Ingigerður Jónsdóttir býr í Borgarnesi en er frá Hjörsey á Mýrum. Lífið hefur fært henni áskoranir, en hún hefur horfst í augu við þær og hvergi hvikað, enda mikil baráttukona.

Hjörsey er norðvestur af Borgarnesi, í nánd við bæina Hólmakot og Traðir. Þetta er stærsta eyja Vesturlands og jafnframt þriðja stærsta eyja landsins, um 5,5 ferkílómetrar að stærð og þar er mikil náttúrufegurð. Í upphafi samtals kemur fram að Ingigerður, eða Inga eins og hún er oftast nefnd, fór síðast þangað í pílagrímsferð síðastliðið sumar ásamt hluta af fjölskyldu sinni. „Það var svo gaman,“ segir hún. „Við löbbuðum frá Seljum og út, Seljar eru í eyði, það er neðsti bærinn við sjóinn þarna í Hraunhreppnum.“

Hjörsey og fólkið

Hjörsey er löngu komin í eyði og súrheysturninn eru það eina sem eftir er af útihúsum. En íbúðarhúsin standa enn; Hjörsey I (Norðurbær) og Hjörsey II (Neðribær) þar sem Inga ólst upp. Hún er fædd árið 1939 og var skírð eftir Ingigerði afasystur sinni í móðurætt. Húsið sem hún fæddist í var gamalt timburhús og er ekki lengur til. En annað lágreist hús var byggt á grunni þess á fimmta áratugnum „Hitt húsið í eyjunni er hærra, það er tvær hæðir og ris,“ segir hún. „Þar bjó á fimmta áratugnum Pétur Þórðarson alþingismaður og konan hans, Salome Jónatansdóttir.“ Það á eftir að koma í ljós í spjalli okkar að mannlífið í umhverfinu dúkkar alltaf upp aftur og aftur, enda segir Inga það mikilvægast að segja frá samferðafólki sínu. „Þetta viðtal á ekkert að vera um mig, heldur miklu frekar fólkið,“ segir hún og lítur á blaðamann, sem segist engu lofa.

Heimilið

Foreldrar Ingu voru hjónin Jón Ólafsson og Margrét Sigurbjörnsdóttir en þau voru bæði af Mýrunum. „Pabbi og mamma bjuggu fyrst í Skutulsey,“ segir hún. „En pabbi var frá Tröðum og mamma frá Laxárholti. Hún fór sem ráðskona til hans og bróður hans í Skutulsey þar sem þeir voru með eyjuna á leigu. Þau fóru svo að vera saman og keyptu Hjörsey. Þá gekk mamma með Hönnu systur mína sem var fædd árið 1930. Og Óli bróðir minn, sem var næstur í röðinni var fæddur 1932. Svo liðu sjö ár þangað til hún eignaðist mig.“ Yngst er svo Guðrún sem fæddist árið 1940 og er sem sagt bara rúmu ári yngri en Inga. Á bænum var einnig Hjörtur Marinó Þórðarson. Hann hafði komið þangað sem unglingur eftir að móðir hans lést og var á þrítugsaldri þegar Inga fæddist. Hann var sonur Guðrúnar Sigríðar föðursystur hennar og Þórðar I. Benediktssonar. Móðir hans hafði dáið aðeins rúmlega þrítug frá þremur börnum þegar hann var sjö ára. Hann ólst upp í Tröðum en fylgdi svo Jóni móðurbróður sínum þegar hann hóf búskap í Hjörsey. Hjörtur var alltaf hluti tilveru Ingu í uppvextinum.

Örlagaríkt ár

Árið 1948 þegar Inga var aðeins níu ára var mikill harmur kveðinn að fólkinu á báðum bæjum í Hjörsey. Jón faðir hennar veiktist af krabbameini og fór á sjúkrahús. Hann kom svo aftur heim en var rúmliggjandi þangað til hann lést í ágúst. Í nóvember sama ár lést húsfreyjan á hinum bænum; Þórunn Sigurðardóttir, kona Jóhanns Jónatanssonar sem þar bjó.

