Rætt við Sigrúnu Baldursdóttur um hunda, þörfina til að gefa af sér og upplifun á heilbrigðiskerfinu í kjölfar veikinda eiginmannsins

Sigrún Baldursdóttir á Akranesi hefur getið sér gott orð sem hundaþjálfari og býður upp á námskeið fyrir hunda og eigendur. Sigrún hefur gengið í gegnum erfiða lífsreynslu ásamt manninum sínum síðasta rúma áratuginn, en tekur henni af æðruleysi og styrk. Styrk sem hún segist að einhverju leyti sækja í dýrin, hesta og hunda. Sigrún hefur átt hunda í um 40 ár og það oft fleiri en einn í einu. Stundum fimm. „Já, ég er hálfbiluð í þessu hundabrasi og hef jú stundum hugsað út í það hvort fólki fyndist ég vera eitthvað sérstök, eigandi á tímabili fimm hunda. En þetta fylgir því líka að vera hundaræktandi og mér er svo sem sama um álit annarra. Það kom að mér maður um daginn og sagði „já, þú ert hundakonan.“ Já, ég er hundakonan, svaraði ég hálfhlæjandi og hugsaði hvort þetta væri alveg virkilega komið þangað. En ég er þá þessi hundakona.“

Snýst um mannleg samskipti

Sigrún hefur nánast alla tíð átt hunda og ýmis dýr, en hún er mikið í hestamennsku líka. Hún segir foreldra sína ekki hafa verið mikið fyrir dýr, en einhvern veginn hafi hún komið þeim inn á heimilið og hún var átta ára þegar hún fékk fyrsta hundinn sinn. „Ég kom líka heim með ketti og mýs, bæði lifandi og dánar og foreldrar mínir áttu í fullu fangi með að koma þessum dýrum burtu af heimilinu. Ég reyndi að lækna hagamýs og vekja þær upp frá dauðum líka. Eitt skipti var ég með dauða mús í heila viku inni í herberginu mínu í gömlu skartgripaskríni frá langömmu minni, vafna inn í bómul, af því að ég var að reyna að lækna hana. Ég ætlaði að lækna hana og hef sjálfsagt ímyndað mér að hún væri mjög lasin, en ekki dáin. Ég ætlaði að verða dýralæknir þegar ég var lítil og þetta blundar held ég alltaf í mér.“

Sigrún fór ekki í dýralæknaám, en hún fór að læra hundaatferlisfræði hjá Heiðrúnu Villu, í gegnum samtök sem heita International Association of Canine Professional og hefur undanfarin ár boðið upp á námskeið fyrir hunda og, kannski ekki síst, eigendur þeirra. Sigrún segir að það sé mikil vakning í því að fólk sæki í faglega aðstoð með hundana sína.

„Þetta er í raun fyrst og fremst fyrir eigandann. Á námskeiðum er maður í að gefa eiganda þau verkfæri sem þarf til og að aðstoða hann við að verða öruggari hundaeigandi, vera til staðar og koma með góð ráð. Sumir jafn viðkvæmir fyrir hundunum sínum eins og börnunum. Maður þarf að vera mjög nærgætinn, en samt ákveðinn, hreinskilinn, en ekki dónalegur. Þetta snýst mikið um mannleg samskipti og að hvetja fólk áfram og hrósa því fyrir vel unnar æfingar. Það er mikilvægt að koma fram við fólk af virðingu,“ segir Sigrún um hundanámskeiðin.

