medium

large

thumbnail

1536x1536

2048x2048

small

custom-size

Áfram hvasst en veður gengur heldur niður upp úr miðjum degi

Gleðileg jól!

Hildur SH komin til heimahafnar í Rifi

Slæmt ferðaveður frá klukkan 20 á aðfangadagskvöld

Ráðuneyti samgöngu- og sveitarstjórnarmála að nýju

Bókagjöf til Grunnskóla Snæfellsbæjar

core/paragraph

Vigfús Vigfússon húsasmiður á Hellissandi er fæddur 14. desember árið 1924. Næstkomandi laugardag hyggst hann bjóða gestum og gangandi í afmæliskaffi í félagsheimilinu Klifi í Ólafsvík. Vigfús er við góða heilsu, býr heima hjá sér og eldar sjálfur. Í Jólablaði Skessuhorns árið 2017 birtist ítarlegt viðtal við Vigfús sem Kristján Gauti Karlsson blaðamaður skráði. Í tilefni þessara tímamóta birtum við hér viðtalið frá 2017 í heild sinni, en í upphafi þess sagði Vigfús:

core/image

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2024/12/Vigfus-fagnar-aldarafmaeli-sinu-a-laugardaginn_1NOTA-1200x1066.jpg" alt="" class="wp-image-85909" /><figcaption>Vigfús í félagsstarfinu í Höllinni síðastliðinn fimmtudag. Ljósm. af</figcaption></figure>

„Ég er fæddur á Hellissandi árið 1924 og uppalinn þar. Þaðan fór ég 16 ára gamall til Reykjavíkur í stríðsbyrjun til að vinna á flugvellinum. Ég var einn af þeim fyrstu sem var við byggingu Reykjavíkurflugvallar. Þá voru allir mínir félagar á Sandi farnir suður í Bretavinnu, sem kallað var. Mér gekk illa að fá leyfi hjá móður minni til að fara og var orðinn kolvitlaus, hafði ekkert að gera. Var búinn að vera þrjú sumur í vegavinnu hérna úti á Breið, milli Hellissands og Ólafsvíkur. Þar var unnið á þennan frumstæða hátt, meða haka og skóflu og hestvögnum,“ segir hann. „En svo kemur stríðið og þegar ég er á 16. ári þá hrúgast allir í bæinn til að hafa vinnu. Þetta var algjör bylting. Ekki bara fyrir mig heldur alla því þarna í fyrsta skipti fékkstu borgað í peningum, sem ekki sást á þessum árum. Það þekktist bara ekki heldur var borgað bara í einhverri vöruúttekt,“ sagði hann. „En mér er ekki síst minnisstæð sú bylting sem varð í tækjakosti á þessum árum. Þarna sá ég fyrst bílgröfu og vél vera að vinna, hjá breska hernum. Okkur þótti þetta algjör bylting frá því sem áður tíðkaðist, sem þetta auðvitað var,“ segir hann. „Síðan þegar Bandaríkjamenn koma og taka við verður sú bylting sem við sjáum í dag, með gröfurnar, kranana og ýturnar og allt saman. Þeir voru langt á undan Bretunum í allri slíkri tækni. Bretarnir voru vélvæddir töluvert en ekki neitt í líkingu við Ameríkanann,“ segir hann. „Maður horfði alveg í forundran á þessi tæki, þetta var svo mikil breyting.“

Á vellinum var unnið í vinnuflokkum og flugvöllurinn byggður í smá pörtum, 5x15 metra einingum sem voru rammaðar af. Í þær var hellt þunnri steypu rétt til að binda grjótið saman og svo var sléttað yfir. Svona var hver eining steypt og síðan komið fyrir á sínum stað. „Það var fínt að vinna við flugvöllinn. Okkur þótti þetta allt saman rosalega flott og fullkomið í þá daga. Núna finnst manni eins og þetta hafi allt verið úrelt, enda langur tími liðinn,“ segir hann.

