medium

large

thumbnail

1536x1536

2048x2048

small

custom-size

Úthlutað úr Íþróttasjóði ríkisins

Bókasafninu lokað tímabundið

80´s kvöld í Bíóhöllinni á föstudaginn

Félagsmenn Visku sjá tækifæri til hagræðingar hjá hinu opinbera

Óvissa ríkir um rekstraraðila Baldurs

Straumlaust var í öllu Borgarnesi í morgun

core/paragraph

Viðtal við Theodór Þórðarson yfirlögregluþjón, Borgnesing og lífskúnstner úr Skessuhorni frá árinu 2007

Í Borgarnesi býr maður sem víða hefur lagt lið í gegnum tíðina, bæði starfs sín vegna og áhuga á málefnum. Lögð hefur verið gjörf hönd á margt sem ekki endilega hefur verið borið á torg. Hann hrífst af ungmennafélagsandanum þar sem samtakamáttur gerir verk kleif sem einstaklingi er ofviða. Sama gildir um eldhuga og ósérhlífna einstaklinga sem hann segir hafa haft einna mest áhrif á líf sitt. Theodór Þórðarson yfirlögregluþjónn, eða Teddi lögga eins og hann er nefndur í daglegu tali, er innfæddur Borgnesingur og hefur búið þar alla tíð. Hann er uppalinn í Kínahverfinu sem ekki heitir svo af því að þar voru Kínverjar. Lærði til rennismíði og tók þátt í leikstarfsemi til fjölda ára. Veiðum er sinnt í tómstundum. Útvarpsþættir voru hljóðritaðir, meðfram því að skrifað var í Morgunblaðið og flogið um á flugvélinni sinni. Stolið var tíma frá Theodór um daginn og byrjað á því að fara á rúntinn með honum og Þórði Eggertssyni föður hans, sem er ómissandi hjá þeim feðgum í viku hverri. Á rúntinum byrjar Teddi að segja frá Kínahverfinu.

Bjuggu ekki Kínverjar

„Ég er fæddur og uppalinn í Kínahverfinu,“ segir Teddi þegar við höfum komið okkur fyrir í Subaru föður hans og ferðinni heitið um plássið. „Fyrst hélt ég kannski að nafnið stafaði af því að svo margir verkalýðsfrömuðir og miklir karakterar bjuggu þar, eins og Guðmundur Sigurðsson, Ingimundur Einarsson og Olgeir Friðfinnsson, en það var ekki. Ég spurði Ingimund síðar að því af hverju nafnið stafaði og tjáði hann mér að það kæmi af því að þegar Olgeir var búinn að setja upp alpahúfuna var hann svo líkur Kínverja, svona skáeygður sem hann var.“ Og Teddi hlær.

Efri og neðri búar

„Hér voru einnig rafmagsstaurar úr tré sem gegndu öðru veigamiklu hlutverki en að bera rafmagnslínur,“ heldur Teddi áfram. “Gjarnan var barist um gamla vatnstankinn sem stóð uppi á holtinu. Þegar áskoranir bárust um stríð voru þær gjarnan negldar á staurana. Þá börðust efri- og neðribúar um vatnstankinn. Þegar svona ástand var fóru efribúar ekki einir í bíó, á það var ekki hættandi. Í nútímanum hefði líklega orðið úr því blaðamatur í hvert sinn sem þessum hópum laust saman. Þolmörk manna voru meiri í þá daga og hver og einn fékk að klára sitt þegar til slagsmála kom, hvort sem það voru hverfiserjur eða óafgreidd mál á böllum.“

Í plastinu hjá Jóa Páls

Teddi er lærður rennismiður, lærði iðnina hjá Jóni Helga Jónssyni sem rak verkstæði sitt úti í eyju á þessum árum. Þar rétt við var Jóhann Pálsson, uppfinningamaður, er rak plastverksmiðju, keypti brotajárn og seldi til útlanda, bæði góðmálma og aðra verðminni. Þar var Teddi við vinnu fyrst og Jói sendi hinn unga starfsmann sinn um landið til að kaupa af bændum. Ágirnd var í netakúlum sem rekið höfðu af sjó, aflögðum símalínum og fleiru.

