medium

large

thumbnail

1536x1536

2048x2048

small

custom-size

Kvennatölt hestamannafélagsins Borgfirðings

Víkingurinn 2024 verður á Vesturlandi

Opnað fyrir umsóknir í fjárfestingastuðning í kornrækt

Snæfellsnes sigraði ÍBV í Akraneshöllinni

Grótta og ÍA skildu jöfn í Lengjubikarnum

Nota fæðingarorlofið til að yfirfara veiðarfærin

Rætt við séra Heiðrúnu Helgu sem nýlega tók við Borgarprestakalli

core/heading

<h3>Rætt við séra Heiðrúnu Helgu sem nýlega tók við Borgarprestakalli</h3>

core/paragraph

<p>Heiðrún Helga Bjarnadóttir Back á viðburðaríkt ár að baki. Hún hefur stýrt verkefni úkraínskra flóttamanna á Bifröst, verið vígð til prests í Dómkirkjunni, hún varð fertug síðastliðið haust og var í sömu viku sett í embætti í Borgarneskirkju. Hún er því nýráðin prestur Borgarprestakalls. Heiðrún hefur hlýja nærveru, er virðuleg, jarðbundin og á sér fjölmörg áhugamál. Hún syndir, syngur og spilar í sínum frítíma, les mikið og skrifar, en nýjasta áhugamál Heiðrúnar er að ferðast um götur Borgarness á hjólabretti. Heiðrún hefur m.a. búið, lært og starfað í Guatemala, Bretlandi, Sjanghæ og Kaupmannahöfn en hún flutti aftur á heimaslóðir sínar í Borgarnesi árið 2018 eftir um 25 ára fjarveru. Heiðrún kynntist eiginmanni sínum Michael Back í Danmörku en saman eiga þau tvö börn, Örn Elías sex ára og Heklu Isabel níu ára. Blaðamaður Skessuhorns hitti Heiðrúnu og átti með henni notalegt spjall í Borgarneskirkju í síðustu viku þar sem rætt var um trúna og ferðalög í námi, starfi og lífi.</p>

core/image

<figure class="wp-block-image size-full"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2022/11/Presturinn-a-hjolabrettinu-thjonar-braudi-a-Borg_2-scaled.jpg" alt="" class="wp-image-58586" /><figcaption>Nýjasta áhugamál Heiðrúnar er að ferðast milli staða á hjólabretti. Ljósm. úr einkasafni</figcaption></figure>

Signdu sig þegar strætóinn ók framhjá

<h3>Signdu sig þegar strætóinn ók framhjá</h3>

<p>Heiðrún er fædd og uppalin Borgnesingur en hún snéri aftur á heimaslóðir sínar fyrir nokkrum árum síðan, eftir ferðalög og viðburðaríka tíma. ,,Ég fór beint í Menntaskólann á Akureyri eftir grunnskólann og var þar þessi unglingsár. Ég kom alltaf heim á sumrin til að vinna en það má eiginlega segja að ég hafi eiginlega ekkert búið hérna síðan ég var 15 ára. Ég kom reyndar heim í eitt ár eftir að ég kláraði BA gráðuna í háskólanum og var umsjónarkennari í grunnskólanum hér þegar ég var 24 ára. Ég fór í guðfræði vegna þess að mig langaði að læra trúarbragðafræði. Þegar ég var búin að útskrifast sem stúdent fór ég til Guatemala þar sem ég starfaði sem sjálfboðaliði og lærði spænsku. Það var þá sem ég fékk áhuga á trúarbrögðum. Ég bjó hjá fjölskyldu sem var efnalítil en þetta er kaþólskt land og mér fannst svo ótrúlegt að þetta fólk sem hafði svona lítið á milli handanna, trúði svona mikið. Alltaf þegar strætóinn keyrði framhjá kirkju signdu sig allir, trúin var fólki mjög mikilvæg. Svo man ég að mér fannst svo skrítið að koma heim aftur, við á Íslandi höfum allt til alls en það er einhvern veginn enginn að velta trú fyrir sér. Þannig að það var svona kveikjan að þessum áhuga mínum á trú og trúarbrögðum,“ segir Heiðrún.</p>

