Skaginn skartaði sínu fegursta þegar við Björn heimsóttum bæinn á mánudaginn. Vorbirtan var allsráðandi og aðeins farið að glitta í græna gróðurnál. Golan var ansi köld en hjartahlýja heimamanna bætti það margfaldlega upp. Það er svo gefandi að heimsækja byggðalög sem forsetaframbjóðandi. Að vera boðin velkomin á heimili og vinnustaði, fá að hitta fólk á sínum heimavelli og læra um það sem það er að gera. Sjá heiminn frá nýjum sjónarhóli. Við heimsóttum bæði unga sem aldna. Heimsóttum leikskólana Vallarsel, Akrasel, Teigasel og Garðasel og sáum hvað vel er að börnunum búið bæði hið ytra og innra. Þótt húsnæði og aðbúnaður hafi mikið að segja er það starfsfólkið sem mestu skiptir. Það axlar þá ábyrgð að móta þessar litlu manneskjur á svo næmu og viðkvæmu skeiði. Lengi býr að fyrstu gerð. Ég fylltist öryggiskennd að vita af börnunum í svona góðum höndum.
Við heimsóttum líka elstu borgarana á Höfða og litum við hjá FEBAN, félagsstarfi eldri borgara á Akranesi og nágrenni. Þar áttum við skemmtileg samtöl við hreinskiptið og hlýlegt fólk, sem hefur frá mörgu að segja. Ég hefði viljað hafa miklu lengri tíma til að spjalla við það.
Í hádeginu vorum við í suðupotti nýsköpunar, Breiðinni, þar sem Gísli Gíslason tók á móti okkur ásamt góðu fólki. Þvílíkt umhverfi! Þetta er eins og gróðurhús fyrir vaxtarsprota nýrra fyrirtækja og sköpunar. Aðstaðan er til fyrirmyndar, bæði rými þar sem er næði til að vinna og einbeita sér, sameiginleg fundarherbergi sem hægt er að taka frá og opin rými þar sem fólk getur hist, borðað saman og fundið félagsskap. Það er á svona stöðum sem nýjar hugmyndir verða til.
Klukkan sex vorum við svo með opinn fund í Samfylkingarsalnum, þar sem allir voru velkomnir. Þar mynduðust fjörugar samræður.
Ég þakka fyrir allar spurningarnar og hugmyndirnar sem þar komu fram. Það er mér ómetanlegt að fá að heyra hvers þið væntið af forseta Íslands og hvað hægt er að gera í krafti þess embættis til að gera gott land betra.
Við Björn þökkum fyrir þessar góðu móttökur, það var létt yfir fólki og horfum við með hlýju til Akraness og nágrennis.
&nbsp;
Halla Tómasdóttir
Höf. er í framboði til embættis forseta Íslands

medium

large

thumbnail

small

custom-size

Takk fyrir okkur Akranes!

Meðmæli eru frækorn. Við erum að sá og fjárfesta til framtíðar. Við munum enn fremur uppskera eins og við sáum. Ef við sáum þeirri hegðun að frambjóðendur verði að vera þekkt andlit, með reynslu úr pólitík eða opinberri þjónustu – þá uppskerum við eftir því. Umsóknarkröfum ætti þá að breyta til samræmis hið snarasta sem og heiti starfsins. Embætti fyrir útvalda. Embætti fyrir fræga. Embætti fyrir völd og pólitík.
Sé aftur á móti embætti forseta Íslands eina sameiginlega embætti þjóðarinnar er ráðlegt að koma þannig fram við það. 1500 meðmæli eru fræ til framtíðar. Við erum að kenna okkur og börnunum okkar að við eigum öll jöfn tækifæri á Íslandi. Við eigum að sækja til að skapa nýja siði og venjur, vera óhrædd, áræðin, upplitsdjörf og aldrei gefast upp. Taka glaðlega og vel á móti þeim sem standa upp og sækja, hrósa, hvetja og veita framgöngu þeim sem hafa fyrir því. Fram fram aldrei að víkja, fram fram bæði menn og fljóð.
Frægð og frami telst ekki til hæfniþátta ein og sér og alls ekki það sem þarf til að sinna starfi forseta lýðveldisins. Fyrri störf duga skammt – starfið er ólíkt öllum öðrum og með einstakt starfsumhverfi. Það þarf ofgnótt af mennsku til að sinna starfi forseta Íslands. Það þarf opið hjarta, réttsýni, heiðarleika, glaðlyndi og þolgæði. Mannkosti.
Val er vald. Veljum að iðka lýðræði, tjáningarfrelsi og jafnræði með því að breiða út blævæng tækifæranna og hleypa fjölbreyttum röddum að til meðmæla. Fjárfestum í framtíð Íslands &#8211; uppskeran verður gjöful og okkur öllum til gæfu og giftusemi.
Mældu með frambjóðanda sem hefur ekki náð meðmælendafjölda nú þegar og sáðu fræi til framtíðar.
&nbsp;
Sigríður Hrund Pétursdóttir
Höf. er í framboði til embættis forseta Íslands

