Varðhundarnir fóru að gelta og góla, ég leit upp frá tölvunni og fann að mér leið eitthvað skringilega. Ég fór út í garð og reyndi að róa hundana niður en þeir héldu áfram að gelta. Jæja, var einhver eðla eða fugl búinn að stela mat úr dallinum þeirra, það væri ekki í fyrsta skiptið. Nei, gamla tíkin Júlía var oftast róleg yfir því þó að ungi rakkinn Rex væri að rífast við eðlu eða fugl. Var einhver að reyna að klifra yfir vegginn? Nei, hundarnir virtust ekki vera að fylgjast með veggnum. Ég horfði í kringum mig, vindurinn lék um laufin en vindurinn var að aukast, núna voru topparnir á trjánum í garðinum farnir að sveiflast til og frá. Mangó ávextir féllu niður úr trjánum í sandinn. Þetta var furðulegt.

Það segir kannski mikið þegar maður frá blessaða Borgarnesi, stað sem er þekktur fyrir að vera eitt mesta rokrassgat á landinu, er farinn að furða sig á smá vindhviðum. En þið verðið að skilja að veðrið hérna í Níger í Vestur-Afríku er allt öðruvísi en við eigum að venjast heima á Íslandi. Þegar ég skoða veðurspána fyrir borgina Niamey þá er hún alltaf eins, bara mjög heitt, mjög þurrt og nær enginn vindur. Svona er spáin vikum og mánuðum saman þar til að regntímabilið byrjar. Það er vonlaust að ræða um veðrið við heimafólk, það er ekkert til að tala um, veðrið er alltaf eins.

Þið getið ímyndað ykkur hve erfitt þetta er fyrir mig ef ég er með fólki og það kemur vandræðaleg þögn. Það er mér í blóð borið að byrja að tala um veðrið og reyna að fylla upp í þögnina á svona stundum, en heimafólkið hérna bara hreinlega skilur ekki spurningarnar mínar. Þau horfa bara á mig og svara: Já, það er heitt, já það er þurrt, já það er logn, og hvað með það?

Ég var orðinn svo vanur að það væri ekkert veður hérna að það tók mig smá stund að átta mig á hvernig mér leið þegar ég stóð þarna í garðinum. Ég fann bara einhvern veginn á mér að loftþrýstingurinn var að breytast, eins og sannur Íslendingur þá fann ég það í beinunum að það væri stormur á leiðinni. Ég var skælbrosandi, það var loksins að koma alvöru veður!

Brosið hvarf þegar ég sá sandvegginn nálgast. Hugurinn minn var bara ekki að skilja hvað ég var að horfa á, þetta var eins og iðandi fjallgarður á hreyfingu. Vinkona mín Noemi Mioara tók myndina hér að neðan þegar stormurinn nálgaðist hennar hús, en ég fattaði ekki að taka upp símann. Ég stóð bara stjarfur og horfði á húsin og heilu hverfin bara hverfa þegar veggurinn skreið yfir, og áður en ég vissi af var ég sjálfur horfinn inn í sandstorminn. Agnarfín sandkorn fylltu augu, eyru, nef og munn og vindurinn reif mann til og frá. Hliðið opnaðist og kærastan mín Sasha kom keyrandi inn í garðinn. Henni hafði verið ráðlagt að fara heim eins hratt og hún gæti. Við og hundarnir komum okkur í skjól á meðan sandstormurinn gerði himinn blóðrauðan og svo var sandmökkurinn svo þykkur að allt var í niðamyrkri.

Rafmagnið fór af og við sátum inni í stofu við kertaljós og horfðum og hlustuðum saman á krafta náttúrunnar flæða yfir borgina. Svo breyttist hljóðið, við fórum að heyra þrumur. Á eftir sandstorminum komu þrumur, eldingar og svo mikið regn að garðurinn okkar leit út eins og tjörn. Við vorum mjög þakklát að húsið okkar er upphækkað því það munaði litlu að flætt hefði inn. Tíminn leið en á endanum minnkaði vindurinn og sólin fór að skína aftur. Við stigum út í garð og bara lyktin af regni eftir svona storm í eyðimörkinni er hreinlega ólýsanleg – ég var líklegast alveg jafnglaður með storminn og plönturnar í garðinum. Þær hafa loksins vatn til að vaxa og ég hef loksins veður til að tala um í vandræðalegum þögnum.

Geir Konráð Theódórsson í Níger.