Trausti Jónsson veðurfræðingur tekinn tali

Borgnesingurinn Trausti Jónsson hefur í áratugi fylgst grannt með veðuröflunum, hluta hinnar „dauðu náttúru“ eins og hann kallar hana. Trausti, sem unnið hefur á Veðurstofunni alla sína starfsævi, hóf snemma að miðla veðurþekkingu sinni til landsmanna af nokkrum lipurleik sem hafa fyrir vikið fylgst grannt með þegar Trausti veðurfræðingur segir frá. Meðfram veðrinu hefur Trausti unnið merkilegt starf við söfnun heimilda um íslenskra tónlistarsögu og lagt sig fram um að miðla því efni til almennings. Skessuhorn heimsótti Trausta á Veðurstofuna nú á aðventunni og ræddi við hann um starfið og áhugamálin.

Hrifnari af dauðu náttúrunni

Veðuráhuginn hefur fylgt Trausta frá blautu barnsbeini og segir hann að áhuginn hafi læðst að honum mjög snemma. „Það var kannski óhjákvæmilegt. Það blasir mikið veður við í Borgarnesi, fjallið sést vel og ýmislegt í kringum það,“ greinir Trausti frá og á þar við Hafnarfjall sem gnæfir yfir Borgarfirðinum. „Svo hef ég alltaf haft áhuga á náttúrufræði og þá frekar hinni dauðu náttúru heldur en þeirri lifandi. Innan hennar er veðurfræðin, jarðfræðin, stjörnufræðin og landafræðin. Síðan er meiri áhugi hjá mér þaðan yfir í sögu og eitthvað slíkt heldur en líffræði.“

Ekki var sjálfgefið að gangan um menntaveginn myndi liggja til veðurfræðinnar. „Ég fylgdist mjög náið með veðri og hafði ágætt veðurminni sem unglingur en það var kannski ekkert ákveðið þannig séð að maður færi í veðurfræði í háskóla. Maður fór í gegnum þessi náttúrufræðiefni í menntaskóla og ekki var margt sem kom til greina nema veðurfræði, jarðfræði og svo verkfræði og stærðfræði. Einhvern veginn varð veðurfræðin ofan á. Þá kom upp sú spurning hvert ætti að fara og kom til greina að fara til Bandaríkjanna á styrk. Það var skóli í Pennsylvaníu sem ég hafði áhuga á en síðan dróst staðfesting á því hvort ég fengi styrkinn. Þegar staðfestingin kom var ég búinn að ákveða að skella mér til Noregs í staðinn. Svona ráða tilviljanir stundum för.“

Sjá viðtal við Trausta veðurfræðing í jólablaði Skessuhorns.

„Einhvern veginn varð veðurfræðin ofan á“