„Jói var á margan hátt á undan sinni samtíð. Bæði var hann uppfinningamaður af guðs náð og eins var hann með hugmyndir sem ekki féllu endilega í frjóa jörð á þessum tíma. Hann var eins og Mangi blikk og fleiri, svolítið misskilinn. Það var gott að vinna hjá Jóa og finna hversu vel hann treysti manni. Ég var að þvælast fyrir hann í innkaupaferðum til að kaupa brotajárn og góðmálma. Þegar búið var að finna eitthvað af seljendum var mér sendur stór vindlakassi. Búið var að taka vindlana úr en þess í stað voru þar ávísanahefti og þau ekkert fá, öll undirrituð af Jóhanni Pálssyni. Með þessum ávísunum greiddi ég síðan bændum eftir vigt. Annaðhvort var notast við reislu er hékk úti í hlöðu eða stæðilegur karlmaður var settur á baðviktina og á hann hlaðið einhverju af járnadrasli. Þetta var skemmtilegt líf. Í eyjunni rak Jón Helgi sitt renniverkstæði á þessum árum. Þegar ég var orðinn ábyrgur faðir, 18 ára gamall, varð maður auðvitað að læra eitthvað. Því var auðveldast að færa sig bara ögn um set og fara í nám til Jóns. Hafði hugsað um aðra hluti en þeir voru svo fjarlægir að ég hrinti þeim frá mér. Fékk enda útrás í mörgu því sem ég gerði utan vinnutíma. Möguleikar til náms voru ekki eins og í dag.“

Á veiðar með pabba

Teddi hefur gaman af því að fara á veiðar. Hann á fjórðung í Haferninum, sem er trilla, með dómaranum, útfararstjóranum og bifvélavirkjanum. Segir að hann sé með svona umgmennafélagsandann í þessu. Margt sé hægt að gera saman sem erfitt er að gera einn, rétt eins og ungmennafélögin hafa starfað eftir. Mest finnst honum gaman að veiða í gegnum ís þar sem hægt er að fylgjast með fiskinum. Hvað hann gerir, hvort hann taki yfir höfuð á eða ekki. Það er ekki leiðinlegt að fara á hreindýr en hann getur ekki hugsað sér að skjóta mylkar kýr með kálfa. Öll veiðidýr eigi möguleika á að koma sér undan en því sé ekki að heilsa með móðir með ungviði. Á þeim veiðum sé tilfinningin eins og veitt sé úr launsátri. &nbsp;Hann kann ekki við þess háttar veiðiskap.

„Ég man þegar ég fór fyrst að veiða. Pabbi, Bogi Ásbjarnar, Ragnar Jónsson og fleiri fóru oft á ísana á Norðurá eða Gljúfurá til að veiða. Við Steinar Ragnarsson, jafnaldri og bekkjarbróðir, fengum að fara með eitt sinn, þá smá pollar. Þetta var ævintýri. Karlarnir voru með hrátt kjöt í beitu fyrir fyrsta fisk. Þegar hann var kominn var skorinn úr honum lífoddurinn og honum beitt á eftir, það var allra besta beitan, sögðu karlarnir. Maður lá á ísnum og horfði á fiskinn koma að agninu. Hann var svo nálægt að hægt var að sjá tökuna. Sumir renndu sér beint á og urðu veiddir, aðrir skyrptu agninu aftur út úr sér og sumir litu ekki við. Þegar átti að standa upp aftur var húfan frosin við ísinn,“ segir Teddi með glettnisglampa í augum. „Svo vorum við Steinar látnir hlaupa í hringi til að reka fiskinn að vökinni, sögðu karlarnir en hefur kannski alveg eins verið til þess að við yrðum ekki leiðir eða kalt. Einhvern veginn tókst Steinari að gera sig blautann upp á mið læri. Bogi var með aukavettlinga, svona tvíþumla. Hann klæddi strákinn í og vettlingarnir voru svo stórir að þeir náðu honum upp á mjóalegg. Þessar veiðar eru ógleymanlegar í minningunni.“

Á fleiri veiðilendum

Grunnurinn að veiðiáhuganum var lagður þegar í bernsku, eins og áður segir. Síðan hafa margar veiðiferðir verið farnar meðal annars með góðum mönnum eins og Halldóri Brynjúlfssyni að veiða lunda, en Dóri var mikill hugsjónamaður að mati Tedda. Þeir Dóri veiddu aldrei saman fisk þótt þeir væru saman í stjórn Stangveiðifélags Borgarness til nokkurra ára. Í fyrstu lundaveiðiferðunum var farið í langey, sem er nærri Flatey á Breiðafirði og gist í miklu nábýli við þröngan kost í tjöldum þar sem hrotur og táfýla var óhjákvæmilegur fylgifiskur. Í fengsælustu ferðinni náðust um 2000 fuglar. Þessar veiðiferðir hafa orðið fjölskylduvænni með auknum árum félaganna og nú er ekki gist í tjöldum, ef gist er á annað borð. Stangaveiðifélag Borgarness hafði haft Hólmavatn í Hvítársíðu til leigu en ákveðið var að breyta um og taka Langavatn á leigu. Til þess að svo mætti verða þurfti mörg handtök.