Fékk ekki gjaldeyri til að fara út í nám

Að loknu einu ári í Bretavinnunni skráði Vigfús sig í Iðnskólann og lærði húsasmíði. „Ég hef aldrei gert annað en að smíða síðan ég var tólf ára gamall, nema þrjú sumur í vegagerð,“ segir Vigfús. „Faðir minn var byggingameistari líka og ég lærði af honum. Það var lítið í boði á þessum tíma og ég hafði áhuga fyrir því að fara í smíðar. Ég ætlaði síðan að halda áfram í námi og læra tæknifræði. Þegar ég var búinn í Iðnskólanum stefndi ég á tækninám í Danmörku. Var búinn að fá meðmæli frá skólastjóra Iðnskólans og inn í skóla úti í Danmörku, en engan gjaldeyri. Ég fékk bara þvert nei. „Og þú skalt ekki reikna með því ungi maður að þú fáir gjaldeyri,“ var sagt við mig. „Ef þú ætlar í nám út þá verður þú að fara út og minnsta kosti vinna í eitt ár til að hafa í þig að éta,“ var mér sagt. Ég var lengi að velta þessu fyrir mér. Hvort ég ætti bara að láta vaða? Ég var trúlofaður þá og kærastan vildi koma með, hún var líka búin að fá skólavist úti. En svo gugnaði ég á þessu,“ segir hann. Var það ekki síst vegna reynslusögu frá mági hans, Helga Hallgrímssyni arkitekt sem lærði í Danmörku rétt fyrir stríð. „Hann fékk aldrei neinn gjaldeyri og til eru myndir af honum þar sem hann er eins og beinagrind, hann var svo horaður. Helgi dró úr mér, sagði að þetta væri eiginlega ekki leggandi á sig. „Ég get ekki mælt með að þú gerir þetta,“ sagði hann. „Þú verður að bíða að minnsta kosti í þrjú til fjögur ár.“ En þá var það of seint. Ég hefði auðvitað átt að fara út en gerði það ekki og sé alltaf eftir því,“ segir Vigfús. „Ég hafði gaman af þessu og gekk vel í teikningu. En þá var ég kominn með fjölskyldu og hafði alltaf nóg að gera og enga afsökun. Mér fannst of bratt að fara út í algjöra óvissu og hafa ekkert til að grípa í. Foreldrar okkar voru líka mjög á móti því að við tækjum þennan séns. Það var fátt og fáir sem mæltu með því að við gerðum þetta,“ segir hann.

Byggði sitt fyrsta hús í Reykjavík

Úr varð að Vigfús kláraði sveinsbréfið hjá Guðmundi Halldórssyni byggingameistara og fékk undir eins sitt fyrsta verkefni. „Ég fékk byggingu strax, stærðarhús við Sigtún 37. En ég hafði ekki réttindi til að byggja það, meistararéttindi. En mágur minn, sem átti húsið, var byggingameistari sjálfur og starfaði sem verkstjóri hjá Aðalverktökum. Hann skrifaði upp á bréfið en ég byggði húsið og var voða montinn af því,“ segir Vigfús. „Þetta hús var mög spennandi. Þarna voru þrír snúningsstigar fyrir mig að spreyta mig á, en ég taldi mig kláran að smíða stiga nýkominn úr skóla og þarna fékk ég gullið tækifæri til að sýna hvað ég kynni. Svo voru sex kvistar á þakinu og allir bognir, risið hátt eins og gekk á þessum árum. Þetta þótti mér spennandi og ég hafði gaman af því að smíða þetta hús,“ segir hann.

Mikill uppgangur var í Reykjavík á þessum árum og næga vinnu að hafa fyrir smiði. Um leið og Vigfús lauk við smíði fyrsta hússins var hann beðinn að byggja annað við sömu götu. „Þá var Sigtúnið ekkert nema grunnar, upp úr og niður úr. Það var verið að byggja alls staðar, sum komin hálfa leið en önnur bara við gröft, það var svo mikið að gera,“ segir hann.

Missti tvo syni sama árið

Vigfús dvaldi í Reykjavík í hartnær þrjú ár. Þar hóf hann sinn búskap ásamt Herdísi Hervinsdóttur frá Ólafsvík og gengu þau í hjónaband í Reykjavík. Herdís lést fyrir tveimur árum síðan, sumarið 2015. Eignuðust þau sex börn;  fjóra syni og tvær dætur. Tveir sona þeirra létust úr krabbameini árið 2013. „Þeir urðu allt í einu veikir en höfðu aldrei orðið veikir fyrr á ævinni. Sá yngri var að berjast við þetta í heilt ár en hinn var búinn að vera veikur í heilt ár líka og við vissum það ekki. Hann leyndi okkur því,“ segir Vigfús. „Við héldum að hann hefði kannski verið að hlífa okkur út af veikindum bróður síns. Það kom á daginn síðar að hann hafði farið árið áður á Akranes í rannsókn, greindist þar og við lásum á læknaskýrslum að honum höfðu verið gefnir tveir mánuðir. Það væri ekkert hægt að gera. Hann sagði okkur aldrei frá því. Hins vegar var okkur orðið ljóst að hann var mikið veikur, það var eitthvað mikið að því hann horaðist niður og lést síðan 66 ára gamall, en bróðir hans var 62 ára. Þetta tók mjög á,“ segir Vigfús.

