Af og til birtast í fjölmiðlum auglýsingar sem vekja umræðu í þjóðfélaginu, en til þess er jú gjarnan leikurinn gerður. Undanfarið höfum við til dæmis séð ungt fólk á sjónvarpsskjánum telja upp allt sem er að gerast í þeirra heimabyggð. Þær eru kostaðar af fyrirtækjum í sjávarútvegi sem telja að sér vegið með hækkun veiðigjalda. Fínar auglýsingar sem vissulega vekja umræðu. Svo er önnur herferð sem mér hefur þótt undarleg svo ekki sé meira sagt. Hún er í boði Rauða krossins og nefnist 3dagar.is

Í einni þessara sjónvarpsauglýsinga er ung kona að hamast á klósettkassanum heima hjá sér og getur greinilega ekki sturtað niður. Kallar hátt og ákveðið á mann sinn enda býður henni greinilega við kúkalyktinni. Kærastinn liggur uppi í sófa og vill sýnilega enga truflun, en þreytulega stendur þó upp til að bjarga konunni með vatn í fötu. Þá bregður svo við að ekkert vatn rennur í eldhúsinu. Það hefur skapast neyðarástand! Áhorfendur verða svo að geta sér til um hvernig þessu unga pari reiðir af í annars afleitum aðstæðum.

Auðvitað er það hundfúlt á nútíma heimili að ekkert vatn renni um lagnir hússins. Þarna er verið að minna á aðstæður sem gætu skapast ef eitthvað óhuggulegt gerist. Mér hefur nefnilega skilist að auglýsingaherferð þessi sé til að búa fólk undir allt það versta. Þegar neyðarástand skapast af einhverjum ótilgreindum ástæðum og með stuttum eða engum fyrirvara. Rauði krossinn vill minna á að við slíkar aðstæður er mikilvægt að hvert og eitt okkar geti bjargað sér í einhverja þrjá daga án utanaðkomandi hjálpar. Þessa vegna heitir þetta átak 3dagar.

Nú er það svo að á þeim fjórðungi sem liðinn er af þessari öld höfum við Íslendingar mátt þola ýmislegt og erum þannig séð orðin talsvert veraldarvön. Upplýsingakreppan reið yfir um aldamótin og svo margfalt stærri efnahagskreppa 2008 þegar íslensku bankarnir fóru á hausinn og efnahagur landsins lagður í rúst af óforskömmuðum útrásarvíkingum sem teflt höfðu öllu á tæpasta vað, enda höfðu þeir ekki og hafa ekki enn hundsvit á peningum. Þjóðin og efnahagur ríkisins var svo við það að ná sér á strik að nýju þegar heimsfaraldur Covid reið yfir fyrir fimm árum. Enn og aftur þurftu landsmenn að takast á við fordæmalausar aðstæður, sem óþarfi er að rifja upp frekar.

Það er mér því alveg óskiljanlegt að alþjóðastofnun Rauða krossins skuli nú taka sig til og kosta gerð og birtingu rándýrra auglýsinga í ljósvaka- og samfélagsmiðlum þar sem beinlínis er verið að boða það versta sem gerst getur, hræða fólk upp úr skónum. Það er þó ekki tekið sérstaklega fram hvaða neyð getur skapast, en vissulega hlýtur það annað hvort að vera stríð af völdum klikkaðra forystumenna stórveldanna, eða náttúruhamfarir af sverari sortinni.

Þá velti ég því fyrir mér hvernig réttlæta má að fólk sé hvatt til kaupi á rándýru dóti af ýmsu tagi til að setja í stóra plastkassa sem svo yrði hægt að grípa til ef allt verður vatnslaust, rafmagn fer af og landsmenn verða sambandslausir við umheiminn. Fattleysi þetta er kannski vegna þess að ég er sérdeilis kærulaus maður, læt gjarnan reka á reiðanum eins og sagt er. Ef mannúðarsamtök eins og Rauði krossinn vilja virkilega láta gott af sér leiða þá ættu þau að vera að boða eitthvað jákvæðara en heimsendi þegar landsmenn eru alveg við það að ná sér eftir Covid. Samkvæmt Rauða krossinum á fólk til dæmis að birgja sig uppi af reiðufé. Væntalega á svo að nota þann pening úti í búð ef rafmagnið fer. Menn gleyma því þá að vængjahurðir stórmarkaða munu ekki einu sinni opnast ef rafmagnið fer af! Ég ætla að bregðast við herferðinni með því að bæta í súrfötuna sem ég á ennþá síðan í janúar. Þá mun ég skrimta fram að meintum heimsendi – en drepast ella.

Látum ekki hræða okkur upp úr skónum, njótum páskanna og búum okkur undir bjart og fallegt sumar.

Magnús Magnússon

Heimsendabölmóður