1536x1536

2048x2048

1500 fræ

Eitt af þeim verkefnum sem kjörnir fulltrúar þurfa að takast á við í sínu starfi er að eiga í samskiptum við hagsmunasamtök af ýmsum toga. Hagsmunasamtök sem oft á tíðum eru stofnuð um stakt málefni og/eða afmarkað verkefni. Eðli málsins samkvæmt verður hagsmunagæsla slíkra samtaka oft einsleit og sjóndeildarhringur frekar þröngur og málflutningur á stundum fyrirferðarmeiri en efni standa til. Því er mjög brýnt að kjörnir fulltrúar víki aldrei frá þeirri skyldu sinni að mæta hverju verkefni með heildarhagsmuni að leiðarljósi. Slíkt er stundum ekki til vinsælda fallið ekki síst hjá þeim sem hafa hvað þrengstan sjóndeildarhringinn.
Móðgunarefni forystunnar
Þessi sannindi komu nokkuð berlega í ljós eftir litla grein er ég skrifaði í síðustu viku um hugmyndir um að breyta Landsbankahúsinu við Akratorg í Ráðhús Akraneskaupstaðar. Forysta Miðbæjarsamtakanna Akratorgs fann grein minni margt til foráttu og það sem hvað mest virtist fara fyrir brjóstið á forystunni var að ég sem kjörinn bæjarfulltrúi skyldi yfir höfuð vera að tjá mig um málið. Notaðar eru kunnar klisjur hagsmunavarða og hjólað í manninn, ekki málefnið. Bæjarfulltrúinn væri með skrifunum að lítilsvirða skoðanir forystunnar, hann er að skamma okkur, hann talaði niður til bæjarbúa, hunsi vilja bæjarbúa hvernig svosem viljinn hefur nú verið mældur í þessu máli, hrokafullur er hann líka svo nokkur atriði séu nefnd. Allt, eins og áður sagði, gamalkunnar klisjur sem kjörnir fulltrúar þekkja og verða að læra að þola.
Fullyrðingar forystunnar
Við þessu er fátt að gera því oft er því þannig farið að í ákafanum tapast hagsmunavörðum að horfa í eigin barm þegar þeir fella dóma um aðra. Hagsmunaverðir mega ekki vera móðgunargjarnir þó þeim sé bent á rangfærslur sem þeir setja fram.  Því skulu nú  í fyllstu einlægni dregin fram atriði í málflutningi fyrrgreindra hagsmunavarða um þetta tiltekna mál.
„Hvað segir þú? Viltu að bæjarsjóður greiði 200-300 milljónir til að lagfæra okkar eigið húsnæði eða borgi 2000-3000 milljónir til að byggja nýtt.“ Auðvitað sér hvert mannsbarn að þarna er verið að afvegaleiða umræðuna á mjög ámælisverðan hátt og/eða gefa í skyn að kjörnir fulltrúar séu reiðubúnir til þess að kasta milljörðum á glæ. Verði af nýju Ráðhúsi á það auðvitað að vera á einum stað og hýsa alla starfsmenn kaupstaðarins því tengdu. Ekki á mörgum stöðum.
„Við í miðbæjarsamtökunum sem heita einmitt Akratorg höfum oft velt fyrir okkur þeirri hugmynd og ekki fundið nein haldbær rök gegn því önnur en; Afþvíbara! Það hefur nefnilega ekki verið skoðað eða rætt fyrir alvöru hvort hugmyndin sé góð eða ómöguleg.“ Þarna er forystan vísvitandi að gera lítið úr vinnu undanfarinna bæjarstjórna og starfsmanna bæjarfélagsins. Vinnu sem forystan ætti að hafa fylgst með.
„Bæjaryfirvöld virðast ekki kæra sig um að ræða þetta mál og skoða fyrir alvöru heldur byggja nýtt stjórnsýsluhús við Mánabraut sem myndi líklega kosta 10 sinnum meira en það kostar að gera við og laga húsið við Akratorg.“ Enn einu sinni, í besta falli, afvegaleiðir forystan umræðuna. Forystan hefur átt formlegt samtal bæði við bæjarráð og skipulags- og umhverfisráð bæjarins. Þau eru heldur ekki fá óformlegu samtölin sem forystan hefur átt við kjörna fulltrúa. Ég veit því ekki til þess að forystunni hafi verið neitað um samtal frá stofnun samtakana. Þessi ummæli eru því í besta falli mjög kaldar kveðjur til bæjaryfirvalda.
„Við erum öll í sama liði“  Allir sjá að forysta sem ber sér á brjóst með þessum orðum er ekki að meta stöðuna rétt.
Dæmi um góða lausn
Í okkar ágæta bæjarfélagi höfum við ágæt dæmi um hvernig þolinmæði og vönduð vinnubrögð leiða til farsællrar lausnar. Ég vil af þessu tilefni nefna húsnæði fyrir eldri borgara á Akranesi. Þar var afar rík krafa hagsmunavarða á hendur bæjarfulltrúum um að félagsstarf eldri borgara ætti að koma fyrir í húsi sem hannað var sem vöruafgreiðsla. Þetta var þeirra hús. Bæjarfulltrúar vildu horfa til lengri tíma. Það mál kostaði svo sannarlega átök. Vöruafgreiðsluhúsið, sem var orðið barn síns tíma og að auki á „slæmum“ stað, var rifið. Upp reis sérhannað hús sem hýsir nú alla starfsemi eldri borgara. Eru allir sem ég hef heyrt í sammála um að þar hafi vel tekist til.
Nauðsyn hagsmunasamtaka
Hagsmunasamtök eru í eðli sínu nauðsynlegur og eðlilegur fylgifiskur hvers samfélags sem byggir á lýðræði. Þau halda oftast á lofti viðhorfum og skoðunum sem að öðrum kosti gætu hreinlega gleymst í dagsins önn. Það er hins vegar grundvallaratriði að forysta slíkra samtaka sýni þá víðsýni og skilning að í hverju samfélagi eru uppi margar skoðanir á hverju því verkefni sem við blasir hverju sinni. Í lýðræðissamfélögum er hin endanlega ákvörðun hins vegar alltaf í höndum kjörinna fulltrúa. Það er þeirra hlutverk og skylda að horfa alltaf til heildarhagsmuna bæjarfélagsins. Þeirri ákvörðun og ábyrgð verður ekki vísað annað.
&nbsp;
Einar Brandsson
Höfundur er íbúi og bæjarfulltrúi á Akranesi.
&nbsp;

