Ég er ekki frá því að í síðasta tölublaði hafi verið umfram meðaltal þungra frétta sem við færðum inn á borð og í stofur til lesenda okkar. Það einhvern veginn lagðist svo margt þeim megin á vogarskálina að þessu sinni. Við lásum til dæmis um verndartolla Evrópusambandsins á járnblendi, stærsta sláturhúsið í landshlutanum er mögulega sjálft á leið undir hnífinn, rekstur sumra sveitarfélaganna er í besta falli í járnum, sameining á ekki upp á pallborðið hjá Snæfellingum, grásleppuútgerðir á móti kvótasetningu og úrskurðarnefnd felldi skipulag úr gildi. Svo brann gamalt hús og þá er allt að fara í hund og kött í fjölbýlishúsum. Fréttir sem í eðli sínu eru jákvæðar voru þó sem betur fer inn á milli, en í minnihluta að þessu sinni.

En vikurnar eru misjafnar eins og þær eru margar. Kannski má segja að kvartprósents lækkun stýrivaxta í síðustu viku hafi slegið jákvæðan tón í hjörtu landsmanna. Mjór er mikils vísir segir jú í góðu máltæki. Íslendingar eru þekktir fyrir að sýna dug og kjark þegar þess þarf. Mögulega eru einhverjir sem líta þannig jákvæðum augum á að stýrivextir eru „ekki nema“ 7,25%. Hvað veit maður? Sjálfur er ég kominn á þann aldur að afborganir lána eru ekki ráðandi hluti af útgjöldum heimilisins. Enda væri það hábölvað þegar maður er kominn hressilega inn á síðmiðaldra æviskeiðið að skulda of mikið. Orðinn það gamall að maður getur ekki einu sinni leyft sér að gagnrýna lífeyrissjóðakerfið, svo stutt í að maður verði háður því fjárhagslega.

Svo er líka afstaða út af fyrir sig að líta á það jákvæða sem er að gerast og vega þannig upp hið neikvæða. Nú er tæpur mánuður til jóla og í aðdraganda aðventu er boðið upp á afþreyingu sem maður á hiklaust að leyfa sér að njóta. Það á að skottast út og taka þátt í því sem í boði er. Í liðinni viku fór ég til dæmis á bingó. Þrátt fyrir að ýmis afþreying hafi átt í vök að verjast, nýliðun verið undir sársaukamörkum í ýmsum klúbbum og félögum, þá mættu hátt í þrjú hundruð manns á bingó kvenfélagskvenna á Hvanneyri. Spilaðar voru átján umferðir og oft mátti heyra saumnál detta þegar fólk var einungis með eina tölu opna á spjaldinu. Inn á milli var spilað standandi bingó, af því það er svo fljótlegt. Þá standa allir upp í byrjun en setjast um leið og ein tala á spjaldi þeirra er lesin upp. Að endingu standa tveir eða þrír uppi og spennan er þrúgandi. Mér fannst fyndið þegar bingóstjórinn sá bara tvo standandi eftir, en spurði þó til öryggis lágvaxinn karlmann á aldur við mig, hvort hann væri ekki enn með!

Í vikunni fór ég á fleiri mannamót. Meðal annars leit ég við á afmælistónleikum í Tónlistarskóla Akraness. Mikið sem ég dáðist að tónlistarfólkinu á ólíkum aldri fyrir færni en ekki síður að þora að koma fram fyrir fullum sal af fólki. Það eykur þroska og sjálfstraust fólks að vera þátttakandi í slíku námi og ekki síður að þurfa að koma fram. Sú reynsla nýtist öllum í námi og úti í lífinu æ síðar.

Framundan eru fjölmargar aðventusamkomur, tónleikar, markaðir og matarveislur. Ég hvet alla sem vettlingi geta valdið að taka þátt í slíkum viðburðum, mæta og vera með. Hlúa um leið að fjölbreyttu lista- og menningarlífi sem þrátt fyrir allt er í gangi á sama tíma og menn hafa þungar áhyggjur af því að skjá- og tölvunotkun sé að tröllríða öllum frítíma fólks. Sú er sem betur fer ekki raunin, ekki alveg að minnsta kosti. Af fjölbreyttri afþreyingu framundan hlakka ég mest til þess að mæta í skötuveislu á Þorláksmessu. Ég dáist mjög að veitingamönnum sem eru tilbúnir að standa fyrir slíkum veislum því vissulega má segja að ilmurinn geti loðað lengi við húsgögn og aðra innanstokksmuni eftir slíkar veislur. Svo mæti ég kannski á tónleika, í briddsklúbbinn eða aðra viðburði sem í boði verða. Við eigum nefnilega að njóta og aldrei meira en á aðventunni þegar skammdegið er hvað mest.

Magnús Magnússon

Aðventan til að njóta