Það var úr vöndu að ráða fyrir Margréti sem nú var orðin ekkja. Engin utanaðkomandi bjargráð buðust við slíkar aðstæður á þessum tíma. Hanna var flutt að heiman, en Óli var heima, sextán ára gamall auk Ingu og Gunnu systur hennar sem voru átta og níu ára gamlar. Hjörtur var hálf fertugur þegar þetta var. Það varð niðurstaða Margrétar að hún yrði kyrr í Hjörsey og héldi búskapnum áfram. Nokkrum árum síðar flutti Óli að heiman. „En Hjörtur var áfram hjá okkur,“ segir Inga. „Hann var frændi minn og pabbi bað hann fyrir okkur áður en hann dó; bað hann að vera stoð á heimilinu á meðan við værum börn.“

*Inga með systkinum sínum. F.v: Jóhanna, Ingigerður, Guðrún og Ólafur.*

Lífsbaráttan

Margrét stóð ein eftir með búskap og heimili og þetta voru erfiðir tímar. „Mamma hafði ábyggilega áhyggjur,“ segir Inga. „Það var ofboðslega erfitt hjá henni þegar pabbi dó; enginn stuðningur og ekkert öryggisnet. Ég man það svo vel hvað þetta var mikil sorg og það var kannski mesta sorgin okkar hvað mamma var sorgmædd.“ Talaði mamma þín eitthvað við ykkur um ákvörðunina um að búa áfram? „Nei, það var bara eitthvað sem varð,“ segir Inga. „En Jóhann frændi minn á hinum bænum var ágætur og aðstoðaði okkur mikið, við áttum honum margt að þakka. Aðstaða hans var þó líka erfið eftir fráfall Þórunnar, en hann var orðinn eldri maður og þreyttur og seldi jörðina sína síðar Tómasi Thomsen. Hún fór í eyði um 1960.“

Sjávarhættan

Talið berst að búskaparháttum í eyjunni. „Jörðinni var skipt þannig að beitilandið var sameiginlegt; hrossin og kýrnar gengu saman, en túnunum var skipt,“ segir Inga. „Svo fylgdu eyjar með og þessu var öllu skipt jafnt. Við vorum með um hundrað kindur og fjórar kýr okkar megin og það var svipað á hinum bænum.“

Það var strokkað í Hjörsey og smjörið selt í Borgarnes. Kindurnar voru inni á gjöf að vetrinum og á vorin þegar þær fóru að bera varð að setja þær út. „En þá var svo mikil sjávarhætta,“ segir Inga. „Þá þurfti maður að vakna á nóttunni til þess að fara að smala frá sjónum svo þær flæddi ekki á skerjunum. Við Gunna systir sáum um það, 11 og 12 ára gamlar. Á haustin voru þær hins vegar settar í girðingu. Svo var talsvert af hrossum og þetta var allt rekið á fjall í Hítardal, sem var enginn smá spotti. Þá var hægt að fara yfir á fjöru aðra vikuna þegar stórstreymt var, þá þornaði sundið. Svo voru réttir að hausti og þá var þetta rekið alla leiðina niður eftir aftur, yfir flóa og fen. Það var erfitt og verst var að komast frá Saurum og niður að Hömrum því það var bara flói,“ segir hún og hlær.

Ferskmetið var gott

Lundi var veiddur í Hjörsey. „Óli bróðir minn veiddi lunda og seldi meira að segja til Reykjavíkur; hann sigldi með aflann þangað,“ segir Inga. „Hann var svo mikið á sjónum og lærði síðar til vélstjóra. Lundinn var líka fluttur óverkaður í Borgarnes þar sem hann var seldur. Svo var tekin kofa, það var verið að safna mat fyrir veturinn. Það var setið og plokkað og pillaður dúnninn og saltað. Þá var þetta ágætur matur. Mér fannst kofan aldrei góð fyrr en hún var orðin sölt. Það var saltað í tunnu, kjöt líka, svo var tekið slátur og sett í súrtunnu. Þetta var maturinn yfir veturinn og ferskmeti var síðan bara að vorinu. Maður beið svoleiðis eftir því að fá ferskmetið og eggin. Svo var líka veiddur rauðmagi í net og mikið tínt af kríueggjum, en krían varp í flóanum og fjörunni lengst frá bænum.“

