medium

thumbnail

small

custom-size

Fóru í ógleymanlega ferð til Brighton

large

1536x1536

Fátt sem toppar að fara á sjó í rjómablíðu

2048x2048

Sjómannablað Snæfellsbæjar komið út

Fengu viðurkenningu fyrir fræðslu um samskipti á samfélagsmiðlum

Líflegt á Arnarstapa þegar landað var úr 52 bátum – myndasyrpa

Rífandi uppbygging en efla þarf skipakost

core/paragraph

Þegar Grundfirðingurinn Magnús Karlsson var ráðinn skipstjóri dráttarbáta Faxaflóahafna er að baki mikil saga þar sem dugnaðurinn, þroskinn, reynslan, torsótt menntunin og umfram allt þrautseigjan koma við sögu. Magnús fæddist í Ólafsvík en þangað leitaði móðir hans Unnur Magnúsdóttir frá Búðum til þess að koma honum í heiminn. „Ég er fyrst og síðast frá Búðum þar sem foreldrar mömmu, Magnús Valdimar Einarsson og Guðný Ólöf Oddsdóttir bjuggu lengi. Þegar ég var tveggja mánaða gamall flutti mamma með mig í Grundarfjörð þar sem hún hóf sambúð með Áslaugi Ingiberg Jeremíassyni. Hann gekk mér í föðurstað og fyrstu árin vissi ég ekki betur en hann væri pabbi minn.“ Magnús ólst upp í Grundarfirði og hefur æ síðan litið á sig sem Grundfirðing. „Ég var mikið í sveitinni á Búðum hjá afa og ömmu og þar og í Grundarfirði óx ég úr grasi og var framan af sáttur við mitt hlutskipti.“

Afgreiddur sem vandræðagripur

Þegar að skólagöngunni kom fór hins vegar að syrta í álinn hjá Magnúsi. Hann rakst illa í skólanum. „Ég var með mikinn athyglisbrest og ofvirkni sem síðar var kallað ADHD og að auki var ég algjörlega lesblindur. Ég lenti því fljótlega upp á kant við skólakerfið. Ég var einfaldlega afgreiddur sem vandræðagripur og tossi. Hjálpin var lítil í skólanum og ég lenti í árekstrum við kennara mína. Í einhverjum tilfellum voru hendur látnar skipta. Í slíkum tilfellum er líka stutt í eineltið og fyrir því varð ég líka. Ég var ekki heldur barnanna bestur. Úrræðin í þá daga voru engin í svona tilfellum.“

core/image

<div class="wp-block-image is-style-default"><figure class="aligncenter size-full"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2025/05/Magnus-Karlsson_2.jpg" alt="" class="wp-image-91676" /><figcaption>Hér er Magnús bátsmaður árið 1986 uppá pokanum með 100 tonnum af búrfiski.</figcaption></figure></div>

Þegar Magnús var níu ára gamall heyrði hann fullorðna fólkið ræða það að hann væri ekki sonur Áslaugs heldur Karls Einarssonar sem þá var landsfrægur skemmtikraftur. „Ég krafðist skýringa. Mamma sagði mér strax hið sanna að ég væri sonur Karls. Í fljótræði mínu vildi ég fá að flytjast að heiman og til Karls. Af því varð auðvitað ekki. Næst þegar Karl kom að skemmta í Grundarfjörð var ég á fremsta bekk og fylgdist með honum. Við náðum saman og hef ég æ síðan verið í sambandi við hálfbræður mína, syni hans. Nokkrum árum seinna bauð hann mér og hálfbróður mínum til Spánar þar sem hann átti að skemmta. Nokkrum dögum fyrir ferðina fékk hann hjartaáfall og lést aðeins 41 árs gamall. Ég náði því varla að kynnast honum. Þrátt fyrir að ég líti alltaf á Áslaug sem föður minn ákvað ég strax níu ára gamall að kenna mig við Karl. Af þeirri staðfestu minni varð strax árekstur í skólanum því nokkrum dögum síðar átti ég að segja til nafns og sagðist heita Magnús Karlsson. Kennarinn taldi sig auðvitað vita betur og áminnti mig um að ég væri Áslaugsson. Úr þessu varð rifrildi milli okkar þannig að ég krafðist þess að hann hefði samband við mömmu. Það gerði hann og mamma stóð með stráknum sínum og sagði að ég væri Karlsson og það hef ég verið síðan. Þetta brölt mitt hafði hins vegar engin áhrif á samskipti okkar Ása pabba.“

