Rætt við Guðbjörtu Lóu Þorgrímsdóttur glímuþjálfara í Dalabyggð um stöðu glímunnar

Guðbjört Lóa Þorgrímsdóttir ólst upp á Erpsstöðum í Dölum en býr nú í Ásgarði sem er sauðfjárbú með sölu beint frá býli og fleiri viðbótum. Guðbjört er þriggja barna móðir, starfar sem deildarstjóri í Auðarskóla og heldur utan um æfingar Glímufélags Dalamanna. Skessuhorn heyrði i Guðbjörtu hljóðið fyrir helgi.

Guðbjört Lóa Þorgrímsdóttir og Jóhann Pálmason formaður Glímufélags Dalamanna taka á móti viðurkenningum fyrir sín störf frá Glímusambandi Íslands. Jóhann fékk gullmerki en Guðbjört bronsmerki.

Glíman lá mjög vel fyrir mig

Guðbjört Lóa nefnir að áhugi á glímunni hafi komið frekar óvænt. „Ég fór á æfingar hjá frænda mínum og afabróðir, Jóhanni Pálmasyni í kring um tíu ára aldurinn en í Búðardal á þessum tíma var ekki margt í boði af íþróttum til að æfa og allir einhvern veginn tóku þátt í öllu. Ég hef alltaf haft mjög gaman af íþróttum og útivist og verið snögg að tileinka mér nýja tækni sem þarf í mismunandi íþróttir, svo glíman lá mjög vel fyrir mér. Glíman er tækni-, jafnvægis- og styrktar íþrótta. Hún er mjög fjölhæf og góð hreyfing er undirstaða þess að ná árangri. Fljótlega eftir að ég byrjaði að æfa var farið á mót og það var alltaf mikil skemmtun. Það hefur sennilega líka ýtt undir áhuga minn að frænkur mínar tvær, Svana Hrönn og Sólveig Rós Jóhannesdætur voru meðal fremstu glímukvenna í landinu á þessum tíma og það var auðvitað mikil hvatning. Sem barn var ég ekki alltaf í verðlaunasæti í glímunni heldur þótti mér bara gaman að spreyta mig, hvetja aðra, vera með og reyna að gera betur en síðast,“ segir Guðbjört.

*Æfingabúðir Glímusambands Íslands síðasta haust, sem haldnar voru á Laugum í Sælingsdal.*

Æfingaaðstaða í Dalabúð

Iðkendafjöldi á yngsta stigi er nú 15 í Dalabyggð en æfingauppleggið á yngsta stigi eru leikir, glímutengdar jafnvægisæfingar og grunnurinn kenndur í glímunni. Tólf iðkendur eru á mið- og elsta stigi en þar er meira unnið með tækni, brögð, þrek- og styrktaræfingar. En hafa orðið breytingar á þjálfun, aðstöðu eða glímunni sjálfri? „Ég myndi alveg segja að þjálfunin sé markvissari. Það er upphaf, miðja og endir og markmið sem við vinnum með á hverri æfingu. Aðstaðan hefur breyst til hins betra. Þegar ég byrjaði að æfa vorum við inn í ræktarsal með fullt af æfingatækjum í kring. Aðstaðan hjá okkur er í salnum í Dalabúð og hún er mun öruggari, ekki hætta á að skella utan í hluti og þess háttar, þó það komi fyrir að iðkendur lendi utan við dýnusvæðið en við leggjum sem sagt dýnur á stóran flöt á gólfinu og þannig er hægt að æfa nokkuð öruggt þó slysin gerist alveg þar líka,“ nefnir Guðbjört.

„Breytingar á glímunni sjálfri hafa ekki verið stórvægilegar, einhverjar breytingar á reglugerðum á mótum og þess háttar, dómarar dæma harðar fyrir ákveðna hluti en vægar fyrir aðra. Ég man þegar ég var að byrja þá voru sumir dómarar frekar harðir við nýja keppendur og sérstaklega unga sem olli því að margir hættu keppni og vildu ekki taka þátt. Sem betur fer var bætt úr þessu og reynt að leiðbeina nýjum iðkendum með mildi í stað hörku á mótum. Það er gaman í glímu og skemmtilegast þegar það eru margir,“ segir Guðbjört Lóa.

