Viðtal í jólablaði Skessuhorns árið 2013

Í lífinu setur fólk stefnuna á ýmislegt og er tilbúið að leggja á sig ýmsar krókaleiðir til að ná settu marki, svo sem í námi. En svo getur það líka sannast sem maðurinn sagði að „enginn veit fyrr en allt í einu“. Það er að viðkomandi fái hreinlega vitrun um að það sé kannski allt annað viðfangsefni eða starf sem henti frekar en það sem hann hefur látið sér dreyma um eða stefnt að. Ómar Líndal Marteinsson frá Vestri-Leirárgörðum í Hvalfjarðarsveit er kannski ágætt dæmi um þetta. Hann stefndi að því lengi að verða bílahönnuður og prófaði meira að segja að dvelja í Bandaríkjunum um tíma til að sjá hvernig væri að búa þar, með starf og búsetu þar ytra í huga. Ómar fór lengi vel krókaleiðir í því að menntast sem bílahönnuður. En svo allt í einu rann það upp fyrir honum, eða hann varð fyrir vitrun, um að tannlækningar væru það sem eiginleikar hans sameinuðust í. Reyndar kom það svo upp úr kafinu eftir á að nágranni og fjölskylduvinur þeirra á V-Leirárgörðum, Vilborg Kristófersdóttir á Læk í Hvalfjarðarsveit, segist muna það vel að Ómar hafi ekki verið nema fimm ára gamall þegar hann fór að tala um að hann ætlaði að verða tannlæknir þegar hann yrði stór.

Fékk námsleiða

Ómar byrjaði sitt framhaldsnám í Fjölbrautaskóla Vesturlands á Akranesi eftir að hafa lokið grunnskólanámi frá Heiðarskóla í Leirársveit sem er við túngarðinn heima. Ómar var þó ekki nema einn vetur í FVA. Honum fannst námið þar ekki henta nógu vel til að verða bílahönnuður. „Ég vildi komast á námsbraut þar sem hönnun væri meiri og skapandi greinar, eins og til dæmis teikning sem ég vildi ná færni í og þjálfa. Fjölbrautaskólinn í Breiðholti varð því fyrir valinu. Eftir einn og hálfan vetur í þeim skóla vildi ég kynnast verkfræðinni og valdi því í samráði við námsráðgjafa að færa mig yfir á eðlisfræðibraut. Þegar þarna var komið var hins vegar farið að bera á námsleiða hjá mér. Ég vatt því mínu kvæði í kross og gerðist „au-pair“ í Bandaríkjunum. Tilgangurinn með því að fara til Bandaríkjanna, auk þess að hvíla mig á náminu, var að kynnast því hvernig væri að búa í Ameríku. Ég bjóst við að fara þangað í skóla og starfa þar þegar ég væri orðinn bílahönnuður.“

Alltaf verið fyrir handverkið

Ómar kveðst hafa farið að vinna hjá foreldrum sínum eftir að hann kom heim frá Ameríku. „Mig langaði ekkert að búa erlendis og fór mikið að velta fyrir mér hvað ég ætti að leggja fyrir mig. Um haustið hélt ég síðan áfram í FB, fyrst reyndar í kvöldskóla og vann á þeim tíma á lagernum hjá Námsgagnastofnun.“ Ómar lauk síðan námi til stúdentspróf í Fjölbrautaskólanum í Breiðholti vorið 1995 . „Það var reyndar stuttu eftir að ég kom til baka frá Ameríku sem ég áttaði mig á því ég vildi verða tannlæknir, það var áður en ég kláraði FB. Það var bara eins og ég fengi vitrun. Þá rann það upp fyrir mér að þessir eiginleikar sem ég hafði gætu nýst í annað. Það er ánægjuna af því að nostra í handverki, raða hlutum sama og byggja upp, sem hafði drifið mig áfram í það að vilja menntast sem bílahönnuður. Ég sá að það gæti ekkert síður nýst mér í tannlækningum. Tannlæknirinn hefur það hlutverk að byggja upp aftur það sem hefur brotnað niður,“ segir Ómar Líndal. Hann innritaðist síðan í tannlæknadeild Háskóla Íslands haustið 1997 og lauk tannlæknanáminu á sex árum eins og flestir gera. „Ég byrjaði að vinna hjá Benedikt Bjarka Ægissyni tannlækni í Síðumúlanum og vann hjá honum í tvö ár. Á þeim tíma var konan mín, Ingibjörg María Halldórsdóttir að vinna sem skrifstofustjóri á lögfræðistofu í Reykjavík. Það var frekar rólegt hjá mér á tannlæknastofunni í Síðumúlanum. Ég fór því að bóka mig í eina viku í mánuði austur á Eskifirði. Það kom vel út, var góð launauppbót við vinnuna í Reykjavík.“

Fluttist heim eftir sjö ár fyrir austan

Ómar segir að þessar vikuferðir austur hafi orðið til þess að þau hjónin fóru að spá í það hvort ekki væri spennandi að flytja austur, kúpla sig út úr borgarstressinu og prófa að búa úti á landi. „Dóttir okkar var þriggja ára og annað barn á leiðinni. Planið var að ég yrði í 100% vinnu og Inga gæti þá helgað sig börnum og heimili. Sumarið 2005 keyrðum við um Austurlandið og spáðum í hvar við ættum að setja okkur niður. Okkur leist ákaflega vel á Fáskrúðsfjörð og reyndar líka vel á Eskifjörð en á þessum tveimur stöðum starfaði ég. Á Fáskrúðsfirði keyptum við gamalt hús sem ég tók „gjörsamlega í nefið“ reif allt innan úr og endurbætti. Við fluttum svo inn í það í marsmánuði veturinn eftir, með yngsta erfingjann fjögurra mánaða gamlan. Nokkrum árum síðar bættist við annar drengur í fjölskylduna.“

