Þau eru misjöfn verkefnin hjá manni og oft geta þau komið algjörlega í opna skjöldu. Kominn á þennan aldur er ég heldur meira fyrir ákveðna rútínu en ófyrirsjáanleika. Já, þannig er það nú lesendur mínir, að hugur minn er fastur við ákveðið verkefni sem hófst snemma í síðustu viku og lauk (vonandi) í gær. Samt er aldrei að segja aldrei í þeim efnum; 7-9-13.

Þannig var að snemma á þriðjudagsmorgni var ég að fara með nærjur og sokka síðasta dags fram í þvottahús heima hjá mér. Hvar ég var að beygja mig yfir þvottakörfuna sé ég útundan mér snögga hreyfingu. Það var mús í húsinu! Á þeim 22 árum sem við höfum búið í þessari íbúð hefur einungis einu sinni áður birst mús. Það var einnig í febrúarmánuði og það sem öllu verra var; að þá stóð sem hæst barnaafmæli. Öllum bekknum hafði verið boðið! Húsbóndinn varð í því tilfelli að sýna börnunum algjöra yfirvegun, þrátt fyrir að slíkt væri ekki efst í huga mér. Ég nefnilega fékk með móðurmjólkinni mestu óbeit á músum. Líklega er músafóbía eðlislæg síðan þessi pínulitlu kvikindi voru sóttberar og því er búið að innrækta í mannfólkið hræðslu við þessi dýr. Ég vil meina að þeir sem eru óhræddir við mýs séu með genagalla.

Nú, þegar þarna var komið sögu var ekkert annað í stöðunni en vígbúast. Rokið var niður í bílskúr og sóttar þrjár gamlar músafellur sem þar eru hafðar spenntar til öryggis allt árið. Gildrunum var komið fyrir í þvottahúsinu og smurosti beitt. Það tók ekki lengri tíma en hálfan kaffibolla og tvær síður í Mogganum þar til heyrðist smellur! Feit og pattaraleg mús var ekki lengi að bregðast við ilmandi ostalyktinni. Þar með hélt ég að fullnaðarsigri hefði verið náð í þessu stríði, en sú von var á sandi byggð, hér hafði einungis náðst sigur í fyrstu orrustunni af samtals sjö.

Það kom nefnilega í ljós að dýrið sem veitt var þarna um morguninn hafði verið margra unga móðir. Líklega hefur hún kasólétt komist inn um fjósdyrahurðina og undir sökkul í þvottahúss innréttingunni viku eða tveimur áður. Þar sem hún var nú ekki lengur meðal vor og því hætt að fóðra unga sína gerðust þeir svangir og fóru á stjá. Næstu dagar áttu því eftir að reynast yfir meðallagi viðburðaríkir. Þarnæsta morgun heyrði ég svo hljóð úr innréttingu inni í eldhúsi. Ekki fór á milli mála hverskyns hljóð það var. Það var herskari mættur. Verst að ekki fann ég kvikindin, en ummerki eftir þau lágu til sönnunar í skúffum og skápum. Það er nefnilega þannig með mýs að þær geta komist í gegnum göt álíka breið og leggur á blýanti og skilja svo eftir sig sannanir fyrir veru sinni. Svona til að kvitta fyrir komuna.

Þegar þarna var komið sögu varð Húsasmiðjan í fyrsta skipti uppáhalds búðin mín. Ég var svo heppinn að greinilega hafa fleiri bæjarbúar verið að fást við sama vandamál og ég og mín fjölskylda. Mikið úrval reyndist vera til af músafellum og öðrum gildrum, eitri og jafnvel límplöttum í búðinni. Afskaplega misjafnlega manneskjuleg veiðitæki, en duga. Ég keypti mér nógu margar fellur til að setja í flest horn íbúðarinnar og aðra veiðilega staði. Smám saman náði ég að veiða kvikindin og nú þegar þetta er skrifað er ég (nærri) viss um að fullnaðarsigri sé náð í þessu stríði og íbúðin verði hérleiðis bara fyrir okkur mannfólkið og gamla heimilishundinn.

Það sem vakti sérstaka athygli mína var að mýsnar komust upp í skáp sem er yfir ísskápnum, skápur sem er svo hátt uppi að þar er bara geymt það sem sjaldan er notað. Meðal annars gamla sérvíettusafnið sem geymir eintök af öllum veislusérvíettum síðustu þriggja áratuga. Þar hafði sömuleiðis eitt Mars súkkulaðistykki verið geymt, líklega til að fela það fyrir húsbóndanum. Þar hafði veislan staðið yfir sem ég heyrði í, en gat ekki staðsett. Ég get því vottað að það verður ekki snökt í servíettusafnið á okkar heimili, svo vitnað sé í söngtexta Þórs Eldons.

Já, sem betur fer eru ekki allar vikur eins. Við hjónin huggum okkur nú við að líklega hefur sigur unnist í stríðinu við hina frjósömu músamömmu og afkomendur hennar. Og jú, eldhúsinnréttingin hefur aldrei verið hreinni – og nú mega jólin koma fyrir mér!

Magnús Magnússon

Ekki verður snökt í servíettusafnið