Glíman viðkvæm íþrótt

Héraðsmót hafa ekki verið haldin undanfarin ár í Dölunum en reynt hefur verið að vera með glímusýningar og kynningar í héraðinu. Glímufélag Dalamanna fer á öll mót sem Glímusambands Íslands stendur fyrir en á síðustu tveimur árum hafa keppendur farið á stór mót erlendis og hafa þeir sýnt góðan árangur. „Glíman hefur lengi verið íþrótt þar sem áhuginn á henni kemur í bylgjum. Ég myndi segja að núna séum við á uppleið og áhugi er meiri bæði hérlendis og erlendis. En mikil áhugabylgja er að eiga sér stað núna í Bandaríkjunum og nokkrum löndum í Evrópu,“ nefnir Guðbjört og bætir því við að Glímusamband Íslands á í góðum samskiptum við aðrar þjóðir sem eru að reyna að halda uppi fræðslu, kynningu og mótum á öðrum íþróttum sem eru minna þekktar og í viðkvæmri stöðu um að gleymast. „En glíman er viðkvæm íþrótt og þarf ekki mikið til að starfið detti alveg niður. Núna í dag má segja að barnastarf og æfingar fyrir yngri iðkendur sé aðeins í Dalabyggð, Reyðarfirði og hjá Héraðssambandinu Skarphéðni. Það þarf öflugt barna- og ungmennastarf svo iðkendur haldi áfram og keppi í fullorðinsflokkum,“ segir Guðbjört.

Stendur og fellur við stuðningi

Guðbjört Lóa hefur tekið að sér ýmis verkefni tengd rekstri íþróttafélagsins. Æfingar, skipulagning ferða á mót og að eiga í samskiptum við foreldra. Ekki eru borguð æfingagjöld en aðstoð foreldra við akstur á mót, fjáraflanir og ýmis fleiri verkefni er grundvöllur fyrir starf Glímufélags Dalamanna. „Ég vona að glíman verð ennþá iðkuð hér eftir tíu ár, en það vissulega stendur og fellur með því að hér búi einstaklingur sem er tilbúnir að þjálfa og að styðja við þetta starf. Sama á við á landsvísu að fleiri íþróttafélög fari að bjóða uppá æfingar og þannig dreifist glíman víðar um landið. Glímusamband Íslands stendur oft fyrir kynningum og fer í skóla að kynna glímu. Þar eru mörg börn áhugasöm og vilja læra meira en síðan stoppar þróunin því börn geta ekki sótt æfingar á sínum heimasvæðum. Ég vona líka að júdódeildir, BJJ og fleiri fjölbragðaíþróttir sjá hag sinn í því að bæta glímunni við, það þarf ekki að æfa íslensku glímuna mörgum sinnum í viku en það getur verið góð viðbót við hinar ýmsu íþróttir.“

Ekki bara líkamleg íþrótt

Að lokum nefnir Guðbjört Lóa að glíman sé ekki bara líkamleg íþrótt. „Hún er einnig mikið hugarsport. Maður þarf að tengja hugann rétt fyrir keppni og stundum gengur vel og stundum ekki og þá þarf maður að vera tilbúinn að rýna í sjálfan sig með mildi og þolinmæði. Mér þykir ótrúleg vænt um að fá þetta traust og tækifæri til að vinna með ungu fólki en þó þetta sé einstaklingsíþrótt þá vinnum við mikið með hópinn sem heild og við erum lið og styðjum hvert annað. Ég hlakka bara til að sjá þessa íþrótt vaxa og dafna á komandi árum og vonandi rísa fleiri félög hér á Vesturlandi,“ segir Guðbjört Lóa að lokum.

Áhuginn kemur í bylgjum

Rætt við Guðbjörtu Lóu Þorgrímsdóttur glímuþjálfara í Dalabyggð um stöðu glímunnar

Rætt við Guðbjörtu Lóu Þorgrímsdóttur glímuþjálfara í Dalabyggð um stöðu glímunnar