Rætt við Magndísi Alexandersdóttur frá Stakkhamri, sem man aðra tíma en fólk býr við í dag. Hún hefur þurft að rjúfa glerþakið allnokkrum sinnum á ævinni

Það er falleg vetrarstilla í Stykkishólmi þegar blaðamaður kemur þangað til að spjalla við Magndísi Alexandersdóttur. Hún býður til stofu í fallegu húsi þar sem hún býr með manni sínum Sigurþóri Hjörleifssyni. Bæði eru þau af sunnanverðu Snæfellsnesi, hann frá Hrísdal og hún frá Stakkhamri, hvorir tveggja bæir eru í Eyja- og Miklaholtshreppi. Ættirnar liggja þó víðar og fyrsta spurningin til Magndísar er um hvaðan nafnið hennar kemur. „Móðuramma mín hét Magndís Benediktsdóttir og var frá Bassastöðum í Steingrímsfirði,“ segir hún. „Ég man vel eftir henni, hún var fædd árið 1882 og lést 1964. „Hún kom á hverju sumri til okkar að Stakkhamri og var hjá okkur um tíma.“

Fjölskyldan á Stakkhamri. Kristjana með Magndísi í fanginu. Fyrir aftan hana Guðbjartur, þá Alexander, Guðrún, Hrafnkell og Bjarni. Fremstar eru Þorbjörg og Auður. Fleiri voru ekki fædd þegar myndin er tekin.

Börnin og bærinn

Systkinahópurinn á Stakkhamri var stór, alls voru börnin níu talsins. Í dag eru átta þeirra á lífi, elsta nýorðið 93 ára og það yngsta er 73 ára. Foreldrarnir voru hjónin Kristjana Bjarnadóttir frá Miklaholtsseli og Alexander Guðbjartsson frá Hjarðarfelli og þau giftu sig árið 1930. Magndís er þriðja yngsta barn þeirra, fædd árið 1945 og fagnaði áttræðisafmæli 24. mars síðastliðinn. Af myndum að dæma er hún sviplík Kristjönu móður sinni sem hóf ásamt Alexander búskap á hluta jarðarinnar á Hjarðarfelli vorið 1931. Fyrstu árin bjuggu þau í íbúð á rishæð hússins þar sem var þröngt um þau, sérlega eftir að fjögur elstu börnin voru komin í heiminn. Það voru Guðbjartur (1931), Bjarni (1932), Hrafnkell (1934) og Guðrún (1935). Í íbúðinni var hvorki rennandi vatn né frárennsli svo það hefur verið mikið álag að vera þar með öll þessi ungu börn. Ekki þurfti einungis að bera allt vatn upp og niður stiga heldur líka bæði skólp og eldivið. Síðar áttu auk Magndísar þessi eftir að bætast við: Auður (1940), Þorbjörg (1941), Friðrik (1947) og Helga (1952).

**Alexander að draga heim hey á sleða á Stakkhamri. Fjær sést í sjóinn; það er greinilega sjór á fjörunum og í læknum fyrir neðan bæinn.**

Viðbrigði að fara að Stakkhamri

Árið 1937 byggðu foreldrar Magndísar nýbýlið Hvamm, lítið hús í landi Hjarðarfells. Þar fæddust Auður og Þorbjörg. Fjölskyldan bjó þar þangað til 1944 að þau fluttu að Stakkhamri þar sem þrjú yngstu börnin fæddust; Magndís, Friðrik og Helga. „Það voru mikil viðbrigði fyrir fjölskylduna að flytja að Stakkhamri,“ segir Magndís. „Hjarðarfell er í þjóðbraut, en Stakkhamar mjög afskekkt niður við sjó. Þangað var heldur enginn vegur og ekki komið rafmagn, það voru sem sagt engin þægindi. Lítið var um vatn á Stakkhamri, en pabbi hafði af mikilli framsýni verið búinn að virkja bæjarlækinn við Hvamm sem dugði til ljósa. Þar hafði líka verið rennandi vatn og salerni, sem var ekki fyrir hendi á Stakkhamri. Þar var bara kamar úti í fjósi sem var áfast húsinu fyrstu árin. Pabbi var samt fljótlega kominn með mótor til ljósa.“