<h3>Guðfræðin mikil sjálfsskoðun</h3>

<p>,,Það var ekki hægt að læra bara trúarbragðafræði í Háskóla Íslands svo ég fór í guðfræði og valdi trúarbragðafræði sem aukafag. Ég tók alla trúarbragðaáfanga sem ég gat úr öðrum fögum, svo námið mitt varð mjög þverfaglegt. Í guðfræðinni fer maður í mjög mikla sjálfsskoðun. Við lærum sálgæslu og lærum að líta inn á við og þá kemst maður ekki hjá því að velta lífinu öllu fyrir sér en á þessum tíma sá ég einhvern veginn ekki fyrir mér að verða prestur.</p>

<p>Svo fór ég í skiptinám í trúarbragðafræði til Bretlands á síðasta árinu mínu. Þá var ég m.a. að læra eitthvað sem heitir death studies, þar sem verið var að skoða útfararsiði í öðrum trúarbrögðum og sálgæsluna í kringum það. Þannig ég var svolítið í þessum útfarasiðapælingum. Ég bjó í háskólabæ sem heitir Durham í Norður-Englandi. Þar var risastór dómkirkja við hliðina á skólanum og þá fann ég hvað mér fannst notalegt að vera í skólanum allan daginn og fara svo í messurnar sem voru alltaf klukkan fimm. Þannig að ég fór þarna oft í messu seinnipartinn og fór þá að finna hvað trúin gaf mér persónulega,“ segir Heiðrún um tímann sinn í guðfræðináminu.</p>

Vann með flóttafólki í Sjanghæ og Kaupmannahöfn

<h3>Vann með flóttafólki í Sjanghæ og Kaupmannahöfn</h3>

<p>Heiðrún fluttist svo 25 ára til Kaupmannahafnar til að fara í tveggja ára langt meistaranám í trúarlífsfélagsfræði, með viðkomu í Kína. ,,Ég tók hluta námsins í fjarnámi og flutti til Sjanghæ því maðurinn minn var að vinna þar sem verkfræðingur. Þar var ég að vinna með ungum kínverskum innflytjendum. Þau lærðu lífsleikni og svo einhverja iðn samhliða. Þau lærðu kannski að verða bakarar en um leið t.d. um fjármál og hvernig á fóta sig sem fullorðinn einstaklingur. Ég fór svo í svipaða vinnu þegar ég snéri aftur til Danmerkur, þ.e. að skoða hvernig við getum hjálpað ungu fólki á krossgötum að skapa sína sjálfsmynd. Ég hef alltaf verið mjög áhugasöm um ungt fólk, sérstaklega á aldrinum 15-25 ára. Þetta er svo mikilvægur og mótandi aldur. Svo er fróðlegt að sjá hvernig trúin og trúarbrögð koma saman í samfélaginu. Lokaverkefnið mitt í meistaranáminu vann ég í skóla fyrir unga flóttamenn, unglinga sem komu fylgdarlausir til Kaupmannahafnar. Þá var ég í rauninni að rannsaka hvernig þau skapa nýja sjálfsmynd í nýjum aðstæðum. Þú ert kannski múslimi frá Afghanistan en svo kemur þú 16 ára til Danmerkur, þar sem er allt önnur menning, önnur trúarbrögð. Hvernig býrðu þá til nýja sjálfsmynd? Svo var ég ráðin í þennan skóla þegar ég var búin að skila verkefninu og starfaði þar flest árin mín í Danmörku. Ég kenndi þessi klassísku fög grunnskólans og lífsleikni líka. Þá komum við aftur að trúnni því í þessum skóla voru flestir múslimar. Mér fannst svo gott að finna fyrir trúnni, múslimar biðja fimm sinnum á dag og trúin er fléttuð inn í allt sem þau gera. Án þess að ég hafi velt því fyrir mér að verða múslimi sjálf eða hallast að þeirri trú, þá fannst mér þetta svo heillandi, að trúin og þessi stóru málefni voru svo umvefjandi í daglegu lífi og tali.“</p>

<figure class="wp-block-image size-full"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2022/11/Presturinn-a-hjolabrettinu-thjonar-braudi-a-Borg_4.jpg" alt="" class="wp-image-58588" /><figcaption>Úr starfi Heiðrúnar með flóttabörnum í Kaupmannahöfn. Ljósm. úr einkasafni</figcaption></figure>