Góður tími í Danmörku

Sigrún er fædd og uppalin á Akranesi en flutti 18 ára til Reykjavíkur þar sem hún kynntist manninum sínum. Þar bjuggu þau í fjögur ár, áttu litla dóttur og fluttu svo upp á Akranesi þar sem þau byggðu sér hús. Fjölskyldan flutti svo til Horsens á Jótlandi, þar sem maðurinn hennar, Gunnar Sigurgeir Ragnarsson, hóf nám í byggingafræði. Hún segir að árin í Danmörku hafi verið alveg yndisleg. Eldri dóttir þeirra Viktoría var fimm ára þegar þau fluttu út og þar eignuðust þau yngri dótturina, hana Guðlaugu Söru. Sigrún er menntaður hársnyrtimeistari og vann á hársnyrtistofu úti, ásamt því að hafa stundað nám í keramik við Listaháskólann í Aarhus (Aarhus Kunstakademi). „Þetta var svo yndislegur tími, þó maður hafi reyndar aldrei verið blankari. Fjölskyldan var svo mikið saman og átti góðar stundir. Við erum í svo miklu stressi hérna á Íslandi, það er svo mikið að gerast og allir að vinna mikið,“ segir Sigrún og bendir á að hér hrökkvi fólk við ef einhver bankar á dyrnar hjá því. Úti í Danmörku hafi fólk verið meira í samskiptum og heimsótt hvort annað meira, enda mikið Íslendingasamfélag. „Maður hefur náttúrulega ekki fjölskylduna þarna úti þannig að vinirnir verða fjölskyldan manns.“

Beint í íslenska gírinn

Fjölskyldan var ekkert endilega á leiðinni heim, enda leið þeim vel í Danmörku. Þegar dæturnar eltust fóru þau hins vegar að ræða það sín á milli hvort þau ættu að flytja til Íslands. Að lokum hafi þau staðið frammi fyrir því að annað hvort kláraði eldri dóttirin grunnskólann úti, sem þýddi að þau yrðu þar næstu fimm ár, eða þau flyttu heim. Margt hafi spilað inn í; maður hennar hafi fengið gott atvinnutilboð, tengdaforeldrarnir voru orðnir aldraðir og svo fékk Sigrún sjálf færi á að komast í stöðu í námi í dýrahjúkrun hjá Dýraspítalanum í Garðabæ. Þau fluttu því á Akranes og hrukku beint í íslenska gírinn.

„Ég keyrði á milli Akraness og Reykjavíkur og elskaði vinnuna mína Maðurinn minn hellti sér svo á fullu í vinnu, þannig að við duttum um leið inn í íslenska lífsstílinn og unnum mikið. Börnin gleymdust svolítið. Viktoría sem var þá að verða ellefu ára var að byrja í fyrsta skipti í skóla á Íslandi. Hún var bara fimm þegar við fluttum út og erfitt að hafa ekki mömmu og pabba heima þegar hún kom úr skólanum og við heimalærdóminn, en amma mín var til staðar fyrir hana á meðan við foreldrarnir vorum að vinna í Reykjavík. Guðlaug Sara sem þá orðin fimm ára var líka að stíga sín fyrstu skref á íslenskum leikskóla, eftir sín fimm ár í Danmörku. Við unnum langa daga og að lokum sá ég að þetta var ekki að ganga upp svona. Börnin ganga fyrir í lífinu og þessi tími kemur ekki aftur. Ég hætti því í dýrahjúkrunarnáminu en ætlaði mér alltaf að byrja aftur seinna.“

*Fjölskyldan er samheldin og veikindi Gunnars hafa kennt þeim að lífið sé núna og dæturnar Viktoría og Guðlaug Sara lifa einnig eftir þeirri speki.*

Á það til að vera út um allt

Þó Sigrún lendi alltaf á kjaftatörn við dýrahjúkrunarfræðingana þegar hún fer upp á dýraspítala, segir hún að hún muni ekki taka námið upp aftur. Það er þó grunnt á áhuganum, því allt fór á fullt í hausnum á henni þegar hún frétti að hægt væri að læra fræðin í fjarnámi frá Ástralíu. „En nú er ég komin annað, nokkuð sem ég hef lengi stefnt að, að opna minn eigin hundaskóla og bjóða uppá námskeið þar sem ég get aðstoðað fólk með hundana sína á hvaða aldrei sem er. Ég á það til að vera úti um allt, það er bara ég. Maðurinn minn segist stundum bara verða þreyttur á að fylgjast með mér. Það eru oft mörg verkefnin og engin lognmolla í kringum mig svona dags daglega.“

Sigrún hefur reynt fyrir sér í ýmsu. Hún fór til að mynda í nám í sálfræði, eftir að hafa verið eitt ár í námi í félagsráðgjöf og fann að það var ekki það sem hún vildi læra. „Allt sem viðkemur fólki finnst mér skemmtilegt,“ segir hún. Sálfræðinámið var við Háskólann á Akureyri og Sigrún stundaði námið samhliða fullri vinnu, oftast reyndar meira en 100% vinnu. Hún segir að þetta hafi verið erfitt, hún hafi byrjað í fullu námi í fyrstu og síðan fækkað fögunum til að ná utan um námið. Veikindi sem hrjáðu manninn hennar höfðu einnig áhrif á skólagönguna og dró oft úr einbeitingu.

