medium

large

thumbnail

1536x1536

2048x2048

small

custom-size

Skagakonur í 16-liða úrslit Mjólkurbikarsins

Gróðureldur kviknaði í sumarhúsabyggð í landi Munaðarness

Fagnar 50 ára starfsafmæli

„Tilfinningin er sú að þetta sé mjög jöfn deild“

Byrjaði á beitningu í landi en stundar nú sjóinn

Engin lognmolla hjá Siggu Lóu

core/paragraph

Þrjár skemmtilegar sögur sem birtust í fermingarblaði Skessuhorns árið 2011

Varð á í messunni

Norður í Skagafirði var fermdur fyrir ríflega hálfri öld ungur maður sem mun aldrei gleyma fermingardeginum sínum, svo lengi sem hann lifir. Þannig háttaði til að fermt var á sólríkum sumardegi að afloknum sauðburði. Fjöldi manns streymdi til kirkju svo fljótlega fór að hitna vel í kirkjubyggingunni. Ekki var allt betra í gamla daga, þótt okkur hætti til að líta svo á þegar horft er til baka og hlutir skoðaðir í blámóðu fortíðar. Presturinn var nokkuð gefinn fyrir sopann og þurfti að fá sér taugastyrkjandi áður en gengið yrði til kirkju. Messuvínið var af bestu gerð svo soparnir urðu fleiri en kannski hefði verið æskilegt. Í heitri kirkjunni svífur hinn forni guð, Bakkus, enn frekar á prest svo áður en að fermingunni kom, dó presturinn brennivínsdauða. Eftir töluverðar endurlífgunartilraunir var hægt að halda athöfninni áfram og börnin voru fermd að lokum. Enginn mun þó gleyma þessum sumardegi norður í Skagafirði.

Spar á messuvínið

Tveir ungprestar voru að æfa sig fyrir komandi starf. Þeir fengu það ábyrgðarmikla hlutverk að vera með presti við altarisgöngu. Stressið var auðvitað þó nokkuð, eins og nærri má geta. Í þessari kirkju var sá siður að hafa messuvínið í stórri könnu, sem stóð á altarinu. Eftir þörfum var síðan hellt úr henni í kaleikinn góða. Fyrri presturinn er svo utan við sig að hann tekur könnuna, snýr sér við og rétt í þann mund er hann ætlar að fara að hefja upp raust sína og bjóða blóð Krists sér hann að það er kanna en ekki kaleikur sem hann er með í höndunum. Snýr til baka, hellir í kaleikinn og allt gengur sinn vanagang.

Hinn ungpresturinn hafði auðvitað séð hvað fram fór og ætlar ekki að lenda í neinum hremmingum. Hann kemur að fólkinu með kaleikinn í höndum, býður blóð Krists og hellir, eins og lög gera ráð fyrir. Hins vegar er hann svo mikið að vanda sig að hann setur kaleikinn varla við munn fólks og því síður að nokkur fái neitt af innihaldinu. Þegar hann kemur að fullorðinni konu finnst henni sem prestinum farist þetta eitthvað óhöndulega svo hún bítur í barm kaleiksins. Prestinum verður svo mikið um að hann rykkir kaleiknum til baka. Ekki vill betur til en svo að tennurnar úr frúnni fylgja með. Engum sögum fer af lyktum þess máls.

Kirkjugólfið hrundi

Á annan dag hvítasunnu, 4. júní árið 1967 stóð mikið til í Borgarkirkju. Ferma átti fjórar ungar valkyrjur úr sveitinni. Fjölmenni var í kirkjunni og hún troðfull af fólki. Allt gengur sinn vanagang þar til fer að hylla undir síðasta sálminn. Guðrún Fjeldsted á Ölvaldsstöðum var ein þeirra fermingarstúlkna sem þarna staðfestur skírnarheitið. Hún segir þessa athöfn vera ógleymanlega.

„Við vorum fjórar valkyrjur sem fermdust þennan dag, stúlkur frá Ánabrekku, Jarðlangsstöðum, Einarsnesi og Ferjukoti en þar er ég fædd og uppalin. Athöfnin hafði gengið eins og til var ætlast og komið að síðasta sálminum. Þá tek ég eftir því að prédikunarstóllinn fer að hallast og síga út á hlið. Ég hef alltaf verið mjög hláturmild og fannst þetta óborganlega fyndið og fór auðvitað að hlægja. Mörgum fannst það hálf dónalegt en svona getur þetta verið. Bóndi úr sveitinni sem sat næst prédikunarstólnum sér hvað verða vill, stendur upp og heldur við stólinn svo hann velti ekki um koll. Ég man nú ekki hver síðasti sálmurinn var en segi alltaf við fólk að hann hafi verið „Hærra minn Guð til þín,“ segir Guðrún og hlær við.

Eftir að prédikunarstóllinn fer að halla gerast hlutirnir hratt. Gólfið hrynur allt niður, hægra megin í kirkjunni með töluverðu braki og brestum, eins og nærri má geta. Sem betur fer brotnaði ekki alveg inn að grátunum og undirstöður söngloftsins brustu ekki heldur. Líklega má segja að það hafi verið kraftaverk að enginn skyldi meiðast. „Þetta var auðvitað með ólíkindum,“ heldur Guðrún áfram. „Helmingur kirkjugólfsins hruninn, bara gat niður í jörðina en enginn meiddi sig sem betur fer. Viðbrögð fólks voru að sjálfsögðu mismunandi, angistarsvipur kom á sum andlitin en aðrir drifu sig út, en hægt var að skáskjóta sér meðfram bekkjaröðinni vinstra megin. Ein kona datt eiginlega ofan í gatið sem líklega hefur verið um hálfur metri að dýpt og þurfti hún aðstoð við að komast upp, öðrum varð held ég ekki meint af. Það sem mér finnst kannski merkilegast, svona eftir á að hyggja, að presturinn haggaðist aldrei. Hann kláraði sína messu, án svipbrigða og gekk síðan út. En notalegt fannst mér þegar hann kom heim á eftir og sagði við mig, „Guðrún mín, það er ekki ljótt að hlægja“.“

Fréttaveita Vesturlands

Eftirminnilegar fermingar