*Séð heim að bæjunum í Hjörsey. Ljósmynd: Svanur Steinarsson.*

Fjölskyldan

Systurnar Inga og Gunna voru alltaf nánar. „Við lékum okkur, fórum í útreiðartúra og vorum stundum að veiða lunda. Við þurftum auðvitað líka að leggja okkar af mörkum í búskapnum; gengum í öll verk, smalamennskur, heyskap og að annast skepnurnar. Skemmtilegast fannst okkur að „ganga á rekann.“ Þá gengum við með sjónum og það var spennandi hvað var að finna í fjörunni. Þar kenndi ýmissa grasa sem hafði rekið á land.“ Voruð þið nánar þið mamma þín? „Já, mamma var svo blíð og góð kona,“ svarar Inga. „Við náðum ágætlega saman.“ En pabbi þinn? „Ég man svo lítið eftir honum,“ segir hún. „Hann var aldrei neitt að hnoðast með börnin sín, það tíðkaðist ekki í þá daga. En hann var alltaf góður við okkur. Ég man sérstaklega eftir einu atviki; það var eftir að hann var orðinn veikur, að við vorum að labba og hann tók í höndina á mér og leiddi mig. En mamma var nær og kenndi manni mikið; að syngja, skrifa og lesa. Hún var kröfuhörð um að maður gerði allt vel. Hún ólst upp við erfiðar aðstæður á sínum tíma, það var svo mikil fátækt og allsleysi. Afi var svo mikill sjúklingur og þau fluttu bæ frá bæ og áttu ekkert. Loks tókst þeim þó að kaupa Laxárholtið og voru þar allan sinn búskap. En þau voru búin að vera víða, mamma fæddist held ég í Skíðsholtakoti og svo bjuggu þau í einhvern tíma á Litla Kálfalæk, sem er ekki til lengur.“

Farskóli

Í fyrsta sinn sem Inga fór í skóla var það í sex vikur í allt. Skólinn var farskóli og var haldinn á bænum Brúarfossi. „Þá var ég tíu ára,“ heldur Inga áfram. „En ég hafði tekið próf í lestri og skrift heima fram að því, frá sjö ára aldri. Mamma kenndi okkur að skrifa og gerði kröfur um að við vönduðum okkur.“ Á Brúarfossi leiddist Ingu aldrei þótt þetta væri í fyrsta sinn sem hún fór að heiman. „Ég þekkti reyndar krakka af næstu bæjum þarna og úr Álftaneshreppnum líka,“ segir hún. „Við Gunna fórum svo saman næsta vetur í farskóla á Urriðaá, þar sem var líka mjög gaman að vera.“ Kennarinn hét Jón Jónsson og var frá Fíflholtum. „Á þessum tíma var enginn á bíl svo hann hlýtur að hafa gist, en ég skil ekki hvar þetta fólk hefur allt komist fyrir.“

Ingibjörg og Ólafur

Þegar Inga var tólf ára kom Ingibjörg Jóhannsdóttir til sögunnar. Hún var fædd árið 1921 og var gift Ólafi Þórðarsyni frænda Ingu í föðurætt. Ingibjörg og Ólafur bjuggu í Stykkishólmi, en síðar á Ökrum í Hraunhreppi þar sem þau ólu upp fósturbörn sín. Ólafur var við vinnu í Reykjavík þennan vetur, en Ingibjörg var í Stykkishólmi. „Hún bauð mér að koma í skólann, sem var þegið og ég var hjá henni í einn vetur,“ segir Inga. „Ég veit ekki af hverju hún bauð mér þetta.“ Fannst þér ekki erfitt að fara þetta langt að heiman? „Nei, ég man ekkert eftir því. Í eina skiptið sem ég man eftir að borið hafi á leiða var þegar ég fór heim í jólafrí og var lengi veðurteppt á Vegamótum á leiðinni vestur aftur. Þá var hópur fólks veðurtepptur þar í heila viku. Inga kenndi mér margt og ég leit alltaf mjög upp til hennar. Eins og til góðrar frænku. Þau voru mjög gott fólk bæði og Ingibjörg var mér fyrirmynd.“

*Kjötiðnaðarmaðurinn að störfum. Ljósm. Theodór Kr. Þórðarson.*

Að heiman

Það var veturinn fyrir fermingu sem Inga var í Stykkishólmi. „Árið eftir fermingu þurfti ég að hugsa um heimilið í Hjörsey þegar mamma veiktist og þurfti að dvelja um tíma í Reykjavík,“ segir hún. „Svo vissi ég ekki af hverju það var, en Hjörtur frændi minn ráðstafaði því að ég færi í gagnfræðaskólann í Borgarnesi.“ Þetta lá þegar fyrir þegar Ingu var sagt frá því. „Mér var bara sagt að þetta stæði til og jánkaði því svo sem,“ segir Inga, en skynja má að þá þegar hafi henni ekki þótt gott að aðrir tækju ákvarðanir fyrir hana. „Hjörtur var búinn að útvega mér pláss hjá eldri hjónum í Borgarnesi. Mér leiddist hins vegar mikið þar og man að ég grét oft. Svo fór ég einhvern tímann grenjandi til Önnu systur Margrétar sem síðar átti eftir að verða tengdamóðir mín. Anna bjó ásamt Þórði manninum sínum í litlu húsi við Skallagrímsgarð. Þau voru barnlaus, Þórður var skyldur mér og Anna mikil vinkona mömmu. Hún var voða góð kona og hann var ósköp notalegur og góður karl. Þau tóku mig yfir til sín og ég svaf í stofunni hjá þeim í heilan vetur og þar leið mér vel.“