„Eftir árið ákvað ég að fara í fullt nám, en þá fékk ég brjósklos og gat hvorki setið né legið. Þannig að ég tók þá erfiðu ákvörðun að hætta í sálfræði eða að taka mér pásu. Ég reyndi alveg að vera með tölvuna uppi í rúmi en ég átti í þessu í þó nokkuð mörg ár. Í dag er ég orðin betri, en passa mig að fara ekki of mikið fram úr mér. Þetta var svolítið leiðinlegt, en ég hugsa ekkert um að ef ég hefði ekki fengið brjósklos væri ég þá sálfræðingur. Svona er þetta bara, svona er lífið.“

Samkennd með öðrum

Þegar horft er yfir feril Sigrúnar er erfitt annað en að sjá þann samnefnara að hún vilji aðstoða fólk. Hún segist ekki hafa sest niður og spáð í það, en játar að svo sé. Starf hársnyrtisins felst ekki síst í því að spjalla við kúnnann og hlusta á það sem á bjátar og gefa góð ráð – oft er það um hunda. „Já, ég held að það sé mjög ríkt í mér að vilja hjálpa, aðstoða. Í sálfræðinni ætlaði ég að einbeita mér að barnasálfræði, einelti barna. Þess vegna fór ég líka í nám í félagsráðgjöf, ég vissi að hún gekk út á að aðstoða fólk. En í dag er ég að aðstoða fólk sem á hunda, það gefur mér mikið. Ég er alin þannig upp að geta sett mig í spor annarra og sýnt samkennd. Við hjónin höfum reynt að koma þessum góðu gildum inn hjá dætrum okkar og hefur okkur tekist það nokkuð vel.“

Fer í hundana

Sigrún fór í nám í hundaþjálfun og atferli 2018-19. Hún stofnaði síðan eigin rekstur utan um hundaskóla og námskeið, var að klippa þar á milli og var í 50% starfi hjá Icelandair á Reykjavíkurflugvelli samhliða því. Sá um fríhöfnina, en þegar hún var lögð af fór hún í afgreiðslu. Þegar hálfa starfið var svo lagt niður og henni boðið að fara í fullt starf, tók hún ákvörðun um taka því ekki heldur fara alveg í hundana.

„Það er alveg nóg að gera og framtíðin björt. Eftir að ég hætti hjá Icelandair, þá hef ég einbeitt mér meira að hundaskólanum og er farin að bjóða upp á einkatíma, þ.e.a.s. að koma heim til fólks og aðstoða með hundana þar. Þessir einkatímar eru að gera mikið fyrir fólk og hef ég fengið góð viðbrögð. Einnig býð ég uppá 6-8 vikna námskeið nokkrum sinnum yfir árið. Ég reyni að vera talsmaður hundsins. Á námskeiðum er mikilvægt að koma þörfum hundsins rétt til skila til eiganda og koma á samspili milli eiganda og hunds.“

Hugarástand hunds

Sigrúnu er tíðrætt um spennu í hundum, spennu sem við eigendur yfirfærum frá okkur í hundinn, meðvitað og ómeðvitað. Við þekkjum það flest hvað við verðum oft æst í kringum litla og sæta hvolpa, kjáum framan í þá og kyssum, og ekki síður hvað okkur finnst gott að hundurinn flaðri upp um okkur þegar við komum heim. Þetta sé hundunum samt ekki eðlislægt. „Við viljum oft ala hundinn okkar upp eins og hann sé mannvera og þegar við gerum það, þá endar það oftast með ósköpum. Eitt sem ég fer alltaf yfir með fólki, er að halda ró hundsins þegar þú kemur heim og einnig þegar að gestir koma. Þú kemur heim og hundurinn fagnar þér og þér finnst það frábært og knúsar hundinn. Þú ert ómeðvitað að næra hegðun sem er ekki hundinum eðlisæg, að vera í svona mikilli spennu. Í staðinn fyrir að hunsa hundinn þinn þegar hann er æstur og svo klappa og knúsa hundinn þegar hann er í yfirvegun, að næra þá hegðun. Allt of margir hundar eru of spenntir og allt of margir komnir á kvíðalyf.“