**Magndís og Sigurþór giftu sig 8. júlí 1967.**

Sofið í öllum herbergjum

Alexander, faðir Magndísar, hafði verið í skóla á Hvanneyri og var búfræðingur þaðan. Sú menntun var ekki á hverju strái þá og hann gerði því talsvert af því að kenna í farskóla sem staðsettur var á ýmsum stöðum í sveitinni. „Pabbi kenndi mér alla mína skólagöngu,“ segir Magndís. „Hann var mjög framsýnn maður og fróður um allt sem íslenskt var og kenndi okkur margt fleira sem hann hafði kynnt sér. Honum lét vel að kenna. Stundum var skólinn heima hjá okkur; þá voru eldri systkini mín ekki heima, allavega að vetrartíma. Stofan var tæmd og sett þar skólaborð fyrir krakkana. Svo var líka sofið þar og í öllum öðrum herbergjum okkar litla húss. Við yngstu systkinin fórum inn til pabba og mömmu og stundum var sofið í eldhúsinu. Svo var skólinn á fleiri bæjum, alla vega í tvo vetur á Hjarðarfelli, hjá Ragnheiði og Þorkeli bróður pabba. Skólahaldið var þar sem best hentaði hverju sinni.“

Æskan á Stakkhamri

Magndís hugsar til æskuáranna á Stakkhamri með mikilli hlýju. „Ég á svo góðar minningar frá uppvextinum,“ segir hún. „Við krakkarnir vorum alveg látin vinna þegar svo bar undir, en gátum líka leikið okkur mikið. Við böðuðum okkur í sjónum á sumrin þegar aðfall var á sólardögum og sjórinn flæddi yfir heitan sandinn. Við óðum mikið þarna. Svo voru foreldrar okkar svo ástfangin og það var þannig allt fram í andlátið. Þetta hefur gert það að verkum að við erum svolítið öðruvísi þenkjandi, viljum helst bara hafa vináttu og kærleika í tilverunni. Pabbi var ekki margmáll, en ef maður fékk viðurkenningu frá honum fyrir eitthvað þá gaf það manni mikið. Hann gat setið og lesið á kvöldin og þá gjarnan upphátt fyrir mömmu þegar hún var að sauma, prjóna eða gera við föt, allt var jú heimaunnið. Pabbi var líka mikill félagsmálamaður og þar drakk ég í mig þessa óstöðvandi löngun til félagsstarfa sem í mér býr. Mamma veitti okkur tiltal ef þurfti, en var góð við okkur og létt og kát. Pabbi var það í raun líka, en lífsbaráttan var bara svo hörð á þessum tíma. Það þurfti að sjá fyrir öllum þessum hópi.“

**Magndís sem fjallkona í Hólmgarði í Stykkishólmi, líkast til árið 1978.**

Dönsuðu um eldhúsgólfið

Eftir að farskólanum lauk var ekki annað í boði en að vinna þau störf sem gafst. „Ég fór strax að vinna,“ segir Magndís. „En reyndi að vera heima á sumrin þegar ég gat. Ég var kornung þegar ég fór að biðja um að fá að mjólka kýrnar með pabba og systkinum mínum. Eftir að ég fór að muna eftir mér fór mamma sjaldan í fjós. Við stelpurnar vorum líka bæði farnar að baka og þvo þvotta um tólf ára aldur. Þá þurfti að sjóða allan þvott í kola- eða mókyntum þvottapotti. Það var blandaður búskapur hjá okkur, 150-200 kindur minnir mig og 10-12 kýr sem allar þurfti að handmjólka. Þrátt fyrir ýmis störf var frelsið samt alltaf mikið á Stakkhamri og ég hugsa með hlýju til foreldra minna og man ástina sem svo augljóslega var á milli þeirra. Á stundum, ef það var danslag í útvarpinu, tók pabbi mömmu í fangið og dansaði með hana um eldhúsgólfið þótt það væri lítið pláss.“

Sérkennileg barefli

þegar Magndís var fimmtán ára ákvað hún að fara til Ólafsvíkur á vertíð. Þar bjuggu systir hennar og mágur sem hún gat verið hjá, svo þetta var leyft. En það var viss lífsreynsla að fara svo ung að heiman inn í það umhverfi sem þá var í kringum fiskvinnsluna. „Ég fór að vinna í frystihúsinu,“ segir hún. „Þessi umskipti voru mikil viðbrigði fyrir mig, ekki síst það að heyra hvernig fólk talaði. Ég hafði aldrei heyrt svona talsmáta, það var svo mikið bölvað! Ég kynntist stelpum sem bjuggu á verbúðunum og heimsótti þær stundum um helgar. Eitt sinn fór ég á ball og þá vildu þær vinkonur mínar laga sveitastelpuna svolítið til, plokka, lita og laga hárið. Svo fór ég á ballið og man eftir því að hafa dansað við einhverja stráka. En ég var í raun bara barn í þessum aðstæðum. Um nóttina ætlaði ég ekki að þora heim því það voru slagsmál fyrir utan og stelpur úr frystihúsinu að slást. Þær notuðu veskin sín sem barefli, það var rosalegt að sjá.“