Kartöflugarðar í Árbænum

Það var erfitt um húsnæði þegar Vigfús og Herdís byrjuðu sinn búskap suður í Reykjavík. „Systir mín var þá nýgift og bjó uppi í Árbæ, en þar voru nánast bara kartöflugarðar í þá daga. Sumir höfðu þar þokkalegan sumarbústað og þau bjuggu í einum slíkum sem tengdafaðir hennar átti. Þegar berst í tal einhverju sinni að okkur vanti húsnæði segir mágur minn: „Ég er búinn að steypa grunn og ætlaði að fara að stækka bústaðinn. Ef þú stækkar hann með mér þá kemurðu bara og þið leigið þarna líka. Þetta eru þrjátíu fermetrar.“ Svo við tókum okkur til og stækkuðum þetta í einum hvelli. Ég vann þetta á kvöldin og það var komið hús eftir mánuð,“ segir Vigfús. „Þarna var rosalega gott að vera en ég varð að keyra þarna uppeftir og það var annað vandamál sem ég stóð frammi fyrir. Ég sagði fulloðrnum smið sem ég vann með að þetta væri meira helvítis vesenið, ég yrði að fá mér betra reiðhjól, ég treysti ekki hjólinu mínu. „Þú þarft bíl drengur,“ svaraði hann, „það þýðir ekkert að vera á reiðhjóli. Ég læt þig hafa bílinn minn, ég er orðinn svo gamall og er alveg hættur að keyra,“ sagði hann“. Bíllinn var af gerðinni Hudson, árgerð 1927 og búið að saga af húsinu til að setja gafl á bílinn og breyta honum þannig í pallbíl. „Þetta var snyrtilegur bíll en þeirrar tíðar apparat með teinabremsum og svoleiðis drasli. Ég sagði manninum að ég hefði ekki efni á að kaupa bíl og þá svaraði hann: „Þú bara borgar mér einhvern veginn. Ég vil bara að þú fáir bílinn.“ Og einhvern veginn samdist okkur þannig að ég keypti af honum bílinn,“ segir Vigfús og brosir.

„Þú vilt kannski bara gifta okkur?“

„Ég var ekki giftur þegar þetta var. Nokkru síðar hitti ég séra Magnús Guðmundsson sem þá var prestur hér í Ólafsvík. Ég mætti honum niðri í Austurstræti og þekkti hann vel, hann var kunnugur fólkinu mínu. Hann skírði og fermdi okkur Herdísi bæði hérna fyrir vestan.

Hann fer að spyrja um mína hagi og ég segi honum að ég sé farinn að búa. „Þú vilt kannski bara gifta okkur,“ segi ég við hann. „Já, ég hefði bara ánægju af því,“ svaraði prestur og spurði hvenær hann ætti að gera það. Ég sagðist nú ekki getað ákveðið það, ég yrði að fá að tala við kærustuna. Ég segi Dísu frá þessu og við ákváðum að drífa í þessu,“ segir Vigfús.

Það hittist þannig á að presturinn var í bænum út vikuna og gat gefið þau Vigfús og Herdísi saman á laugardegi. „Ég sótti prestinn á bílnum og gekk allt eins og í sögu,“ segir Vigfús og bætir því við að kunnugir gætu haft gaman af því sem næst gerðist. „Séra Magnús var frægur fyrir bæði forvitni og að vera sérlega vel að sér í vélum. Þegar ég keyri hann í bæinn eftir athöfnina þá fer hann að tala um bílinn. „Hvar fékkstu þennan bíl?“ spyr hann og ég segi honum það. „Þetta er merkilegur bíll. Hudson ´27. Þetta mun vera einn fyrsti bíllinn sem notaður var til farþegaflutninga milli Hafnarfjarðar og Reykjavíkur,“ segir Magnús og vildi endilega fá að keyra bílinn. En ég þorði því ekki því bíllinn var hálfbremsulaus og tókst einhvern veginn að humma það fram af mér,“ segir Vigfús.