Sigrún sjálf hefur þá reglu þegar hún kemur heim að klappa ekki hundunum fyrr en allt er komið í ró. Hún fer kannski inn í eldhús og tekur úr innkaupapokunum, fær sér kaffi og hundsar hundana. Þegar hundarnir eru sestir niður og orðnir rólegir gengur hún yfirveguð til þeirra og klappar og hrósar. „Þetta er það erfiðasta sem fólk gerir. Því langar svo að klappa hundinum þegar hann tekur glaður en spenntur á móti þeim, en þá næra þau þessa spennu. Ég predika rosalega mikið um yfirvegun, að klappa hundinum í því ástandi sem þú vilt að hann sé í dagsdaglega, þetta er alls ekki flókið.“

*Sigrún er mikil hundakona og ekki óvön því að eiga þá marga.*

Hundar til hjálpar

Sigrúnu langar að fara meira út í það að nota hunda sem hjálparhunda, að þeir vinni með fötluðum börnum, komi inn á sjúkrahús og elliheimili, en það síðastnefnda sé til dæmis gert á Akranesi. Eftir að hafa setið ráðstefnu hjá Æfingastöðinni í Mosfellsdal, Dýr í starfi með fólki, komu upp margar hugmyndir tengdar hjálparhundum. Íslenskur tannlæknir sem búsettur var í Bandaríkjunum var m.a. með fyrirlestur þar um hunda sem aðstoðuðu börn sem voru hrædd við að fara til tannlæknis. Reynsla barna af því að hafa hund með sér í stólnum hjá tannlækni var sú að þau fundu minna fyrir stressi og hræðslu á meðan þau voru að strjúka hundinum. Þegar þau komu heim og sögðu frá ferð sinni til tannlæknisins, þá stóð það upp úr að þar hafi verið hundur sem hjálpaði þeim að vera ekki hrædd og hann hafi svo í lok tímans komið með körfu með verðlaunum til þeirra. Þarna hafa fagaðilar metið svo að í stað þess að börnin komu heim og sögðu frá sinni reynslu hjá tannlækninum á neikvæðan hátt, þá var það sem stóð upp úr að þau fengu þarna stund með hjálpar hundi sem átti hug þeirra allan og heimsóknin varð jákvæðari og börnin hlakkaði til að koma aftur.“ Sjálf þekkir Sigrún af eigin raun hve hundar, og önnur dýr, geti gefið mikinn styrk í erfiðum aðstæðum.

Erfið veikindi

Eiginmaður Sigrúnar, Gunnar, greindist með krabbamein í hálsi árið 2011. Hann fór í aðgerð þar sem meinið var fjarlægt og eftirmeðferð sem fólst í geislameðferð sem gekk vel, en veikindin voru mikið högg fyrir fjölskylduna. Í meðferðinni uppgötvast að hann er með gúlp á ósæðinni, sem var að nálgast hættustig en þegar gúlpurinn er orðin viss stór getur hann sprungið og líkurnar á því að lifa það af að ef hann springur séu mjög litlar, nema ef það gerist á sjálfu skurðarborðinu. Gunnar fékk eitt og hálft ár til að jafna sig eftir krabbameinsmeðferðina og þá fór hann í opna hjartaaðgerð. Það tók hann langar tíma að ná fyrri styrk eftir þessa hjartaaðgerð og eflaust hefur krabbameinsmeðferðinn á undan einnig tekið sinn toll.