**Lynghagi, húsið sem Magndís og Sigurþór byggðu í Miklaholtshreppnum árið 1968.**

Kvennaskólinn góður

Magndís dvaldi í Ólafsvík frá áramótum og fram í maí, þá var hún orðin sextán ára. „Svo lá leiðin heim,“ segir hún. „Veturinn og sumarið eftir vann ég svo á Vegamótum, þá 17 ára. En mér leið vel í sveitinni og ekki síst í heyskap á sumrin.“ Í dag býr Laufey Bjarnadóttir bróðurdóttir hennar á Stakkhamri svo jörðin er enn í eigu fjölskyldunnar. „Bjarni bróðir minn byrjaði búskap þarna áður en pabbi dó,“ segir hún. Magndís nefnir hér að þegar hún var 18 ára fór hún í Kvennaskólann á Blönduósi í einn vetur. „Hann var rosalega góður, bæði sem húsmæðraskóli og í bóklegri kennslu, þarna voru góðir kennarar,“ segir hún.

Góður drengur heillaði

Síðar dvaldi Magndís í Reykjavík um tíma. Þar vann hún í söluturni sem móðursystir hennar og mágur áttu og vann einnig á saumastofu. Svo flutti hún aftur heim á Snæfellsnes. „Sumarið 1966 fór hann Sigurþór minn svo að bjóða mér í bíltúra,“ segir hún. „Ég man að í fyrsta túrnum fórum við með tveimur bræðrum okkar á sumarhátíð í Bjarkarlundi. Við Sigurþór höfðum reyndar þekkst alla tíð og ég vissi að þetta var góður drengur. Við tókum saman, giftum okkur árið 1967 og byrjuðum að búa í Lynghaga þar sem við byggðum okkur fallegt hús og vandað.“

Hjálpin barst of seint

Skömmu síðar átti sorgin eftir að vitja fjölskyldunnar, Alexander pabbi Magndísar lést í apríl árið 1968. Að því var nokkur aðdragandi. „Pabbi lést úr hjartaáfalli bara 62 ára gamall,“ segir hún. „Ég var þá heima því við Sigurþór vorum að byggja húsið okkar í Lynghaga veturinn 1967-1968 og ég gekk með fyrsta barnið okkar. Pabbi hafði legið í rúminu í nokkra daga og leið sérlega illa á nóttunni sem hann kveið mjög fyrir. Við mamma vorum þá búnar að biðja um aðstoð í eina þrjá daga því við vorum vissar um að hann væri að fá hjartaáfall. Svo kom læknirinn loks og náði í hann. Ég man að pabbi ætlaði aldrei að sleppa mér þegar ég kvaddi hann og ég fann á mér að þetta væri í síðasta sinn sem ég sæi hann.“ Kristjana fór með sjúkrabílnum inn í Stykkishólm. „Ég man að það var leiðindaveður og aurbleyta á Kerlingaskarðinu þetta kvöld,“ segir Magndís. „Það var heldur ekki spurt að leikslokum og pabbi lést á sjúkrahúsinu í Stykkishólmi um nóttina.“

Óskírð Sigurþórsdóttir

Magndís og Sigurþór eiga þrjá syni, Hjálmar Alexander, Hjörleif og Atla Rúnar. Þau eignuðust líka litla stúlku, en örlögin höguðu því svo til að hún lifði ekki nema í fimm daga. Hún fæddist 10. nóvember árið 1970, fyrir rúmum 55 árum og var þeirra annað barn. Magndís rifjar þessa erfiðu tíma upp og frásögn hennar ber þess skýrt vitni hversu margt hefði mátt betur fara í því sem við tók. „Ég þurfti að fæða fyrir sunnan,“ segir hún. „Það var vegna misræmis í blóðflokkum hjá okkur Sigurþóri. Á þessum tíma var ekkert sem hjálpaði manni, heldur ekki þegar á fæðingardeildina var komið. Litla stúlkan okkar reyndist vera með lokað fyrir vélindað og fékk lungnabólgu og dó. Hún var flutt út á barnaspítala þegar þetta uppgötvaðist, en ég var áfram á fæðingadeildinni og var sagt að það væri ekki innangengt á milli svo ég gæti ekki farið til hennar. Hún hafði verið lögð í fang mitt nýfædd en svo fékk ég ekki að sjá hana aftur þótt ég margbæði um það. Sigurþóri var líka neitað um að fá að sjá hana, hann fór strax suður og fór þarna á hverjum degi en án árangurs.“

