medium

large

thumbnail

1536x1536

2048x2048

small

custom-size

Heimsmeistaramótið í ruslakarli fór fram í Grundarfirði

Grunnskóli Snæfellsbæjar símalaus skóli í þrjú ár

Gáfu efni og vinnu í Nýrækt

78 snúningar á Sögulofti

Í leit að sumarblómum

„Ég ætla ekki að sauma fermingarfötin“

core/heading

<h2>Segir Sigrún Ólafsdóttir bóndi í Hallkelsstaðahlíð - endurbirt úr jólablaði 2021</h2>

core/paragraph

„Vertu velkomin hingað upp í fjöll,“ segir Sigrún Ólafsdóttir brosandi þegar hún tekur á móti blaðamanni Skessuhorns á heimili sínu í Hallkelsstaðahlíð í Hnappadal. Móttökurnar eru hlýlegar og Sigrún býður til sætis í stofunni. Veðrið er stillt og snjóföl yfir öllu, sem gerir útsýnið úr stofunni alveg einstaklega fallegt.

Sigrún er fædd og uppalin í Hallkelsstaðahlíð hjá móður sinni, ömmu og móðursystkinum. „Ég átti því alveg fullt af mömmum og pöbbum,“ segir Sigrún og brosir. „Faðir minn drukknaði í Oddastaðavatni þegar ég var rúmlega árs gömul,“ bætir hún við. Eins og svo margir af landsbyggðinni þekkja þurfti Sigrún að flytja að heiman 16 ára gömul til að fara í framhaldsskóla og flutti þá til Reykjavíkur. „Ég ætlaði alltaf að læra söðlasmíði en það var mjög erfitt að komast á samning. Ég lét það ekki stoppa mig og fór í Iðnskólann og kláraði bóklega námið. Að því loknu sá ég að ég hefði svigrúm til að taka fleiri áfanga og valdi grunndeild í trésmíði,“ segir Sigrún og bætir því við að bæði Skúli maðurinn hennar og Mummi sonur hennar eru húsasmiðir. „Svo er ég semí smiður,“ segir hún og hlær.

core/image

<figure class="wp-block-image size-large is-resized is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2023/09/Toppurinn-er-alltaf-ad-fara-i-skemmtilegar-hestaferdir-i-godra-vina-hopi-a-godum-hesti_2-1200x800.jpg" alt="" class="wp-image-69024" width="840" height="560" /><figcaption>Hópmynd úr hestaferð í Hallkelsstaðahlíð.</figcaption></figure>

Byggðu hús í Hallkelsstaðahlíð

Sigrún hélt fast í drauminn um að verða söðlasmiður og eftir mikla leit fann hún mann sem vildi taka hana á samning. „Helgi Finnlaugsson söðlasmiður á Selfossi ætlaði að taka við mér og við vorum búin að ganga frá öllu þegar hann veiktist af krabbameini. Því miður gekk það mjög hratt og illa hjá honum og varð því ekkert úr þessum samningi,“ segir Sigrún sem á þessum tímapunkti snéri sér því að tamningum og þjálfun hrossa og flutti í Borgarnes með Skúla þar sem þau bjuggu í tólf ár og Sigrún vann í Sparisjóði Mýrasýslu og á Hótel Borgarnesi. Árið 1992 fluttu þau svo í Hallkelsstaðahlíð. „Fyrst komum við bara til að prófa að búa hér en haustið 1993 vorum við ákveðin í að hér ætluðum við að vera og byggðum okkur hús og keyptum helminginn af jörðunum af bræðrum mömmu sem höfðu búið hér í félagsbúi. Nokkrum árum seinna keyptum við þetta svo allt,“ segir hún. Móðursystkinin bjuggu þó áfram í Hallkelsstaðahlíð og Sigrún og Skúli nutu aðstoðar þeirra eins lengi og líf og heilsa entist en það eru aðeins tvö ár síðan yngsti bróðirinn flutti í Brákarhlíð í Borgarnesi. „Þar býr hann núna með systur sinni en hinir bræðurnir eru látnir. Það var mikil gæfa að hafa þeirra aðstoð og við fundum það vel þegar þau voru farnir. Þó þau hafi ekki verið fullvinnandi undir það síðasta þá var samt mikil hjálp í þeim. Þau gengu milli glugga og fylgdust vel með öllu, töldu folaldsmerar og fyldust með því hvort kindur væru fastar í skurðum og svona. Það munaði alveg um það,“ segir Sigrún og brosir við eftirminningarnar.

