Ég hef farið víða, ég hef verið hér og þar, eins og segir í laginu. Á ferðalögum mínum um Ísland og heiminn, að ég tali nú ekki um búsetu og langdvalir í ólíkum hlutum okkar ágæta lands, hef ég alltaf sérstaklega hugað að þvi að kynna mér þau blöð sem gefin eru út á hverju svæði. Þannig hef ég stautað mig í gegnum landshlutablöð á Norðurlöndunum, lesið það sem gefið er út í einstaka bæjum í Evrópu og m.a.s. þóst vera að lesa blöð gefin út í Busan í S-Kóreu.

Nú hefur lífið leitt mig enn á ný á Skessuhorn, þó tímabundið sé. Sumum þætti það kannski full sjálfhverft að skrifa leiðara ekki bara um blaðið sem hann birtist í, heldur með ríkri áherslu á sjálfan höfundinn, en ég hef nú aldrei verið feiminn við sjálfhverfnina. Hugmyndin var líka kannski frekar að sjónarhóllinn væri minn, en sýnin væri Skessuhorn.

Ég hóf fyrst störf á Skessuhorni árið 2006. Starfaði þar sem fastur blaðamaður í rúm tvö ár, en hef skrifað viðtöl í blaðið reglulega síðan. Þó ég hafi ekki lesið hvert einasta tölublað síðan þarna um daginn (já, ég er kominn á þann aldur að um daginn getur þýtt fjöldamörg ár), þá hef ég alltaf reglulega fylgst með því sem þar er í boði.

Glöggt er gests augað og þrátt fyrir mínar tengingar við blaðið þá er ég, í einhverjum skilningi, gestur. Bæði á ritstjórninni en einnig í landshlutanum. Siglufjörður er heimili mitt og þó ég endasendist reglulega um landið og þar með talið Vesturland, þá hef ég ekki átt þar búsetu.

Játning: Ég hef alltaf öfundað íbúa Vesturlands af Skessuhorni. Að búa við það að í hverri viku komi út blað sem er spegill á samfélagið sem það tilheyrir, eru forréttindi. Og það sem meira er; blaðið hefur komið út samfellt í tæp 27 ár. Það hefur þannig fylgt fólki í yfir aldarfjórðung, byggt upp sögulega vitund og safnað saman frásögun af lífi og starfi fólksins á Vesturlandi. Fylgst með því sem frásagnarvert er, fylgt með í umræðum og þankagangi íbúa.

Á dögunum var ég með gesti frá S-Kóreu í heimsókn. Þeim leist vel á landið, voru hæstánægð með ferðina, en voru ekki í rónni, þetta var ekki alveg fullkomið, af því að þau sáu aldrei norðurljós. Sjálfur bý ég við þau forréttindi að sjá norðurljósin svo oft að þau eru fyrir mér nánast orðin eins og þægileg týra til að rata eftir á kvöldgöngu. Það gerist ekki fyrr en gestir benda mér á það að ég staldri við og átti mig á því hvílík forréttindi við búum við að hafa þau reglulega fyrir augunum.

Þannig líður mér einnig gagnvart Skessuhorni. Það heldur á lofti sögu og menningu, bregður ljósi á mannlíf í breiðum skilningi þess orðs, finnur frásagnarverða vinkla þar sem þeir kannski sjást ekki í fljótu bragði og segir fréttir af því sem er að gerast.

Ég vona að lesendur kunni að meta blaðið jafnvel og ég og íbúar á Vesturlandi njóti þeirra forréttinda að eiga Skessuhorn.

Kolbeinn Óttarsson Proppé

Gimsteinninn Skessuhorn – leiðari