„Maðurinn minn greinist aftur með krabbamein í hálsi eða reyndar í kokinu árið 2019 og það var ekki skurðtækt. Þá var maður bara sleginn, það var svakalegt áfall og miklu meira en í fyrra skiptið. Ótrúlegt hvað það er sterk tenging þarna á milli hugarástands og líkama. Gunnar þurfti að fara í sterka og erfiða lyfjameðferð og einnig í 35 skipti í geisla og Sigrún segir að ef hún hefði ekki fengið aðstoð sálfræðings og unnið í sér eftir fyrri krabbameinsmeðferðinar árið 2011, sæti hún ekki og ræddi þessi mál nú við blaðamann. „Hann var eiginlega inni á spítala allan tímann meðan hann var í geisla- og lyfjameðferðinni, þetta tók alveg svakalega á hann. Í fystu var hann inni á krabbameinsdeildinni í Reykjavík, en svo var hann sendur heim. Hann er í raun sendur heim allt of snemma.“

Ábyrgð sett á maka

Fjárskortur í heilbrigðiskerfinu er þekkt umræðuefni og Sigrún segir að það hafi ekki verið einleikið hvað mikið var reynt að senda Gunnar heim, þrátt fyrir veikindi hans og þörf fyrir umönnun fagfólks. Gunnar var með sondu þegar hann var á krabbameinsdeildinni og þegar hann var fyrst sendur heim og því þurfti að mylja öll lyf sem hann fékk og setja í gegnum sonduna með vatni. Sigrún segir að lauslega hafi verið farið yfir það með henni hvernig sondan virkar, en hún hafi ekki verið í neinu standi til að taka það almennilega inn. Það að vera maki krabbameinssjúklings er enda eitt og sér nægt verkefni. Hún baðst, án árangurs, undan því að fá hann heim.

„Ég átti samt að koma daginn eftir, klukkan fjögur að sækja hann heim. Hann er á fullt af lyfjum, hann er á morfíni og 13 öðrum lyfjum, og allt þarf að mylja niður og setja í gegnum sonduna með vatni. Ég svaf ekkert þessa nótt, var að farast úr áhyggjum. Þennan dag sem ég sótti hann á krabbameinsdeildina þá þurfti ég að byrja á því að keyra með hann drulluslappan, á milli apóteka í Reykjavík til að ná í morfin fyrir hann. Þær voru ekki til í apótekinu á spítalanum og ég fékk engar með honum heim af spítalanum. Þarna var einhver eða eitthvað að klikka, ég fékk þau svör í apótekunum að þetta gæti tekið 1-2 daga að koma og ég þyrfti að koma aftur. Mér datt ekki annað í hug en að læknirinn hafi verið búinn að sjá þetta fyrir og það hlyti að vera í lagi að hann fengi morfin eftir 1-2 daga. Í mínu ástandi gerði ég mér engan vegin grein fyrir að Gunni þyrfti að fá morfin á einhverra klst. fresti.“

Við dauðans dyr

Morfínið var hvergi til í Reykjavík og þegar heim á Akranes var komið og Gunnar fór að kvarta undan verkjum fór Sigrún upp á sjúkrahús og fékk með morfin töflur. Hjúkrunarfræðingurinn á vakt var mjög hissa og slegin yfir því að Gunnar skildi ekki hafa verið sendur beint til þeirra hér upp á Akranesi. Heldur verið sendur heim í þessu ástandi og að Sigrún þyrfti að hjúkra honum, hvorki með próf, þekkingu eða neina reynslu af svona meðhöndlun. Hvorki hafði hún gefið lyf í gegnum sondu eða yfirhöfuð unnið með morfín lyf. Gunnar hafði fengið á spítalanum gefið morfín í æð en hafði ekki verið gefið í töfluformi. Hafði því ekki verið búið að verkjastilla hann með lyfinu í töfluformi. En á lyfseðli sem hann fékk með heim, stóð að gefa morfín eftir þörfum. Um kvöldið var Gunnar að drepast úr verkjum og bað Sigrúnu um að gefa sér morfín.

„Ég er mjög töfluhrædd, og hann vildi fá morfín við verkjunum. Í fyrstu fékk hann 2 töflur og ég vissi ekki einu sinni hversu mikið hann mátti fá í einu. Hann hélt hann að það væri allt í lagi að fá fleiri fyrir svefninn og ég gerði mér enga grein fyrir því hvað í raun morfín væri sterkt lyf. Ég man ekki hvað hann fékk margar en hann fékk of margar þetta kvöld.