Flóttinn á sjóinn

Skólaganga Magnúsar var brösótt og versnaði þegar á hana leið. Þá var ekki í mörg hús að venda. „Skólagangan var eiginlega ein sorgarsaga og ég var á endanum nánast rekinn úr skólanum. Ég held það sé ekkert hægt að kalla það öðrum orðum. Þó sveitin hafi alltaf togað í mig má segja að ég hafa í raun flúið á sjóinn. Varð háseti hjá Ása föður mínum og kunni því vel. Sjómennskan á þeim árum var mikið streð, fast róið og lítil um frí.“

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2025/05/Magnus-Karlsson_3-1200x1532.jpg" alt="" class="wp-image-91677" /><figcaption>Flutningaskipið Rena á strandstað. Magnús og félagar voru við störf á strandstað í 18 mánuði. Draga þurfti gámastæðurnar hverja fyrir sig í sjóinn, taka þær í sundur og koma hverjum gámi fyrir sig í land. Síðan var skipið rifið á strandstað.</figcaption></figure>

Stúlkan með brúnu augun

Á áttunda áratug síðustu aldar þegar veiðar voru hvað mestar við Íslandsstrendur fór að skorta starfsfólk til þess að gera að aflanum. Nú heitir það á fínu máli mönnunarvandi. Þá kom hjálp úr óvæntri átt. Áður en ungt fólk í Ástralíu og Nýja-Sjálandi ákveður endanlega hvað það ætli að gera þegar það verður stórt, tók það sig til og ferðaðist um veröldina í tvö til þrjú ár. Vann uppgripavinnu og safnaði peningum í gamla heiminum í 6-8 mánuði og hélt síðan í ferðalög í 4-5 mánuði. Kom svo kannski aftur og fór annan slíkan hring. Frystihúsin á landsbyggðinni nutu þessa fyrirkomulags og hingað komu hópar ungra kvenna sem snyrtu fisk daginn út og daginn inn.

„Við strákarnir í Grundarfirði vorum að sjálfsögðu mjög spenntir þegar stelpuhópurinn kom með rútu. Við stóðum nokkrir á bensínstöðinni að borða pylsu og drekka kók og fylgdumst með stelpunum koma úr rútunni. Þeir voru búnir að dásama þrjár eða fjórar þegar ég sá eina við gluggann aftarlega í rútunni. Hún var með svo falleg brún augu. Þegar hún kom út úr rútunni tilkynnti ég þeim að þarna væri komin konan mín. Þetta var Lesley Bourke frá Nýja-Sjálandi. Fyrstu kynni okkar urðu nokkuð endasleppt. Ég var nýbyrjaður að drekka um þessar mundir og á næsta balli bauð ég henni í dans. Við dönsuðum allt kvöldið en á endanum sofnaði ég bara. Ég varð auðvitað afar sár daginn eftir að hafa klúðrað svona málum. Ég var að spjalla við einn vina minna daginn eftir sem sagði mér þau tíðindi að hann vissi til þess að Lesley væri mjög hrifin af hestum líkt og ég. Fór ég og fékk lánaða tvo hesta hjá frænda mínum, járnaði þá í hvelli og hélt til verbúðarinnar. Fann hennar herbergi, kastaði snjókúlu í gluggann og hún kíkti út. Hún varð auðvitað forviða á boði um útreiðartúr en þáði það, sem betur fer. Síðan höfum við verið eitt. Ég hef oft glímt við ofvirkni mína en þarna var hún mitt lán.“

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2025/05/Magnus-Karlsson_4-1200x800.jpg" alt="" class="wp-image-91678" /><figcaption>Hjónin Magnús og Lesley með sonum sínum Matt Þór, Kieran Thomas og Liam Magnus.</figcaption></figure>

Ferðalagið um heiminn

Lesley hafði gert sín plön um ferðalög um heiminn þegar hún væri búin að safna nægum sjóðum til þess. Þegar að því kom fór Magnús með henni.