Að móðga hagsmunaverði

Eitt aðaleinkenni þjóðkirkjunnar, kirkju þjóðarinnar er að hún hefur þá grunnskyldu að veita kirkjulega þjónustu um allt land. Henni ber að þjóna fólki í sveit og borg, í þorpum og bæjum, þeim sem búa afskekkt og þeim sem búa þétt. Þetta er ekki einfalt hlutverk því þegar upp er staðið er það fjárhagurinn sem stýrir því hversu breið og öflug sú þjónusta er. Sóknargjöldin sem ríkið innheimtir fyrir þjóðkirkjuna hafa verið skert af hálfu ríkisins frá því í hruninu og jafnvel eitthvað fyrr. Þetta hefur gert það að verkum að erfiðara er að halda úti þjónustu safnaða og halda við kirkjubyggingum sem margar hverjar eru menningarleg þjóðarverðmæti. Þá hefur vígð þjónusta verið skert þar sem kirkjan hefur þurft að fara í sparnaðaraðgerðir auk þess sem fólksflutningar hafa orðið á ákveðnum svæðum.
Staða safnaðanna í landinu er afar mismunandi og hinir vígðu þjónar, prestar og djáknar búa við ólíkar aðstæður mörgu leyti. Prestar sem þjóna á landsvæðum þar sem þarf að aka um fjallvegi til þess að annast guðsþjónustu, sálgæslu, safnaðarstarf eða kirkjulega athöfn búa við erfiðari aðstæður en prestar sem vart þurfa að fara úr húsi til þess að annast allt sitt starf. Á nokkrum stöðum eru vegalengdir slíkar innan prestakalls að ein skírn getur tekið allt að fjórar klukkustundir þegar akstur er tekinn með. Kirkja sem býður upp á þjónustu á svo ólíkum stöðum getur ekki boðið upp á samskonar þjónustu alls staðar en hún verður að huga að því að allir þjónar kirkjunnar búi við kjör sem gera það eftirsóknarvert að vilja starfa í Þjóðkirkjunni hvar sem er á landinu.
Vígð þjónusta á landsbyggðinni þarf að vera jafn aðlaðandi og samskonar þjónusta á höfuðborgarsvæðinu sem þýðir að kirkjan þarf að fara að huga að því að skoða kjaramál presta eftir því í hvaða landshlutum þeir þjóna. Á ákveðnum stöðum hefur þjónustuskerðingin orðið með þeim hætti að prestarnir eru sífellt að troða marvaðann eingöngu til þess að svara lágmarks kalli sóknarbarna. Þessir sömu prestar eiga erfitt með að taka fullt sumarleyfi, hvað þá samfellt. Við þurfum aðeins að líta til landanna í kringum okkur s.s. til Svíþjóðar eða Noregs til þess að skoða hvaða leiðir kirkjurnar þar hafa farið í þessum málum. Þar hefur verið komið til móts við vígða þjóna á afskekktari stöðum með ýmsum hætti s.s. með auknum leyfum og afleysingu. Þá verður kirkjan að endurskoða þjónustu sína reglulega um allt land til þess að koma til móts við þjónustuþörf og aðstæður síns starfsfólks. Þetta eru leiðir sem ég tel að við verðum að skoða alvarlega því ég vil leiða kirkju sem metur allt sitt starfsfólk að verðleikum og hlúir að því.
Þá þarf kirkjan að sækja það fast að ríkið skili sóknargjöldunum til safnaðanna og festa þau í sessi svo að við getum farið að þjóna Guði og fólki eins og við erum kölluð til á landinu öllu. Þá er hægt að fara fleiri leiðir til þess að hjálpa litlum sóknum sérstaklega og þar má m.a. nefna þann möguleika að skrá söfnuðinn á almannaheillaskrá og gefa þannig fólki kost á að styrkja kirkjuna sína og fá það að hluta til baka sem lækkun á skattstofni. Sjálfsagt er að skoða hvort fólk geti valið að skrá sig sérstaklega í allra minnstu sóknirnar og þannig látið sóknargjöldin sín renna þangað. Þá er ekki síður mikilvægt að reyna að fjölga meðlimum í Þjóðkirkjunni með sérstöku þjóðkirkjuátaki. Einn liður í því er að reyna að koma því í kring að skírnin verði sjálfkrafa skráning í Þjóðkirkjuna. Mikilvægast af öllu er þó að kirkjan haldi áfram að gera sig gildandi sem öflug fjöldahreyfing sem býr yfir ótrúlega miklum mannauði og hæfileikum, en á ekki síður erindi sem við hér inni vitum öll að skiptir öllu lífsins máli, það er fagnaðarerindið sjálft.
Kirkja í sókn tekur hlutverk sitt alvarlega; er fagleg í þjónustu sinni jafnt í söfnuðum sem og í sérþjónustu og hlúir vel að öllum sínum þjónum, starfsfólki og sóknarnefndarfólki. Kirkja í sókn er sýnileg því hún er stolt af erindi sínu, fagnaðarerindinu sjálfu. Þetta er sú kirkja sem ég mun veita forystu verði ég kjörin biskup Íslands.
&nbsp;
Guðrún Karls Helgudóttir

