medium

large

thumbnail

1536x1536

small

custom-size

Birna Ágústsdóttir sett sýslumaður á Vesturlandi

Drífa með gull og silfur á Íslandsmótinu

2048x2048

Sveitarfélagið Stykkishólmur gert upp með 40 milljóna króna tapi 2023

Ráðningarráð tekur til starfa hjá Akraneskaupstað

Erlendum grunnskólanemendum fjölgar

Borgarbyggð mun leiða starf Barnaverndarþjónustu Vesturlands

core/paragraph

Viðtöl við þrjá feður í fermingarundirbúningi sem birtist í Skessuhorni árið 2012

Hér áður fyrr taldist það til undantekninga ef feður komu eitthvað að undirbúningi fyrir fermingar barna sinna á annan hátt en að sjá til þess að til væru peningar fyrir því sem gera skyldi, væru sem sagt eingöngu fyrirvinnur. Margt hefur breyst í samfélaginu síðan þá. Foreldrar vinna gjarnan báðir frá heimilinu en sumir hlutir virðast samt að mestu hvíla á móðurinni. Forvitni lék á því að vita hvort hlutverkin í fermingarundirbúningnum væru breytt í nútímanum. Haft var samband við nokkra feður og þeir spurðir að því hvort þeir kæmu að beinum hætti að fermingarundirbúningi barna sinna. Svör þeirra fara hér á eftir.

„Fermingin felst ekki í blúndum og skreytingum“

Segir Gísli Einarsson fréttamaður sem fermir yngsta barnið sitt í vor

Gísli Einarsson fréttamaður er ásamt eiginkonu sinni Guðrúnu Huldu Pálmadóttur að ferma þriðja og yngsta barnið sitt, Kára. Hann segir aðspurður vera nokkuð virkur í fermingarundirbúningnum, aðallega í orði en spurningin hversu mikið það sé á borði. Það sé þó þannig að orð séu til alls fyrst með fermingar eins og annað, jafnvel þótt áætlanir séu yfirleitt ekki gerðar til að standast. Gísli segist þó líka reyna að sýna lit varðandi verklegar framkvæmdir. „Þegar kemur að messum hallar nokkuð á mig, en ég reyni að standa mig í akstri í fermingarfræðsluna,“ segir Gísli þegar spurt er um hvort þeirra fari meira í messu með fermingarbarni heimilisins. „Það er kannski af því að ég er flinkari við að finna mér haldgóðar afsakanir en hef þó ákveðið að taka mig á og gera bragarbót á endasprettinum. Hins vegar þegar kemur að fatavali fyrir daginn stóra er yfirleitt um þriggja manna teymi að ræða, þ.e. fermingarbarnið og foreldra þess. Þannig er það á mínu heimili. Þar ræður fermingarbarnið töluverðu en foreldrarnir setja þak bæði er varðar smekkleysi og peninga. Það er sem dæmi ekki hægt að láta drenginn fermast í gallabuxum sem ná rétt upp fyrir hné eða annað í þeim dúr.“

Ekki ráðinn stílisti

Gísli segist vera nokkuð liðtækur þegar komið er að matargerðinni, brauðbakstri og að gera brauðtertur, en svampbotnar og marengshnallþórur séu ekki hans sérgrein, þar sé eiginkonan á heimavelli. Hann sé einnig góður í að baka pönnukökur og lummur sem reyndar séu heldur fátíðar í fermingarveislum nútímans. „Ég er vel fær í brasinu, sérstaklega ef um kjöt er að ræða og lambakjötið svíkur nú engan. Við hjónin höfum meira að segja tekið að okkur að sjá um svona hluti fyrir ættingja. Það er mikið skemmtilegra að elda fyrir marga heldur en bara fyrir sjálfan sig. Það er ekki eins gaman ef maður þarf að vera sjálfur í að hrósa sér þegar enginn annar er til staðar til þess,“ segir Gísli og brosir. Spurður um það hvort hann hafi ekki fengið skammir fyrir vondan mat svarar hann einfaldlega: „Ég elda ekki vondan mat. Það eru kannski einhverjir aðrir í því.“ Gísli segir þó að aðalmálið sé að njóta dagsins með fermingarbarninu. „Sumir hafa martraðir í marga daga vegna þessa undirbúnings. Gildi fermingarinnar felst ekki í blúndum og aðkeyptum stílista. Það er hugarfarið sem skiptir máli. Það er lagt upp með það á þessum bæ,“ segir Gísli sem tekur virkan þátt í fermingarundirbúningnum.