„Við fórum 1984 í ferðalag um Evrópu, vorum að tína vínber og appelsínur í Frakklandi, Portúgal og Spáni, þaðan til Marokkó og enduðum í vinnu í nokkra mánuði á samyrkjubúi í Ísrael. Það var frekar róleg og lítil vinna fyrir minn smekk að tína appelsínur. Ég var vanur vinnuhörkunni á sjónum og var alltof afkastamikill enda aldrei getað slappað af. Ég var því fluttur á kalkúnabú sem samyrkjubúið rak líka og þar var meiri og betri vinna. Meiri umbun fyrir vinnuna og mér tókst að fá Lesley færða þangað líka. Fengum í staðinn meira frjálsræði til ferðalaga um Ísrael. Á þessum árum gekk, eins og áður og síðar, talsvert á í samskiptum milli þjóðanna fyrir botni Miðjarðarhafsins og það fór ekki fram hjá okkur. Stöðug flugumferð orustuþotna og hermenn og konur með alvæpni á hverju strái. Við vorum ung og trúlega vitlaus og því létum við þetta ekkert á okkur fá. Það besta við þennan tíma með kærustunni var að ég lærði ensku. Um vorið 1985 lauk þessu ferðalagi okkar. Lesley hélt til síns heima og ég heim í Grundarfjörð til þess að safna mér peningum fyrir farmiða til Nýja-Sjálands.“

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2025/05/Magnus-Karlsson_5-1200x900.jpg" alt="" class="wp-image-91679" /><figcaption>Magnús varði drjúgum tíma við flutning búnaðar við uppsetningu olíu- og gasvinnslu í Ástralíu. Hér eru það skrifstofur og íbúðir sem eru tilbúnar til flutnings.</figcaption></figure>

Flogið til nýja landsins

Við komuna til Grundarfjarðar fór Magnús beint á sjóinn. Það aflaðist lítið og þénustan í samræmi við það. Það leit því ekki vel út fyrir að Magnús gæti komist til unnustunnar í bráð. En hann dó ekki bjargarlaus.

„Enn einu sinni var það ofvirknin sem bjargaði mér. Ég var staddur í gleðskap þar sem ungur strákur sagði farir sínar ekki sléttar. Hann ætti farmiða aðra leiðina til Nýja-Sjálands en vildi vera lengur á Íslandi og því yrði miðinn ógildur. Ég bauðst í hugsanaleysi mínu til þess að kaupa miðan fyrir slikk og hann féllst á það. Skyldi samt ekki hvað ég ætlaði að gera við miðann því ekki væri hægt að nafnabreyta honum. Árið 1985 var ekki eins strangt eftirlit á flugvöllum og nú. Til að mynda var farmiðinn og vegabréfið sjaldnast skoðað saman og ég ákvað að taka sénsinn. Og það tókst. Ég komst á hans miða og mínu vegabréfi frá Keflavík með millilendingu í Þýskalandi til Nýja-Sjálands. Ástin og löngunin til þess að prófa eitthvað nýtt rak mig áfram. Mér var greinilega ætlað að komast þangað.“

Á þessum tíma voru ferðalög milli Nýja-Sjálands og Íslands mjög mikið fyrirtæki og því má segja að ákvörðun um að flytja þangað væri nánast eins og að hverfa frá Íslandi og öllu sínu fólki um aldur og ævi. Var þetta ígrunduð ákvörðun hjá Magnúsi? „Já, ég gerði mér grein fyrir því að með þessari ákvörðun væri ég að slíta mig frá Íslandi og öllu sem þar var. Mér fannst ég kominn á endastöð. Hafði enga menntun, enga trú á því að ég gæti aflað mér hennar og því hefði ég engu að tapa. Vildi fylgja ástinni minni og hefja nýtt líf og sanna mig á framandi slóðum.“

Synirnir fæddust í Nelson

Magnús segir að Lesley sé með skoskt, enskt og írskt blóð í æðum. „Amma hennar var alin upp í Skotlandi. Við Lesley hófum búskap á heimaslóðum hennar í Cambridge á Norðureynni. Ég fór fljótlega að leita fyrir mér. Ég vissi af góðum vini mínum Hallsteini Stefánssyni, sem hafði þá búið í nokkur ár í Nelson á Suðureynni. Þar var mikil útgerð og við ákváðum að flytja þangað og freista gæfunnar. Lesley fékk strax starf við félagsþjónustu sem hefur verið hennar starfsvettvangur síðan með barnauppeldi og heimilisrekstri. Í Nelson fæddust strákarnir okkar þrír, Matt Þór, Kieran Thomas og Liam Magnus sem kenna sig við föðurnafn mitt Karlsson.“