Þjónusta þjóðkirkju við landsbyggðina

Í íslensku samfélagi ríkir flókin lagskipting eins og í öðrum samfélögum. Að sumu leyti er hún dulin og torræð en að mörgu leyti er hún augljós þeim sem vilja sjá. Þannig eru t.d. fangelsi landsins nær eingöngu setin þeim sem lægst sitja í samfélagsstiganum og „Breiðuvíkurbörnin“ voru sótt í sömu þrep. Sumir leggja nokkuð á sig til að feta sig upp metorðastiga þá sem liggja um afkima þjóðfélagsins, aðrir láta sig þetta litlu varða og enn aðrir taka raunverulega ekki eftir þessu.
Að sumu leyti er okkar þjóðfélag þó einsleitt, talað mál hefur til dæmis lengi vel verið  nokkuð óháð þessari skiptingu í hólf en þó má greina, að minnsta kosti upp á síðkastið, nokkurn mun á orðfæri fólks eftir því hvar það er í „virðingarröðinni.“ Annars staðar, t.d. í Englandi, er þetta rótgróið. Valda- og virðingarkerfi íslensku þjóðarinnar er líka að sumu leyti ungt eins og sjálfstæði þjóðarinnar og því talsverðum breytingum háð í rás tímans. Trúlega er þetta hvergi skýrara en í efstu lögum virðingarstigans þar sem menn þurfa að kunna að umgangast sína líka, kóngaslekti í útlöndum þarf að sýna tilhlýðilega virðingu. Þekkt dæmi um klaufaskap Íslendinga meðan menn voru alvöru sveitamenn var við konungskomuna 1907 þegar Hannes Hafstein og Ragnheiður kona hans gengu eftir rauðum dregli en Friðrik og Louise gengu þeim við hlið utan dregils! Það er því ljóst að okkar æðstu embættismenn og höfðingjar þurfa að kunna sitt af hverju!
Biskup
Nú er valið í tvö embætti hinna efstu laga. Biskup og forseta. Eitt af því sem breyst hefur í tímans rás er einmitt þetta val, samfélagið breytist og tæknin breytist. Fólk er smátt og smátt að gerast afhuga hinum kreddufullu trúarbrögðum sem boða eilífa sælu í handan heimum en hafa lítið til málanna að leggja hérna megin annað en löngu úrelta heimsmynd, fædda frelsara og himnasmiði. Samt sem áður er meirihluti þjóðarinnar skráður í þjóðkirkjuna og trúfrelsisákvæði stjórnarskrárinnar þynnra en þunnildi í meðal þyrsklingi! Líklegasta skýringin er trúlega rótgróið valdakerfi kirkjunnar sem teygir anga sína um allt samfélagið með hefðir sem ná frá sólargangi til merkra tímamóta í þroska fólks, fæðingu, kynþroska, mökunar og dauða. Það er meira en að segja það að hrófla við slíku.
Forseti
Hitt er óneitanlega sérkennilegra að sjá hvernig hitt embættið, embætti þjóðhöfðingjans sem einn af fyrrverandi forsetum vildi meina að væri enn merkilegra en lýðum væri ljóst með því að benda á að í útlöndum héti þessi starfi „Head Of State,“ virðist hafa náð að verða eitt af því sem menn tengja við sjálfstæði þjóðarinnar. Að við getum ekki verið án forseta!
Samt er spurningin um hlutverk forsetans alltaf það sem mest ber á við forsetakjör &#8230;hvað á forsetinn að gera? Ef stjórnarskráin er lesin verður fljótlega ljóst að lýsing á þessu embætti er nær hin sama og lýsing á stöðu konungs var eftir að hann afsalaði sér einveldi um miða 19. öld. Hugmyndir manna um forsetann hafa enda oft tengst þeirri mynd sem menn hafa af þjóðhöfðingjum í útlöndum, oft kóngum og drottningum. Sem landsfeðrum og mæðrum sem koma þjóðum sínum til varnar á ögurstundu. Í fyrra stríði börðust Evrópskar þjóðir sem áttu sér kóngaslekti sem meira og minna var náskylt hvert öðru og hittist reglulega til að láta taka af sér myndir saman. Þjóðhöfðingjar hafa sjaldnast verið fyrir aðra en sjálfa sig og svo verður áfram.
Íslendingar eyða um 500 milljónum á ári í rekstur embættis forseta og kjör hans. Á tímum þegar vinnustöðum fatlaðra er lokað sökum dýrleika ættu menn að spyrja sig hvort þeir gætu ráðstafað þeim hálfa milljarði betur.
Finnbogi Rögnvaldsson

Hin tignu embætti

Þegar gengið er úr Hvalfirði um Botnsheiði er farin hin forna þjóðleið sem kölluð er „Leggjabrjótur.“ Áður fyrr þegar menn riðu þessa leið til Alþingis hefur án efa oft sannast hið fornkveðna: „Betri er krókur en kelda.“  Einmitt þarna er Biskupskeldan, sem sr. Jón Þorláksson á Bægisá kvað um: „Tunnan valt og úr henni allt ofan í djúpa keldu.“
Þegar haldið er lengra um Öxarárdal er komið á Orrustuhól, hvaðan er mikið og fagurt útsýni yfir Þingvelli og vatnið, Bláskógaheiðina, Arnarfell, Hengilinn og alveg að Ingólfsfjalli. Slíkan sjónarhól þyrfti biskup ávallt að hafa.
Þegar haldið er niður Svartagil um Langastíg og stefnan tekin á Stekkjargjá, eru ævafornar gamlar götur bersýnilegar í sverðinum og göturnar liggja hlið við hlið. Órækt merki um að menn gengu saman þessar gömlu götur, hlið við hlið. Þannig á það einnig að vera með biskupinn, hann má ganga einarðlega fram en hann á aldrei að ganga einn, heldur ávallt með öðrum.
Og sjónarhóllinn sem biskup stendur á til að hafa yfirsýn má gjarnan heita „Friðarhóll.“
Nú stendur biskupskjör fyrir dyrum og því vil ég nota þetta tækifæri að segja þér sem þetta lest í örstuttu máli frá mér og þeirri sýn sem ég hef á hlutverk biskups Íslands.
Verði ég kjörin biskup Íslands, mun ég:
<ul>
<li>Hlúa að einingu og friði í lífi þjóðkirkjunnar, milli leikra og lærðra, höfuðborgar og dreifbýlis.</li>
<li>Styrkja stöðu safnaðanna með því að ganga eftir því að sóknargjaldalögin verði fest í sessi og fjárhagur safnaðanna verði þar með treystur.</li>
<li>Efla og standa vörð um vandaða stjórnsýslu og faglega leiðsögn með sanngjarnri og ábyrgri stjórnun.</li>
<li>Auka hlut fræðslu, kennslu og boðun á vegum kirkjunnar fyrir fólk á öllum aldri.</li>
<li>Móta frekar samskiptastefnu þjóðkirkjunnar og ydda áherslur og nálgun sem kemur boðskap kristinnar trúar á framfæri í fjölmenningarsamfélagi dagsins.</li>
<li>Standa vörð um og efla kærleiksþjónustu kirkjunnar í söfnuðum og Hjálparstarfi kirkjunnar.</li>
<li>Styðja við nýjungar, fjölbreytni og endurnýjun í helgihaldi kirkjunnar.</li>
<li>Ganga til góðs með prestum, próföstum, djáknum og öðru trúnaðarfólki þjóðkirkjunnar um allt land.</li>
<li>Tala til þjóðarinnar á stórum stundum og vera talsmaður kristinna lífsgilda í samfélagsumræðunni.</li>
</ul>
&nbsp;
Biskup Íslands er fyrst og fremst trúarlegur leiðtogi, sem prédikar og leiðir bænalíf þess samfélags sem þjóðkirkjan er. Biskup þarf að bera gæfu til að eiga gott og uppbyggilegt samstarf við kirkjuþing og aðra leiðtoga þjóðkirkjunnar. Örugg boðun í trú og gleði, sátt og samlyndi, með vandaðri stjórnun, verður mín nálgun.
Elínborg Sturludóttir
Elínborg er frá Snæfellsnesi og hefur þjónað sem prestur í Grundarfirði, Borgarfirði og nú við Dómkirkjuna í Reykjavík. Hún er í framboði til biskups Íslands, kjör fer fram 11.–16. apríl.
&nbsp;