<figure class="wp-block-image size-full is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2023/09/Toppurinn-er-alltaf-ad-fara-i-skemmtilegar-hestaferdir-i-godra-vina-hopi-a-godum-hesti_3.jpg" alt="" class="wp-image-69025" /><figcaption>Bræðurnir Ragnar og Sveinbjörn úr Hallkelsstaðahlíð að járna.</figcaption></figure>

„Urð, Álma, Lúða, Löt“

„Þegar ég ólst upp var hér blandað bú með bæði sauðfé og kýr en hér var seld mjólk til ársins 2000. Ég var snemma orðin mjög áhugasöm um bæði kindur og hesta. Já, og bara fyrir öllu því sem snýr að sveitinni,“ segir Sigrún og bætir við að áhugann hafi hún frá móðurbræðrum sínum. Þeir voru mjög áhugasamir um sauðfjárrækt og lögðu mikið upp úr því að skrá niður allar upplýsingar í bækur sem til eru enn í dag. „Stofninn okkar byggir því á ansi gömlum grunni og til eru margar gamlar upplýsingar og heimildir um ræktunina hér. Gömlu rollubækurnar eru enn teknar upp og þeim flett reglulega. Það er líka gaman að segja frá því að löngu áður en ég var læs fór ég með rollubækurnar til Ragnars móðurbróður míns og bað hann að lesa upp úr þeim. Þannig lærði ég einmitt ákveðna setningu sem ég þuldi gjarnan upp sem krakki og hljóðar hún svona: „Urð, Álma, Lúða, Löt.“ Þetta er bara lína niður blaðsíðuna með upptalningu á ákveðnum rollum og Ragnar hefur lesið þessa síðu svona oft fyrir mig að ég lærði hana utanbókar,“ segir Sigrún og hlær. „Þeir bræður voru líka áhugasamir hestamenn og voru aðeins að rækta hross í litlum mæli, mest til heimabrúks. Það var samt alveg metnaður í ræktuninni hjá þeim.“

Þá rifjar Sigrún upp hvernig sunnudagar voru alltaf heilagir dagar í Hallkelsstaðahlíð á sumrin þegar hún var ung og tilheyrðu þeir dagar alltaf hestunum. „Það skiptir engu hver staðan var á heyskap eða öðrum bústörfum, hestarnir voru alltaf sóttir á laugardegi og látnir skíta úr sér svo hægt væri að fara í reiðtúr á sunnudegi. Þetta var alveg heilagt,“ segir hún. „Ég man samt ekki eftir því að þetta hafi neitt komið niður á heyskapnum,“ bætir hún við.

<figure class="wp-block-image size-full is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2023/09/Toppurinn-er-alltaf-ad-fara-i-skemmtilegar-hestaferdir-i-godra-vina-hopi-a-godum-hesti_4.jpg" alt="" class="wp-image-69026" /><figcaption>Úr reiðhöllinni í Hallkelsstaðahlíð.</figcaption></figure>

Nesoddaferðirnar

Sigrún rifjar upp stemninguna sem var í kringum hestamennskuna á þessum árum og allt fram á miðjan tíunda áratuginn. „Það var alltaf mikil stemning í kringum hestana og eitt af því sem stendur upp úr þegar horft er til baka eru ferðirnar á Nesodda. Hingað kom alltaf hópur af fólki úr sveitinni og gisti áður en lagt var af stað í Dalina. Við fórum fossaleiðina yfir á Dunk þar sem við gistum og svo var farið á Nesodda daginn eftir. Þetta voru ógleymanlegar ferðir sem voru farnar í áratugi. Ég náði því miður bara hluta af þeim en maður heyrir fólk enn tala um þær með stjörnur í augunum,“ segir Sigrún. „Þegar þessar ferðir hættu urðu ákveðin tímamót sem fólk notar enn til að miða við, svona fyrir og eftir Nesodda. En mikið voru menn oft þreyttir í blóðinu á sunnudeginum þegar riðið var af stað heim,“ segir Sigrún og heldur áfram: „Við fórum þá oftast veginn heim og stoppuðum á Emmubergi þar sem alltaf voru mjög svo höfðinglegar móttökur.“