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2025/05/Magnus-Karlsson_6-1200x900.jpg" alt="" class="wp-image-91680" /><figcaption>Magnús skipstjóri um borð í 70 metra ekjuskipi sínu á NV-strönd Ástralíu. Með því voru fluttir risastórir flutningabílar.</figcaption></figure>

Á þessum árum var talsverð uppbygging í sjávarútvegi í Nýja-Sjálandi. Keyptir voru m.a. til landsins notaðir frystitogarar frá Englandi sem þá voru verkefnalausir eftir að veiðum enskra lauk að loknum þorskastríðunum og þeim fylgdu oftast skipstjórar frá Englandi. Magnús réði sig strax á einn slíkan sem háseti í vinnslunni.

„Það var ekkert pláss laust á dekkinu og því tók ég þessu plássi. Það breyttist þó fljótt við undirbúning fyrstu veiðiferðarinnar. Ég var að bera kostinn um borð og koma honum fyrir. Labbaði ég þá fram hjá skipstjóranum sem var að biðja hásetana á dekkinu að bæta hluta úr rifnu trollinu. Þekking manna var í fyrstu lítil og ég sá strax að þeir áttu í erfiðleikum með viðgerðina. Ég notaði því tækifærið, greip nál og bætti stykkið. Skipstjórinn var að vonum ánægður og spurði hvaðan ég væri. Ég var á báðum áttum hvort ég ætti að segja honum satt því hann hafði jú verið í þorskastríði á Íslandsmiðum og tapað! Ég sagði honum samt sannleikann og hann varð hissa. Lét það samt ekkert á sig fá og spurði hvort ég vildi ekki verða bátsmaður hjá honum sem ég þáði. Þarna bjargaði ofvirknin mér enn einu sinni.“

Víst gat hann lært

Fljótlega fór Magnús á sjómannanámskeið sem gert var að skyldu. Þar voru kennd handtökin. Það gekk að sjálfsögðu vel enda drengurinn reynslumikill eftir sjómennsku sína á Íslandsmiðum. Það efldi hins vegar sjálfstraust hans og hann fór að gæla við þá hugmynd hvort hann ætti ekki að fara í stýrimannaskóla. Dyggilega studdur af vinnuveitendum sínum&nbsp; ákvað hann að slá til þrátt fyrir sinn athyglisbrest og lesblindu.

„Ég var orðinn ágætur í að tala enskuna en lélegur í að skrifa hana. Samt ákvað ég að prófa. Þegar kom að fyrstu prófum kolféll ég. Þá tóku kennararnir mínir til sinna ráða. Þeir sögðust sjá og vita að ég kynni hlutina mjög vel og ég yrði að reyna aftur. Hjálpuðu mér við að koma kunnáttu minni í ritaðan texta þegar kom að prófum og viti menn; ég flaug í gegn. Með tímanum aflaði ég mér þeirra réttinda sem ég taldi nauðsynlegt að hafa og lauk því námi árið 2005. Þá hafði ég skipstjórnarréttindi á 500 tonna togara og að auki alþjóðleg skipstjórnarréttindi á allar gerðir dráttarbáta.“

<figure class="wp-block-image size-full is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2025/05/Magnus-Karlsson_7.jpg" alt="" class="wp-image-91681" /><figcaption>Magnús er í vöruskiptum við hóp bænda. Í staðinn fyrir veiðileyfi á villtum dýrum á landareignum þeirra aflar hann sæfangs í staðinn. Hér er hann kominn til hafnar á bát sínum með góðan afla af crayfish sem er skyldur humri en þó alls ekki eins. Mikill veislumatur samt að sögn veiðimannsins.</figcaption></figure>

Sjávarútvegur í Nýja-Sjálandi

Helstu fiskimið við Nýja-Sjáland eru mjög erfið þar sem sjávarbotninn er mjög fjöllóttur svo vægt sé til orða tekið. Það er því mikið nákvæmnisverk að stunda togveiðar og smávægileg mistök valda miklu veiðarfæratjóni. Magnús segist hafa vanist þessum erfiðu aðstæðum mjög vel. „Við veiddum á þessum árum mest búrfisk bæði innan- og utan landhelgi. Við fundum á þessum árum mjög gjöful mið og það var virkilega gaman að stunda þessar veiðar.“