Kirkja á réttri leið

Fræðslunefnd Borgarbyggðar hefur í talsverðan tíma fjallað um þær áskoranir sem felast í fækkun nemenda við Varmalandsdeild eins og hægt er að lesa í fundargerðum nefndarinnar. Ingvar Sigurgeirsson prófessor vann með sveitarfélaginu við að kortleggja stöðuna og fundaði með foreldrum og starfsfólki samhliða vinnu við skólastefnu Borgarbyggðar. Fræðslunefnd hefur verið á einu máli um að kennslu á unglingastigi (8.–10. bekkur) á Varmalandi verði hætt frá og með hausti 2024. Einnig var ljóst að bæði var vilji og skilningur innan nefndarinnar  á því að kennsla á miðstigi (5.–7. bekkur) yrði jafnframt færð af Varmalandi með það að markmiði að skapa jöfn tækifæri til menntunar og félagslegrar þátttöku barna í sveitarfélaginu.
Samhliða þessum breytingum hefur fjármagn verið tryggt til uppbyggingu leikskóla á Varmalandi, auk þess sem ákveðið var að frístund yrði starfrækt á svæðinu frá og með næsta hausti. Skýr stefna hefur verið mörkuð um að styrkja þjónustu við yngstu börnin á Varmalandi og svæðið um leið. Eyða þar með óvissu um frekari breytingar og skapa stöðugleika í skipan skólamála.
Fyrir 20 árum voru um 160 nemendur í Varmalandsskóla en síðustu tvo áratugi hefur nemendum við Varmalandsdeild Grunnskóla Borgarfjarðar fækkað stöðugt, meðal annars vegna fækkunar staðnema við Háskólann á Bifröst sem og að börnum í sveitarfélaginu hefur fækkað. Nú hefur staðkennslu alfarið verið hætt við Háskólann á Bifröst.
Á yfirstandandi skólaári eru nemendur á Varmalandi  54 í tíu bekkjardeildum. Þar af eru um 20 sem hafa íslensku að móðurmáli og 34 með erlent móðurmál, nær eingöngu úkraínsku. Það má því segja að ef ekki hefði komið til hörmulegrar afleiðingar stríðsins í Úkraínu og straums flóttamanna á Bifröst væru nemendur á Varmalandi um 20 talsins. Á miðstigi er því gert ráð fyrir 4 nemendum sem tala íslensku sem móðurmál og 13 með annað móðurmál en íslensku. Á unglingastigi eru það 2 nemendur sem tala íslensku sem móðurmál og 6 sem tala annað móðurmál en íslensku. Samfélagið á Bifröst, Grunnskólinn á Varmalandi og íbúar sveitarfélagsins lyftu grettistaki til að tryggja farsæla móttöku flóttamanna. Við getum verið gríðarlega stolt af því hvernig það verkefni var leyst af hendi, við mjög krefjandi aðstæður.
Íslenska er lykill að samfélaginu 
Fjölskyldur sem komu til landsins sem flóttamenn hafa nú fest rætur og aðrir flóttamenn bætast í hópinn. Langflest bera þau þá von í brjósti að börnin þeirra verði farsælir íbúar í íslensku samfélagi og öðlist menntun. Íslenska er lykillinn að íslensku samfélagi, það að eignast íslenska vini og íslenskt tengslanet er gríðarlega mikilvæg forsenda þess að blómstra í samfélaginu. Þá er mikilvægt að stuðla að jöfnum tækifærum barna og vinna gegn stéttaskiptingu. Það gerum við ekki síst með því að skapa gott umhverfi og aðstæður fyrir börn af erlendum uppruna í skólakerfinu, en einnig í íþrótta og tómstundastarfi.  Ávinningurinn af því verður skýr þegar litið er til framtíðar. Það er skylda sveitarfélagsins að veita börnum þennan aðgang; að læra tungumálið, umgangast íslenska jafnaldra í stærri hópum og veita þeim stoðþjónustu á þeirra forsendum. Þetta er jafnframt stefna stjórnvalda á Íslandi.
Mönnun með fagfólki er stór áskorun
Það er áskorun að halda úti kennslu í fámennum deildum og verður krefjandi verkefni til næstu ára og áratuga. Skóli snýst ekki eingöngu um almenna kennslu heldur einnig stoðþjónustu sem er sífellt að verða stærri hluti af rekstri og umgjörð skólahalds. Lög, reglur og aðalnámskrá grunnskóla gera víðtækar kröfur um að mæta þörfum nemenda í takt við samtímann. Borgarbyggð eins og önnur sveitarfélög stendur frammi fyrir stórri áskorun að standast þær kröfur.
Hagur barnanna  
Það er ekki auðveld ákvörðun að ráðast í breytingar á skólastarfi. Kjörnum fulltrúum er falin sú ábyrgð að horfa á þær staðreyndir sem liggja fyrir og taka ákvörðun með hag allra íbúa sveitarfélagsins í huga, en ekki síst grunn- og leikskólabarna. Marka stefnu fyrir sveitarfélagið til framtíðar. Í tengslum við það verður jafnframt farið í endurskoðun á tómstundaakstri til að tryggja enn frekari þátttöku barna á þessu svæði í íþróttum og tómstundum.
Hér hefur verið reynt að skýra betur þær áskoranir sem staðið er frammi fyrir varðandi ákvörðun í þessu máli. Með þessum breytingum tel ég að verið sé að stíga mikilvægt skref til þess að mæta betur þeim kröfum sem gerðar eru á okkur sem sveitarfélagi í þjónustu við börn.
Því legg ég til að ráðist verði í þessar breytingar frá og með næsta hausti.
Það er von mín og sýn að til lengri tíma muni nást friður og skilningur um þessar breytingar og þær muni stuðla að bættu umhverfi barna á svæðinu. Það er og hlýtur alltaf að vera  meginmarkmið breytinga í okkar samfélagi.
Eðvar Ólafur Traustason, sveitarstjórnarfulltrúi Framsóknar og formaður fræðslunefndar Borgarbyggðar.