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2023/09/Toppurinn-er-alltaf-ad-fara-i-skemmtilegar-hestaferdir-i-godra-vina-hopi-a-godum-hesti_5-1200x789.jpg" alt="" class="wp-image-69027" /><figcaption>Sigrún á Gangskör.</figcaption></figure>

Ekki kynslóðabil í hestamennsku

Eftir að Nesoddaferðirnar lögðust af bjuggu Sigrún og Skúli til nýjar hefðir í kringum hestaferðir. Þau byrjuðu á að fara í ferðir á hverju sumri í nágrenni við Hallkelsstaðahlíð og bjóða þá starfsfólkinu sínu með. „Þessar ferðir hafa svo vaxið og fyrrverandi starfsfólk haldið áfram að koma til að fara með í ferðirnar. Fólk hefur svo verið að fjölga sér í gegnum árin, eins og gengur og gerist, og þá hafa börnin bæst við hópinn og komið með. Vinir og sveitungar hafa líka verið duglegir að koma með okkur. Það skemmtilega við hestamennskuna er líka að það skiptir engu hvort þú sér tveggja ára að taka þín fyrstu skref eða um nírætt að fara þínar síðustu ferðir. Það er ekki kynslóðabil í hestamennsku. Í okkar hestaferðum er ekkert aldurstakmark. Mummi var svona fimm ára þegar hann byrjaði að fara með í alvöru langar ferðir og á sama tíma var móðurbróðir minn að taka sína síðustu spretti. Ég held að þeir tveir hafi notið samveru hvers annars mikið þennan tíma,“ segir Sigrún og bætir við að í ferðunum hafa þau til dæmis farið Löngufjörur, yfir í Staðarsveit, Kerlingarskarð og Skógarströnd og segir Sigrún fátt jafnast á við að fara ríðandi á þessum svæðum. „Það jafnast fátt á við það að fara ríðandi á Löngufjörur og upplifa þá frelsistilfinningu sem því fylgir, kannski með um 100 hross á undan sér. Ég upplifi mig bara eins og indíána,“ segir hún og hlær.

<figure class="wp-block-image size-full is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2023/09/Toppurinn-er-alltaf-ad-fara-i-skemmtilegar-hestaferdir-i-godra-vina-hopi-a-godum-hesti_6.jpg" alt="" class="wp-image-69028" /><figcaption>Ung Sigrún með heimalningana í Hallkelsstaðahlíð.</figcaption></figure>

Geðslagið verður að vera gott

Sigrún og Skúli hafa nú í tæpa þrjá áratugi byggt upp sína hrossarækt og tamningastarfsemi í samstarfi við Mumma og Brá, tengdadóttur þeirra, sem komu inn í starfsemina með þeim af fullum þunga þegar reiðhöllin og gestahúsin voru byggð fyrir nokkrum árum. „Mikið vildi ég að við hefðum byggt þessa reiðhöll fyrir löngu síðan. Þetta er nú meiri lúxusinn.“ En hvernig byggir maður upp svona starfsemi? „Þetta er í raun bara endalaus vinna eins og snjóbolti sem byrjar að rúlla. Við tókum vissulega við góðu búi hér af þeim bræðrum og svo var ég alin upp í þessu hrossastússi og þekki í raun ekkert annað. Við höfum líka verið svo heppin að fá til okkar gríðarlega mörg hross í tamningu og þjálfun og fengið að kynnast allskonar hestum og þannig oft fundið út undir hvaða stóðhest við myndi vilja setja undir. Ef við fáum til okkar mörg alveg frábær hross undan sama stóðhesti þá horfi ég vissulega þangað. Það fer nefnilega ekki alltaf saman dómur og geðslag en við höfum þarna einstakt tækifæri til að kynnast geðslagi margra ólíkra hrossa undan mörgum ólíkum stóðhestum,“ svarar hún.

„Lykilinn að góðri ræktun er fyrst og fremst að rækta geðgóð hross sem henta breiðum hópi fólks. Þetta hljómar kannski einfalt en er það alls ekki. Það er svo margt í ræktun sem er tilviljunum háð. Við gefum samt ekki neinn afslátt af ganghæfni og horfum vissulega á dóma líka. En skapgerðin verður að vera með. Það er nefnilega fátt betra en að hross sem getur gert það gott í keppnisbrautinni en nýtist líka þeim sem ætlar að njóta, getur verið eldhugi og gæðingur í hæsta klassa en þegar börn fara á hann dettur allt í dúnalogn,“ segir Sigrún.