Aldrei atvinnulaus um ævina

„Í þessu öllu saman hringir mágur minn hér að vestan. Hann var framkvæmdastjóri fyrir Hraðfrystihús Ólafsvíkur og segir að sig vanti svo smið til að drífa upp húsið. Við Herdís vorum í húsnæðishraki svoleiðis að ég játaðist undir að koma hingað vestur og byggja þetta fyrir hann. Þá segir hann mér að Böðvar heitinn Bjarnason byggingameistari sé byrjaður og að hann vanti svo rosalega að fá annan með sér, það sé mikið að gera og hælir þessu á allan hátt,“ segir Vigfús. „Svo ég fer vestur og ætlaði ekkert að vera nema bara á meðan ég var að byggja þetta hús. En það fóru undir eins að hrúgast á mig verkefni. Áður en ég var búinn með þetta hús var ég kominn með loforð fyrir byggingu á öðru húsi og koll af kolli,“ segir Vigfús. „Ég hef aldrei verið klukkutíma atvinnulaus um ævina, aldrei. Ég þekki það ekki,“ segir hann.

Fjölskyldan flutti vestur til Ólafsvíkur og Vigfús tók virkan þátt í uppbyggingu bæjarins. „Ég byggði hraðfrystihúsið, íþróttahús, sundlaugina, barnaskólann, hótelið og fjölda íbúðarhúsa. Flest húsin teiknaði ég sjálfur í samráði við eigendur og tók eiginlega ekkert fyrir það, mér þótti svo gaman að teikna,“ segir hann og hlær við. „Ég tók mikinn þátt í uppbyggingunni hér, ætli ég sé ekki búinn að byggja hálfa Ólafsvík,“ segir Vigfús. „En það voru fleiri smiðir hér, Böðvar byggði heilmikið líka.“

20 ára gullöldin í Ólafsvík

Vigfús segir að mikill uppgangur hafi verið í bæjarlífinu á þessum árum, mikil útgerð og mörg fyrirtæki í verkun. En það vorur líka átök, pólitískar erjur. „Í kringum 1967 skiptust menn í tvær fylkingar. Vinstrimenn og kommúnistar öðrum megin og svo íhaldið og fleiri hinum megin. Það var mikil ólga. Ég var nú fyrir utan þetta að vísu en þetta hafði þau áhrif að í einum kosningunum unnu þeir meirihlutann, þessir vinstrimenn. Það þýddi að þeir höfðu með stjórn bæjarfélagsins að gera árin fjögur þar á eftir. Það fór bara þannig að lá við gjaldþroti sveitarfélagsins. Það var alveg frægt, gleymdist að leggja á gjöld og bara nefndu það,“ segir hann. „Var mikil vá fyrir dyrum sem varð til þess að þessir pólitísku harðjaxlar, bæði Framsókn og Sjálfstæðis- og Alþýðuflokksmenn sögðu bara „hingað og ekki lengra, við höfum ekkert efni á þessum slagsmálum“ og sameinuðust um einn lista, sem þeir kölluðu H listann. Þeir buðu fram og hlutu yfirburðakosningu í næstu kosningum og tóku við bæjarsjóðnum. Alexander Stefánsson, sem síðar varð þingmaður og ráðherra, var oddviti og fleiri góðir menn voru á lista með honum. Þetta gjörbreytti gangi mála hér í bæ og var síðar kallað 20 ára gullöldin í Ólafsvík, því það voru framfarir á öllum sviðum. Höfnin var margstækkuð, frystihús risu, skólinn, vegir og íbúðarhús. Það var fullt að gera og bærinn býr að þessu nánast enn í dag,“ rifjar Vigfús upp.

„Menn treystu bara á sjálfa sig“

Það var öðruvísi fyrir unga menn að reisa sér hús í þá daga en nú. Engin var lánafyrirgreiðslan og menn urðu bara að treysta á sjálfa sig. „Það var þannig að menn komu til mín ef þeir voru að hugleiða að byggja. Þeir báðu mig að teikna og svo næst að redda grunninum. Svo var grunnurinn byggður og menn aðstoðuðu við það sjálfir og þegar steypt var komu félagar þeirra og hjálpuðu til við steypuna. Svona var samhjálpin. Síðan ef vertíðin reyndist góð komu menn til mín að vorinu og sögðu; „jæja, nú held ég að ég geti komið þessu undir þak,“ og allt var sett í gang. Menn treystu bara á sjálfa sig,“ segir Vigfús. „Seinna breyttist þetta, þegar menn fóru að fá lán frá Íbúðalánasjóði og víðar. Lengi var þetta þannig að þrátt fyrir mikla uppbyggingu var byggingamátinn með þeim hætti að menn treystu bara á sjálfa sig,“ segir hann.

