„Undur gaman að upplifa þessa hásumardaga með gróanda eins og hann öflugastur verður.“ Þannig komst minn gamli mentor, Bjarni Guðmundsson á Hvanneyri, að orði í nýlegri færslu á samfélagsmiðli sínum. Þetta er laukrétt hjá Bjarna. Nú þegar sumarið er ríflega hálfnað má segja að allt frá því í byrjun maí hafi verið góð tíð hjá okkur um vestanvert landið. Sleppi þá að nefna þessa nokkra daga snemma í júní þar sem kuldinn fór vel niður fyrir ísskápahita. En það voru fáir dagar og flestallur gróður sem þoldi það norðan kast vel. Reyndar hafa kartöflugrösin mín ekki borið þess bætur en lærdómurinn sem ég dreg af því er að staðsetja næsta garð í einhverju skjóli.

Veðurblíða undanfarna viku kom sér ekki einvörðungu vel fyrir bændur og sjómenn. Fjölmörg mannamót voru haldin og urðu þau einhvern veginn öll fallegri og betur heppnuð en ef það hefði til dæmis rignt eins og gerði mest allt síðasta sumar. Til marks um það var það einmitt fyrir réttu ári síðan, 9. júlí, sem úrkoma í Grundarfirði sló öll fyrri met, allt fór bókstaflega á kaf í vatni.

Í blaðinu í dag eru fjölmargar myndir sem teknar voru á mannamótum síðustu daga. Bera þær með sér sólargeisla, vonandi alla leið á síður blaðsins. Hvort sem það var bæjarhátíð í Ólafsvík eða Akranesi, þá lék veðrið við gesti. Fólk naut þess að baða sig í sólinni, sjá aðra og njóta. Hestamenn áttu jafnframt sínar gleðistundir. Í Borgarnesi var haldið Fjórðungsmót Vesturlands; fimm daga hátíð frá morgni til kvölds. Þangað mætti ég eins oft og ég gat til að fylgjast með og safna C og D vítamíni.

Þrátt fyrir að vera fyrir löngu hættur hestamennsku, og auk þess búinn að gefa frá mér síðustu hrossin, hef ég mjög gaman af að fylgjast með því sem fram fer á þessu sviði. Í hvert skipti sem ég mæti á hestamannamót verð ég fyrir jákvæðum hughrifum. Fyrst ber að nefna að hrossin eru í dag svo miklu betri en þau voru fyrir nokkrum árum. Mér er minnisstætt þegar ég rak í stuttan tíma hestafréttavefinn 847.is. Sá vefur bar það nafn sökum þess að þá var þetta hæsta einkunn sem klárhestur hafði fengið í dómi. Dynur frá Hvammi hét hann. Miðað við þær einkunnir sem B flokks hrossin á Fjórðungsmóti fengu um síðustu helgi hefði Dynur ekki einu sinni náð að blanda sér í hóp tíu bestu hrossa. Það gefur ágæta vísbendingu um þær framfarir sem orðið hafa í hrossarækt á liðnum aldarfjórðungi. Í umferðinni úti á þjóðvegum sjáum við fjöldan allan af jeppum með hestakerrur á þessum tíma árs. Þær ferðir skýrast af því að hryssueigendur velja af kostgæfni stóðhest fyrir þær og víla það ekki fyrir sér að keyra landshorna á milli. Allt er lagt í sölurnar til að folald næsta árs verði að meðaltali aðeins betra en foreldranna. Þannig nást framfarir.

Í hinn stað eru það knaparnir sem ríða þessum góðu og vel tömdu hrossum sem hafa sitt að segja. Sömuleiðis hafa á undanförnum árum orðið stórstígar framfarir í reiðmennsku. Fólk sækir námskeið og jafnvel nokkurra ára nám til að verða færari reiðmenn, læri að temja hrossin sín og sýna þau. Þegar svo bæði fer saman; betri hross og færari knapar, verða einkunnirnar hærri og sýningarnar á vellinum glæsilegri. Hæst dæmdi klárhesturinn á mótinu um síðustu helgi var þannig Kór frá Skálakoti og einkunnin hjá honum og Jakobi Svavari var 9,24. Kór var að gera nákvæmlega það sama og krafist var af Dyn frá Hvammi fyrir áratug, en sá fékk „einungis“ 8,47.

Já, þegar vel viðrar verður allt svo miklu fallegra; hvort sem það er úti í náttúrunni, hjá okkur mannfólkinu eða dýrunum. Njótum meðan er.

Magnús Magnússon

Gobbidigobb