medium

large

thumbnail

1536x1536

2048x2048

small

custom-size

Frelsistilfinningin er rík í mér

Er sama um álit annarra

Alin upp við að láta á allt reyna

Kveðjur úr héraði – Jól með dönsku ívafi

Kveðjur úr héraði – Hugleiðing á aðventu og jólakveðja úr Staðarsveit

Kveðjur úr héraði – Jólahugvekja úr Skorradal

core/paragraph

Ég er fædd 1958 og ólst upp á Eystra-Miðfelli á Hvalfjarðarströnd, sem núna heitir Hvalfjarðarsveit. Við systkinin vorum sjö, en einnig ólst upp með okkur yngsti bróðir mömmu. Foreldrar hans, afi minn og amma, létust þegar þau voru á besta aldri en hann ungur drengur. Ég kynntist þeim því aldrei og ekki heldur föðurömmu minni sem lést af barnsförum þegar faðir minn var lítill drengur. Ég átti föðurafa en hitti hann ekki mjög oft þar sem hann bjó í Reykjavík og það var langt til Reykjavíkur þá. Hann giftist aftur og seinni konan hans var okkur einstaklega góð og okkar stjúpamma. Hún gaf okkur alltaf sokka og eða vettlinga í jólagjöf sem hún prjónaði sjálf og mér þótti einstaklega vænt um þetta og passaði sérstaklega vel upp á að það týndist ekki.

Á mínum æskuárum var ekki mikið verið að skreppa eða skjótast eins og við gerum í dag. Við fengum mjólkurvörur sendar frá mjólkurfélaginu sem voru skildar eftir á brúsapallinum, svo voru pantaðar nýlenduvörur úr MR búðinni sem komu með flutningabílnum. Það var lítil búð í Lambhaga sem er lítil húsaþyrping rétt hjá okkur og þangað var hægt að fara ef vantaði eitthvað á milli sendinga úr MR búðinni. Mér fannst reyndar Hlaðbúð, eins og hún hét, alls ekki lítil búð! Þar var einnig frystir sem sveitungarnir gátu nýtt sér til að geyma kjöt og aðrar frystivörur fyrir þann tíma sem fólk átti sjálft frystikistur.

Foreldrar mínir voru með blandað bú og unnu því alltaf heima. Þegar líða fór að desember og aðventu fór mamma að undirbúa heimilið fyrir jólin. Allt var þrifið hátt og lágt og bakaðar ótal margar kökur, tertur og brauð. Allt var þetta gert í rólegheitum, í minningunni allavega, og heimilið tók á sig nýja töfra sem voru jólatöfrar. Gólfin voru bónuð og glönsuðu eins og spegill, það var ótrúlega gaman að renna sér á þeim nýbónuðum. Þangað til að einhver datt auðvitað!

Á Þorláksmessu var síðan stofan skreytt og litla jólatréð, sem mér fannst ekki lítið. Þá fóru foreldrar okkar í stofuna og læstu, enginn mátti sjá dýrðina fyrr en á aðfangadag. Það var erfitt að bíða og enn erfiðara og ósanngjarnara var þegar eldri systkinin fengu það hlutverk að sinna þessu en við yngri ekki! Þegar aðfangadagur rann upp var erfiður dagur fram undan, sá lengsti í árinu,&nbsp; biðin var nánast óbærileg. Það var ekki sjónvarp til að dreifa tímanum við eða slíkt en við þekktum það ekki og sökuðum þess því auðvitað ekki. Dagurinn var þó ákveðin hátíð frá morgni, þar sem skepnum var veitt sérstaklega vel; þær fengu að njóta jólanna eins og mannfólkið. Mjaltir voru færðar fram, sem sagt farið aðeins fyrr í fjósið en vanalega, til að vera fyrr búin. En okkur börnunum fannst þetta samt taka langan tíma. Því það þurfti að bíða eftir að þeir sem komu úr fjósi væru búnir að baða sig áður en borðað var og þegar búið var að borða varð að bíða meðan vaskað var upp! Það voru því yfirspennt börn sem nutu þess þegar stofan loksins var opnuð. Og þvílík dýrð! Þarna stóð jólatréð okkar í allri sinni fallegu litadýrð, með bómull á greinunum til að líkja eftir snjó, ásamt nokkrum glitrandi jólakúlum. Fegurðin og gleðin sem fyllti hjörtu okkar allra var ólýsanleg. Kvöldið fór í að taka upp jólagjafirnar sem voru aldrei dýrar, en dýrmætar. Það var alltaf ákveðin spenna að fá gjafir frá frænda, þær komu oft frá útlöndum þegar hann fór að vinna á skipum sem sigldu þangað. Þá fengum við dúkkur frá útlöndum og ýmislegt fleira sem ekki var til á Íslandi.

Jóladaganna nutum við þess að vera heima; spila, borða og leika okkur og borða epli og appelsínur á milli mála sem komu í stórum kössum rétt fyrir jól. Við fórum í messu á jólunum en ég get ekki munað hvaða jóladag það var; man bara hvað bekkirnir voru harðir en mér fannst gaman að hlusta á sönginn og jólaguðspjallið! Svo fórum við á jólaball í „gömlu Hlöðum,“ sem var gaman. Bæði messan og jólaballið hafa skapað ákveðna jólahefð í mínum huga.

Margt hefur breyst í tímans rás og stórfjölskyldan hefur stækkað og stækkað. Alltaf verður lengra á milli okkar eins og eðlilegt er, en enn höfum við náð að halda þeim sið að hittast einu sinni á ári með sameiginlegt jólaball stórfjölskyldunnar, það finnst mér ómetanlegt. Við dönsum í kringum jólatréð, fáum jólasvein í heimsókn og spilum bingó. Síðan leggjum við sameiginlega til veitingar og úr verður mikið veisluborð sem við njótum saman. Þarna hittum við nýja fjölskyldumeðlimi, hvort sem er nýfædd börn eða ný tengdabörn - og svo hvort annað.

Ég óska öllum innilega gleðilegra jóla og friðar og frelsis á nýju ári.

Valdís Inga Valgarðsdóttir, Beitistöðum.

Fréttaveita Vesturlands

Kveðjur úr héraði – Heimilið tók á sig nýja töfra