„Það voru margir hugsjónamenn í þessu og ekki var það síst Halldór Brynjúlfsson sem dreif menn áfram með áhuga sínum og eldmóði. Við rýmuðum svo vel saman og það eru forréttindi mín að hafa kynnst og starfað með mönnum eins og honum. Ákveðið var að taka Langavatn á leigu. Til að svo mætti verða þurfti að bæta aðgengi og meðal annars brúa tvær ár og var það gert. Fjöldi fólks var með og út úr öllu þessu kom að Gljúfurá var brúuð ásamt Beilá. Ég átti Rússajeppa á þessum árum, með fjósalykt vegna upprunans. Rússinn komst víða og var mikið notaður í þetta verkefni. Ef eitthvað helltist niður eða fór í gólfið var bara hlegið að því og gólfið smúlað. Þetta var sem sé ekki nein sparikerra. En það er ábyrgðarhlutur að gera nokkurn skapaðan hlut og flest orkar tvímælis sem gert er, eins og einhver sagði. Það varð allt vitlaust og við sáum ekki fyrir vinsældir þessa staðar.“

Frá trommuleik til leikstjórnar

Margir Borgnesingar muna vel eftir Tedda á fjölunum í gamla samkomuhúsinu og víðar, enda var hann virkur vel í leiklistinni á tímabili. Þar kynnist hann fólki eins og Freyju Bjarnadóttur sem var sú fyrsta sem leikstýrði honum í skólaleikriti og þau urðu afar náin. Fleiri eru meðal þeirra er studdu og störfuðu við leiklistina á þessum tíma, eins og Friðjón bankastjóri Sveinbjörnsson, klettur sem studdi vel við menningarlífið. Þórður Magnússon var leikari af lífi og sál og Hilmir Jóhannesson, eldhugi sem samdi leikrit eins og Sláturhúsið hraðar hendur, sem var geysilega vinsælt. Allt þetta fólk smitaði út frá sér og tók aðra með sér í áhuga sínum, drift og eldmóði. Hann var á þessum árum í vinnu hjá Grétari Ingimundarsyni úti í BTB sem sannarlega hafði skilning á því að leikstarfsemin tæki tíma og starfsmaðurinn þyrfti stundum að fá að vera ögn laus við. En fyrsta hlutverkið sem Teddi fékk, fyrir utan skólaleikritin, var trommari í hljómsveit er spilaði í leikritinu „Ósköp er að vita þetta“ eftir Hilmi Jóhannesson. Hlutverkin uxu og með auknu sjálfstrausti var farið út í að leikstýra. Fyrst var það leikritið „Venjuleg fjölskylda“ og síðan „Flugurnar í glugganum,“ eftir Hrafn Gunnlaugsson sem þótti svo ögrandi að nokkrir leikhúsgestir gengu út af sýningu. Það var í þessari uppfærslu sem Hrafn Guðnnlaugsson uppgötvaði Svein M. Eiðsson og fékk hann til liðs við sig í kvikmyndaleik. En það gekk ekki alveg átakalaust til að byrja með.

