Mjög algengt er að fólk lýsi upp hýbýli sín í aðdraganda jólahátíðarinnar og færi þannig birtu og gleði alla leið inn í hjörtu sín og sinna. Þessi siður varð til fyrir margt löngu. Byrjaði kannski með einu kertaljósi í baðstofu, síðan aðventuljósi úti í glugga en seinna gerðust menn öllu djarfari og settu upp útiljósaseríur með lituðum fjörutíu kerta raðtengdum ljósaperum. Þær höfðu reyndar þann hvimleiða ókost að þegar ein þeirra gaf sig þurfti að leita að biluninni, gjarnan með því að skipta út hverri peru fyrir sig, allt þar til serían lýsti upp að nýju. Fjöliðjan og fleiri höfðu svo ærið að gera við að framleiða slíkar séríur og ljósaperusalarnir í Lions glöddust mjög. Svo tók við önnur tækni, asískar lágstraumsperur voru fluttar til landsins og litadýrðin jókst. Þetta eins og flest annað hefur tekið breytingum.

Margir húseigendur eru jafnvel byrjaðir að setja upp jólaljósa skreytingar nokkru áður en aðventan gengur í garð. Mér finnst það ágætur siður því hvar er mikilvægara en einmitt hér að lýsa upp skammdegið þar sem dagsbirtu gætir einungis í nokkra klukkutíma sitt hvorum megin við hádegið. Ekki síst er þetta mikilvægt þegar snjór hylur ekki jörð því þá verður allt svo miklu dimmara og drungalegra.

En þrátt fyrir fegurðina sem falleg jólaljós geta framkallað ber stundum skugga á. Í fréttum Stöðvar 2 um helgina var rætt við konu eina í Laugardalnum í Reykjavík sem sagði farir sínar ekki sléttar í samskiptum sínum við nágranna. Undanfarin ár hefur hún þakið hús sitt, lóð og skjólveggi með ljósum, fígúrum og öðru innfluttu jólaskrauti. Í ljós kom að skreytingar hennar voru svo stórtækar að nágranni konunnar sagði hingað og ekki lengra! Vafalítið hefur honum ekki verið svefnsamt og ekki kunnað að myrkva svefnherbergisgluggann sinn. Deilur þeirra ágerðust mjög, sem endaði með því að konan er nú með öllu hætt að skreyta heima hjá sér. Ekki eitt einasta jólaljós prýðir lengur hennar heimili og garð. Hún gaf allt skrautið til fólks sem á öðruvísi nágranna en hún sjálf.

Í þessu eins og öðru er staðreyndin sú að það sem einum þykir fallegt gæti öðrum fundist ljótt. Persónulega finnst mér til dæmis jólatré á torgum úti afskaplega misfalleg. Sum eru eins og geimverur hafi hent af himnum ofan nánast geislavirkjum trjám, meðan önnur eru öllu friðsælli fyrir augað. Í það minnsta er sá möguleiki til staðar að yfirgengileg ljósadýrð, blikkandi og neonlitaðar skreytingar geta farið illa í þá sem þurfa að hafa slíkt fyrir augunum alla daga yfir svartasta skammdegið. Þjást jafnvel af mýgreni og geta því ekki umborið herlegheitin.

Í áðurnefndri frétt var vitnað í orð formanns Húseigendafélagsins. Sá upplýsti að nágrannaerjur vegna jólaskrauts væru fastur liður á aðventunni í starfi félagsins. Það sem veitti einum gleði væri í óþökk annars og skapaði því ekki hin sönnu friðarjól.

Það er illt í efni þegar svo eðlisfagur gjörningur sem skreyting með jólaljósum veldur deilum. En hvað er til ráðs að taka? Þarf fólk að selja fasteign sína og flytja burt af þessum sökum? Gamalt máltæki segir að maður velji sér vini en ekki ættingja. Í flestum tilfellum velur fólk sér heldur ekki nágranna.

Fólk þarf einatt að feta hinn gullna meðalveg til að komast nokkuð sátt frá borði í samskiptum við aðra. Það á við í samskiptum bæði innan heimilis, vinnustaða eða utan veggja heimilisins. Oft þarf að leita lausna og gæta samráðs. Ég er svo lánsamur að eiga góða nágranna. Allir eru þeir innstilltir á að eiga góð samskipti sín á milli og það sem meira er; allir skreyta þeir smekklega fyrir jólin, að mínu mati.

Magnús Magnússon

Hóflega skreytt gleður mannsins hjarta