Með hag barna að leiðarljósi

Allt sem prest einn prýða má, 
praktuglega ber hún. 
Þetta varð sóknarbörnum í Grundarfirði fljótt ljóst, þegar þeir fóru að kynnast nýja sóknarprestinum, sr. Elínborgu Sturludóttur, sem vígst hafði til þjónustu þar árið 2003 og tókst á hendur verkefni og margvíslegar áskoranir prests í sjávarþorpi á landsbyggðinni. Ljóst var að þar var á ferðinni afburða manneskja, með djúpt innsæi, góðar gáfur og hæfileika til að gera vel allt það sem fylgir vandasömu starfi sóknarprestsins. Manneskja sem nálgaðist verkefni sín af einstakri fagmennsku, hlýju og virðingu fyrir fólki og mismunandi aðstæðum þess, bæði í gleði og sorg.
Þann 11. apríl nk. hefst kosning til embættis biskups Íslands og hafa yfir 2.200 fulltrúar þjóðkirkjunnar þar kosningarétt. Við sem höfum fengið að starfa með eða kynnast störfum sr. Elínborgar Sturludóttur, í þjónustu hennar við sóknarbörn og íbúa, gleðjumst innilega yfir því að hún bjóði sig nú fram til þessa mikilvæga embættis. Við teljum að hún búi yfir dýrmætri reynslu, sem sóknarprestur í sjávarþorpi, sveit og borg, menntun til að takast á við verkið, en ekki síst þeim afburða mannkostum og færni sem næsti biskup Íslands þarf að búa yfir.
Þjóðkirkjan og sóknirnar vítt og breitt um landið eru mikilvægt net, ofið gegnum tíma og svæði; í borg, bæjum og til sveita. Kjarninn er hin mikilvæga félagslega og menningarlega þjónusta; hvort sem það er sálgæslan á stöðum þar sem fjölþætt heilbrigðisþjónusta er oft ekki til staðar, barna- og unglingastarf þar sem íbúafjöldinn er takmarkaður eða stuðningur við elstu íbúana, sem í æ ríkari mæli búa einir eða upplifa einsemd. Þess vegna er sóknarpresturinn svo mikilvægur og allt starf söfnuðanna sem miðar að þessu marki.
Þessari mikilvægu samfélagsþjónustu hefur Elínborg sinnt með prýði, í sveit, bæ og borg. Hún þekkir ólíkt og krefjandi starfsumhverfi, áskoranir minni sóknanna og starfsfólks þeirra, bæði launaðra og ólaunaðra. Skyldur biskups við þennan hóp eru fjölmargar, bæði á sviði stjórnsýslu og í trúarlegri leiðsögn. Elínborg hefur reynslu og vilja til að sinna þeim skyldum af innsæi, fagmennsku og natni. Hún hefur allt til að bera til að leiða þjóðkirkjuna og styðja hennar fulltrúa, á vegferð breytinga og nauðsynlegrar uppbyggingar, og til að stuðla að friði og samhug, sem svo víða skortir.
Við sem höfum verið svo lánsöm að starfa með eða kynnast störfum sr. Elínborgar Sturludóttur mælum innilega með henni sem verðugu efni í næsta biskup Íslands.
Björg Ágústsdóttir, Grundarfirði
&nbsp;
&nbsp;