„Við Hrafn fórum að leita að eyðibýlum til að taka upp Óðal feðranna og mig minnir að annað býlið sem við skoðuðum hafi orðið fyrir valinu. Svo ákvað Hrafn á fá Svein til að leika vinnumanninn, eins og alþjóð veit. Eitthvað gekk það öðru vísi en Hrafn vildi og því hringdi hann í mig og spurði hvort ég væri sá eini sem kynni á Svein.“ Teddi brosir að þessari minningu og segist hafa svarað Hrafni sem satt var að þeim gengi ágætlega að vinna saman. „Þú kíkir á hann og &nbsp;kemur honum inn í rulluna,” sagði Hrafn. “Þannig varð það. Ég heimsótti Svein sem bauð mér upp á kaffi og spurði hvort ég notaði mjólk, sem ég játaði. Þegar ég hellti mjólkinni í kaffið kom í ljós að hún var öll strimluð svo ég segi við Svein að þessi mjólk sé ógeðsleg, öll strimluð. Hann lítur svona á mig með þeim svip sem við mörg þekkjum og segir svo: „Og finnst þér það verra?“ Auðvitað varð þetta ekkert mál og allir landsmenn vita að Sveinn skilaði þessum hlutverkum sínum glæsilega. Talandi áfram um leiklist og töfra sem á einhvern hátt liggja í loftinu. Það virðist vera að stundum gerist það að allir eru tilbúnir til stórra verka á sama tíma. Einmitt þannig var andrúmsloftið þegar leikdeild Skallagríms ákvað að setja upp Dúfnaveisluna 1984. Þá voru allir tilbúnir og úr varð gífurlega góð sýning sem við fórum gekk vel og við sýndum m.a. í Iðnó á listahátið með Vigdísi forseta og Halldór Laxnes á fremsta bekk.

Kveikt á fjölmiðlabakteríunni

Leikdeildin sýndi ekki eingöngu leikrit. Hún fór í samstarf við Sæmund Bjarnason sem var frumkvöðull Útvarps,- sjónvarps- og videófélags Borgarness, USVB á árunum 1980-1986. Meðal annars var gerðir fimm áramótaskaupsþættir sem sýndir voru í kapalkerfinu. Spurningaþættirnir Von úr viti fóru um öldur ljósvakans og sama gilti um viðtalsþætti þar sem Teddi var spyrjandinn. Öllu var stýrt úr blokkaríbúð Sæmundar en tekið upp í stúdíói Hölla, Harðar Jóhannessonar, sem hann rak í bílskúrnum. Má segja að þetta framtak hafi verið merkilegur kafli í sögu Borgarness. Eitthvað seinna kemur það til að Guðrún Jónsdóttir var með innskot í þáttinn Samfélagið í nærmynd sem er á rás 1. Hún átti von á barni og bað Tedda að hlaupa í skarðið. Þarna var um að ræða fimm mínútna innslag þar sem hann hafði frjálsar hendur um efnisval en varð að halda sig við tímarammann. Teddi minnist þessa tíma sem krefjandi og ögrandi þar sem þjálfun hlaust í hnitmiðuðu máli. Upp úr þessu hefjast síðan afskipti hans af þættinum sem þar til fyrir skömmu hét Laufskálinn. Hann segist að mestu vera hættur að taka viðtöl en viðmælendur hans eru orðnir um eitt hundrað. Í töluverðan tíma var hann einnig fréttaritari Morgunblaðsins fyrir þetta svæði. Fjölmiðlakaflanum er að mestu lokið, þótt eitt viðtal hafi komið í Laufskálanum í sumar við Sigurjón Valdimarsson á Glitsstöðum.

Flugklúbburinn Kári

Teddi hefur gífurlega gaman af því að fljúga og í því eins og öðru sem hann tekur sér fyrir hendur, er áhuginn óþrjótandi. Hann er formaður flugklúbbsins Kára sem var stofnaður árin 1985-6. Frá upphafi hefur klúbburinn haft aðstöðu í landi Kárastaða. Pétur Albertsson heitinn, þáverandi eigandi Kárastaða, léði klúbbnum land undir starfsemi sína en vinna við aðstöðuna hófst árið 1983. Margir hafa stigið sín fyrstu skref á flugbrautinni í klúbbnum sem hefur að mörgu leiti verið uppeldisstöð fyrir atvinnuflugmenn svæðisins, sem hafa reyndar flogið í burtu, eins og Teddi kemst að orði. Á upphafsárunum fór mikill tími og vinna í að gera flugbraut og vinna landið undir þá starfsemi er þarna átti að vera. Allt hefur verið unnið af áhugamönnum í sjálfboðavinnu, bæði flugbrautin og skýlið. Þar var hlutur Grétars Ingimundarsonar ekki smár en hann var á þeim tíma framkvæmdastjóri Ræktunarsambands Mýramanna, leigði vélar og tæki fyrir lítinn aur, ef þau voru ekki upptekin í öðrum verkefnum. Stórt flugskýli er á vellinum sem hýsir vélar félagsmanna. Þar hafa einnig verið haldnir stórir dansleikir til fjáröflunar. Við þau tækifæri hefur litla flugvélin sem Maggi blikk smíðaði fyrir iðnsýningu og hangir niður úr þaki hússins, verið upplýst til að minna á hlutverk hússins. Klúbburinn stóð einnig fyrir tveimur einkaflugmannsnámskeiðum sem án efa hafa orðið til þess að fleiri tóku þar próf en ella hefði orðið. Haft hefur verið á orðið að menn verði nokkuð kinnfiskasognir sem lenda á flugbrautinni við Kárastaði því hún er svo mjó og stutt. Nú stendur þetta til bóta.