Tvö heimili

Árið 1956 urðu tímamót þegar Margrét ákvað að hætta búskap og selja jörðina, hún flutti síðan til Reykjavíkur þar sem Óli sonur hennar bjó. Gunna fór með henni suður og Óli útvegaði þeim leiguíbúð og leigði með þeim. En þegar hann fór svo að búa fluttu þær í pínulitla íbúð á Seltjarnarnesi. „Mamma var þar hjálparkona fyrir konuna sem átti húsið,“ segir Inga. „Hún var þar alveg fram til þess að hún kom til mín í Borgarnes, þá komin yfir áttrætt.“ Hjörtur fór einnig úr eyjunni, hann eignaðist síðar fjölskyldu og bjó í Keflavík. Inga var orðin sextán ára og lífsbaráttan hófst fyrr þá en hún gerir í dag. Um haustið var hún farin að vinna í Borgarnesi þar sem hún sá til skiptis um tvö heimili einstæðra mæðra sem unnu á vöktum á símstöðinni. Þetta voru þær Freyja Bjarnadóttir og Guðrún Davíðsdóttir, sem ævinlega voru kallaðar Lúlla og Gúddý. „Ég gisti í herbergi hjá Gúddý sem var yndislegt,“ segir Inga. Þetta var mjög góður tími í lífi hennar á meðan hún bjó og starfaði hjá þeim.

Breytingar

Inga vann líka í Bjarnabúð sem þá var í Borgarnesi, en um haustið 1957 stóðu til breytingar, hún ákvað að fara í Húsmæðraskólann á Varmalandi. Á þessum tíma var hún farin að vera með ungum manni, Grétari Ingimundarsyni sem var einn sex bræðra í Borgarnesi. Þau áttu eftir að eiga góða samleið. Það var Vigdís Jónsdóttir sem var skólastjóri á Varmalandi þegar Inga fór þar í nám. „Þarna var ég orðin ófrísk,“ segir hún. „En Vigdís heimilaði mér að vera í skólanum fram til áramóta. Svo eignaðist ég Margréti mína í febrúar.“

Sumarið áður en Inga fór á Varmaland höfðu Grétar og hún verið farin að búa saman og leigðu herbergi í risinu hjá Guðmundi bróður hans. Grétar var á seinni vetrinum í námi á Bifröst þegar Margrét fæddist, en fór svo að vinna um vorið. „Ég átti barnið hjá tengdamömmu,“ segir Inga. Tengdaforeldrar hennar voru Margrét Helga Guðmundsdóttir og Ingimundur Einarsson og reyndust þau og allt þeirra fólk Ingu alltaf mjög vel.

Langir dagar og annríki

Grétar hafði fjárfest í litlu húsi á Borgarbraut 46 í Borgarnesi þegar hann var í námi. Húsið var í leigu í eitt ár eftir kaupin, en vorið 1958 fluttu hann og Inga þangað með Margréti litlu. „Þá var ég 18 ára,“ segir Inga. „Þá var verið að byggja frystihúsið og Grétar vann við það.“ Vann hann mikið gegnum tíðina? „Já, þetta voru mjög langir vinnudagar,“ segir hún. „Á fyrstu árunum okkar vann hann á skrifstofunni í Kaupfélaginu á daginn og á kvöldin úti í Brákarey við að reykja kjöt.“ Það fjölgaði brátt á heimilinu; sonurinn Ingimundur fæddist árið 1959. Aðeins rúmt ár var á milli hans og Margrétar svo það var nóg að gera.