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2023/09/Toppurinn-er-alltaf-ad-fara-i-skemmtilegar-hestaferdir-i-godra-vina-hopi-a-godum-hesti_7-1200x792.jpg" alt="" class="wp-image-69029" /><figcaption>Sigrún og Auðséð saman á Löngufjörum en það er fátt betra en að fara ríðandi þar um segir Sigrún.</figcaption></figure>

Alltaf gaman að taka trippi í tamningu

„Ég væri að ljúga ef ég myndi segja að mér þætti þetta alltaf jafn gaman. Auðvitað koma dagar þar sem ég hugsa hvað ég sé að gera í þessu, en sem betur fer endist það oftast ekki lengi. Lang oftast þykir mér þetta bara ótrúlega skemmtilegt. Ég held að það endist enginn svona lengi í hestamennsku nema hafa gaman að,“ segir Sigrún aðspurð. „Toppurinn er alltaf að fara í skemmtilegar hestaferðir í góðra vina hópi á góðum hesti í góðu veðri. Það er líka alltaf gaman að fá nýtt trippi í tamningu. Oft heyrir maður fólk tala frumtamningu niður en það þykir mér vera synd. Þetta er sá tími sem skipti mestu máli upp á hvernig hesturinn verður. Svo er þetta líka bara einstaklega skemmtilegur tími því maður fær að fylgjast með þessum hesti mótast og fara úr því að vera trippi hlaupandi úti í haga yfir í að sýna hvað í því býr,“ segir Sigrún og brosir.

Námskeið í reiðhöllinni

Eins og fyrr segir komu Mummi og Brá alfarið inn í búskapinn með þeim Sigrúnu og Skúla fyrir nokkrum árum en Mummi starfar einnig sem reiðkennari og Brá er hjúkrunarfræðingur. „Mummi byrjaði að ríða út um leið og hann byrjaði að labba. Hann fór svo í Hólaskóla og er reiðkennari og flakkar mikið um heiminn til að kenna,“ segir Sigrún og bætir við að einnig séu haldin námskeið í reiðhöllinni í Hallkelsstaðahlíð. „Hann var með eitt mjög athyglisvert námskeið um daginn í samstarfi við Susanne Braun dýralækni og kírópraktor. Það var mjög skemmtileg samvinna sem þau ætla að vinna meira með,“ segir Sigrún og bætir því við að Mummi hafi einnig verið með nokkur frumtamningarnámskeið auk þess sem fólk kemur reglulega til hans í reiðtíma.

En var Skúli alltaf svona mikill hestamaður? „Svona aðeins. Hann var ekki með jafn brjálæðislega dellu fyrstu þegar við kynntumst og þetta gat alveg farið í báðar áttir. Hann hafði nefnilega líka mikinn áhuga á golfi og var býsna góður í því. En hann hefur rosalega gaman að hestamennskunni og þegar við fórum á fullt í þetta var hann alveg 110% með og hefur verið það síðan,“ segir Sigrún. „Hann tekur gjarnan hross sem eru brattari og harðari en kannski eðlilegt getur talist og nær að tjónka við þau ansi mörg.“

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2023/09/Toppurinn-er-alltaf-ad-fara-i-skemmtilegar-hestaferdir-i-godra-vina-hopi-a-godum-hesti_8-1200x820.jpg" alt="" class="wp-image-69030" /><figcaption>Sigrún á Jörp og Jörp með folald.</figcaption></figure>

Ljúfsárt að kveðja hestana

Hrossasala hefur tekið mikið við sér í kórónufaraldrinum og mikla eftirspurn hefur verið eftir mikið tömdum og góðum reiðhestum. „Salan út hefur verið mjög góð en hér heima hefur líka aukist eftirspurn í þessum faraldri. Ég held það sé því fólk er minna að ferðast og hefur meiri tíma og pening og langar að koma sér af stað. Ég get allavega sagt að ég vildi óska þess að ég hefði getað selt jafn mörgum góðan byrjendahest og óskuðu eftir því síðustu tvö ár,“ segir hún.