Erfiðir dagar

Ungu hjónunum var sagt að næstu fimm dagar myndu skera úr um það hvort litla stúlkan hefði það af. En þau fengu ekki af henni neinar fréttir dagana sem í hönd fóru og var neitað um að láta skíra hana, það væri of mikið rask. „Loks kom yfirljósmóðirin inn til mín,“ segir Magndís. „Hún sagði að maðurinn minn væri kominn og vildi tala við mig. Þá hafði Sigurþór hringt á fimmta degi til að fá fréttir af barninu en var þá sagt að litla stúlkan hefði dáið um nóttina. Hann varð fyrir áfalli en mátti samt ekki einu sinni vera hjá mér nema í smástund. Svo var enginn sem talaði við mig þann dag um þetta nema ein ljósmóðir sem sinnti mér; hún var sú eina sem talaði við mig.“ Magndís hafði tekið með sér föt sem hún hafði saumað á barnið og bað nú um að það yrði klætt í þau. Við því var orðið. „En það átti hins vegar að setja hana í kistu með öðrum,“ segir hún. „Sigurþór fékk því breytt, en kistulagningin fór fram án þess að rætt væri nokkuð við okkur. Hann fékk vin sinn til að fara með sér að sækja kistuna í Fossvog áður en við fórum heim. Mig langaði svo að opna hana til að vita hvort hún væri þarna örugglega. En það var svo ríkt í mér að ég hafði heyrt að það mætti ekki opna kistur nema með sérstöku leyfi sýslumanns og ég treysti mér ekki í það. Sigurþór grætur það enn að hafa ekki fengið að sjá hana.“

**Magndís að keppa í pönnukökubakstri á landsmóti UMFÍ á Akranesi árið 1975. Þar náði hún öðru sæti.**

Sorgarferli

„Við bjuggum í Lynghaga þegar þetta var,“ segir Magndís. „Þegar heim kom var ég enn þá í áfalli og man ekki einu sinni nema óljóst eftir jarðarförinni.“ Litla kistan var sett í gröf í kirkjugarðinum á Fáskrúðarbakka. „Hún hvílir við hliðina á foreldrum mínum,“ segir Magndís. „Þarna er líka allt Hjarðarfellsfólkið og foreldrar Sigurþórs. Við getum því farið á einn stað og sett blóm og ljós.“ Á þessum tíma var ekkert til sem hét áfallahjálp og því urðu þau að komast yfir þetta að mestu á eigin rammleik. Það tíðkaðist heldur ekki þá að tala um sára reynslu. „Mörgum árum seinna, líklega um 24 árum misstu vinir Hjörleifs sonar okkar barn,“ segir hún. „Við vorum bæði hann og við að sinna þeim og það hjálpaði okkur mikið í að vinna úr okkar sorg.“

Kölluð til starfa

Eftir þetta fóru annir daglega lífsins í hönd, það þurfti að sinna Hjálmari og vinna önnur tilfallandi störf. „Veturinn eftir að við misstum telpuna hringdi Stefán Ásgrímsson í Stóru-Þúfu í mig,“ segir Magndís. „Erindið var að segja mér að það vantaði manneskju í stjórn Héraðssambands Snæfellsness og Hnappadalssýslu. Þá hafði ekki verið mikið um að konur tækju þátt í starfinu, en ég sló hins vegar til og held að það hafi orðið mér til góðs.“ Þetta var árið 1989 og hún hafði þá setið í stjórn HSH í nokkur ár. „Það var alltaf verið að leita að strák sem framkvæmdastjóra,“ segir hún. „En ég spurði af hverju þeir vildu ekki bara að ráða mig? Ég var heimavinnandi með strákana mína og fannst ég alveg geta unnið þetta heima. Það varð úr, ég var ráðin í hálft starf og varð fyrsti kvenkyns framkvæmdastjórinn á landinu sem starfaði fyrir héraðssamband auk þess að sitja í stjórn sambandsins og tvívegis sem formaður. Í tíu ár var ég líka í stjórn Ungmennafélags Íslands og var þar eina konan á tímabili. Alls urðu þetta tuttugu ár.“