Leigjandinn fylgdi húsinu

Inga og Grétar eignuðust yngsta barn sitt Sigurbjörn árið 1962. Þegar þar var komið fór að verða ansi þröngt í húsinu, ekki síst vegna þess að það hafði um langt skeið fylgt með því leigjandi sem hafði eitt herbergjanna. Það var eldri maður, Ingólfur Sveinsson frá Múlakoti í Stafholtstungum. Þótt húsið skipti um íbúa hafði hann fylgt alltaf með. Hann vann við móttöku Akraborgarinnar sem kom tvisvar í viku í Borgarnes, en annaðist þess á milli fé sem hann hafði í fjárhúsum í Múlakoti. Hann átti ekki bíl og um langan veg var að fara, en hann fékk þá far upp á Kolás og gekk þaðan.

Árið 1964 ákváðu Inga og Grétar að byggja sér hús á Böðvarsgötu 1 og gerðu það með aðstoð Teits Guðjónssonar smiðs. Inga dró ekki af sér í byggingavinnunni frekar en í öðrum verkum. „Ég man það að Teitur var voðalega ánægður með mig,“ segir hún og hlær. „Hann var svo góður karl.“

Kjötiðnaðarmaður

Á þessum árum var Inga að mestu heimavinnandi húsmóðir með börnin eins og tíðkaðist í þá daga. „En þegar Sigurbjörn var orðinn sex ára fór ég að vinna í Skallagrímsgarðinum,“ segir hún. „Frú Geirlaug Jónsdóttir hafði umsjón með garðinum og þar var gróðurhús. Þar voru ræktaðar rósir og það var sáð fyrir sumarblómum og þau notuð í garðinn. Aðal vinnan var við að hreinsa garðinn og sjá um að hann liti þokkalega út. Svo var það stundum að klippt var af fjölæru blómunum seinnipart sumars. Rósir voru teknar úr gróðurhúsinu og svo voru búnir til fallegir vendir, og börn voru fengin til þess að ganga í hús og selja til styrktar garðinum. Rósirnar voru reyndar til sölu allt sumarið. Fólk kom oft að kaupa blóm ef það voru þannig tilefni. Þetta voru góð ár í Skallagrímsgarði, þar vann ég með mjög góðum konum. Ég var þar í tvö eða þrjú sumur. Ég var líka eitthvað hjá Sveini Hálfdánarsyni í prentsmiðjunni hans, en allt í ígripum. Svo fór ég að vinna á skrifstofu í Kaupfélaginu og eitt sinn var auglýst eftir lærlingi í kjötvinnslu Kaupfélagsins. Þá fór ég og talaði við Þórð Pálmason kaupfélagsstjóra um hvort hann teldi að það þýddi fyrir mig að sækja um það. Hann sagðist myndu ráða mig ef hann fengi að taka strák líka, sem hann og gerði. Það var auðvitað óvenjulegt að það væru konur að sækja um svona störf og hvað þá á þessum aldri.“

Námsárin

Blaðamaður spyr Ingu hvort það hafi verið algengt að giftar konur á þessum tíma færu út í að læra fagiðn? „Nei, ég held ekki,“ segir Inga. „En Grétar studdi mig alltaf í öllu svona og bakkaði mig upp. Þetta var svo sem ekki einfalt, ég þurfti líka að vera tvo vetur fyrir sunnan og þá sá hann um heimilið á meðan. Ég vann líka í Sláturfélaginu með skólanum. Þarna voru krakkarnir orðnir unglingar og ég kom heim um helgar.“ Námið gekk vel og Inga fékk verðlaun fyrir góðan námsárangur sem henni fannst mikil hvatning. Að náminu loknu fór hún að vinna í kjötvinnslunni í Borgarnesi.

Blikur á lofti

Eftir nokkurn tíma í kjötvinnslunni vildi Inga breyta til og fór að vinna sem matreiðslumaður á Hótel Borgarnesi þar sem voru nýir hótelstjórar, Hafdís og Jón. „Ég sótti þar um af rælni, fékk starfið og fór að elda,“ segir hún. „Þetta voru skemmtilegir tímar, líf og fjör á hótelinu og Hafdís og Jón eru góðir vinir mínir enn þann dag í dag. Ég hætti svo á hótelinu eftir nokkur ár og keypti þá gamla Shellskúrinn sem var fyrir neðan húsið „Suðurfrá“ sem er Brákarbraut 11. Þarna ætlaði ég að setja upp kjötvinnslu og gerði það. Við útbjuggum allan búnað og aðstöðu og innréttuðum kjötbúð sem ég nefndi Kostakjöt. Ég keypti notaðan búnað í þetta fyrir sunnan og Grétar studdi mig í þessu öllu.“ En á þessum tíma urðu blikur á lofti því alvarleg veikindi byrjuðu að gera vart við sig hjá Grétari.