„Mannbætandi að fara í messu“

Segir Hilmar Arason aðstoðarskólastjóri sem fermir son sinn í vor

Hilmar Arason er aðstoðarskólastjóri í Grunnskólanum í Borgarnesi. Á hans heimili verður ferming í vor. Sonurinn, Ísak Atli, hefur ákveðið að fermast. Að sögn Hilmars hvatti hann hvorki soninn né latti til að fermast en þegar ákvörðun lá fyrir hefur stuðningurinn verið vís að heiman og fermingin og þýðing hennar rædd. Það hefur ekki síður verið hlutverk pabbans. Jafnframt hefur Hilmar farið oftast nær með syninum í messu. „Ég er eiginlega undrandi á því sjálfur að hafa ekki tekið oftar tarnir í því að fara í messu eftir reynslu vetrarins,“ segir Hilmar þegar búið er að spyrja fyrstu spurningarinnar. „Ég hef persónulega stórgrætt á þessum messuferðum því þær eru svo mannbætandi.“

Praktísku hlutirnir hvíla meira á móðurinni

Hilmar segist koma að öllu skipulagi þessa stóra viðburðar, en praktísku hlutirnir hvíli meira á móðurinni, eins og að fara með syninum í fataleiðangur og þess háttar, en nú þegar er búið að kaupa fermingarfötin á drenginn. „Veislan verður haldin heima svo ég reyni að gera það sem þarf þar þótt ekki verði öllu snúið á hvolf, hvorki í viðgerðum né veisluhöldum. Það er lagt upp með notalegheit frekar en fjölmenni þótt eitthvað verði auðvitað lagfært heima. Ég mun einnig sjá um að hringja í veislugesti, þ.e. ég hringi í mín ættmenni og móðirin, Katrín Magnúsdóttir, hringir í sitt skyldfólk. Við ákváðum að fara frekar þá leið heldur en að senda boðskort. Þau geta verið svo tvíbent að því leyti að þeim sem er boðið gleyma kannski að láta vita ef þeir ekki komast. Fólk gerir jafnvel ráð fyrir miklum fjölda en fáir mæta. Það er erfitt.“ Fjölskyldan hefur ákveðið að boðið verði upp á mat og tertur. Aðspurður segist Hilmar ekki mikið koma að því að undirbúa veisluföngin. „Ég verð svona handlangari, aðstoðarmaður frúarinnar, en ábyrgðin hvílir á henni. Ég er þess utan þokkalega liðtækur í matseld en þegar meira stendur til er betra að þeir sem færari eru sjái um hlutina,“ segir Hilmar Arason að endingu.

„Helsta hlutverkið að mæta í messu“

Segir Gunnar Þorsteinsson á Brekku í Norðurárdal

Gunnar Þorsteinsson býr á Brekku í Norðurárdal og er faðir Önnu Þórhildar sem fermist í Hvammskirkju á skírdag. Hann segir undirbúning fermingarinnar ekki vera mikla áþján á heimilinu, allt sé frekar rólegt í því. „Við erum ekki að ferma í fyrsta sinn svo það breytir ýmsu. Maður veit frekar núna hvernig hlutirnir ganga fyrir sig í annað sinn.“ Helsta hlutverk Gunnars í undirbúningnum fram að þessu hefur verið að mæta í messu sem hefur að hans sögn verið ágætlega mannbætandi. „Ég hef staðið mig alveg þokkalega í að mæta í messurnar sem dóttirin þarf að fara í, alltaf mætt nema einu sinni. Hér í prestakallinu eru þrjár kirkjur og nú hef ég komið í þær allar sem ekki var fyrr. Það er alveg prýðilegt.“ Þegar talið berst að því hvort pabbinn hafi farið í fataleiðangur með dótturinni, svarar Gunnar því neitandi. Móðirin, Íris Grönfeldt hafi alfarið séð um þá hlið. „Ég er ekkert viss um að þeim mæðgum hefði fundist mikið gagn í mér og líklega hefði ég bara þvælst fyrir og jafnvel tafið málið. Enda eru fatakaup ekki mín deild svo það er allra hagur að mér færari aðilar sjái um það.“

Fæ ekki einu sinni að gera smakkprufu

Veisla Önnu Þórhildar verður ekki haldin heima. Heimilinu verður því ekki öllu snúið á hvolf til að taka á móti gestum. „Ætli maður verði nú ekki samt að taka eitthvað til því það er mjög sennilegt að einhverjir gestir komi heim,“ segir Gunnar glettinn. „Annars er ég alveg liðtækur í því, tiltekt og hreingerningum. Nokkuð góður á moppunni skal ég segja þér. Svo hér verður allt skúrað í hólf og gólf á ég von á.“ Aðspurður hvort veitingarnar verði búnar til heima segir Gunnar svo ekki vera. „Við leigjum sal með öllu tilheyrandi. Hér um slóðir erum við svo heppin að starfandi er sveitahótel sem býður upp á þessa þjónustu, sal og veitingar, hvort sem um er að ræða mat eða kaffi. Því fylgir auðvitað sá ókostur að maður fær ekki einu sinni að gera smakkprufu á því sem verður á boðstólnum. Ég mun bara mæta eins og hinir gestirnir og láta koma mér skemmtilega á óvart hversu góðar veitingarnar verða,“ segir Gunnar Þorsteinsson brosandi að lokum.

Fréttaveita Vesturlands

Hlutverk feðranna í fermingarundirbúningnum