Í júlímánuði í fyrra flutti svo fjölskyldan á æskuslóðir Ómars í Hvalfjarðarsveit. Ómar fór þá að vinna á tannlæknastofunni hjá Ingjaldi Bogasyni á Akranesi og keypti svo stofuna núna um mitt ár. Ómar varð fertugur núna í byrjun aðventunnar og er náttúrlega fullviss um að allt sé fertugum fært. En hvers vegna ákvað fjölskyldan að flytja að austan? „Það var nú með framtíðina í huga, eins og til dæmis menntunarmöguleika barnanna. Það togaði líka í okkur að fólkið okkar er hérna á suðvestur svæðinu. Það var svolítið langt að keyra hingað að austan og þá reyndum við að stoppa í svolítinn tíma til að geta hitt sem flesta. Núna verður það vonandi þannig að heimsóknirnar verða fleiri en áður. Annars var þetta yndislegur tími fyrir austan og við eignuðumst þar mjög góða vini.“

Venjur um jólin

Aðspurður segir Ómar að fjölskyldan sé að skapa sér nokkrar venjur í kringum jólin. „Það er voða gott að komast í skötuveislu til foreldra minna á Vestri-Leirárgörðum á Þorláksmessu. Svo stefni ég á að gera að venju, að grafa og reykja sjálfur gæsabringur í forréttinn á aðfangadag. Prófaði þetta í fyrra, hafði með þrjár útgáfur af bláberjasósu, eina heita og tvær kaldar. Krakkarnir elskuðu þetta og fannst þau aldrei fá nóg, minntust á það löngu síðar hvað þetta var gott. Þegar ég byrjaði að verka gæsabringurnar fyrir þessi jól var fimm ára sonur minn frekar svekktur að fá þetta ekki í kvöldmatinn, en sættist svo á að fá þetta í forréttinn á aðfangadagskvöld. Svo er það einnig venja hjá okkur að hafa möndlugraut og gjöf í hádeginu á aðfangadag, einnig virðist ananasfrómas vera að festa sig í sessi sem eftirréttur hjá okkur á aðfangadagskvöld. Svo má líka segja að það hafi áhrif á venjurnar í kringum jólahaldið að konan mín á afmæli á jóladag.“

Jólaminning

Ómar var spurður um minningu frá aðventunni og jólunum þegar hann var að alast upp á Vestri-Leirárgörðum. „Eina aðventuna er nálgaðist aðfangadag voru mamma og pabbi ekki heima en létu okkur bræðrunum eftir það verk að finna jólatré í stofuna. Við fórum ásamt norskri vinnukonu í ferð á traktornum að leita að hentugu tré. Er við komum á staðinn fundum við eitt lítið, dautt og barrlaust tré. Okkur datt þá það snilldarráð í hug að taka það heim og koma því fyrir í tréstandinum og skreyta það og gera fínt áður en foreldrarnir kæmu heim. Við þrjú vorum voða ánægð með verkið og bjuggumst auðvitað við því að fá þvílíka hneykslan og skammir. En þá voru þau ekki bara ánægð með þetta, heldur fannst tréð voða krúttlegt og fínt. Ég veit ekki hvort þeim fannst það í alvöru eða hvort þau voru bara að grínast með þetta. Við fórum allavega og náðum í tréð sem okkur fannst álitlegra fyrir jólatré og skiptum því út fyrir hrísluna sem mátti muna sinn fífil fegri.“

Eftirminnilegasta jólagjöfin

Ómar segir að eftirminnilegasta jólagjöfin sé tækni legóbíll. „Hann var frekar stór og gat verið bæði sportbíll og spyrnubíll. Mér fannst hann alveg frábær og vöktum við bræðurnir langt fram á nótt að búa til báðar útgáfurnar af bílnum. Þá eru líka eftirminnileg jól þegar við bræðurnir fengum teiknimyndabækurnar um Sval og Val, Viggó viðutan, Hin fjögur fræknu og Ævintýri Tinna. Allt mjög skemmtilegar bækur og við skiptumst á að lesa bækurnar sem við fengum.“ Ómar segir aðventuna skemmtilega og allt sem henni fylgir. „Ég hef ánægju af því að skreyta og gera jólalegt. Skreyta piparkökur með krökkunum eða sjá hvað þau eru dugleg. Það væri jafnvel gaman að fara út í það eina aðventuna að gera flott piparkökuhús. Kannski bara taka þátt í keppninni hjá Kötlu,“ segir Ómar og brosir. „Mér finnst jólin mikilvæg til að minnast fæðingu frelsarans. Ég er trúaður og það er hátíðlegt og gott að fara í kirkju um jólin. Eins er gott að njóta samverunnar og gleðja hvort annað. Alltaf gaman að fá eitthvað í pakkann sem hittir í mark. Besta gjöfin er ekki endilega sú dýrasta,“ segir Ómar Líndal Marteinsson tannlæknir að endingu.

Bílahönnuðurinn varð tannlæknir