Magnús segir sjávarútveg í Nýja-Sjálandi um margt líkan sjávarútvegi á Íslandi. Veiðar og vinnsla séu mikið á einni hendi eins og á Íslandi. Þó sé þar einn reginmunur á. Það er umgengni um auðlindina. Þar mega Nýsjálendingar standa sig mun betur. Brottkast er mjög mikið og ekki nægilega mikið hugsað um meðferð aflans. Fyrir vikið er nýtingin ekki nægilega góð og launakjörin því mun lakari en er í fiskveiðum á Íslandi.“

Dráttarbátaárin

Með tilkomu skipstjórnarréttinda á dráttarbáta fór Magnús hins vegar að velta fyrir sér að breyta um kúrs og hætta fiskveiðum. „Ég var búinn að fylgjast með rekstri dráttarbáta í Nelson og einu sinni þegar ég var að stússast við höfnina fór ég inn á kaffistofu starfsmanna og fékk mér einn kaffibolla með þeim. Sá kaffibolli varð til þess að ég ákvað að hætta fiskveiðum eftir áratuga störf. Réð mig sem stýrimann á dráttarbát sem var í kolaflutningum milli Nýja-Sjálands og Ástralíu. Kolin í Nýja-Sjálandi voru mun betri að gæðum en þau áströlsku og því var þeim blandað saman. Við drógum 6.000 tonna pramma fulla af kolum í hverri ferð. Þegar ég hafði fengið nýsjálenskt vegabréf gafst mér tækifæri til þess að vinna í Ástralíu og sló til þegar mér var boðin skipstjórastaða á stórum dráttarbát þar. Stærsta verkefnið voru flutningar til og við uppsetningu borpalla í olíuiðnaðinum í Ástralíu. Þetta starf kostaði reyndar talsverða fjarveru frá fjölskyldunni. Ég flaug fram og til baka, einn mánuð í senn.“

Verkefnin í dráttarbátarekstrinum voru af mörgum toga og misjafnlega krefjandi að sögn Magnúsar en ekkert eins og þegar gríska flutningaskipið Rena, 236 langt, strandaði við Nýja-Sjáland í október 2011. Um borð voru 3.351 gámur af ýmsum varningi. Strandið komst í heimsfréttirnar þar vegna mengunarhættu. Ekki tókst að losa það af strandstað og kom það m.a. í hlut Magnúsar og liðsmanna hans að tæma skipið og vinna við niðurrif þess. Sú vinna tók 18 mánuði og var mjög erfið.

„Um síðir fékk ég nóg af þessari fjarveru og sótti því um og fékk stöðu skipstjóra dráttarbáts hjá höfninni i Nelson. Þá var ég kominn heim og gat sofið heima á hverri nóttu. Það var kominn tími til. Um síðir tók ég við sem yfirmaður þessa rekstrar hjá höfninni.“

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2025/05/Magnus-Karlsson_8-1200x888.png" alt="" class="wp-image-91682" /><figcaption>Þessi mynd er tekin í Suður-Kína þegar var verið að leggja lokahönd á smíði dráttarbáts sem Magnús stjórnaði í nokkur ár. Magnús fór nokkrar ferðir til Kína til eftirlits með smíðinni.&nbsp;</figcaption></figure>

Ræturnar djúpu og sterku

Eins og fram kom hér að ofan flutti Magnús út árið 1985 og kom ekki aftur til Íslands fyrr en 22 árum seinna árið 2007. „Vissulega var þetta langur tími. Ég saknaði auðvitað míns fólks en við vorum bara að koma okkur fyrir, eignast börn og stunda okkar vinnu. Ég átti bara ekki leið fyrr. Þessi langi tími frá Íslandi og fjarvera mín af heimilinu varð til þess að strákarnir okkar og afkomendurnir tala ekki íslensku, sem er auðvitað galli. Ég talaði varla íslensku öll þessi ár. Íslenski uppruninn og ræturnar mínar hér voru samt mun sterkari en þessi fjarvera gefur til kynna. Eftir fyrstu ferð okkar hingað hefur Íslendingurinn blossað upp í sonunum og barnabörnunum. Þeir hafa allir á síðustu árum kvænst eða trúlofast sínum konum í kirkjunni á Búðum. Það er okkar heimakirkja. Þegar ég dvaldist hérna í fyrra við síðasta brúðkaup fór ég mikið að hugsa mín tengsl hingað. Mamma var þá búin að vera ekkja í tvö ár eftir að Ási pabbi lést. Hún var mjög lasin og þegar ég kom heim til Nýja-Sjálands fór ég að hugsa um að ég yrði að verja meiri tíma með henni.“