<h3>Erilsamt líf í stórborg með börn</h3>

<p>Heiðrún bjó lengi í Danmörku og kynntist eiginmanni sínum, Michael, þar. Michael er danskur en saman stofnuðu þau til fjölskyldu í Kaupmannahöfn. Þau tóku svo þá ákvörðun að flytja til Íslands svo fjölskyldan gæti kynnst íslenskri menningu. ,,Við fluttum til Íslands árið 2018 en það var m.a. vegna þess að mig langaði að börnin mín myndu upplifa íslenska menningu og læra tungumálið reiprennandi. Lífið í stórborg með tvö lítil börn var líka svolítið erilsamt. Okkur langaði að prófa að búa á Íslandi og helst úti á landi. Það er mikilvægt þegar hjón eru frá tveimur löndum að báðir einstaklingarnir prófi að vera útlendingurinn því það er ekkert auðvelt. Maður fattar það kannski ekki fyrr en hinn aðilinn er orðinn útlendingurinn hvað það er flókið að vera í þessari stöðu. Þá fluttum við í Borgarnes og ég sótti um hér í kirkjunni sem meðhjálpari og kirkjuvörður því mér fannst það liggja beinast við,“ segir Heiðrún um flutningana til Íslands.</p>

<figure class="wp-block-image size-full"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2022/11/Presturinn-a-hjolabrettinu-thjonar-braudi-a-Borg_5.jpg" alt="" class="wp-image-58587" /><figcaption>Heiðrún starfaði sem kirkjuvörður við Borgarneskirkju meðfram námi og þurfti að ganga í ýmis störf, í ýmsum veðrum. Ljósm. glh</figcaption></figure>

Lá beint við að klára embættisprófið

<h3>Lá beint við að klára embættisprófið</h3>

<p>,,Það var náttúrulega ekki flóttamaður í augnsýn hér. Þó hjartað mitt slái þar og ég brenni fyrir þeim málefnum, þá vildi ég hægja aðeins á og starfið í kirkjunni hentaði vel. Ég var hérna að skúra, spila á píanóið og var með fermingarfræðsluna og barnastarfið. Ég fór alveg í hæga gírinn en svo þegar við vorum búin að vera hérna í ár þá sagði Michael; ,,af hverju klárar þú ekki embættisprófið?“ Ég eiginlega skil ekki afhverju ég fattaði það ekki fyrr því það lá einhvern veginn svo beint við að klára þetta en ég átti tvö ár eftir. Þegar maður tekur BA fer maður vanalega beint í embættispróf en ég hafði tekið svo mikla trúarbragðafræði með og fór svo í framhaldsnám í einhverju öðru. Ég var búin með allt sem mér fannst skemmtilegt og átti bara tungumálin eftir, hebresku, forngrísku og þessi þungu fög. Þannig að ég þurfti að taka smá tilhlaup. Svo ég byrjaði í náminu samhliða þessu starfi. Ég hugsa oft eftir á; maður er oft að mikla fyrir sér eitthvað sem tekur svo mikinn tíma, en ef maður bara veður af stað og byrjar þá er maður strax búin því tíminn líður svo ofboðslega hratt. Þetta var mjög erfitt, að læra forngrísku og hebresku á sama tíma, og vera í vinnu og með börn. Ég man stundum þegar einhver var að segja mér hvað ég væri nú dugleg, ég hugsaði alltaf; ,,nei ég er ekki dugleg því þetta er að bitna á mér og heilsunni minni og börnunum mínum, svona er ekkert ókeypis“. En svo allt í einu var ég búin og við fjölskyldan komumst held ég öll nokkuð ósködduð frá þessu,“ segir Heiðrún hlæjandi.</p>

<h3>Eins og unglingur að læra dönsku</h3>

<p>,,Ég var svolítið eins og unglingur sem þarf að læra dönsku þegar ég byrjaði aftur í skóla. Af hverju þarf ég t.d. að geta lesið Biblíuna á forngrísku. Mér fannst þetta einhvern veginn svo tilgangslaust. En svo sá ég það náttúrulega að guðfræðinni mætti líkja við bókmenntafræði. Í bókmenntafræði er alltaf verið að greina bækur, lesa og túlka. Þó Biblían sé gamalt rit þarf alltaf að vera að þýða hana aftur og garfa í textunum, hugsaðu þér ef hún hefði bara verið þýdd einu sinni og svo aldrei aftur. Við þurfum endalaust að vera að uppfæra þýðingu orðanna svo þau tali inn í samfélagið okkar í dag. Til dæmis þar sem áður stóð alltaf bræður, þar stendur í dag systkin. Það eru allskonar orð sem við kannski tengjum við eitthvað neikvætt nú til dags sem var miklu hlutlausara þá. Þannig að ég skil það að auðvitað er mikilvægt að ég sem kona árið 2022 hafi þekkingu til að þýða upprunalegu texta Biblíunnar, alveg eins og karlmaður árið 1840. Með breyttum tíðaranda sjáum við Biblíuna með allt öðrum gleraugum. Einu sinni var líka svo mikill ótti í trúnni, ég tengi t.d. ekki við það í dag. Við erum bara nógu hörð við okkur sjálf í nútímasamfélagi og ekki ofan á það bætandi að við þurfum að vera að mæta til kirkju og láta skamma okkur fyrir að vera ekki nógu svona eða hinsegin. Þannig að það sem ég les úr Biblíunni er þetta með miskunnsemi, ást, kærleika og umburðarlyndi. Þess vegna þarf ég að geta lesið Biblíuna á fornmálinu, til þess að geta lesið og miðlað mínum skilningi á textunum,“ segir Heiðrún.</p>

