Nokkrir hvellir kváðu við í síðustu viku. Hæst ber að nefna veðurhvell mikinn, einkum á miðvikudaginn, þegar djúp og kröpp lægð óð vestan frá og yfir landið síðdegis. Sitthvað varð undan að láta. Því miður slasaðist einstaklingur á Akranesi þegar hann fauk í einni hviðunni og lenti illa. Vonandi mun viðkomandi ná sér af meiðslum sínum. Þá fuku auk þess ýmsir lausamunir, húshlutar og ein lúin hlaða lagðist á hliðina, svo fátt eitt sé nefnt.

En það hrikti víðar í stoðum en kenna má veðrinu um. Í höfuðborginni sprakk meirihluti borgarstjórnar með háum hvelli, svo undir tók í allri Öskjuhlíð. Einar borgarstjóri lýsti því yfir að hann væri búinn að gefast upp á sitjandi meirihluta og væri raunar byrjuður að mynda nýjan. Kvaðst hann ætla að verða borgarstjóri áfram, en bara með öðru og miklu skemmtilegra fólki. En Einari varð heldur betur illa á í messunni, dáldið svona heimaskítsmát svo maður bregði fyrir sig skákmáli. Sem hluti af nýja menginu var jú þátttaka m.a. Sjálfstæðisflokks og Flokks fólksins. Þá kom að foryngjanum Ingu Sæland. Hún sagði það alveg á kristaltæru að hún og hennar flokkur myndi ekki hafa forgöngu um að koma til valda í borginni erkióvini sínum; íhaldinu. Þarna fékk hún tækifæri til að hefna grimmilega fyrir svipuhöggin sem dunið hafa látlaust á henni alla leið ofan úr Hádegismóum síðan í byrjun aðventu. Inga sagði Nei – og þeir sem til þekka vita að því verður ekki breytt. Karlkvölin hann Einar, sem stýrir nú flokki sem mælist með pilsnerfylgi, situr svo úti í kuldanum.

Efalaust eru ýmsar ástæður fyrir því að Einar gafst upp á meirihlutasamstarfinu. Sjálfur nefndi hann sem skýringu áherslumun varðandi framtíð flugvallar í Vatnsmýrinni. Þar er nú uppi ástand sem hugsanlega mun hafa alvarlegar afleiðingar, jafnvel snúast um líf eða dauða. Þannig er nefnilega mál með vexti að trjáhríslur, sem plantað var í Öskjuhlíðina fyrir margt löngu, hafa lifað svo góðu lífi að hæð þeirra er farin að skyggja verulega á að- og fráflug á annarri flugbraut vallarins. Að skipan Samgöngustofu hefur Isavía nú látið loka brautinni. Þar verður því ekki lent með veikt fólk í sjúkraflugi, jafnvel þótt mínútur geti skipt öllu máli, ef vindáttin er vestan- eða austanstæð. Næsti flugvöllur til að lenda á er í Keflavík, en óþarfa flug þangað kostar að minnsta kosti klukkutíma seinkun á að viðkomandi sjúklingur/ar komist undir læknishendur.

Ef ástæða meirihlutaslita í Reykjavík er sú að flokkarnir sem hann mynduðu voru ósammála um grisjun trjáa í Öskjuhlíð, þá verð ég að segja að farið hefur fé betra! Ef fólki finnst virkilega vænna um nokkur hundruð grenitré, en mannslíf sem stefnt er í voða, á þetta fólk ekkert erindi í stjórnmál. Ekki flókið mál í mínum huga.

Ég heyrði því fleygt að kostnaður við grisjun 1400 trjáa sem í hlut eiga hlaupi á hundruðum milljóna samkvæmt nákvæmum útreikningum tilkvaddra sérfræðinga. Það er aldeilis alveg með ólíkindum há tala! Svona án þess að vera sérfræðingur í skógarnytjum, þótt ég ætti kannski að vera það í ljósi skógræktar minnar, þá myndi ég giska á að með þokkalegri samningatækni mætti fá nokkra duglega Héraðsbúa til að bregða sér í kaupstaðarferð og aðstoða við grisjun trjánna. Sagirnar og búnaðurinn yrði svo sendur landleiðina. Að launum fengju þeir að nytja viðinn sem þarna fæst með skógarhöggi sem tæki örfáa daga. Vafalítið mætti vinna úr trjánum mikil verðmæti eins og Austfirðingar eru þekktir fyrir að kunna. Eina sem þarf að hafa í huga er að það verði ekki stíf vestan- eða austan átt þegar þeir mæta á svæðið.

Magnús Magnússon

Héraðsbúa í verkið