Fyrir ríflega þremur áratugum ákvað ég að setjast á skólabekk eftir nokkurt hlé frá námi. Valdi að fara í viðskiptafræði, kannski af því að hún var kennd á Bifröst. Það var í senn krefjandi en ánægjulegt að búa á þessum undurfagra stað í Norðurárdalnum í þrjú ár. Skólinn var á þessum árum fámennur en þéttur háskóli þar sem hver og einn nemandi var nafn fremur en kennitala. Aðsókn var einatt tvöfalt meiri en skólinn rúmaði. Hlúð var að hverjum og einum nemanda af starfsfólki en ekki síður af öðrum nemendum. Lögð var áhersla á akademískt hópastarf þannig að enginn komst upp með annað en að leggja sig fram, taka virkan þátt í verkefnaskilum og daglegum störfum. Starfinu stýrði í raun Jón Sigurðsson hugmyndasmiður að háskólanáminu. Hann var að vísu þá hættur starfi rektors, en kenndi og veitti endalaust aðhald öðrum kennurum, stjórnendum og okkur nemendum. Engan afslátt gaf hann frá því markmiði að skólinn yrði í fremstu röð íslenskra háskóla. Hann varð jú að standa undir nafni í ljósi þess að hvergi í öðrum skólum voru námsgjöld jafn há, enda tók mörg ár að vinna sig út úr skuldum námsáranna. Það var hins vegar góð fjárfesting því brautskráðir nemendur gátu almennt valið um störf. Það var þekkt að frá skólanum kæmu eingöngu nemendur sem eftirspurn var eftir að ráða til starfa.

Svo liðu árin. Til áhrifa réðust nýir stjórnendur og þeim fylgdu aðrar áherslur, markmið um að skólinn yrði risa, risa stór. Mig minnir að sett hafi verið markmið um 1300 manna Campus á Bifröst. Hamarshöggin áttu því eftir að dynja látlaust í fimmtán ár. Nemendagarðar voru byggðir, nýtt skólahús, verslun og ýmsar byggingar, misjafnlega velkomnar í umhverfið. Samhliða nýjum markmiðum var einsýnt að nemendur yrðu óhjákvæmilega kennitala fremur en nafn. Þegar litið er í baksýnisspegilinn finnst mér eins og forsvarsmenn skólans hafi ákveðið um eða eftir aldamótin að taka þann risastóra séns að gera öðruvísi; skóla sem ekki byggði á styrkleika og sérstöðu fámenns akademísks fræðaseturs. Fjarkennsla var tekin upp til að þjóna stækkandi hópi nemenda sem ekki sóttist í að vera í staðnámi. Allt var lagt í sölurnar til að nemendafjöldinn yrði nógu mikill. Námsbrautum var fjölgað í þeim tilgangi að ná til enn fleiri, hundraða fólks sem hafði engan áhuga, líkt og ég forðum, á að búa í þéttu fræðasamfélagi í fallegri sveit.

Fjarnám sem slíkt getur verið ágætt, ekki síst fyrir það fólk sem vill geta stundað vinnu samhliða námi. Slíkt var ógjörningur fyrir þremur áratugum. Áhersla á þetta átti eftir að stigmagnast eftir því sem enn fleiri ár liðu. Við heyrðum skólastjórnendur guma af því að skólinn væri í skýjunum! Þegar svo er skipti skólastaðurinn sem slíkur engu máli lengur. Þær fréttir bárust svo fyrir tveimur árum að mygla hefði greinst í nýlegu skólahúsinu á Bifröst. Samstundis var ákveðið að færa meginhluta skólastarfs annað og skellt var í lás. Mér vitanlega var ekki lögð mikil vinna í að kostnaðarmeta hreinsun á myglu eða nauðsynlegar viðgerðir. Engu var líkara en menn hefðu beðið eftir tækifærinu sem þarna skapaðist. Farið var að gera hosur sínar grænar um sameiningu við aðra skólastofnun norður í landi. Reyndar við afskaplega lítinn hljómgrunn norðanmanna.

Ég skal alveg viðurkenna að ég er dapur yfir endalokum skólahalds á Bifröst. Ekki síður finnst mér hrópandi metnaðarleysið um hvað verður um byggingar á staðnum sem áður tilheyrðu skólanum og voru bústaðir nemenda og starfsfólks. Engin framtíðarsýn virðist vera um þorpið sem slíkt. Fasteignasali var ráðinn, sá sem bauð lægst verð fyrir að selja þær byggingar sem ekki var þegar búið að selja fyrir slikk.

Þið verðið að afsaka en mér finnst þetta raunasaga og alls ekki til þess fallin að verja hagsmuni allra þeirra sem lögðu sig fram um að byggja upp öflugan háskóla í hrauninu. „Ekki er kyn þótt keraldið leki, því botninn er suður í Borgarfirði,“ rétt eins og hjá bræðurnir frá Bakka forðum daga.

Magnús Magnússon