„Það ver verið að vinna breytingu á skipulagi fyrir völlinn. Sturla Böðvarsson veitti fjármagni til endurbóta hér á svæðinu á meðan hann var samgönguráðherra sem framkvæma á í samvinnu við klúbbinn og sveitarfélagið Borgarbyggð. Þar var gamall draumur að rætast og við Magnús Guðjónsson rafvirki slitum ekki skósólunum fyrst á eftir. Félagsmenn hafa yfirleitt átt í 3 til 4 vélum en flugklúbburinn Kári kemur ekkert þar að, það er alveg aðskilið starfsemi klúbbsins og eignarhaldsfélag manna í flugvélum.“

Flugið og ljósmyndadellan

Eins og fram hefur komið var Teddi fréttaritari Morgunblaðsins á svæðinu til margra ára. Ekki var verra að hann gat einnig tekið myndir til að senda með fréttum. Teddi hefur tekið margar myndirnar í gegnum tíðina, farið á námskeið til að ná betri tökum á þessari list. Hér áður fyrr þegar tæki og tól myndasmiða voru ekki eins fullkomin og nú var eitt og annað gert til að bjarga sér. Margir þeir er fóru í passamyndatöku til Hauks rakara Gíslasonar muna eflaust eftir sérkennilegri fótastöðu hans við myndatökuna. Sama gildir þegar Júlíus Axelsson er að taka myndir. Þeir beygja hnén og setja aftara hnéð í bótina á því fremra. Teddi segir þetta gert með vilja. Þegar ekki er til þrífótur er þessi stelling notuð til að ljósmyndarinn sé stöðugri við myndatökuna, en þessi tækni er ekki á allra færi. En ljósmyndaáhuginn hefur öðlast nýja vídd með fluginu. Nú er hægt að taka myndir frá sjónarhornum sem áður voru hulin og á Teddi orðið uppáhaldsstaði, til að mynda í landslaginu í grennd við Borgarnes. Þar er Háleiksvatn ofarlega því það er svo margbreytilegt, séð úr lofti.

Skref úr skítnum

Fyrsta vakt héraðslögreglumannsins Theódórs Þórðarsonar var 17. júní 1977. Þá var ekki aftur snúið. Hann mætti í búningi á ball það kvöld og þegar hann gekk með Birni Þorbjarnarsyni, Badda löggu, um salinn, sem vildi endilega sýna hann ballgestum, fóru allir að hlæja. Viðstaddir héldu greinilega að um eitthvert leikrit væri að ræða og Teddi hefði fengið lánaðan búning hjá löggunni til að sýna eitthvert atriði.

„Það var svona skref upp úr skítnum að byrja að starfa í lögreglunni. Ég fór í fullt starf þar árið eftir eða 1978 og síðan í Lögregluskólann. Ég vann hins vegar lengi í rennismíðinni með vöktunum hjá lögreglunni. Við hjónin vorum að byggja og öll vinna sem bauðst var tekin. Á þessum árum þurfti ég minna að sofa svo það var hægt að vinna mikið. Maður var eins og útspýtt hundsskinn að finna sér vinnu. Sem dæmi þá sló ég stundum golfvöllinn á nóttinni. Þá var farið beint af ballvaktinni, sem kannski lauk milli fjögur og fimm og golfvöllurinn sleginn. Ég man ekki eftir nema einum lítilsháttar útafakstri á sláttutraktornum og engar skemmdir. Einhvern veginn var það þannig að manni leið illa ef ekki var í nógu að snúast. Þurfti alltaf að vera að gera eitthvað annars var tilfinningin sú að verið væri að svíkjast um. Þetta er sem betur fer að breytast og vonandi verður hinn gullni meðalvegur ofan á í þessu. Tíðarandinn var þannig og mín kynslóð er alin upp í því að vera alltaf að vinna. Þeir sem ekki gerðu það voru letingjar. Bílstjórarnir sem unnu hjá bifreiðastöð Kaupfélagsins voru engin undantekning frá þessu. Þeir sváfu oft ekki mikið. Ég heyrði þá stundum segja frá því að þeir færu af stað eftir fárra stunda svefn þá stoppuðu þeir bílana á einbreiðum brúm og fengju sér kríu, eins og sagt er. Þeir vissu alveg hvað þeir voru að gera karlarnir. Umferð var ekki eins mikil og nú og þeir vissu að eftir 10-15 mínútur myndi einhver þurfa yfir brúna. Þá yrði flautað sem þýddi að þeir vöknuðu. Ef þeir hefðu hins vegar lagt úti í vegarkant, hefðu þeir sofið allt of lengi. Í raun var hið sama uppi á teningnum í lögreglunni. Við sváfum ekki alltaf mikið, enda oft fáliðaðir. Ef verið var að keyra lengri túra, svaf sá sem hafði minni svefn fengið, hinn keyrði. Svo einfalt var það.“