Meðmæli með biskupsefni

Miðbæjarsamtökin eru samtök allskonar fólks á Akranesi, sem hefur einlægan áhuga á að taka þátt í efla samfélagið á Akranesi, með sérstakri áherslu á að lífga við og efla gamla miðbæinn. Það er ekkert einsdæmi að áhugi sé fyrir því, flestir bæir og borgir í heiminum vilja hafa fallegan og líflegan miðbæ og reyna af mætti að skapa skilyrði til þess. Lifandi og aðlaðandi miðbæir eru lífsgæði og sameiningartákn og ýta undir gott mannlíf og samskipti íbúa. Þeir gera bæi og borgir einfaldlega skemmtilegri og meira aðlaðandi til búsetu. Það þarf vart að taka það fram að Miðbæjarsamtökin eru grasrótarsamtök, þar sem fólk ver sínum frítíma og hugarorku í að koma með hugmyndir til að efla bæjarlífið. Grasrótarsamtök eru ekki sjálfgefin. Ég þekki vel til ýmis konar félagsstarfa og veit hversu mikilvæg og ómissandi grasrótin er alls staðar. Ef ég væri kjörinn fulltrúi á Akranesi, þá myndi ég þakka kærlega fyrir lífsmarkið og framtakið og leggja vel við hlustir.
Innspýting í endurlífgun miðbæjarins
Okkur í Miðbæjarsamtökunum finnst borðleggjandi að kanna möguleikana á því að nýta gamla Landsbankahúsið, sem er jú í eigu bæjarins, undir starfsemi bæjarskrifstofunnar. Bæjarskrifstofurnar eru á hrakhólum og vantar húsnæði. Landsbankahúsið er að okkar mati eitt glæsilegasta hús bæjarins og myndi  sóma sér vel sem ráðhús. Af þessu tilefni höfum við efnt til undirskriftasöfnunar, þar sem við skorum á bæjaryfirvöld að kanna af alvöru fýsileika þess að nýta þetta hús undir starfsemi bæjarins. Ástæða þess er auk þeirrar að bærinn á húsið, að við trúum því einlæglega að starfsemi á borð við þessa myndi vera innspýting í endurlífgun miðbæjarins. Tiltölulega stór vinnustaður á þessum stað myndi nær örugglega styrkja grundvöll fyrir aðra starfsemi í nágrenninu og jafnvel í húsinu sjálfu. Það eru ekki bara við sem höldum það, heldur gera nútíma skipulagsfræði einmitt ráð fyrir því að það þurfi góða blöndu af vinnustöðum, íbúðum og öflugri atvinnustarfsemi (verslanir, þjónusta, veitingar) á jarðhæðum bygginga til að búa til samfélög, þar sem fólk vill búa og vinna. Fyrir þá sem vilja lesa sér betur til um þetta, bendi ég á danska skipulagsarkitektinn Jan Gehl.
Skammarbréf og aðdróttanir frá kjörnum fulltrúa
Því finnst okkur það undarlegt í meira lagi að fá skammarbréf í formi aðsendrar greinar í Skessuhorn og Skagafréttir frá kjörnum fulltrúa Sjálfstæðisflokksins í bæjarstjórn, Einari Brandssyni. Við förum greinilega mjög í taugarnar á Einari. Hann sakar okkur um að standa fyrir sérkennilegri herferð; að við séum að afvegaleiða umræðuna, við séum með þröngt sjónarhorn og jafnvel rörsýn. Hann segir að við ætlum með góðu eða illu að pína starfsfólk kaupstaðarins til að vinna í ómögulegu og óheilsusamlegu húsnæði. Þá gefur hann í skyn að við séum að blekkja fólk til að skrifa undir þessa áskorun. Kaldari verða kveðjurnar varla.
Einar sér þessari hugmynd allt til foráttu og segir að endurlífgun miðbæjarins krefjist róttækra aðgerða. Þarna erum við reyndar hjartanlega sammála um markmið, en ekki aðgerðir.  Einari finnst þar liggja beinast við að tryggja íbúafjölgun á svæðinu og þá væntanlega með uppbyggingu íbúðarhúsnæðis í miðbænum. Það er vissulega mikilvægur þáttur, en einn og sér algjörlega gagnslaus.
Hvar eru þessar úttektir?
Það er hefur legið fyrir nokkuð lengi að bæjaryfirvöld hyggjast reisa skrifstofuhúsnæði á Sementsreitnum og Einar staðfestir það í skammarbréfinu til Miðbæjarsamtakanna. Hann vísar þar til þess að fyrir nokkrum árum hafi verið gerð „úttekt“ á Landsbankahúsinu og á þeim tíma hafi það verið reiknað út að það myndi kosta um 200 milljónir að tryggja það að húsið héldi að minnsta kosti vatni og vindum. Þá hljótum við bæjarbúar að spyrja: Af hverju í ósköpunum var ekki ráðist í þær framkvæmdir til að halda húsinu við og koma í veg fyrir frekari skemmdir og rýrnun á virði hússins? Er þarna verið að fara vel með eigur bæjarbúa?
Einar vísar til þess að alls hafi verið gerðar þrjár úttektir á húsinu og allar hafi þær leitt í ljós að því væri nánast ekki viðbjargandi. Hvar eru þær úttektir og hvað nákvæmlega leiddu þær í ljós?
Hagkvæmt að byggja skrifstofur á verðmætum og eftirsóttum lóðum?
Einar heldur því fram að það sé hagkvæmara að byggja nýtt hús á Sementsreitnum, heldur en að gera Landsbankahúsið upp. Svona lagað er ekki hægt að segja án þess að leggja fram kostnaðaráætlun og upplýsingar um fjármögnun verkefnisins. Er „hagkvæmt“ að byggja skrifstofuhúsnæði á einhverjum verðmætustu byggingarlóðum á suðvesturhorninu? Spyr sú sem ekki veit, en vill gjarnan fá að vita.
Einar vill endurbyggja miðbæinn og horfa til framtíðar en ekki fortíðar. Hvað hann á við með því, veit ég ekki &#8211; en það er alveg ljóst að margir vilja einmitt horfa til fortíðar við skipulag bæja og borga og leiðrétta skipulagsmistök sem gerð hafa verið víða. Margir horfa einnig til hringrásarhagkerfis, kolefnisspors og virðingar fyrir sögu og menningu bæja og borga. Er ekki rétt að skoða þetta? Undirskriftasöfnun er enn í fullum gangi.
Bjarnheiður Hallsdóttir
Íbúi og útsvarsgreiðandi á Akranesi og stjórnarmaður í miðbæjarsamtökunum Akratorgi.