Aðspurður segir hann að þessi háttur hafi haft bæði sína kosti og kalla. „Þetta var verra að því leytinu til að menn lögðu náttúrulega á sig ótæplilega vinnu. En kosturinn var auðvitað að menn voru ekkert í skuld. Þeir reistu sitt hús og skulduðu aldrei. Það var mottóið, að skulda sem allra minnst og helst ekki neitt,“ segir hann. „Það var ekki fyrr en síðustu árin sem ég var að smíða, í kringum 1980, að fór að bera á því að menn skulduðu mér meiripartinn af vinnunni þegar ég var búinn að byggja húsið. Þá voru menn að bíða eftir láninu. Þá fóru menn að fá loforð fyrir láni út á fokheld hús, þetta gekk þannig. Í millitíðinni fengu sumir víxla og fyrirgreiðslur fyrir vinnunni í Sparisjóðnum. Það gekk svolítið misjafnlega eftir því hver átti í hlut, eins og alltaf er. Sumir höfðu traust en aðrir ekki,“ segir Vigfús. „En ég tapaði aldrei neinu, peningurinn kom alltaf á endanum,“ segir hann og kveðst ekki viss um að allir smiðir í dag geti sagt sömu sögu.

Rak verslun í 34 ár

Vigfús dró saman í smíðinni seint á sjöunda áratugnum og stofnaði byggingarvöruverslunina Vík árið 1968 ásamt félögum sínum og rak í 34 ár. „Við byrjuðum með þessa verslun í gamla pakkhúsinu hér í Ólafsvík, sem nú er í eigu bæjarfélagsins,“ segir Vigfús. „Eftir að kaupfélagið, sem átti húsið, fór á hausinn þá bauð sýslumaður mér að bjóða í húsið, ég fengi það fyrir nánast ekki neitt. En ég hafði ekki kjark í það, fannst einhvern veginn að ég ætti ekkert að eiga þetta hús svo ég sleppti því. Ég hefði kannski átt að slá til, það eru rosaleg verðmæti í þessu húsi, það er vel byggt og sögufrægt hús. En við fórum úr því og byggðum sjálfir yfir verslunina. Pakkhúsið stóð lengi autt eftir að við fórum út þar til bærinn eignaðist það. Nú er það bara forngripur hér, notað sem safnhús að hluta og búið að laga það svolítið til,“ segir Vigfús.

Margt breyst í áranna rás

Vigfús segir að alla tíð hafi honum þótt gott að vera í Ólafsvík. Þar upplifði hann mikinn uppgang og miklar breytingar á samfélaginu í áranna rás. „Hér áður fyrr snerist allt um vinnu og yrði líklega kallað þrældómur í dag. Tengdapabbi minn var sjómaður og fór á fætur klukkan fimm alla morgna til að beita. Það var unnið allan daginn. En hann var léttur karl, tengdafaðir minn, uppfullur af gríni og gamansögum. Mórallinn var alltaf fínn hjá mönnum þó vinnan væri óhemju mikil og allir dagar langir,“ segir hann. „Það var mikið fiskirí, óhemju fiskur og stundum svo mikill að ég man eftir því, þó það hafi ekki verið algengt, að fleiri tonn urðu ónýt. Landburður af fiski og verkunin réði ekkert við þetta. En það breyttist og nú fer ekki uggi til ónýtis. Þetta var bara tóm vitleysa stundum hér áður, að láta fleiri tonn skemmast,“ segir Vigfús. „En stærsta breytingin og mestu framfarirnar myndi ég segja að væru í vegamálum og rafmagni. Þegar ég var unglingur og ungur maður, farinn að hafa áhuga fyrir því að fara á böll að skemmta mér, þá var ekki um annað að ræða en að fara ríðandi,“ segir Vigfús. Síðar var farið milli staða ríðandi og síðar með rútum eða jeppum, en ekið eftir slóðum, í fjörunni, yfir vöð og holt og hóla því ekki voru alls staðar vegir.