Gott að þurfa að biðja um aðstoð og treysta á aðra

<h3>Gott að þurfa að biðja um aðstoð og treysta á aðra</h3>

<p>Þegar Heiðrún klárar guðfræðinámið brýst út stríð í Úkraínu og flóttafólk þaðan byrjaði að streyma í Borgarfjörðinn. ,,Það er eins og þetta hafi verið hellulagt fyrir mig. Þegar ég klára námið fæ ég verkefnið í fangið en ég var yfirverkefnastjóri yfir starfsemi flóttafólksins frá Úkraínu á Bifröst. Ég var alltaf að hugsa; ,,bíddu af hverju á ég að vera að gera þetta núna?“ Ég var með svo mikla einbeitingu á að sitja og bíða eftir að eitthvað prestsembætti losnaði, og þá helst náttúrulega hér. Ég fann ég gat samt ekki sagt nei við verkefninu en ég skildi þetta samt ekki alveg. En það var rosalega mikilvægt fyrir mig að stíga aðeins út úr kirkjunni, fá að starfa þar sem hjartað slær og einhvern veginn í fyrsta sinn vera í það stóru verkefni að ég gat ekki gert allt sjálf. Ég hef alltaf verið framtakssöm og sjálfstæð í verki en þetta var bara of stórt. Það var mjög gott fyrir mig vera í þeirri stöðu að þurfa að biðja um aðstoð og þurfa að treysta á aðra til að leysa einhver verkefni. Það er ekki það að maður treysti ekki öðrum, maður vill bara vera duglegur og sinna sínu. En ég lærði það á Bifröst að það er bara hollt fyrir mann og mikilvægt að þiggja hjálp og biðja um aðstoð. Fólk vill hjálpa í öllum aðstæðum. Maður þarf ekki annað en að biðja, og ef fólk segir nei þá er það bara allt í lagi. Það var lexían sem ég lærði þar. Svo bara losnaði staðan hér, ég sótti um og fann fyrir ómetanlegum stuðningi. Ég fann að fólk vildi hleypa mér að hér og ég er mjög þakklát fyrir það traust,“ segir Heiðrún full þakklætis.</p>

Réttir míkrafóninn þeim sem eitthvað hafa að segja

<h3>Réttir míkrafóninn þeim sem eitthvað hafa að segja</h3>

<p>Heiðrún var ráðin í starf prests á Borgarprestakalli í lok síðasta sumars og var sett inn í embættið 25. september. Hún hóf formlega störf um mánaðamótin þar á eftir. ,,Ég byrjaði hérna 1. október og er ennþá að feta af stað. Ég er mjög meðvituð að fara ekki of geyst af stað, ég ætla bara að taka eitt skref í einu. Það er fullt af fólki búið að hafa samband og bjóðast til þess að tala í kirkjunni eða aðstoða okkur á einhvern hátt og ég segi bara já takk við öllu. Ég lít einhvern veginn þannig á að ég þurfi ekkert alltaf að standa hérna og tala, þetta rými og þessi vettvangur er fyrir samfélagið. Það hljóta líka að vera takmörk fyrir því hvað ég get verið innblásin og klár alla sunnudaga og það er fullt af fólki í samfélaginu sem veit svo margt um allskonar hluti. Þannig að mitt mottó verður bara að rétta míkrafóninn þeim sem hafa eitthvað að segja. Ég vil bara bjóða fólki inn með söng og talað mál eða hvað sem er.</p>

