlú að náttúrunni. Áhyggjum fylgir oft bölsýni sem lamar. Vonin eflir. Hún eflir okkur til að láta gott af okkur leiða í okkar samhengi. Vonin er ljós sem vísar veginn, eins og aðventan vísar áfram til jólanna, fæðingar frelsarans sem við miðum tímatal okkar við. Fæðing barnsins í Betlehem var slíkur viðburður að allt reiknast út frá honum. Fæðing barnsins er nýtt upphaf, upphaf vonar, gegnumbrot ljóssins í dimman heim, koma kærleikans sem bræðir kalin hjörtu.

Í nýlegu jólalagi, sem Freyjukórinn og Guðrún Gunnardóttir sungu svo fallega í Reykholtskirkju á dögunum, segir um ilminn af jólum:

Drögum öll jólaandann nú,
blásum svo frá okkur von.
Hann vild‘ á milli byggja brú
og til þess færð‘ okkur son.

Stöndum nú saman jólum á,
sameinumst öll sem eitt.
Höldumst í hendur stór og smá,
því heimi getum við breytt.

Fallega orðað hjá Sigurði Rúnari Þórssyni. Í þessu felst einmitt vonin, að trúa því að við getum haft áhrif til góðs inn í eigið líf og annarra og að við séum aldrei ein. Það er alltaf von, alltaf ljós framundan. Guð er með.

Gleymum því aldrei voninni. Missum aldrei sjónar á því sem Guð vill gefa okkur með því að rétta úr hönd umhyggju og öryggis inn í okkar heim. Ef hjartað er kalt, leyfum Guði að ylja því. Ef geðið er dapurt, leyfum Guði að lífga það við. Ef hugurinn er fullur af vonleysi, áhyggjum og kvíða, leyfum Guði þá að rýma til og blása í okkur vongleðinni sem gefur birtu og yl inni í allar aðstæður.

Þess óska ég okkur öllum með einum af textum aðventunnar (Róm 15.13):

Guð vonarinnar fylli yður öllum fögnuði og friði í trúnni svo að þér séuð auðug að voninni í krafti heilags anda.

Gleðileg jól úr Reykholti.

Sr. María G. Ágústsdóttir, sóknarprestur í Reykholti

Ilmur aðventu og jóla