Yfirlögregluþjónninn kemur til sögunnar

Nú er Teddi orðinn yfirlögregluþjónn í umdæmi lögreglunnar í Borgrfirði og Dölum. Þá vinnur hann hefðbundinn vinnutíma, er ekki lengur í vaktavinnu. Margir hafa átt erfitt að breyta frá vaktavinnunni yfir í venjulega dagvinnu og Teddi segi að það sé sannarlega raunin með hann.

„Að mörgu leyti var þægilegt að vinna vaktavinnuna. Það var oft frí í miðri viku og þá hægt að sinna ýmsu því sem dagvinnumaðurinn þarf frí til að gera. Allt atvinnulífið er í gangi á sama tíma þannig það segir sig sjálft að bankaferðum og ýmsu þess háttar er ekki hægt að sinna nema á daginn. Auðvitað var vinna um helgar þegar flestir áttu frí en það vandist fljótt. Svona vinnutilhögun er ekki fjölskylduvæn og sagt er að vaktavinnufólk eigi sér styttri lífaldur en aðrir. Ég veit hins vegar ekkert hvort ég er meira heima eftir að vinnutíminn breyttist. Hér áður meðan verið var að koma sér upp þaki yfir höfuðið angraði samviskubitið ef maður var ekki alltaf að gera eitthvað. Ég held að ég sé ekki eins upptekinn af því í dag,“ segir Teddi brosandi.

Teddi er kvæntur Maríu Erlu Geirsdóttur og eiga þau fjóra syni og 3 barnabörn, sem einnig eru strákar. Synirnir hafa flestir flogið úr hreiðrinu og nú hefur nýtt hlutverk bæst í flóruna, hlutverk afans. Teddi segist vera svo heppinn að eiga afastráka í Borgarnesi og hafa þau forréttindi að sækja þá stundum í leikskólann. Þá sé ekki verra ef afi hefur ekki tíma til að skipta um föt.

„Ég hef líklega aldrei vakið meiri lukku á öllum mínum ferli en þegar ég kem í búningnum á leikskólann og eins gott að húfan sé einnig á sínum stað. Grun hef ég um að afastrákunum mínum finnist ekki slæmt að eiga afa í þessari vinnu, sérstaklega ef hann kemur í búningnum á leikskólann“ segir Teddi glettinn. „Það er svo gaman af þessu unga fólki og hreinskilni þeirra að ég tel þetta ekki sísta hlutverkið sem ég hef fengið. Í gegnum það sem ég hef komið nálægt finnst mér það vera forréttindi að hafa fengið að kynnast svo mörgu fólki eins og raun ber vitni í mínu lífi. Öllum þessum einstaklingum sem með eldmóði sínum, hugsjónum og ósérhlífni drifu alla í kringum sig áfram. Hjá þeim snérist lífið ekki um peninga heldur um að koma góðum málum í verk. Þetta er hinn sanni ungmennafélagsandi sem ég hef alltaf hrifist af og tel að meðan við eigum þannig fólk þurfum við ekki að hafa áhyggjur af framtíðinni,“ sagði Theódór Þórðarson að lokum.

core/image

Feðgar á flugi. Teddi og faðir hans Þórður Eggertsson.

Fréttaveita Vesturlands

Úr sarpi: Flest orkar tvímælis sem gert er