<p>Það er ávísun á að fara í þrot ef maður fer of geyst af stað. Ef maður fer einn af stað kemst maður hratt en ekki langt. Hinsvegar ef þú safnar fólki í kringum þig ertu í jafnara álagi og kemst lengra. Áhersluatriði hjá mér núna eru athafnirnar sem ég er beðin um að sinna og messuformið. Ég verð með messur annan hvern sunnudag. Messurnar verða til skiptis klukkan ellefu og klukkan átta um kvöldið. Kvöldmessurnar verða léttari, kannski með gestafyrirlesurum og léttari tónlist. Morgunmessurnar verða svona hefðbundnari. Börnin eru svo mikilvægasta fólkið okkar en ég sé fyrir mér að gera meira úr barnastarfinu þegar fram líða stundir. Svo langar mig að koma einhverju af stað fyrir unglingana okkar,“ segir Heiðrún um framtíðarsýn sína fyrir prestakallið.</p>

<p>Þó Heiðrún sé nú orðin prestur, segist hún ekki hafa verið sérstaklega trúuð sem unglingur. Trúarlegt uppeldi hafi verið eins og á flestum íslenskum heimilum. ,,Foreldrar mínir kenndu mér bænir og við fórum með ákveðna bænarommsu á hverju kvöldi eftir kvöldlesturinn. Mamma söng líka lengi í kirkjukórnum. Ég held kannski, eins og mörg börn, að ég hafi verið andlega þenkjandi. Börn eru mörg rosalega næm og ég held ég hafi verið það og sé það enn. Ég segi oft við fólk að kirkjan er mögulega eini staðurinn í nútímasamfélagi sem við getum komið á og ekki ætlast til neins af okkur. Við þurfum ekki að vera sæt og fín, klár eða segja neitt gáfulegt. Þetta er bara staðurinn þar sem við getum sleppt takinu. Við getum bara horft á Hafnarfjallið, látið hugann reika og bara verið. Ég hef alltaf litið þannig á, þar sem ég hef farið í messur í útlöndum og skil jafnvel ekki hvað presturinn er að segja, þá er kirkjan þetta hlutlausa, heilaga rými. Heilagt þýðir bara frátekið og þetta rými er frátekið fyrir okkur. Þessi stund er frátekin fyrir okkur þegar við förum í kirkjuna til að sleppa takinu og vera í friði með sjálfum okkur,“ segir Heiðrún.</p>

<figure class="wp-block-image size-full"><img src="https://umsjon.skessuhorn.is/wp-content/uploads/2022/11/Presturinn-a-hjolabrettinu-thjonar-braudi-a-Borg_3-scaled.jpg" alt="" class="wp-image-58589" /><figcaption>Fjölskylda Heiðrúnar. Til vinstri eru foreldrar hennar þau Bjarni og Margrét, systur hennar þær Hugrún og Inga Björk eru hægra megin ásamt Flosa, syni Ingu. Michael eiginmaður Heiðrúnar og börn þeirra, Hekla og Örn eru fyrir miðju í neðri röð. Fyrir miðju í efri röð er Inga, amma Heiðrúnar. Ljósm. glh.</figcaption></figure>

Það má trúa á jólasveininn, Súperman og Guð

<h3>Það má trúa á jólasveininn, Súperman og Guð</h3>

<p>Heiðrún segist vanda sig þegar kemur að trúarlegu uppeldi barna sinna. ,,Við tölum um trú, en ég hef t.d. ekki kennt börnunum mínum neinar bænir, það er samt velkomið ef þau biðja um það.  Dóttir mín sagði einmitt við mig um daginn; ,,mamma nú þegar þú ert orðin prestur þá verð ég að fara að læra Faðir vorið“. Þau hafa samt auðvitað verið með mér í messum og fylgst með mér í gegnum allt námið, þannig að auðvitað skapast oft miklar umræður á heimilinu um trúmál. Sonur minn sagði um daginn: ,,Guð, ég held hún sé ekki til“, og það eina sem ég hugsaði var að hann sagði ,,hún Guð“ og mér fannst það frábært,“ segir Heiðrún og hlær. ,,Við ræðum trúna mikið en ég segi alltaf að sumir trúa á jólasveininn, sumir trúa á Súperman og aðrir trúa á Guð. Fólk ræður sjálft hverju það trúir. Það er ekki spurt um trúarskoðanir eða hvort þú sért í Þjóðkirkjunni þegar þú kemur inn í kirkjuna. Þetta er rými fyrir alla,“ segir Heiðrún ákveðin.</p>