Skammir frá Einari

Það er kunnara en frá þurfi að segja að læknavísindin taka stórstígum framförum og auka því lífslíkur og langlífi. Þessi aukna þekking og reynsla nýtist því aðeins að réttum aðferðum sé beitt hverju sinni.  Ekki síst þarf rétta búnaðinn til verka eigi vel að fara.
Ég rifja upp þessi alkunnu sannindi nú vegna um margt sérkennilegrar herferðar sem Miðbæjarsamtökin Akratorg hafa staðið fyrir að undanförnu undir slagorðunum „Fyrsta hjálp og hjartahnoð fyrir miðbæinn.“ Samtök þessi hafa starfað um árabil og hafa haft frekar þröngt sjónarhorn og úrræði er eiga að efla líf í gamla miðbæ Akraness og stundum er það svo að umræðan snúist eingöngu um Akratorgið og allra næstu hús.
Herferðin nú er rörsýnni en nokkurn tímann fyrr. Hjartahnoðið og fyrsta hjálpin beinist að einu húsi og í það skal koma fyrir, með góðu eða illu, einum hópi bæjarbúa nefnilega hluta af starfsmönnum Akraneskaupstaðar. Það á sumsé að fylla gamla Landsbankahúsið af embættismönnum frá 8-16 á virkum dögum. Sjúklingur sem slíkt hjartahnoð fær kemst ekki lifandi um læknishendur.
Að endurlífga miðbæ þarfnast mun róttækari aðgerða og fyrsta skrefið er að tryggja íbúafjölgun í miðbænum sjálfum og næsta nágrenni hans. Að því hafa bæjarstjórnir undanfarinna ára unnið m.a. með uppbyggingu Sementsreitsins. Vissulega hefði sú vinna mátt ganga hraðar fyrir sig en mikilvægt er að víkja ekki frá þeirri stefnumörkun.
Það er afskaplega leitt þegar samtök á borð við áðurnefnd miðbæjarsamtök telji það málstað sínum til framdráttar að afvegaleiða umræðuna um miðbæinn og reyna með því að blekkja fólk til undirskriftar plaggs sem fyrirfram er vitað að er byggt á sandi.
Samtökin láta í það skína að bæjaryfirvöld hafi svona nokkurn veginn af því bara ákveðið að gera Landsbankahúsið ekki að ráðhúsi bæjarins. Það er fjarri sanni. Á þeim árum sem liðin eru frá kaupum bæjarins á Landsbankahúsinu hefur í það minnsta þrisvar sinnum verið skoðaður sá möguleiki að breyta því í skrifstofuhúsnæði sem standist nútímakröfur um vinnuaðstæður og hollustuhætti. Í öll skiptin hefur niðurstaðan orðið sú að það sé ekki góð lausn.  Á það við um kostnað, stærð og fleiri þætti.
Má þar nefna að fyrir nokkrum árum var metinn kostnaður við það eitt að tryggja að Landsbankahúsið haldi vatni og vindum. Sá kostnaður einn var á þeim tíma metinn um 200 milljónir króna. Þá er öll vinna við breytingar og endurbætur innan dyra eftir.
Þetta ættu forsvarsmenn miðbæjarsamtakanna að vita. Samt sem áður fullyrða talsmenn samtakanna að það muni einungis kosta 200-300 milljónir að gera húsið klárt til notkunar sem ráðhús; „þannig að sómi væri að“ eins og forsvarsmennirnir hafa tekið svo smekklega til orða. Nú er ekki óeðlilegt að þeirri spurningu verði svarað hvað sé innifalið í því lítilræði sem samtökin telja að kostnaðurinn verði svo sómi sé að. Á að bjóða starfsmönnum Akraneskaupstaðar lakari vinnuaðstæður en almennt er gerð krafa um í dag? Telja samtökin að afsláttur verði veittur af reglum um hollustuhætti af því að þetta sé svo göfugt markmið að fylla miðbæinn af embættismönnum átta tíma á dag?
Enn ein rangfærsla samtakanna er sú að ekkert hafi verið unnið í uppbyggingu framtíðarhúsnæðis bæjarskrifstofu Akraneskaupstaðar. Því fer fjarri og það vita talsmennirnir. Núverandi og fyrrverandi bæjarstjórnir hafa á undanförnum árum undirbúið byggingu ráðhúss bæjarins sem gæti risið á Sementsreitnum. Slík uppbygging gæti orðið að veruleika með aðkomu fleiri aðila sem huga, líkt og bæjarfélagið, að framtíðarskipulagi sinna mála. Með því verður tryggð hagkvæmni sem ávallt verður að hafa í huga við opinberar framkvæmdir. Frekari fréttir af þessum áformum gætu litið dagsins ljós á næstu vikum.
Hvað verður um Landsbankahúsið veit enginn að svo stöddu. Það verður væntanlega boðið til sölu á næstu vikum og vonandi skapast í kjölfarið möguleiki á endurbyggingu hússins og svæðisins og næsta nágrennis þess. Það hefur verið reynt nokkrum sinnum áður án árangurs. Ég er ekki alltof bjartsýnn til skemmri tíma því ég veit að sérfræðingar sem það hafa skoðað telja það mjög illa farið. Ef takast á að efla mannlíf í miðbænum verður hins vegar að komast niðurstaða í endurbyggingu þess svæðis fljótlega.
Mannlíf í gamla miðbænum við og í næsta nágrenni Akratorgs er ekki svipur hjá sjón. Það er afleiðing langrar þróunar. Þróunar sem fylgt hefur breytingum í atvinnulífi ekki síst í verslun og viðskiptum ýmiss konar. Reynt var fyrir nokkrum árum að styrkja einstaklinga í miðbænum með fjármunum úr bæjarsjóði til endurbyggingar eldri húsa. Það hefur skilað endurbættum og fallegri húsum en það varð ekki hjartahnoð sem virkaði.
Við þurfum að endurbyggja miðbæjarsvæði Akraness og þá verður að horfa til framtíðar fremur en fortíðar. Hugsum stórt og höfum sjónarhornið vítt. Ný og gömul mannvirki geta og verða að lifa í sátt og samlyndi í öflugum bæjarfélögum. Gerum miðbæjarsvæðið að aðlaðandi búsetukosti fyrir unga sem aldna. Fólkinu mun fylgja þjónusta. Það er rétta tækið til þess að veita þá fyrstu hjálp sem miðbærinn sárlega þarf á að halda.
&nbsp;
Einar Brandsson
Höfundur er íbúi og bæjarfulltrúi á Akranesi.

Fréttaveita Vesturlands

Takk fyrir okkur Akranes!

Halla Tómasdóttir

1500 fræ

Sigríður Hrund Pétursdóttir

Að móðga hagsmunaverði

Einar Brandsson

Þjónusta þjóðkirkju við landsbyggðina

Guðrún Karls Helgudóttir

Hin tignu embætti

Finnbogi Rögnvaldsson

Kirkja á réttri leið

Elínborg Sturludóttir

Með hag barna að leiðarljósi

Eðvar Ólafur Traustason

Meðmæli með biskupsefni

Björg Ágústsdóttir

Skammir frá Einari

Bjarnheiður Hallsdóttir

Rétt hjartahnoð

Einar Brandsson