Daginn eftir gat Sigrún nefnilega ekki vakið Gunnar og hún hringdi í ofboði upp á spítala, á krabbameinsdeildina í Reykjavík. Þar var henni sagt að búið væri að útskrifa hann og hann kæmi ekki aftur inn á deild, heldur yrði að hringja á sjúkrabíl og senda hann til Rvk í Fossvog. Það sem sló Sigrúnu mest á þessu augnabliki var að hún fékk engan skilning eða aðstoð frá þessum starfsmanni krabbameinsdeildar. Eftir að hafa ráðfært sig við geisladeildina þar sem Gunnar átti að mæta þarna um morguninn, hringdi Sigrún á sjúkrabíl, enda var henni sagt að ástandið væri mjög alvarlegt.

Gunnar var sóttur með sjúkrabíl og sendur á sjúkrahúsið á Akranesi. Læknir sem tók á móti honum sagði hann vera „langt í burtu” eins og hann orðaði það og varaði Sigrúnu við að hann gæti komið til baka með miklum látum eftir lyf sem læknirinn gaf honum til að vekja hann, sem var raunin. Gunnar sem var allur tengdur við snúrur, hjartalínurit og fleira vaknaði með miklum látum, kastaði upp í gegnum brenndan hálsinn og vissi ekkert hvar hann var eða hvað var að gerast. „Ég fékk algjört taugaáfall þarna og að horfa upp á manninn minn og hugsa það hvort hann myndi kannski ekki vakna aftur, eftir að ég hafði gefið honum of stóran skammt af morfíni.“

Daginn eftir kom læknirinn sem tók á móti Gunnari í þessu ástandi og sagði Sigrúnu að þetta hafi verið mjög alvarlegt og ef hann hefði fengið svefntölfu sem hún gleymdi að mylja ásamt morfíninu og þeim 13 lyfjum sem hann fékk um kvöldið, þá hefði hann sennilega ekki vaknað aftur.

„Að hugsa sér að hann sé sendur heim í þessu ástandi, sendur heim en ekki á spítalann á Akranesi þar sem fagfólk er að hugsa um hann, verkjastilla og hjúkra. Sjúkraliðar fá ekki einu sinni að gefa lyf á spítalanum, heldur eingöngu hjúkrunarfræðingar. Hér er ég hársnyrtirinn sett í það hlutverk að hjúkra honum heima, vissi ekkert út í hvað ég var að fara og gjörsamlega að farast úr áhyggjum bara við það að fá hann heim svona veikan. Vegna algerra mistaka hjá öllum þeim fagaðilum sem komu að því að senda hann heim. Læknirinn sem hafði engan tíma til þess að ræða við mig á heimdaginn, aðilinn sem skrifaði út lyfseðilinn og gekk ekki frá því að t.d. morfín sem var mikilvægt verkjalyf væri tilbúið við heimferð sjúklingsins, ásamt því að ganga úr skugga um að bæði sjúklingur og aðstandandi væru með skýr skilaboð hversu mikilvægt það væri að gefa réttan skammt og ekki of stóran skammt af lyfinu. Á lyfseðli stóð morfín eftir þörfum, ég las það svo oft þegar ég var nánast búin að drepa manninn minn úr ofskömmtun.“

Gunnar var inni á spítala á Akranesi eftir þetta næstu vikurnar, en Sigrún þurfti enn að standa gegn því að fá hann heim. Einu sinni var hann sendur heim, þrátt fyrir að hafa verið sífellt kastandi upp dagana á undan. Það var honum einstaklega sársaukafullt að æla, verandi með krabbamein í hálsi og búið að geisla svæðið.

„Svo hætti hann loksins að æla og þá var ákveðið að hann færi heim daginn eftir. Nei, hann kemur ekki heim, sagði ég. Ég var búin að standa í nógu miklu stappi við þessa blessuðu lækna, en þú hefur ekki þrek til að standa í lappirnar endalaust, svo ég var send heim með hann. Sögðu að ég ætti svo bara að koma með hann strax aftur ef eitthvað væri.“

Endalaust stríð

Daginn eftir fór Gunnar í geislameðferð í Reykjavík. Hann ældi alla leiðina suður, fyrir utan spítalann og í meðferðinni líka. Hann hélt engu niðri og ældi öllum lyfjunum sem hann fékk. Sigrún hringdi og sagðist vera að koma með hann aftur til innlagnar, en var sagt að það væri ekki hægt. Hún þurfti því fyrst að fara með hann á slysó.