„Það lýsti sér þannig að Grétar var búinn að vera að fá flogaköst í mörg ár og fá lyf við því,“ segir Inga. „Hann undirgekkst ýmsar rannsóknir vegna þessa en það fannst aldrei neitt. Svo versnaði þetta bara og hann var orðinn mjög veikur. Eitt sinn fékk hann slæmt kast og var fluttur á sjúkrahús. Þá kom í ljós að hann var með stærðarinnar æxli í höfðinu.“

Nú fóru erfiðir tímar í hönd. „Þetta var rosalega erfitt og ég seldi reksturinn minn eftir að hafa verið með hann í um tvö ár,“ segir Inga. „Við skiptum um húsnæði; fórum úr húsinu á Böðvarsgötu og keyptum íbúð í Bjargslandi.“

Ekkert hægt að gera

Grétar fór í aðgerð sem tókst vel og þetta leit nokkuð vel út í um það bil ár. En einn daginn fékk hann enn og aftur slæmt kast og var fluttur á sjúkrahús. „Svo man ég að það var hringt í mig í vinnuna og mér sagt að það væri ekkert hægt að gera,“ segir Inga hugsi. „Og eftir það gekk þetta mjög hratt fyrir sig. Hann lá heima þar til að ég gat ekki meir. Þá var hann fluttur út á sjúkrahús og lést í janúar 1995. Ég var alveg búin eftir þetta. Framtíðin breytist þegar svona gerist, en þannig er lífið. Ég fékk góðan stuðning frá mínu fólki; fjölskyldu og vinum, en að öðru leyti var ekkert í boði eða ráðgjöf gefin um eitt eða neitt.“

*Börnin þrjú: Margrét, Ingimundur Einar og Sigurbjörn Jóhann.*

Tímamót

Börnin þrjú voru uppkomin þegar Grétar lést. Inga hafði verið byrjuð að starfa við matreiðslu í mötuneyti Dvalarheimilisins í Borgarnesi haustið 1994 og var þar áfram næstu tíu árin. Um tíma var hún í sambúð og bjó á Ytri Skeljabrekku, þar býr Sigurbjörn sonur hennar núna ásamt sinni fjölskyldu. Árið 2004 ákvað hún að hætta að vinna til að vera til staðar fyrir nöfnu sína og dótturdóttur Ingu Björk Margrétar Bjarnadóttur sem þá var ellefu ára. Inga yngri hefur sannarlega erft fítonsanda ömmu sinnar og nöfnu því hún hefur verið ötull jafnréttissinni og lagt sitt af mörkum í baráttu fyrir bættri aðstöðu og réttindum fatlaðra.

Lífið í dag

Í upphafi þessa samtals tók Inga það fram að hún hefði ekki frá miklu að segja. En hér er ekki allt upptalið. Hún hefur alla tíð verið mikil jafnaðar- og baráttukona, fylgst vel með stjórnmálum og var önnur konan til að gegna störfum í sveitarstjórn í Borgarnesi. Hún segist alltaf hafa verið tilbúin til að vaða í ný verkefni. „En ég hugsa kannski ekki hlutina alltaf til enda fyrr en eftir á,“ segir hún og hlær. „En þetta var svo mikið í mér, að gera eitthvað og þá helst strax!“ Hún nýtur þess að eiga stóra fjölskyldu og á stóran hóp barnabarna og langömmubarna. Hún hreyfir sig daglega, hefur stundað jóga um árabil, en kynntist því fyrst þegar hún var í kjötiðnaðarnáminu fyrir sunnan. Hún fer í gönguferðir daglega og er þátttakandi í dagskrá Janusar endurhæfingar sér til heilsubótar. Ekki síst nýtur hún samvista við fjölskyldu sína og vini.

Blaðamaður kveður með virktum og finnst að hér hafi verið farið yfir sögu sem nær mun lengra aftur en ártölin segja til um. Viðmælanda mínum er hlýjan og hógværðin eðlislæg. En hún býr yfir kjarki, krafti og æðruleysi sem er öðrum til eftirbreytni.

gj

*Ingigerður með afkomendum sínum þegar hún fagnaði 85 ára afmæli sínu síðastliðið haust.*

„Framtíðin breytist þegar svona gerist, en þannig er lífið“