Vorið 1979 mun hafa verið með þeim köldustu í seinni tíð. Þá var Steingrímur Hermannsson landbúnaðarráðherra og varð það Jóni í Skollagróf tilefni eftirfarandi hugleiðingar:

Þá var mörgum þungt um sporið

þegar frusu göturnar.

Stóð ég af mér Steingrímsvorið,

– stráin teygði um jöturnar.

Þrátt fyrir allt koma á hverju vori þessir undurfögru morgnar sem gleðja okkur sem erum á fjárhúsröltinu eldsnemma nú eða óguðlega seint ef menn vilja heldur kalla það því nafni. Einn slíkan morgun kom Georg á Kjörseyri út á hlað og heyrði í lóunni. Varð það tilefni eftirfarandi, enda verða jafnvel sauðfjárbændur bjartsýnir við þær aðstæður:

Vor er í nánd, ó vaknaðu þjóð,

veittu nú ylnum í geðið,

hlustaðu á öll þessi lyrisku ljóð

sem lóan ein getur kveðið.

Margt er það sem fylgir vorinu bæði beint og óbeint og ýmislegt sem Hákon Aðalsteinsson velti fyrir sér:

Sólin roðar fjallatinda, víst er komið vor

veturinn er horfinn bak við fjöllin,

þjóðvegurinn allur er fljótandi í for

nú fara menn að bera skít á völlinn.

Heiðargæsin dottar með höfuð undir væng

hreindýrin í lyngmóunum bíta,

álftahjónin rölta um á rakri mosasæng

…og refurinn er undir barði að skíta.

Krummi uppi í hæðardragi kroppar úldið bein

á klettadrangi vellir spóinn glaður,

kind með sína tvílembinga kúrir bak við stein.

Keyrir veginn fullur sveitamaður.

Fuglahópur líður yfir loftið silfurblátt

létt er flug í aftanvindi svölum,

í stóðinu er graðfoli sem höfuð reisir hátt

því hann er uppá merinni frá Dölum.

Í mýrinni við ána er mórauð kind á beit

morgunsólin roðar sérhvern glugga,

lífsgleðin mun yfirfylla okkar fögru sveit

því úti í skemmu er hreppstjórinn að brugga.

Himneskt er að lifa og skoða vorsins vé

varla getur nokkrum liðið betur,

bóndinn úti á grænu túni gengur við sitt fé

og grefur það sem dó úr hor í vetur.

Golfáhugamenn gleðjast ekki síður en aðrir þegar vorar og golfvellir verða leikhæfir (eða hvaða orðalag sem golfarar kunna að nota). Séra Hjálmar Jónsson er golfáhugamaður mikill og iðkar þá list af nokkurri einurð. Eitt sinn hafði hann verið að sinna golfskyldum sínum á vellinum í Úthlíð en gleymt skónum sínum enda gjarnan sagt að þeir sem gleyma einhverju komi þá aftur. Þorsteinn Sverrisson sendi honum þessa kveðju:

Einn ég þekki andans mann,

oft á braut og greenum.

Guðs á vegum gengur hann,

en gleymir skónum sínum.

Og ekki má gleyma konum þeim sem eru síungar í anda hvaða skoðanir sem almanök og annálar hafa á afmælum þeirra og ætluðum viðhorfum til lífsins enda kvað Sérríður Indriðadóttir meint vinkona Gísla Ásgeirssonar um vorkomuna:

Vorið kemur vænt og nýtt,

vermir grund og móa.

Þegar verður nógu hlýtt

fer ég úr að ofan.

Samkvæmt staðalmælingum hefur þessi vetur sem nú hefur kvatt okkur verið með þeim kaldari í seinni tíð þó mér hafi sjálfum fundist aðrir nýliðnir vetur vera kaldari og leiðinlegri en auðvitað hafa líka ýmsir vetur verið betri. Undir vor 1989 orti Jón Þ. Björnsson og var þá orðinn þreyttur á vetrinum eins og fleiri:

Þungbær tíðin þreytir mig,

þrálát hríð og vetur.

Nú má blíðan sýna sig

svo mér líði betur.

Þegar áburðarverksmiðjan í Gufunesi var stofnuð á sínum tíma þótti það æði merkilegt að hægt væri að ná áburði úr loftinu en Kjarninn var framleiddur þannig með rafgreiningu og töluðu sumir um Loftáburðinn. Um þá hluti sagði Guðfinna Þorsteinsdóttir:

Tíminn marga ræður rún

sem rökkrið áður faldi

Guðs úr englum tað á tún

taka þeir nú með valdi.

Óskar heitinn Sigurfinnsson í Meðalheimi var með snjöllustu hagyrðingum og eitt sinn varð ég svo heppinn að koma fram með honum á hagyrðingakvöldi. Á slíkum samkomum er gjarnan tíðkað að hagyrðingar lýsi hver öðrum eitthvað og svona varð lýsing Óskars á undirrituðum:

Mannkyninu er mikilsvert

að meistarans dýrð það lýsi

en Drottinn hefur Dagbjart gert

dálítið öðruvísi.

Ég veit nú ekki með vissu hvort ég á að taka þessa vísu Óskars til mín líka en óneitanlega gæti þarna verið broddur falinn:

Guð má okkur gjarnan styrkja

og gleðja, nema hvað,

og hjálpa þeim sem eiga að yrkja

en ekki geta það.

Viðgerðir á girðingum eru meðal þess sem teljast til viðhalds og vorverka á flestum sveitaheimilum og raunar víðar. Hjá félagsskap nokkrum var maður kosinn í girðinganefnd en mætti slælega til starfa, um svipað leyti var sami maður kosinn í varastjórn veiðifélags og varð það Sigfúsi Jónssyni tilefni eftirfarandi hugleiðingar:

Þó geri hann ei við girðingar,

gleymum ekki hinu!

Hann komst til vegs og virðingar

í veiðifélaginu.

Hið veraldlega gengi okkar mannanna hefur löngum verið nokkuð breytilegt allar götur frá brotthvarfi okkar úr Paradís og orðið ýmsum að yrkisefni en Jón Gíslason á Glammastöðum orti og á ekki illa við nú í vorblíðunni:

Þó gæfan bjóði gall mér rammt

þá gefur hún hunang vinum,

veðrið gott hún verður jafnt

að veita mér sem hinum.

Og eigum við svo ekki að enda þáttinn með því að rifja upp vísu Bjarna frá Gröf:

Er vorið kemur verður gaman,

það veitir lífi nýjan þrótt

Og dagar halda höndum saman

í hringdansi um miðja nótt.

Með þökk fyrir lesturinn,

Dagbjartur Dagbjartsson
Hrísum, 320 Reykholt

S 435 1189 og 849 2715

dd@simnet.is

Hlustaðu á öll þessi lyrisku ljóð – sem lóan ein getur kveðið