Magnús ræddi þessi mál við eiginkona sína sem hvatti hann til þess að reyna að láta reyna á hvort hann gæti skipt sínum tíma á milli Íslands og Nýja-Sjálands. Hann ræddi við sína vinnuveitendur sem sögðust allt vilja fyrir hann gera. „Ég flaug því heim og fór til Grundarfjarðar. Niður á höfn hitti ég Guðmund Smára vin minn hjá GRun. Ég nefndi þessi plön mín og hann bauð mér strax stöðu stýrimanns á Hringnum sem ég þáði. Sagði honum jafnframt að ég væri meira að spá í að fá mér vinnu á dráttar- eða hafnsögubátum. Hann sagði að ég gæti losnað ef ég fengi slíka vinnu. Áður en ég vissi af var ég kominn á Íslandsmið að nýju. Ég fór að kanna hvort réttindi mín og reynsla á dráttarbátum gætu nýst á Íslandi sem á endanum varð til þess að ég er kominn í starf hjá Faxaflóahöfnum. Það er mikið álag í kringum skemmtiferðaskipin á sumrin hér og draumur minn er að fá að starfa á þeim tíma þar til ég fer á eftirlaun. Elt sumrin bæði á Íslandi og Nýja-Sjálandi og sinna fjölskyldunni í báðum löndum. Konan er að ljúka sínum starfsferli síðar á þessu ári og hún vill gjarnan elta þennan draum með mér. Fyrir það er ég afar þakklátur.“

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2025/05/Magnus-Karlsson_9-1200x1589.png" alt="" class="wp-image-91683" /><figcaption>Að loknum fengsælum andaveiðum með hundi Magnúsar sem er sérstaklega þjálfaður til aðstoðar við andaveiðar.</figcaption></figure>

Er friður og ró í boði?

Það hefur mikið vatn runnið til sjávar frá því að Magnús flutti frá Grundarfirði árið 1985 þá kominn á ákveðna endastöð. „Grundfirðingar hafa tekið mér mjög vel. Ég hef hitt margt af því fólki sem var samtíða mér þar og alls staðar er mér tekið fagnandi. Það gleður mig óskaplega mikið og ég er afar sáttur við þessa ákvörðun mína. Ég er meira að segja strax búinn að kaupa mér hest! Lífið hefur farið vel með mig og mína. Fyrir orð konu minnar hef ég oft hugsað um hvort ég ætti að leita mér aðstoðar vegna ofvirkni minnar og athyglisbrests. Ég hef jafnan svarað því til að þessir gallar mínir hafi þrátt fyrir allt fleytt mér áfram í lífinu. Ég greip tækifæri sem ekki er víst að ég hefði gripið ef ég hefði þaulhugsað málið. Ágæt frænka mín glímdi við sömu hluti og hún leitaði sér aðstoðar. Hún sagði mér fyrir skömmu hvað það hefði gert sér gott. Ég er því að velta fyrir mér hvort ég eigi ekki að gera það sama. Öðlast meiri ró og yfirvegun um leið og ég er kominn í starf sem kallar ekki á jafn mikla ábyrgð á rekstri og ég hafði í störfum mínum á Nýja-Sjálandi. Geti slakað meira á með ástinni minn Lesley þegar hún lýkur sínum starfsferli.“

Magnús Karlsson er maður tveggja heima. Hann lét ekki ósveigjanlegt og ómanneskjulegt skólakerfi ráða hvað úr honum yrði. Hann fór sínar eigin leiðir. Gerði veikleika sína að styrkleikum. Hinum megin á hnettinum mættu honum kennarar sem sáu hvað í honum bjó. Stóðu með honum og síðan hafa hæfileikar hans notið sín.

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2025/05/Magnus-Karlsson_10-1200x891.png" alt="" class="wp-image-91684" /><figcaption>Dýralíf er fjölbreytt í heimahögum Magnúsar og hann stundar veiðar á ýmsum tegundum villtra dýra. Hann veiðir eingöngu til eigin nota fjölskyldunnar. Ræktar hann hunda til aðstoðar við þær veiðar. Hér hefur hann náð dádýri.</figcaption></figure>

Fréttaveita Vesturlands

Sjóarinn sem snéri aftur