Sumir fundir eru eins og gefur að skilja áhugaverðari en aðrir. Að vísu er smekkur fólks misjafn og hagsmunir sömuleiðis. Allavega fór ég í liðinni viku á upplýsingafund sem samtökin Sól til framtíðar buðu til á Hvanneyri. Þar var til umræðu eftirspurn eftir að setja upp vindorkuver í Borgarfirði. Frummælendur voru að sjálfsögðu giska einsleitur hópur, valdir af fundarboðendum sem gefa sig út fyrir að vera á móti öllum virkjanaáformum upp um heiðar og hálsa. Félagsfólk telur brýnt að grípa til varna gegn býsna stórkallalegum áformum um beislun vindorkunnar sem hvergi nærri eru einkamál þeirra sem annars vegar leggja land undir slík mannvirki né þeirra sem ætla að framkvæma herlegheitin.

Nú er það svo að á fimmta tug hugmynda eru uppi um beislun vindorku hér á landi með vindmyllum. Það hefur gerst á örfáum árum að menn hafa stokkið til og boðið fram þessa meintu töfralausn. Hafa þeir sýnt fram á ábyrgðarlausa afstöðu sína með því að taka ekki tillit til háværra mótmæla nágranna sinna. Ég hygg að einungis í Reykhólasveit sé afstaða íbúa með áformum um vindorkuver í þeirra heimasveit. Annarsstaðar ekki.

Á þessum upplýsingafundi hélt meðal annarra erindi Halla Hrund Logadóttir alþingismaður og fyrrum Orkumálastjóri. Rakti hún ástæðu þess að eftirspurn eftir vindorku hér á landi snarjókst fyrir örfáum árum. Þá var farið að gæta vatnsskorts í miðlunarlónum á hálendinu og því hafi minni raforka framleidd með fallvatni verið til skiptanna. Svo á sama tíma braust út stríð í Evrópu sem jók á raforkuþörf. Nefndi hún einnig að gullgröftur eftir rafmynt hafi kallað á mikla orku. Hér á landi sem annarsstaðar er kallað eftir rafmagni til orkuskipta, einkum á rafbílaflotann, laxeldi þarf orku og svo mætti lengi telja.

Eftir að við samþykktum orkupakkana hafa stjórnvöld minna haft um markaðinn hér heima að segja. Áhrifa þess gætir á hverju heimili en á að giska fimmtungs hækkun hefur orðið á raforku til heimilisins á liðnu ári. Þrátt fyrir að ríkið eigi Landsvirkjun og ætti þannig séð að hafa taumhaldið á þróun verðs er eftirspurnin farin að hafa áhrif á landsmenn. Eiginlega læðst aftan að okkur. Nú er öskrað á einkavæðingu í orkugeiranum af því eftirspurnin er svo mikil. Þarna hafa peningaeigendur heimsins fundið leið til að seilast ofan í vasa verkamannsins. Byrja á því að semja við blanka bændur upp til sveita og heiða, borga þeim dúsu fyrir bæjarhólinn og fara síðan í að skipulegga vindorkuver, í trássi við allt nánasta umhverfi. Sveitarfélögin sem fara með skipulagsvaldið ráða ekki við neitt og telja það brot á mannréttindum og frelsi til athafna að stoppa vitleysuna af. Alþingi er hins vegar stærsti sauðurinn. Bjó aldrei til þann ramma sem gera þarf um orkuöflun. Um þetta mál verður því tekist á á Alþingi næstu misseri og ár, á því er enginn vafi.

Staðreyndin er sú að hér á landi verða vatnsafls- og jarðhitavirkjanir áfram grunnstoð orkuöflunar. Annarsstaðar má búast við að orka framleidd með kjarnorku verði framtíðarlausnin. Það á í dag að vera orðin öruggari leið en hún var á tímum Chernobyl í Úkraínu 1986.

Ég fór með opnum huga á þennan upplýsingafund um stöðu vindorkunýtingar í Borgarfirði. Get þó upplýst að aldrei hef ég verið jafn sannfærður og eftir hann að af þessum áformum verður aldrei. Ekki einvörðungu að þessi nýting vindorku er óhentug hér á landi, þá er hún óhagkvæm, óframkvæmanleg og ekki síst í algjörri andstöðu við vilja þorra íbúa. Þessir sömu íbúar munu á endanum ráða för því þeir kjósa nefnilega fulltrúa okkar í sveitarstjórnir og á Alþingi.

Magnús Magnússon

Feigðarflan