Ekki er ofsögum sagt að í liðinni viku hafi skipst á skúrir og úrhelli í okkar landshluta. Skin kom þar hvergi við sögu, nema kannski í tilfelli Austfirðinga sem höfðu vart undan við að taka á móti veðurflóttafólki af suðvesturhorni landsins. Tjaldstæði eystra fylltust og því var leyft að slá sér niður á slegin tún og engi. Hér á vesturhluta landsins rigndi hins vegar meira en gerst hefur áður í þessum mánuði. Reyndar minnist ég brúðkaupsdags míns og konunnar um miðjan júlí fyrir átján árum, en þá var síst betra veður en var um liðna helgi. Upphaflega planið fyrir það brúðkaup var að í veiðiferð á Arnarvatnsheiði kæmi sýslumaðurinn og pússaði okkur saman í hádegishléinu. Ekki varð af því þar sem hávaðarok og vatnsveður orsakaði ófærð um þær slóðir þannig að viðburðurinn var færður niður í sveit og í öruggt húsaskjól. Það er því engan veginn hægt að segja að júlí sé besti mánuðurinn í veðri hér um slóðir, það er löngu liðin tíð.

Sjálfur lenti ég í því að bátkæna sem ég og tveir mágar mínir eigum, og geymum í Akraneshöfn, yfirfylltist af rigningarvatni og sökk á sunnudaginn. Dálítið útópískt að það gerðist á sama hálftímanum og ég sat inni á kontor að skrifa frétt um metúrkomu í Grundarfirði! Hvílíkur auli sem maður getur verið að muna ekki eftir þessu einfalda atriði að skreppa niður á bryggju og ræsa lensudæluna. Svo lengi lærir sem lifir.

Fróður maður sagði mér í gær að nú væru átta góðviðrisdagar búnir á Vesturlandi í sumar. Mögulega mætti telja mánudaginn með og þannig væru þeir orðnir níu. Persónulega finnst mér það naumt skammtað hjá veðurguðunum í ljósi þess að hér býr ágætisfólk sem á betra skilið. Staðreyndin er engu að síður sú að frá því í vor hefur annaðhvort verið skítkalt, úrkomusamt, rok eða veðurleysa. Sjaldan svona gott, gott veður. Reyndar svo því sé haldið til haga snjóaði ekki hjá okkur í júní eins og fyrir norðan.

Þessi slaka veðrátta til útiveru leiddi í mínu tilfelli til þess að ég í fyrsta skipti fór að fylgjast nokkuð reglulega með leikjum á EM karla í knattspyrnu. Datt svona niður í gláp á sjónvarp svona um hábjargræðistímann. Það var vissulega gaman að fylgjast með þessu öllu á skjánum, að undan skildu reyndar blaðrinu sem fylgdi fyrir og eftir leikina – og í hálfleik. Þar sem sjálfskipaðir sérfræðingar voru að túlka það sem við sjálf gátum með glans túlkað værum við að horfa.

Stjarna þessa móts var tvímælalaust hinn kornungi Lamine Yamal frá Spáni. Þessi drengur, sem nýorðinn er 17 ára, kom sá og sigraði. Var yngstur allra til að skora og átti flestar stoðsendingar að auki. Þar með skýtur hann sér leiftursnöggt á topp knattspyrnusögunnar og mun verma stall sem Pelé, Ronaldo, Maradonna, Messí og nokkrir fleiri geta státað af. Líklega er hann nú þegar orðinn eftirsóttasti piparsveinn í heimi og verður fróðlegt að fylgjast með velgengni hans á því sviði sem og auðvitað á knattspyrnuvellinum. Vonandi að hann leiðist ekki út í tóma vitleysu eins og því miður virðist alltof algengt með fótboltastráka.

En af öllum leikjum á EM í knattspyrnu var enginn eins skemmtilegur og landsleikur Íslands og Þýskalands í kvennaboltanum á föstudaginn. Þar unnu stelpurnar okkar stórsigur og eru nú á leið í úrslitakeppni EM í Sviss á næsta ári. Ótrúlega frábær árangur. Það sem kvennaboltinn hefur umfram karlana er sú staðreynd að þær eru ekki sífellt að væla og veina, kasta sér ekki niður í svörðinn og leika stórslasaðan einstakling, eins og karlpeningurinn stundar í auknum mæli. Ekki er hefð fyrir slíkum leikrænum tilburðum hjá konum og er það rannsóknarefni út af fyrir sig. En nú er EM búið í bili og við taka Ólympíuleikarnir á næstunni. Ef veðrið mun ekki batna til muna verð ég væntanlega að fylgjast grannt með íþróttagreinum á borð við listsund, skylmingar, róðrakeppni, fjölbragðaglímu og annað svakalega spennandi.

Magnús Magnússon

Alltaf í boltanum