Lenti í sjóslysi á bíl

Vigfús minnist þess einu sinni að hafa komist í hann krappann í bíl á leið til Ólafsvíkur. „Ég hef aldrei verið á sjó en einu sinni lent í hálfgerðu sjóslysi. Það var undir Enninu. Þá var ég í jeppa með Einari Bergmann mági mínum og vini. Hann var áhættusækinn svolítið. Við erum að fara inn í Ólafsvík og undir Enninu er svokallaður Forvaður, klöpp sem maður gat farið á ef var mjög tæpt með sjóinn. Þess á milli var hægt að fara fyrir Forvaðinn ef var nógu mikil fjara. Í þetta skiptið var mikill áhlaðandi, sem kallað er, mikil bára sem fór langt út. Ég spyr Einar hvort hann ætli ekki að fara Forvaðann. „Nei, nei, við förum bara fyrir,“ segir hann. „Það er nógur tími, það er svo mikill áhlaðandi. Við gefum bara í og brennum fyrir.“ Mér leist ekkert illa á það en svo bíðum við og það kemur lag. Báran fer langt út og þá gefur Einar í en bíllinn spólar í sandinum og það tefur. Við vorum ekki alveg nógu fljótir þannig að þegar við komum fyrir Forvaðann þá er báran komin og við förum á bólakaf,“ segir Vigfús. „Hún fer yfir bílinn en þá erum við komnir á svo mikla ferð að hann flýgur bara áfram og upp í kampinn hinum megin. Það var allt á floti í bílnum og ég hef aldrei lent í slíku nema þetta eina skipti á ævinni,“ segir hann og hlær við. „Úr þessu urðu alveg svakalegar sögur, þegar Einar vinur minn fór að segja frá, þetta hefði verið stórkostlegt,“ segir Vigfús og hlær við.

Byrjaði áttræður að smíða aftur

Eftir að Vigfús seldi byggingavöruverslunina tók hann sig til og útbjó verkstæði í bílskúrnum hjá sér og hóf að smíða að nýju. „Ég er með góða aðstöðu í bílskúrnum hjá mér þar sem ég smíða glugga og dót,“ segir hann. „Einu sinni átti ég nokkuð stórt verkstæði með fullt af vélum en seldi allt þegar ég hætti. Svo keypti ég mér vél fyrir tíu til tólf árum síðan og fór að smíða aftur. Krakkarnir héldu að ég væri að ruglast,“ segir Vigfús og hlær við. „En ég gat ekki verið vélarlaus svo ég keypti mér kompóneraða vél, sem vinnur eins og fimm vélar. Hún var auglýst í dagblaði og ég hringdi og bað manninn að lýsa henni fyrir mér. Þegar hann var búinn að því þá þekkti ég vélina og bað hann að koma henni á afgreiðslu fyrir mig. Hann hélt það nú, sagðist hafa horft á vélina í tvö ár eftir að hann missti heilsuna og varð að hætta að smíða, en hafði ekki tímt að láta hana. Ég fann á þessu að þarna var maður sem var ekki sama um tækið og það hlaut að vera vel með farið, enda kom það á daginn,“ segir Vigfús. „Ég hringdi í son minn og bað hann að kíkja á vélina. Hann spurði hvort ég væri orðinn eitthvað skrýtinn. „Pabbi, þú ert orðinn áttræður, ætlarðu að fara að smíða aftur?“ „Nei,“ svaraði ég, „ég ætla bara að leika mér aðeins. Ég verð að hafa eitthvað að gera og vantar vél“. Sonur minn þagði lengi í símann en að lokum fékk ég vélina,“ segir Vigfús og brosir.

„Verð að hafa eitthvað að gera“

Síðan þá hefur Vigfús mest gert af því að smíða glugga fyrir kunningja hingað og þangað, auk þess að sinna fleiri smærri verkefnum sem hann hefur tekið að sér. „Það hefur verið mikið að gera hingað og þangað í gluggunum. Menn hafa ekki fengið þetta gert, að endurnýja glugga í gömlum húsum. Nú eru gluggar fluttir inn í stórum stíl en málið er að gluggar í dag eru allt standard smíði en í gömlum húsum eru þeir sérsmíði, kannski engir gluggar eins og fokdýrt að panta slíkt að utan,“ segir hann.

Aðspurður kveðst hann ekki taka við pöntunum en segist þó smíða ýmislegt ef hann er beðinn um það. Á verkstæðinu í bílskúrnum gefur að líta ýmsilegt sem hann hefur fengist við undanfarið, bæði glugga en einnig haglega smíðaða gripi sem ekki verða nefndir hér, því þá ætlar Vigfús að gefa ættingjum og vinum í jólagjöf. „Mér finnst gaman að smíða og ég verð að hafa eitthvað að gera,“ segir Vigfús Vigfússon að endingu.

Fréttaveita Vesturlands

Úr sarpi – Vigfús fagnar aldarafmæli sínu eftir rétta viku