„Sjáðu hvað kerfið er bilað. Hann var svo veikur og kvalinn. Hann ældi í allar ruslatunnurnar á biðstofunni á slysó á meðan við vorum að bíða. Það var svo mikið að gera að við þurftum að bíða í hálftíma sem leið eins og nokkrir klukkutímar, trúðu mér. Í staðinn fyrir að senda hann beint inn á deildina sem hann var á deginum áður. Svo kom læknir og skoðaði hann, hvað segirðu varstu uppi í gær? Ég held ég skrái þig bara inn aftur. Ég var í endalausu stríði fannst mér við að halda honum inn á spítala. Ég held hann hafi verið í fimm vikur, frekar en þrjár fjórar. Það var alltaf verið að reyna að senda hann heim og ég varð að taka á stóra mínum sem var að verða ansi lítill í sér undir restina. Ég vil samt ekki lasta heilbrigðisstarfsfólkið sjálft sem var yndislegt og allir að reyna gera sitt besta. Þetta er kerfið sem þarf að breyta og heilbrigðisstarfsfólk er bara að brenna út í dag.“

Sigrún ætlaði sér að fara lengra með það hvernig komið var fram við þau í meðferðinni. Hún sendi póst á aðila sem sér um að taka á móti ábendingum frá sjúklingum, um hvernig fór fyrir Gunnari eftir að hann var sendur heim af krabbameinsdeildinni. „Ég varð pínu reið, ætlaði að fara með þetta lengra en maður getur það ekki í þessu ástandi.“

Lífið er núna

Gunnar hefur nú náð sér af krabbameininu, en veikindin hafa sett sinn svip á líf þeirra hjóna og fjölskyldunnar allrar. Sigrún þurfti að horfast í augu við að hún væri sjálf veikur einstaklingur eftir allan þennan rússíbana, en hún átti erfitt með að horfast í augu við það. Hún hafi til að mynda farið á Reykjalund út af bakinu á sér og þar þurft að gera sér grein fyrir því að sálrænt ástand hennar hafði áhrif á hið líkamlega.

En hvernig líður henni að ræða þessi mál núna? „Mér líður ekkert illa að ræða þetta, en maður hugsar samt, úff, burt með þetta lífið heldur áfram. En við erum bara að vinna í okkur og erum held ég á góðri leið.Við erum líka svo lánsöm að eiga tvö barnabörn sem við hittum nánast á hverjum degi. Tvo yndislega stráka Gunnar Leó Berg og Markús Móa Berg sem eru algjörlega sólargeislarnir okkar.

Sigrún segir að svona reynsla hafi fært fjölskyldunni heim sanninn um að lífið sé núna. „Þegar maður er búinn að fara í gegnum svona lífsógnandi veikindi, þá hugsar maður að lífið sé akkúrat núna. Lifðu því. Gerðu allt sem þú vilt gera, ef þú mögulega getur það. Ef mig langar að gera eitthvað, ég geri það. Maður er búin að kynnast því hvað er þunn lína á milli þess að gera eitthvað skemmtilegt og liggja sem sjúklingur inni á krabbameinsdeild. Á einu augnabliki getur lífið breyst. Ég er alveg á því að ég hefði ekki farið eins heil og ég er í gegnum þetta, nema fyrir fjölskyldu mína og að hafa hundana og hestana. Maður gerir það kannski ósjálfrátt líka, þegar maður er í svona baráttu, að hafa nóg að gera. Þú situr ekkert bara heima. Hundarnir eru ótrúlega næmir. Ég var með þrjá hunda á þessum tíma og þegar ég kom heim ein á kvöldin, þá voru þeir allir mættir til mín. Þeir eru bara sáluhjálp.“

kóp

*Einstök tenging er á milli Sigrúnar og hundanna.*

Ég er þá bara hundakonan

Rætt við Sigrúnu Baldursdóttur um hunda, þörfina til að gefa af sér og upplifun á heilbrigðiskerfinu í kjölfar veikinda eiginmannsins

Rætt við Sigrúnu Baldursdóttur um hunda, þörfina til að gefa af sér og upplifun á heilbrigðiskerfinu í kjölfar veikinda eiginmannsins