Sigrún segir að í gegnum árin hefur oft verið lítil virðing borin fyrir geldingum og fólk frekar sóst eftir stóðhestum og hryssum. „En góður geldingur sem búið er að leggja mikla alúð í er alveg einstakur og þeir eru núna að verða vinsælli.“ Aðspurð segir Sigrún að alltaf sé mjög erfitt að kveðja hesta sem búið er að leggja mikla vinnu í og tengjast vel. „En það er alltaf jafn frábært að sjá fólk fá draumahestinn í hendurnar. Það eru forréttindi að fá að sjá fólk upplifa það.“

En hefur hún séð eftir hesti? „Algjörlega! En við erum svo heppin með kaupendur að þeir eru oft í sambandið við okkur og koma jafnvel hingað í heimsókn. Við höfum því oft fengið myndir og fengið að fylgjast með. Sumir koma hingað til að sjá uppeldisbæ hestsins eða bara til að hitta okkur. Þetta á sérstaklega við um þá eigendur þeirra hesta sem maður sér einmitt helst eftir. Um leið og það getur verið erfitt að kveðja erum við líka lánsöm að fá að kynnast öllu þessu dásamlega fólki og ég fæ alltaf jafn heitt í hjartað þegar ég fæ sendar myndir af hesti í góðum aðstæðum með ánægðan eiganda.“

<figure class="wp-block-image size-full is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2023/09/Toppurinn-er-alltaf-ad-fara-i-skemmtilegar-hestaferdir-i-godra-vina-hopi-a-godum-hesti_9.jpg" alt="" class="wp-image-69031" /><figcaption>Sigrún og Mummi á Löngufjörum.</figcaption></figure>

Mikilvægt að velja hest sem hentar

Fólk í leit að hesti á það til að vera með óraunhæfar væntingar og leita að hesti sem hentar ekki. „Margir eru að leita að hestum sem eru númerum of stórir. Þá er gott fyrir okkur að hafa fleiri hesta fyrir fólk að prófa svo það geti áttað sig á muninum. Flestir finna strax hvað hentar,“ segir Sigrún og rifar svo upp sögu af því þegar danskur maður kom til þeirra að kaupa mikið taminn gelding. „Hann hafði áður fengið hjá okkur hest og hringdi í mig til að boða komu sína. Hann sagði áður en hann kom að hann vildi alls ekki hryssu eða ótaminn hest. Hann vildi bara mikið taminn gelding og annað kom ekki til greina. Þegar hann svo kom til okkar fórum við fyrst upp í fjall að kíkja í stóðið, eins og við gerum oft. Heima biðu svo tveir geldingar fyrir hann að prófa og velja á milli. Þegar hann var að skoða geldingana hafði hann bara engan áhuga á þeim og vildi fara aftur í stóðið. Hann hafði þá rekið augun í þriggja vetra alveg ótamda hryssu sem hann varð svo heillaður af og áhuginn á geldingunum hvarf alveg,“ segir Sigrún og hlær.

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2023/09/Toppurinn-er-alltaf-ad-fara-i-skemmtilegar-hestaferdir-i-godra-vina-hopi-a-godum-hesti_10-1200x1565.jpg" alt="" class="wp-image-69032" /><figcaption>Sigrún í réttunum.</figcaption></figure>

Hryssan sem var seld til Danmerkur

Eftir að hafa kíkt aftur í stóðið fóru þau heim og settust niður með kaffibolla til að ræða málin. „Maðurinn hafði engan áhuga á að prófa geldingana og spurði bara um merina, sem var smá vesen því ég átti þessa meri ekki ein. Ég ákvað að láta hinn eigandann vita, sem átti meira í merinni, og hann sagði mér að þetta væri ekkert vesen. Ég ætti bara að verðleggja merina svo hátt að maðurinn myndi aldrei kaupa hana. Við ræddum um tölu sem okkur þótti alveg örugg og ég fór aftur inn í eldhús. Þegar ég svo nefndi töluna rétti þessi maður út höndina um leið og samþykkti,“ segir Sigrún og hlær. Merin flutti því til Danmerkur. Um tuttugu árum seinna var Sigrún á ferðinni til Danmerkur að dæma á hestamannamóti og ákvað að kíkja í heimsókn á manninn sem keypti merina. „Hún var þá komin langt yfir tvítugt og var enn mikið eftirlæti þessa manns og hann var alltaf jafn kátur með hana. Það varð bara einhver tenging þeirra á milli þarna uppi í fjalli sem varð til þess að hann tók þessa U-beygju og sá aldrei eftir því,“ segir Sigrún og brosir.