<p>En hvernig sér hún Guð sjálf fyrir sér? ,,Guð fyrir mér er kærleikur og ljós, ég finn fyrir Guði í náttúrunni, í litlu nýfæddu barni, í listum eða einhverju sem hreyfir við mér. Guð getur verið styrkur þegar við þurfum og Guð er það góða í fólki. Mér finnst mikilvægt að presturinn sé hlutlaus, ég er einhver sem hlustar og er til staðar fyrir alla í samfélaginu. Við gætum öll þurft að leita til prests út af einhverju og þá mega einhverjar skoðanir mínar ekki standa í veginum. Ég stend samt auðvitað alltaf með réttlætinu - það má aldrei gefa afslátt af mannréttindunum okkar og réttlæti í samfélaginu. Þess vegna stend ég óhikað með flóttafólki, LBGT+ samfélaginu og fleiri hópum sem þurfa að berjast fyrir mannréttindum sínum. Við þurfum ekki að lesa mikið í Biblíunni til að sjá að það var það sem Jesús ætlaðist til af okkur. Að fæða þau sem eru svöng, bjóða ókunnuga velkomna, heimsækja þau sem eru einmana, standa með þeim sem eru útskúfuð. Við eigum að standa með réttlætinu og fyrir réttlætið. En að öðru leiti verð ég að vera hlutlaus.“</p>

Flókið að vera manneskja - en samt svo einfalt

<h3>Flókið að vera manneskja - en samt svo einfalt</h3>

<p>Heiðrún segir alla sína lífsreynslu nýtast sér í nýju starfi en hún upplifir í fyrsta sinn að hún sé á réttum stað í lífinu. ,,Ég hef einlægan áhuga á fólki og hvernig við sem manneskjur erum saman sett. Allir eru smá góðir og smá vondir, það er svo flókið að vera manneskja en samt er það svo einfalt. Við þurfum einhvern veginn öll það sama og ég hef fundið það, hvort sem ég hef búið í Guatemala, Bretlandi, Kína eða unnið með flóttafólki frá Afghanistan, Sýrlandi eða Úkraínu, við erum öll í grunninn svo lík og það finnst mér svo magnað. Það er svo margt sem flækist fyrir okkur en það er svo einfalt hvað við þurfum sem manneskjur. Ég hef einhvern veginn alltaf sóst í svona störf, að vinna náið með fólki. Eins og með flóttafólki, maður er að vinna með fólki þegar það er opið alveg inn að kviku. Það er mjög flókið og erfitt að vera á flótta og mikið af erfiðum tilfinningum sem spila inn í. Ég held einhvern veginn að þetta starf sem ég fer í núna verði einhvers konar framlenging á því sem ég hef verið að gera. Ég sé það svo skýrt núna, sumir byrja sem prestar upp úr tvítugu en ég er fjörutíu ára. Ég er með tuttugu ára starfsreynslu og finn það svo greinilega að allt sem ég hef gert er búið að safnast í bakpoka sem nýtist mér núna. Auðvitað var ég stressuð að jarða í fyrsta sinn, gifta í fyrsta sinn og skíra. En þegar ég er í aðstæðunum finn ég að ég stend fast í báðar fætur. Ég held líka að aldurinn hefur kennt mér það að leita mér aðstoðar sjálf. Það er mikilvægt að ég sé í handleiðslu og ég hugsi vel um líkamann minn og andlegu hliðina. Maður getur ekki verið neitt fyrir aðra ef maður er ekki með fullan tank sjálfur. Ég held þetta sé oft á tíðum flókið starf, ég er bara búin að vera prestur núna í tæpa tvo mánuði, en ég held að það sem ég hef gert hingað til geti aðstoðað mig við það sem framundan er. Ég hef alltaf sóst í kennslu, ég er að leysa af við kennslu í grunnskólanum af og til, og ég finn að ég elska að kenna en hugsa alltaf líka að ég eigi ekki heima þar. Ég elskaði að vinna með flóttafólkinu en fann það sama, ég á ekki heima þar. Þetta er mjög skrítin tilfinning sem hefur alltaf fylgt mér og ég hef oft hugsað að það sé eitthvað að mér, af hverju get ég ekki verið ánægð þar sem ég er. Svo núna finn ég að ég er komin á hárréttan stað. Þetta er bara blanda af öllu sem ég elska; halda ræður, halda utan um samkomur, vera í augnhæð með fólki, vera til staðar fyrir fólk. Þetta er bara allt það sem ég elska að gera, sameinað í þessu starfi.“</p>

Fréttaveita Vesturlands

Prestur á hjólabretti þjónar brauði á Borg