**Magndís og Sigurþór með strákana sína, Hjálmar Alexander, Atla Rúnar og Hjörleif.**

Framkvæmdastjórinn gat verið kvenkyns

Nýja starfið reyndist umfangsmikið. „Þetta var launað hálft starf,“ segir Magndís. „En ég var meira og minna að vinna allan daginn og alltaf um helgar.“ Hún kom mörgu á fót og gaf út fréttabréf, þurfti að vélrita allt á stensla og fara með í prentsmiðju. „Ég var ekki vön vélritun, en náði fljótt færni í því,“ segir hún. „Svo var eitt verkefnanna að setja upp sumarbúðir á Lýsuhóli og það þurfti að skipuleggja ótal mót. Þetta var óskaplega gaman og lærdómsríkt og var einhver besti skólinn í mínu lífi. Ég sótti líka alls konar námskeið og menntaði mig í raun sjálf.“

Þótt vel gengi fann hún að það þótti ekki sjálfsagt að kona gæti staðið sig í framkvæmdastjórastarfinu, enda var umhverfið innan ungmennafélaganna ansi karllægt. „Mér var hreinlega sagt að ég þyrfti að leggja mun meira á mig til að sanna mig af því ég væri kona,“ segir hún. „Það gerðist í símtali við framkvæmdastjóra UMFÍ. Ég kvaddi bara og lagði á. Ég þurfti sífellt að sanna mig fyrstu tíu árin. En það var svo haft eftir þessum sama manni nokkru síðar að það hefði engin stelpa staðið sig í þessu starfi nema ég. Það má hins vegar ekki gleyma því að ég var með afbragðs góða stjórn til að vinna með mér og bakka mig upp.“

Jóhann Steinar Ingimundarsonar forseti UMFÍ sæmdi þau Magndísi Alexandersdóttur og Einar Haraldsson heiðursfélagakrossi félagsins, en þingið fór fram í Stykkishólmi í haust. Ljósm. UMFÍ.

Heiðursfélagi UMFÍ

Hér verður vitnað í frétt Skessuhorns frá 13. október í ár, þar sem sagt var frá Sambandsþingi UMFÍ sem haldið var í Stykkishólmi. „Þau Einar Haraldsson á Suðurnesjum og Magndís Alexandersdóttir í Stykkishólmi bættust í hóp heiðursfélaga UMFÍ á Sambandsþinginu og voru sæmd sérstökum heiðursfélagakrossi. Þetta er æðsta viðurkenning Ungmennafélags Íslands.“

Magndís segist hafa verið undrandi á þessu fyrst því hún taldi að störf sín hefðu fallið í gleymsku. Hún hafði fengið Gullmerki UMFÍ árið 1992 fyrir ómetanlegt framlag, en nú var langt um liðið. En nafn hennar hafði sannarlega ekki gleymst og það var Jóhann Steinar Ingimundarson forseti UMFÍ sem sæmdi hana heiðursfélagakrossinum. Það verður að taka fram að Magndís vann ekki eingöngu fyrir HSH. Hún var tvívegis í framboði fyrir blandaðan lista til bæjarstjórnar í Stykkishólmi og sat samtals sjö ár í bæjarstjórn. „Það var vissulega lærdómsríkt, en gaf mér ekki alltaf mikið,“ segir hún. „Svo er það álag að vera kona í svona starfi með ung börn.“

Svaðilför og sigur

Í starfi sínu fyrir HSH fór Magndís stundum í langferðir og þá gat reynt verulega á. „Einu sinni átti að vera stjórnarfundur UMFÍ á Skagaströnd um hávetur,“ segir hún. „Það snjóaði svakalega og ég, eina konan, átti að vera körlunum samferða frá Borgarnesi. Þegar þetta var áttum við Sigurþór stuttan Bronco sem var á blöðrudekkjum. Kerlingarskarðið var ófært og mikil hálka á Heydalsvegi og suður eftir til Borgarness. Ég hringdi og tilkynnti að ég yrði að fara þessa leið. Framkvæmdastjóri UMFÍ ræskti sig í símann, en ég sagði að ég vissi alveg að hann ætlaði að segja mér að fá bara strák til að keyra mig. En ég ætlaði að keyra sjálf og fór Skógarströnd og Heydalsveg. Það var bullandi hálka alla leiðina. Þegar ég svo mætti olíubíl fyrir neðan Borg á Mýrum horfði ég á hann renna út af og á hliðina. Mér krossbrá, en bauð hjálp, en þá var hann þegar búinn að láta vita af sér. Þegar ég svo mætti í Borgarnes voru karlarnir vissir um að ég hefði lent út af einhvers staðar því þeir höfðu sjálfir átt í vandræðum á leiðinni. Ég snaraðist inn og sagði: „Ætlið þið að koma með mér eða á ég að koma með ykkur?“ Það fór svo að ég fékk far með þeim.“