<figure class="wp-block-image size-full is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2023/09/Toppurinn-er-alltaf-ad-fara-i-skemmtilegar-hestaferdir-i-godra-vina-hopi-a-godum-hesti_11.jpg" alt="" class="wp-image-69033" /><figcaption>Sigrún og Karún úti í haga.</figcaption></figure>

Smalahundanámskeið

Síðastliðinn vetur var haldið smalahundanámskeið í reiðhöllinni í Hallkelsstaðahlíð sem hitti í mark hjá hundaeigendum, sem margir keyrðu langar vegalengdir til að koma. „Það var gaman að brjóta aðeins upp og vera með námskeið fyrir hunda í stað hesta og vonandi getum við gert þetta aftur mjög fljótlega,“ segir Sigrún. En eru þau sjálf hundaþjálfarar? „Nei, það erum við ekki. Gísli í Mýrdal og Svanur í Dalsmynni voru með kennsluna en við sköffuðum aðstöðu, kindur og kaffi,“ svarar Sigrún. En hvað er það sem Sigrún gerir í sínum frítíma? „Ég hef gaman að handavinnu en ég geri lítið af því. Ég elska að fara á hestbak og kýs eiginlega að gera það á meðan skrokkurinn leyfir. Ég sinni handavinnunni svo vonandi seinna,“ svarar hún og hlær. „Ég er samt svo heppin að hafa getað stokkið til hliðar og prófað aðra hluti þegar mig hefur langað. Árið eftir að við fluttum hingað var ég kosin í hreppsnefnd og var oddviti sveitarstjórnar í átta ár. Í framhaldinu fór ég í pólitík og var varaþingmaður í fjögur ár, frá 1995. En var ekki svo heppin að fá að taka sæti á þingi því á þessum tíma voru þingmenn lítið á flakki og ég var ekki nógu dugleg að trana mér fram,“ segir hún. Sigrún hefur einnig starfað í félagsmálum hestamanna og var í stjórn Hestaíþróttasambands Íslands, sem svo sameinaðist Landssambandi hestamanna. Þá var hún á tímabili formaður í Félagi tamningamanna og formaður hestamannafélagsins Snæfellings.

<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2023/09/Toppurinn-er-alltaf-ad-fara-i-skemmtilegar-hestaferdir-i-godra-vina-hopi-a-godum-hesti_12-1200x800.jpg" alt="" class="wp-image-69034" /><figcaption>Horft yfir Hlíðarvatn og heim að Hallkelsstaðahlíð. Ljósm. mm.</figcaption></figure>

Áður en við kveðjum Sigrúnu spjöllum við aðeins um jólin. „Það ef nú mikið líf og fjör í fjárhúsunum í jólamánuðinum. Þá er jú fengitími og miklar seremóníur í kringum það allt saman, sem er rosalega skemmtilegt,“ segir hún en í Hallkelsstaðahlíð eru 600 kindur. „Ég hef alltaf verið mikið jólabarn og þakka ömmu minni fyrir það. Hún kenndi mér ákveðna siði og venjur sem ég hef haldið í og þykir vænt um. Ég hef haft það fyrir reglu að taka til og þrífa fyrir jólin og vinkonur mínar margar froðufella hálfpartinn yfir því og minna mig á að það sé frekar Jesúbarnið en heilbrigðiseftirlitið sem sé að koma! Að sama skapi spyr ég hvenær eigi þá að gera þetta, ekki geri ég það á vorin í sauðburði, hestastússi og því öllu. Nú eða á haustin þegar það eru réttir og allt sem því fylgir. Svo er ég líka alin upp í svolítið sérstöku samfélagi, með mömmu minni, ömmu og móðursystkinum. Hjá þeim var alltaf ákveðin verkaskipting sem tók gildi í lok nóvember og byrjað var á tiltekt og að gera allt fínt, enda var alltaf allt í toppstandi á jólunum, allt hreint og skreytt og eitthvað gott til með kaffinu og góður matur. Þetta situr í mér á jákvæðan hátt og ég hef því bara viljað halda í þessar venjur og þykir mjög vænt um þær,“ segir Sigrún að endingu.

Anna Rósa Guðmundsdóttir skráði.

Fréttaveita Vesturlands

Úr sarpi: „Toppurinn er alltaf að fara í skemmtilegar hestaferðir í góðra vina hópi á góðum hesti“