**Systkinin Alexandersbörn. F.v.: Helga, Friðrik, Magndís, Þorbjörg, Auður, Guðrún, Hrafnkell, Bjarni og Guðbjartur.**

Stykkishólmskirkja

Eitt mikilvægt hugðarefni Magndísar er Stykkishólmskirkja, en hún tók sæti í sóknarnefnd þar sem gjaldkeri árið 2011 og sinnti því starfi til ársins 2022. „Kirkjan er mér afar hugleikin,“ segir hún. „Ég fór að syngja með kórnum árið 1976 um haustið og hætti síðan 2018 þegar veikindi bönkuðu upp á hjá okkur hjónum; þetta urðu alls um 42 ár. Sigurþór og hún ráku þá líka eigið fyrirtæki, Dekk og smur ehf, sem þau höfðu stofnað árið 1994. Svo í nógu var að snúast. „Þegar ég tók sæti í nefndinni var ljóst að kirkjan lak meira og minna og fólk var alveg ráðalaust því engir peningar voru til og úttekt sem við létum gera reyndist vera upp á um 30 milljónir. En okkur tókst að gera samkomulag til lengri tíma við Stykkishólmsbæ um að koma að málinu og á næstu árum tókst að gera við múrinn og skipta um þakefni. Annað vandamál var kostnaður vegna orgelsins sem keypt hafði verið. Búið hafði verið að safna fyrir því, en sjóðurinn beið mikla hnekki í hruninu og því var staðan erfið.“

Stolt af peningamálunum

Það var stórt verkefni að fjármagna þetta allt saman og Magndís er stolt af því að þegar hún skilaði af sér sem gjaldkeri í sóknarnefndinni var einungis eftir gömul skuld, mest vegna hrunsins. Það var ekki stór upphæð samanborið við allt það sem allar framkvæmdir kostuðu. Þess má líka geta að styrkur fékkst einnig úr jöfnunarsjóði kirkna.

Magndís hefur um skeið fyrir hönd kirkjunnar annast mál sem kom upp vegna Múlavirkjunar, en hún var byggð fyrir um tuttugu árum án samráðs, í landi jarðarinnar Baulárvalla sem er skráð eign kirkjunnar. Það mál er reyndar enn að einhverju leyti á borði Magndísar, ekki síst vegna sérþekkingar hennar á málsferlinu. En þess ber að geta að hennar aðal starf í lífinu var hjá Rarik, þar sem hún vann frá árinu 1981 í um 30 ár eða fram að starfslokum. Síðast en ekki síst ber að nefna að heimilisumsjón og uppeldi var mikið til á hennar herðum gegnum tíðina því Sigurþór vann lengst af fjarri heimilinu.

**Magndís hefur lengi verið dyggur lesandi og áskrifandi Skessuhorns og tímir helst ekki að henda blöðunum eftir lestur.**

Fyrst og fremst jafnréttissinni

Stundin hefur liðið fljótt í samtali við Magndísi Alexandersdóttur frá Stakkhamri. Líf hennar hefur ekki verið átakalaust. Hún segist alltaf hafa viljað vera sjálfstæð og hefur metnað fyrir hönd kvenna. Fyrst og fremst er hún þó jafnréttissinni. „Ég ákvað snemma að vera það sem ég sjálf stæði fyrir en ekki einhver annar,“ segir hún. Það er svo sannarlega tilfinning blaðamanns sem gengur út í daginn, hugsi yfir því hve margt hefur breyst og hvað þær konur eru aðdáunarverðar sem átt hafa þátt í þeim breytingum.

**Hvammur, húsið sem Kristjana og Alexander byggðu á nýbýli sínu í landi Hjarðarfells.**

Af hverju ekki bara að ráða mig?

Rætt við Magndísi Alexandersdóttur frá Stakkhamri, sem man aðra tíma en fólk býr við í dag. Hún hefur þurft að rjúfa glerþakið allnokkrum sinnum á ævinni

Rætt við Magndísi Alexandersdóttur frá Stakkhamri, sem man aðra tíma en fólk býr við í dag. Hún hefur þurft að rjúfa glerþakið allnokkrum sinnum á ævinni